Tíminn - 12.11.1958, Blaðsíða 3

TÍ.MINN, miifvikudaginn 12. nóvember 1958
3
Kattarskarnið og grísinn —
vindlar óg viský — einkennis-
„Öli smábörn líkjast mér"
mun Churchill hafa sagt
eitf sinn. og allir geta
séð að nokkuS er til í þeirri
staðhæfingu. IHstt mun færri
mönnum kunnugt, að hinn
aldni eljumaður og hörkutól
á stjórnmállasviðinu þurfti
heima fyrir, þegar hann
naut verðskuldaðrar hvíld-
ar, tæplega minni umönnun
en smábarn. Hann varð að
fá sérstaka ifæðu, aðallega
rennandi fæðu, vel varð að
sjá fvrir þyí að engin trufl-
un vrði á eftirmiðdagsblund-
inum og vei þeim, sem gerði
baðið hans einni gráðu of
heitt eða of kait.
Þetta var auffvitað engum betur
kunnugt en þeiin, sem þjónuðu
gairila manninuir., en einn þeirra,
Norman McGowan, sem var þjónn
Churchills frá 1949 til 1952, hefir
rita-ð bók um þa*ð tímabil ævi sinn-
ar, sem hann sjálfur telur hið glæsi
legasta, og fjallar bókin um hið
klassíska, enska éfni, húsbóndann
og þjóninn. ,
Dýravinur
Enda þótt Norman hefði verið
undir ströngum .aga sjóhersins
meðan á styrjöldinni stóð, og þar
búningar og hversdagsföt —
einlægur barnavinur og dýra
— jólagæsin var vinur minn
Kearns nokkurs, sem var einn
garðyrkiumanna þeirra hjóna, en
hann reykti þá siðan upp til agna
í pjpu sinni. Churchill reykti að-
eis níu vindla á dag, segir Nor-
man ennfremur og reynir að af-
saka meistara sinn. en hins vegar
viðurkennir hann. að vindlariir
hafi verið það sterkir, að George
Danaprins sem ekki var reykinga-
rraður, hafi orðið fár\’eikur eftir
að hafa þrisvar sinnum dregið að
sór reyk úr einum slíkum. Hvað
viskýinu viðvíkur kveður Norman
húsbóndann hafa alltaf verið
með það við hendina, en útskýrir
um leið, að sjálfur hafi hann oft-
asl blandað það mikið með sóda-
vatni, svo að áfengismagnið hafi
þar af leiðandi ekki verið svo
ýkja mikið.
Þægigdin umfram allt
Norman segir hreykinn frá því,
að húsbóndinn hafi verið hetja
þjónsins, en þjónninn hafi lika
stundum þurft að sýna hetjulund.
Frá morgunbaðinu til háttatíma
var það hlutverk þjónsins að sjá
um hið voldugasta aösetur vilja-
styrks og atorku í hinum vestræna
heimi. Einnig fékk hann í sinn
Aðeins níu vindla á dag
— en sterkir voru þeir.
CHURCHILL OG FRU
„grísinn" og „kattarskarnið"
NORMAN
— „já, sir . . .“
að auki af duglegu og sívinnandi
fólki í Lancashire kominn, var
hann alls ekki búinn undir ýmis-
legt það, sem fyrir hann kom á
heimili Churchill-hjónanna. ,,Hó,
hó“, sagði frú Churchill frammi í
anddyrinit, þegar hún kom heim.
,,Hó, hó“, heyrðist rymja í Winst-
or. inni í stofu. „Sæl vert þú,
kattarskarnið mitt“, sagði Churc-
hill, og það stóð ekki á svarinu
•hjá frúnni: ,,Sæll, grísinn minn.“
En um leið og Norman skýrir frá
þessu tekur hann greinilega fram,
til þess að forðast allan misskiln-
ing af hálfu lesandans, að hinn
ástkæri húsbóndi hans hafi aðeins
látið sér slík orð um munn fara
vegna þess að honurn þyki svo
vænl unt dýr.
Vindlar og viský
Og svo eru það vindlarnir. Bók-
ir gefur þær upplýsingar, að
Churchill hafi aðeins’ reykt vindl-
ana hálfa, en svo hafi það verið
ein af skyldum þjónsins, að safna
saman stubbunum í sérstakan
kassa Og koma honuni í hendur Svo þarf a3 hreinsa málningarpensla.
hlut ýmis smáviðvik starfinu sam-;
fara, svo sem að hreinsa málning- í
arbursta húsbóndans og hafa um-
sjón með klæðáskápnum hans. i
Hvað einkennisbúningum viðvék
var klæðaskápurinn einn hinn
glæsilegasti síðan Bastille féll, en
að öðru leyti var það hið versta,
sem komið gat fyrir Churchill, að
fá ný föt. Gamli maðurinn mat
þægindin öðru meira og honum
leið bezt í tötralegum klæðum.
Uppáhaldshatturinn hans var 33
ára gamall.
Churchill var mikill barnavinur
Framhald á 8. síðu.
, Ósýnilegi hankinn*
greiddi 70% vexti
£n upphafsmaður hans, sem áður var falinn
sendur af forsjónmni, er nú kailaður svika-
hrappur
Við erum hættir að snæða trúboða
sögðu kdíánarnir og buðu upp á apakjöt, sem þeir höfðu áður tuggið til
sýina að það væri ekki eitrað
Tobías Schneebaum, er
maður nefndur Hann er list
málari og Ihefir lengst af
dvalizt í S.-Ameríku. Hann
hóf feril sinn sem aðstoðar-
maður fakírs nokkurs, og
fór ágætlega á með þeim.
En að því kom að Tobíasi
varð bað lió-st að ekki er
hægt að tifa fil eilífðar sem
aSstoðarmaður fakírs í Bue-
nos Aires. Hann tók sig því
til og héií yfir Andesfjö!!,
og ekki leið á löngu þar tii
hanra hafði lent í hinum
furðuiegustu ævintýrum!
SamferSa Tobíasi var kaþólskur
leiktrúboði nokkur. Þeir ferðuðust
óvopnaðir um f.rumskógana, og ætl-
uðu í áttina til þess staðar þar sem
landamæri Brazilíu, Bólivíu og
Perú liggja saman, en sökum ó-
kunnugleika týndu þeir brátt slóð-
inni, og villtust út á eitt þeirra
landsvæða, sem á landakortinu er
nefnt „órannsakað”.
Hvít málning
Er þeir höfðu villzt um þessar
ókunnu slóðir í þrjá daga, voru
þeir skyndilega umkringdir af
indiánum, sem Amarakaires nefn-
ast. „Þeir klæddu okkur úr hverri
spjör og skoðuðu okkur í krók og
í kring, sagði Tobías. — Enn fremur
' sleiktu þeir hendur okkar til þess
að gá hvort „hvíta málningin" færi
ekki af. Þegar ég hafði lært lítið
eitt í tungu þeirra sögðu þeir mér
frá því kampakátir að þeir hefðu
lagt niður þann ljóta ávana að
snæða trúboða, en þar fyrir hafi
feður þeirra verið skæðustu mann-
ætur! Hingað og þangað í þorpinu
sá ég bein, sem mér virtust grun-
samlega lík mannabeintim, en
indíánarnir voru svo fjandi vin-
gjarnlegir! Til þess að undirstrika
að þeim félögum væri óhætt að
dvelja nteðal þeirra buðu indí-
ánskir þeint upp á apakjöt, sent
þeir höfðu tuggið áður til þess að
sýna þeim fram á að það væri ekki
eitrað!
Myndirnar seljast
háu verði
Tobías ntálaði talsvert af ntynd-
unt á meðan hann dvaldist meðal
indíánanna og seljast þessar mynd-
ir nú háu verði vestan hafs. Auk
heldur þykjast mannfræðingar hafa
hintin höndum tekið, en Tobías
lagði á minnið margt af siðunt og
venjum þessara indíána, sem til
þessa ltafa verið óþekktir.
Dýrafræðingar þykjast og hafa
fengio hvalreka á sínar fjörur,
því að marga ókennilega fugla er
að siá á myndum Tobíasar. Sjálfur
segir Tobías að hann hafi verið
alls ósmeykur þann tínia, sem hann
dvaldi nteðal indíána í hinum
ókönnuðu frumskógaflæntum Suð-
ur-Ameríku!
í ítaliu er mikið rætt um
manrt að nafni Giovan Batt-
ista þessa dagana. Maður
þessi var réttur og sléttur
gjaidkeri í banka um 27 ára
skeið, þar til hann árið 1949
byrjaði með sitt eigið „fyrir-
tæki" — og óneitanlega gerð
ist það á þann hátt, að eftir-
tektarvert var. Nú hefir „fyr
irtækið" hins veaar orðið
fyrir lögreglurannsókn, og
við hana komið ýmislegt í
Ijós.
Það var árið 1949, sem Giovan
stofnaði nýjan banka, sem manna
á meðal var annaðhvort nefndur
„ósýnilegi *bankinn“, vegna þess,
að hann var aðeins til húsa í fáem
um litlum herbergjum í Bologna,
eða þá að hann var nefndur „Guðs-
bankinn", af því að hann lagði fé
i stórum stíl til kirkjubygginga og
klaustra, og sá ilm ýmis fjármál
fyrir sjálft Vatíkanið.
Hugmyndin var einstök í sinni
GIOVAN GiUFFRÉ
— sjötíu af hundraði
röð. Giuffré tókst þegar í byrjun
að fá 1000 manus til þess að láta
bankanj) annast öll fjármál sín
gegn föstum vöxtum — 70 af
ihundaði. Hifj merkilega var, að
lólkið fékk greidda 70 af hundraði
fjárins, sem það hafði lagt fram,
um nokkurra ára skeið, og varð
þetta auðvitað til þess afj bankinn
blómstraði svo sem bezt mátti
verða, reksturskostnaður við hann.
virtist mjög hverfandi, en veltan á
toinn bóginn mikil. Með því að
leita á náðir ítalskra innflytjenda
lil Bandaríkjanna og auðugra
kaþólskra kaupsýslumanna banda-
rískra, tókst bankanum að útvega
fé í stórum stíl til kirk.jutoygg-
inga, og dollararnir streymdu til
fyrrverandi gjaldkerans, sem jafn
framt varð mikils metinn meðal
almennings. Vatíkanið gerði hann
að riddara af orðu „hinnar heilögu
grafar“, og einnig var hann sæmd-
ur heiðursmerki af sjálfum forset-
anum. Kirkjuhöfðingjar jafnt sem
auðmenn streymdu til „ósýnifega
bankans“ og hann blómstraði stöð-
ugt, þar til sápukúlan loks sprakk
fyrir skömmu ....
Flett ofan af
Blað á Norður-ítaliu birti greín,
þar sem bent var á, að eitthvað
'hlyti að vera gruggugt í pokatooru-
hu í sambandi við „ósýnitega
bankann“. Önnur blöð komu á eft-
r, og kommúnistaleiðtoginn Togii-
atti sá fram á möguleika til að
bnekkja á stjórninni með hinu urn
fangsmikla svikamáli. En ekki virð
ist vera létt verk að koma Guiff.’é
i kné, þótt mörg sterk öfl leggi
aman. Hann er búinn að koma
ir sinni svo vel fyrir borð, ið því
2i’ virðist, að laganna hönd nær
/arla til hans, og ennþá er hann
'rjáls maður, og viðskiotamenn fá
mn 70 af hundraði þess fjár, sem
beir hafa falið honum að ávaxta.
Ijálfur segir hann með grátstafinn
: kverkunum: „Fyrir fáeinum vik-
um sögðu allir mig vera sendan
if forsjóninni, en nú kalla menn
mig allt í einu svikara“.
ÞJÖNN CHURCHILLS