Tíminn - 19.06.1959, Blaðsíða 9

T í MIN N, föstuilaginn 19. jfim 1959.
9
r
MARY ROBERTS RINEHART:

IKU'O
liiúhi'unarhonci
þar ofan í kaupiö þótti ekkert
vænt um hann. Nei, þa'ð er
ósennilegt.
Nei, það var ekki sennilegt,
það varð ég að játa, þótt ég
hins vegar vissi, aö fóik sem
fremur sjálfsmorö leggur sig í
ótrúlega framkróka að láta
verknað sinn líta út eins og
eitthvaö alveg sérstakt væri
um aö ræða. Mig minnir, aö
1 öllum iíftryggingarskiölum
séu ákvæði, þar sem tekið er
fram, aö líftryggingin sé ó-
gild, ef hinn tryggöi fremur
s.iálfsmorð innan árs frá gild
istöku hennar.
— Þetta gæti líklega ekki
hafa vérið slys, spurði ég.
— Ja, að því er næst verö
ur komizt var pilturinn í
skotklúbb í háskólanum og
kunni'vel með byssu að fara.
Flest slvs af þessu tagi veröa
þegar verið er að hreinsa byss
urnar, ekki tveim eða þrem
stundnm síðar. Hann hreins
aöi þessa byssu, áöur en hann
fór-út og skildi bæði oliu og
tuskur eftir á dagblaði á gólf
inu. En svo er annaö. Hvernig
er unnt að fá út slvs, þegar
allt bendir til sjálfsmorðs?
Byssa á gólfinu, beygö hné
eins og hann hefði kropiö fyr
ir framán spegilinn, og svo
kúlu, sem farið hefir lárétt
beint gegnum höfuöið? Þráö
beint og lárétt skal ég segja
yöur, Hvar og hvernig vár
haldið á bvssunni og hvar var
hann siálfur?
— Ef bér eruð að spyrja mig,
svaraði ég auðmjúklega, þá
hefi ég ekki minnstu hugmynd
um þaö.
Hann sló öskuna úr pípu
sinni.
— Það er einmitt þetta, sem
mér geöiast svo vel að hjá yö
ur SavÖi hann og brosti út í
myrkríð. Eg get talað og þér
komið ekki með neinar get-
gátur eða útskýringar. Þér
haldið vðm- við staðreyndir,
en vaðið ekki einhverja vit
leysu:
— Hvert er álit lögreglu-
læknisíns?
— Hann gizkar á slys, Stew
art læknir hallast að sjálfs-
morði.
— Og hvaö haldiö þér sjálf
ir?
— Eins og stendur þykir
mér morð einna sennilegast.
Sú ,skoðun mín kann aúðvitað
að brevtast. En þessi piltur
var veikfreðia og bað barf
meira en augnabliksþunglyndi
til að menn skipuleggi sjálfs-
morð vandlega til bess að láta
það h'ta út eíns og eittlivað
allt annað. morö eða slys. At
hugum t. d. byssuna þá arna
Hún varð honum að bana. Úr
hefmi hefir veriö skotiö síðan
hann hreinsaði hana, en það
erú envin fingraför á henni,
nema bá miög óljós, sem líta
helzt út eins og hans eigin.
Annað hvort kom hann byss
unni bannig fyrir að hann gat
hleypt af hemii úr fjarlægð,
eöa þá að einhver annar
hleýpti af og hafði vasaklút
utan um byssuna eða notaði
hanzka.
— Og enginn heyrði skotið?
— Enginn, en það sannar
ekkert. Þjónustufólkið var
langt í burtu og gamla kon-
an nærri heyrnarlaus. Skoti
hefir samt veriö hleypt af, á
því er enginn efi. Stewart
læknir, sem kom hingað fyrst
segir, að Herbert Wynne hafi
verið dáinn skömmu áður en
hann kom, eöa alls ekki meira
en klukkustund. Lögreglu-
•læknirinn telur, að pilturinn
hafi látizt korter yfir ellefu.
En báðir gizka á. Það geri ég
líka. En ef um morð er aö
ræða, þá hallast ég að því, aö
um innanhússverk sér að
ræða.
Hann kveikti á eldspýtu og
leit á armbandsúrið. — Jæja,
bæjarfógetann hlýtur aö j
langa til að fá sér blund úr
þessu. Eg ætla að fara og ná
í Hugó.
— Hvað eigið þér viö með
því að um innanhússverk sé
að ræða? spurði ég. — Hér er
aðeins mjög gömul kona og
tveir þjónar af gamla skólan
um. Var nokkur annar í hús- j
inu?
— Enginn lifandi sála, að
því er við bezt vitum. Og takið
eftir þessu: Jafnvel þótt ég
gæti komið þvi öllu heim og
saman, að um sjálfsmorð
væri að ræða, þá á ég samt
eftir að gera sjálfum mér
grein fyrir einu og öðru. Hvers
vegna fór pilturinn blístrandi
út rétt fyrir niu, ef hann þá
gerði það, og kom svo aftur
klukkan ellefu til þess að
drepa sig. Og hvers vegna
hafði hann nýja ferðatösku
í fataskápnum sínum, sem
hann var búinn aö pakka nið
ur í að nokkru leyti. Hann átti
að vísu ferð fyrir höndum, en
ekki af því tagi, að hann
hefði þörf fyrir silkináttföt.
Einhvern veginn fór hroll-
ur um mig við þessi orð lög-
regluforingjans og hann tók
eftir því.
— Betra fyrir yður að fara
inn og í rúmið, ungfrú góð,
sagði hann vingjarnlega. —
Eg mun þarfnast yðar i þessu
máli og kæri mig ekki um aö
þér veikist. Eg mun segja yð-
ur sögu gömlu konunnar í
fyrramálið.
En ég neitaði að fara fyrr
en ég hefði heyrt frásögn
hennar. Samt féllst ég á aö
fara fyrst upp og gá að sjúkl
ingnum og sækja stuttjakk-
ann minn. Júlía var róleg og
æðasláttur eðlilegur, en þótt
hún lægi með lokúð augu,
fanhst mér einhvern veginn
að hún myndi ekki sofa. —
Þegar ég kom niður aftur
sat lögregluforinginn enn á
tröppunum, en sjá mátti að
hann einbeitti sér við aö
hlusta eftir einhverju. Hann
gaf mér til kynna að hafa
hljótt um mig og snögglega
hentist hann niðuv tröppurn
ar og fyrir húshornið. Það
liðu fullar fimm mínútur, þar
til hann kom aftur og virtist
þá heldur gremjulegur.
i — Býst við að ég þurfi að
sofa nokkra tíma, sagði hann.
— Eg myndi hafa svarið að
ég sá einhvern hreyfa sig
þarna í runnanum.
Þá var það að ég sagði hon
um frá því sem fyrir mig hafði
komið í eldhúsinu fyrr um
nóttina. Hann fór þá aðra
ferð kringum húsið, en án
þess að finna nokkuð, sem
honum þótti grunsamlegt.
Hann settist samt ekki niður
aftur, heldur stóð og hlust-
aði. En ekkert hljóð heyrðist.
Mér verður oft hugsað til
þessa atviks. Þarna stóðum
við bæði á útidyratröppunum
og hvorugt okkar grunaði, að
hluti af svarinu við þeirri
gátu, sem við reyndum að
leysa, var ekki lengra en 50
fet frá okkur. Lögreglufor-
inginn var meira að segja
nærri dottinn um þetta sönn
unargagn án þess að gruna
hið minnsta.
Fjórði kafli.
Vcir Herbert Wynne myrtur?
Þegar hér var komið róað-
ist lögregluforinginn nokkuð
og gerði þá það, sem ég held
að sé honum mikilvægast við
starf mitt hjá lögreglunni, ég
veitti honum tækifæri til að
hugsa upphátt.
— Eg ætla að fara aftur til
herbergisins þar sem moröiö
var framið, ungfrú Adams.
Nei, farið þér ekki, ég ætla
ekki upp, að eins fara þang-
að í huganum. Þar situr pilt-
urinn Herbert Wynne, í stól
skulum við segja. Það hlýtur
að vera, því að kúlan hitti
'arinbríkina í um þaö bil
þeirri hæð. Og hann hefir
verið byrjaður að afklæða sig,
því aö hann var búinn að
losa reimina á öðrum skón-
um. Viö gerum ráð fyrir að
dyrnar hafi verið lokaðar.
Hann sér þær opnast, en þar
sem hann var því vanur að
fröken Júlía kæmi inn seint
á kvöldin til að gá að, hvort
hann væri kominn inn, þá
situr hann kyrr. Eftir andar-
tak sér hann samt ,að þaö er
ekki frænka hans, heldur ein
hver annar. Hann rís samt
ekki á fætur, takið eftir því.
Ef ég hefi rétt fyrir mér, þá
var hann skotinn til bana,
þar sem hann sat í stólnum
og stóllinn var á miðju gólfi,
milli herbergisdyranna og
arinsins. Nú, hvað finnst þér
um þessa tilgátu?
— Hann hefur þekkt komu
mann, hver sem hann var,
eða þá, að honum hefir ekki
gefizt tími til að standa á
fætur.
Eg fann fremur en sá, aö
hann brosti enn út í myrkrið.
| — Hver segir svo að þér
(séuð ekki leynilögreglumaður,
sagði hann. — Sennilega ein
hver sem hann þekkti, ef til-
gátur mínar eru réttar. Að
vísu kann hann að hafa undr
azt komu gestsins, en hann
óttaöist hann ekki. Hann var
ungur og snar í hreyfingum
og myndi hafa verið fljótur
að hreyfa sig, ef hann hefði
séð nokkra ástæðu til þess.
En hann sat kyrr og takið nú
eftir: Sá, sem myrti hann
gerði það ekki þegar í stað.
Ástæðan var m.a. sú, að hann
varö að komast vel inn i her-
bergið og ná í byssuna þá
arna. Hún hefur sennilega leg
ið á þvottaborðinu. Þessi ná-
ungi tók hana upp, gekk til
dyranna og tók í hurðarhún-
inn, en sneri sér svo snöggt
við og skaut. Herbert vissi
alls ekki að banaskeyti fór aö
honum.
Þurrkað timbur:
1x4
2x4
2x5
2x6
Plastplötur á borð 4x4 fet
Gult — Grænt — Blátt
VerS pr. plötu kr. 243.—
Trésmíðjan Sílfurtún
Sími: 50900.
.v:ví :
Frá Reykjaskóla
Vegna mikillar aðsóknar eru væntanlegir nemend-
ur úr Vestur-Húnavatnssýslu og Strandasýslu beðn
ir að sækja um skólavist sem allra fyrst og eigi
síðar en 12. júlí n. k.
Skólastjó-inn.
i e&ý.'
mtmnuc ntiM,
PERLU
þvottaduft
VV.WAV.V.V/.V/.V.W.VAW.VAV.W.V.WAS^VWiV
?
Ollum þeim, sem heiðruðu mig og glöddu á sex- «£
tugsafmæli mínu, færi ég mínar innilegustu þakk- £
ir, og bið Guð að blessa ykkur öli.
Pálmar Jónsson,
Unhól.
VWWV/.W.’AW/.VWAWW.WVMVAWtVAVWW