Tíminn - 22.07.1959, Blaðsíða 3

tÍMINN, miðvikudaginn 22. júlí 1959.
3
Þá riðu hetjur um héruð

Undanfarin ár hafa
menn gert sér tíðrætt um
að endalok íslenzka hests-
ins væru ekki langt undan
vegna vaxandi vélamenn-
ingar. Sem betur fer er
nú að koma á daginn að
■hrakspá þessi mun ekki
rætast, og er það vel. Augu
manna virðast vera að opn-
ast fyrir því, að fátt íekur
fram dagstund á góðum
hesti. Ferðaskrifstofa ríkis-
ins hefur nú tvívegis geng-
izt fyrir vikuferðum á hest-
um um Fjallabaksveg, og
hafa þar færri komizt að
en vildu. Bauð Ferðaskrif-
stofan blaðamönnum s. 1.
laugardag að taka á móti
25 ríðandi mönnum, sem
farið höfðu Fjallabaksleið
p í s. 1. viku.
I Lagt var af stað úr Reykja-
• vík árla á laugardagsmorgun,
- og ekið sem leið liggur aust-
i ur fyrir Fjali, að Galtalæk í
Landsveit. Auk Þorléifs Bjama
• sonar, forstjóra Ferðaskrif-
stofu ríkisins, voru með í för-
inni tveir Þjóðverjar frá sjón-
varpinu í Stuttgart en þeim lék
hugur á að faka myndir af
ferðafólkinu á hestbaki. Gert
var ráð tfyrir að 'ferðafólkið
myndi ná að Galtalæk um há-
degisbilið, en á Selfossi bárust
þau tíðindi, að fólkið hefði
náð að Galtalsek kvöldið áður,
óg slegið þar tjöldum.
Bor'ðaí úti
Þegar komið var að Galta-
læk, mættu sjónum tjöld, að
ógEeymdum hestunum, sem
munu hafa verið um 50 talsins,
fengnir að láni víðs vegar um
■sveitir austan fjalls. Var ferða
fólkið að snæða hádegisverð,
sem fram var reiddur úti, og
Virtist matarlyst flestra vera
í betra lagi. Athygli blaða-
t
Allan Olmstead
— hvar er sólin?
mannanna beindist fyrst að
tveimur öldruðum bandarísk-
um konum, sem voru harla
skringilega klæddar, önnur
þeirra, mrs. Mildred S. Olm-
■stead, frá Philadelphia, í sterk
guJri regnkápu, vaðstígvélum
og með grænan hatt á höfði.
Hún var hin hressasta eftir
þetta erfiða ferðalag, og kvaðst
hafa komið hingað til lands á
leiðinni til Stokkhólms, en þar
Hver vill ekki fara Fjallabaksleið á
hesfum? - Súpan varð sölt af tár-
um eldabuskunnar - Farangur sel-
fluttur á hestum yfir Jökulkvísl -
„Öld smábíla gæti einnig orðið öld
smáhesta", segir Mrs. Olmstead

Mrs. Olmstead
— öid smáhesta
hyggst hún sitja kvennaþing
mikið innan skamms.
Öld smáhesta
— Þetta var dásamlegt ferða-
lag, sagði mrs. Olmstead. —
Ég er auðvitað dálítið þreytt,
því þetta var erfitt, en ég hefði
ekki viljað láta tækifærið
ganga mér úr greipum. Hér
er náttúran ósnortin, öfugt
við það sem er í Bandaríkjun-
um. Ég álit að þið íslending-
ar megið vera þakklátir fyrir
iþessa ^fleiitu vegi, sem héjr
eru. Ef hægt væri að þeysa á
bílum hér um alliar trissur
eftir steyptum vegum, væri
harla lítið í það varið að ferð-
ast um landið.
■— Hvað um íslenzka hest-
inn?
— Dásamlegar skepnur. Ég
vildi að ég gæti haft með mér
nokkra heim. íslenzki hestur-
inn á áreiðanlega mikla fram-
tíð fyrir sér. Þetta er öld lít-
illa bíla og ég get ekki séð,
hvers vegna hún gæti ekki
orðið öld lítilla hesta allt að
Hvar er sólin?
Eiginmaður mrs. Olmstead,
Allan Olmstead, er dómari í
Philadelphia. Hann lét einnig
hið bezta af ferðinni, en spurði
þó eftir því, hvort hér sæist
nokkru sinni til sólar.
— Við vorum ekki með
alla ferðina, en þann tíma sem
við tókum þátt í henni, sáum
við aldrei til sólar, og þótti
það auðvitað miður. Við tók-
um með okkur ýmsan útbún-
að til reiðferða frá Bandaríkj-
unum, en uppgötvuðum, að hér
'kemur slíkt að litlu gagni.
'Klofhá stígvél henta bezt í
svona ferðir! Við 'komum hing-
að 13. þ.m. og lögðum upp í
ferðina strax daginn eftir.
— Datt nokkur af baki?
— Nei, nema ef vera skyldi
einn hestamannanna, sem
fylgdu okkur, en það var ekki
honum að kenna. Gjörðin slitn-
aði og hnakkurinn snaraðist.
Tárasúpa
Það þarf talsverðan útbún-
að til þess að fara ferð sem
þessa, eins og nærri má geta.
'Tjöld og mestallur farangur
var fluttur á jeppa með kerru
í eftirdragi, en á leiðinni 'að
Lanldmamnaliaugum komst
hann ekki yfir Jökulkvísl, svo
selflytja varð allan farangur-
inn á hestum yfir. í jeppanum
höfðu aðsetur sitt Njörður
Njarðvík, sem ók honum og
eldabuskur leiðangursins, þær
Kristín Pétursdóttir og Alda
Snæhólm.
— Hvernig hefur ferðin
gengið?
— Alveg prýðilega, sagði
Kristín. — Ég hafði það að
vísu dálítið erfitt fyrstu þrjá
dagana, en þá var ég ein, með
28 manns í fæði. Fyrsta kvöld-
ið var til dæmis slegið tjöld-
um í vatnslausu hrauni, svo-
nefndu Sölvahrauni. Við Njörð-
ur lögðu þá upp á jeppanum
að leita að vatni og fundum
það eftir tvær klst. um 20
kílómetra frá tjaldstaðnum.
Vatnið fluttum við síðan í lok
'lausum pottum (í, ijeppanum.
Pottarnir voru inni í bílnum
en ég varð sjálf að sitja fram-
an á, með miólkurbrúsa í fang-
inu. Það var ekki mikið vatn
til eldamennsku það kvöldið,
súpan varð of sölt, og jafnvel
enn saltari af tárum mínum.
lEkki bætti svo úr skák, að
fólkið var skelfilega þyrst. En
þetta lagaðist allt saman þeg-
ar Alda kom. Hún kom norð-
an frá Mývatoi en hafði farið
þangað með öðrum hópi.
Sænski sjónvarpsmaöunnn Werner Goldbach,
gælir viö einn reiðskjótann við Galfalæk.
Rangá riíin
Þegar hér var komið sögu.
kallaði fararstjórinn, Árni
Þórðarson, skólastjóri, að mál
væri komið að tygja sig af
stað, en síðasti áfangi ferðar-
innar var, að riðið skyldi frá
Gaitalæk að Keldum á Rang-
árvöllum, um 60 km vegalengd.
Hestamennirnir voru þegar
langt komnir við að leggja á
hestana handa fólkinu, en þeir
voru Sigurður Haraldsson frá
Hellu, Halldór Jónsson i
IKirkjuhfe og Jón Þorgilsson
frá Hellu, allt þrautreyndir
hestamenn. Tveir blaðamann-
anna fengu að ,.fljóta með“
Árni Þórðarson
— vantar skála
og var undirritaður annar
þeirra.
Um tvöleytið var síðan hald-
ið af stað ríðandi frá Galta-
læk, og Rangá riðin á vaði því
sem Hraunteigsborði nefnist
og tóku sjúnvarpsmennirnir
mikið af myndum aí þeim við-
burði, en auk þess þýzka, var
sænskur sjónvarpsmaður,
Werner Goldbach, með í för-
inni. og hafði farið alla ferð-
ina. Skömmu eftir að riðið
hafði verið yfir Rangá, var
numið staðar í lækjarhvammi
einum, meðan Halldór í Kirkju
bæ reið að mæsta bæ til þess
að ráðgast við bónda þar. Á
meðan noíaði undirritaðuir
tímann til þess að spjalla við
Helgu Oddsdóttur úr Reykja-
vík, sem var með í förinni
með þrjá til reiðar.
t
Rí<$andi frá ReykjaYÍk
— Þetta er 12 sumtPið sem
ég fer í ferðalag á hesti, sagði
Helga, — en venjulega hafa
þau verið lengri en þefcta. Ég
kom með hesta til Reykjavíkur
1924 og hef alltaf átt þar hesta
'síðan. Ég á nú fjóra — ja,
Ibóndinn ái þá með mér, en
hann situr heima núna.
— Þú hefur þá kannske far-
ið ríðandi alla leið úr Reykja-
vík?
— Það er nú líkast til og
ætla að fara sömu leið til
baka.
Halldór kom nú til baka og
lagt var af stað, riðið upp að
|Bjólfelli, og lausu hestarnir
reknir á undan. Var síðan
haldið sem leið liggur niður
Rangárvelli, um Brekknaheiði
hjá Steinkrossi, niður um
Gunnarsholt austur hjá Reyð-
arvatnsréttum og að Keklum,
þar sem þegið var kaffi hjá
Lýð Skúlasyni bónda og konu
hans, Jónínu Jónsdóttur. S'koð-
aði ferðafólkið gamla bæinn
að Keldum, sem mun vera
með elztu byggingum hérlend-
is og hafði mikið gaman af.
„Þá vantar töltií“
í bæjardyrunum að Keldum
hitti undirritaður að máli
skozka konu„ Ellen McGran-
aghan frá Aberdeen, en hún
var einni ferðalanganna.
— Ég er auðvitað orðin
þreytt, sagði Ellen. — Það
þar mikið þrek til þess að geta
farið í svona ferðalag, en ég
(Framhald ó * =fðu).
I i
Hádegisverður snæddur und Ir berum himnl að Galtalæk.