Tíminn - 05.08.1959, Síða 9

T í M IN N, miSvikiulaginn 5. ágiíst 1959.

Ma«> roberts rinehart,
-JJ-uaröbb
L iú hruncu'b
ona
44.
Lögregluforinginn brosti við
mér og klappaði mér á öxlina.
— Eg þékki þessa stúlku, sagði
ihann. — Eg tel fullkomlega
öruggt að skilja hana eftir
hér. Öruggt fyrir okkur, að
minnsta kosti. Eg er ekki eins
viss um öryggi hennar!
Þetta var tvíræð athuga-
semd, sem ég átti eftir að
minnast illilega örfáum stund
um síðar.
Lögregluforinginn var ekki
brosandi þegar hann kom upp
hálftíma seinna, inn í her-
bergið aleinn.
— Eg sendi Stewart burt,
sagði hann, þungbúinn. —
Hann er asni, ropandi, sköll-
óttur asni. En hann er heldur
en ekki uppglenntur. Það er
svo að sjá, að hann hafi von-
azt eftir að hún gerði nýja
erfaskrá, honum hagstæða.
En þetta batt að sjálfsögðu
endi á það eins og fleira. Láttu
raus hans ekkert á þig fá.
Hann leit á mig, aðvarandi
á svip, gekk að rúminu og leit
á líkið, sem þar lá.
— Lífið er skrítið, ungfrú
Adams, sagði hann. — En
dauðinn er stundum ennþá
skrítnari. Sjáðu þessa gömlu
konu. Hverjum gat verið hag
ur í dauða hennar? Ef hún
þá dó til hagsmuna einhvers.
Hún átti ekki langt eftir.
— Nei. En hún hefði átt aö
fá að deyja sjálf.
.— Rétt. Hún átti lítilsháttar
peninga. Hún hefði getað lok
ið æfinni í ró og næði, án
þess að verða öörum byröi. Þá
ákveður einhver að losna við
hana úr tölu lifenda, og —
bums —hún er farin! Svona!
— Já, hún er farin. Við get
um ekki hjálpað henni úr
þessu, og þú sérð sjálfur, að
Elliot hefur ekkert getað ver
ið við þetta riðinn. Er hann
ekki vandlega innilokaður?
— Jú, og verður það fyrst
um sinn.
— Hefur hann ekkert sagt
ennþá?
— Hann hefur sagt sitt af
hverju, en ekkert markvert.
Þú heyrðir nú í honum, þeg
ar við tókum hann. Hann
þreifaði eftir pipu sinni og
stakk henni upp í sig, án þess
aö troða í hana eða kveikja í
henni.
— Ja, lagsmaður, sagði
hann. — Eg hef nú séð og
reynt sitt af hverju um dag
ana, en þetta er of mikið! Við
erum búnir að læsa einn grun
aðan inni, og strax á eftir
kemur þetta!
Taugar minar hafa senni-
lega verið einum of þandar,
því skyndilega stóð ég sjálfa
mig að því að hlæja hálfgerö
um móðursýkishlátri.
*— Kannske hann hafi gert
þet-ta líka, sagði ég. Lögréglu
foringinn horfði athugull ó
mig. Eg hélt áfram: — Ef til
vill fór hann inn í herbergið
mitt á leiðinni upp, og setti
eina eða tvær töflur í hylkið
á bakkanum minum. Hvers
vegna að láta sér nægja eitt
éiorð?! Hann hefur getáíj feng
i ðsmekk fyrir þetta, rétt eins
og að éta saltkjöt og baunir.
— Þú þarft að hvíla þig og i
fá eitthvað róandi, sagði
hann. — Það er að segja, ef
þú ert móðursjúk. Ef þú ert,
bara að reyna að vera fyndin j
skaltu í guðanna bænum
halda þér saman. Eg er bú-
inn að fá ofnæmi fyrir
fyndni, síðan við tókum þenn
an ljóshærða morðingja niður
á lögreglustöð. En honum er
eins gott að hlægja meöan
hann getur. Hann hlær ekki
lengi úr þessu.
— Ertu viss um það?
— Já.
— Eins viss um það, og þú
varst á sínum tím'a, að þetta
væri sjálfsmorð, og um papp
írssnepilinn?
— Hvað ertu að rifja það
upp það var fyrir viku.
Eg er búinn að segja þér það.
— Það var líklegt þá.
— Að sjálfsögðu. En það
segir ekki allt. Það var stig
inn sem Paula Brent kom
með, sem gerði þetta svo senni
legt.
Nú hefði ég átt að segja hon
um, að tveir menn væru uppi
á þaki, sem einnig hefðu kom
ið með stiga, en ekki til þess
að mála þakiö. Eg gerði það
samt ekki því ég sá aðatburð
ir dagsins höfðu haft mikil og
djúp áhrif á hann: Hann tók
að ganga um gólf, og þegar
hann mælti aftur, var hann
eins og hann átti að sér.
— Það er tilgangslaust að
glápa á þetta, sagði hann.
— Við komum tii með að horf
ast stööugt í augu, en ef til
vill sjáum við eitthvað á milli
okkar. Eg býst við, að þú sért
sammála læknisgerpinu í að
þetta sé eiturmorð?
— Eg býst við því.
— Og hefurðu nokkra hug
mynd um, hvernig því hefur
verið komið í kring?
— Eg hef um hálfa tylft
hugmynda, en er ekki viss um
neina.
— Hvað var á bakkanum?
Eg fylgdi honum inn í her
bergið mitt. Hann litaðist um
stundarkorn, svo onnaði hann
dyrnar fram á ganginn.
— Gátu ekki allir komizt
hérna inn? Þú læstir aldrei
dyrunum?
— Nei.
Eg þekkti aðferðir hans.
Hann vildi fá sína eign mynd
af öllu fyrst, svo ég truflaði
hann ekki. Hann leit á snyrti
borðið, og því næst á mig.
— Hver notaöi púðrið? Það
er ekkert af því framan í þér.
Þá vissi ég að stundin var
komin til að segja honum frá
erfðaskrá Júlíu og játningu
hennar. Við fórum aftur inn
í herbergi Júlíu, og þar
yfir líki gömlu konunnar sagði
ég lionum uþp alla söguna.
Eg sagði honum frá grein
inni í blaðinu varðandi Paulu
Brent, og áhrifum þeirrar
greinar á Júlíu, áð Glenn
hefði komið þar kvöldið áður
og deilunni, sem því fylgdi, að
Hugo hefði verið hjá gömlu
konunni- um morguninn áður
en Glenn komið aftur, og reiði
legri hegðun hans.
— En sú gamla var ákveðin
í að gera þessa skýrslu, sagði
ég. — Hún hafði eitthvað á
samviskunni, og fannst hún
vera sek. Hún vildi létta á
hjarta sínu, svo ætlaði hún
að hitta prestinn sinn.
Hann leit snögglega upp.
— Því þá það? Hafði hún
nokkra hugmynd um, að eitt-
hvað myndi koma fyrir hana?
— Það held ég ekki.
— Og Glenn hefur þetta
plagg núna?
— Hann fór með það. Hugo
og ég vorum vitni. Ungfrú
Lenz líka. En Júlía vildi ekki
láta innihaldið uppi. Glenn
sagði, hvað hún samþykkti,
að þetta ætti aðeins að nota til
þess að koma í veg fyrir rang
an dóm. Eg býst við, að hún
hafi verið að hugsa um Paulu.
— Þú hefur náttúrlega ekki
lesiö þetta?
— Nei. Hún braut það sam
an, svo ekkert okkar gæti lesið
það.
— Koma í veg fyrir rangan
dóm? Hvað þýðir það? Eg verð
aö ná í Glenn og líta á þetta.
Hann fór niður til þess að
komast í síma. Eg heyrði, að
hann var að reyna að ná i ann
aöhvort þeirra Florence eða
Glenn, en þau voru bæði úti
að boröa, og Glenn átti störf
um aö gegna í réttinum um
kvöldið. Lögregluforinginn
skildi eftir skilaboð til þeirra
um að koma eins fljótt og
unnt væri. Svo fór hann fram
í eldhús og skipti orðum við
Maríu og þegar hann kom aft
ur, sá ég, að eitthvað hafði
komið fyrir. Hann stóð um
hríð og horfði kuldalega á
mig.
— Hve margir höfðu aðgang
að herbergi þínu og bakkan
um í morgun? spurði hann.
— Læknirinn, ungfrú Lenz,
Hugo og Maria. Er það allt og
sumt?
— Viltu gera svo vel, að
tala ekki í þessum tón við
mig.
— Hvers vegna sagðiröu mér
ekki, að Paula Brent hefði ver
ið hér í morgun?
— Þetta hefur María sagt
þér.
— Svo hún var hérna uppi?
Nei, María vissi það ekki, en
hún sá hana fara. Hlustaðu
nú á mig, ungfrú Adams.
Hvort okkur sýnist sitt hvaö í
þessu máli skiptir engu. Aðal
átriðið er, hvort þú vinnur
fyrir mig eða Paulu Brent.
— Hún hefur ekki byrlað
Júlíu eitur, lögregluforingi.
— Var hún í herberginu?
— Já. En Florence Lenz var
þar á sama tíma.
Eg hafði ekki fyrr sleppt
orðinu, en ég minntist þess,
að Paula hafði verið þar
seinna alein. En hann gaf eng
an tíma til leiðréttinga. Það
snöggfauk í hann, og hann
barði krepptum hnefa í stól
bi'íkina.
— Eg hefði barið karlmann
fyrir svona lagað, sagði hann.
Svo lá'gði hann heldur, senni
iega þegar hann sá framan i
• mig. — Hvað sögu spann hún
iupp, til þess að koma þér til
að gera þennan asnaskap, og
þegja svo um það f.vrir mér?
I — Sögu s^m ég trúði. Ggtrúi
enn, ef út í það er frið. Þú
mátt berja mig ef þú vilt, þótt
ég sé kvenmaður. Gerðu svo
vel. Mér líður varla ver við
það. Væri ég ekki slíkur bölv-
aður bjáni sem ég er, væri ég
nú heima hjá mér, önnum kaf
in við að gefa kanarífuglinum
mínum sykur.
WAV.V.VV.V.V.V.V.V.V.V.’.V.V.V.W.V.V.V.VV.VAV
ÞAKKARÁVARP
Alúðarþakkir færum við framkvæmdastióra
og stjórn Kaupfélags Borgfirðinga fyrir dásam-
lega ferð, er okkur var boðið í um Snæfellsnes,
0. júlí s.l. Sérstakar þakkir til fararstjóranna, frú
Geirlaugar Jónsdóttur og Sveinbjarnar Jóns-
sonar.
Með beztu kveðjum.
Konur úr Borgarnesi
•.W.W.V.W.W.W.W.V.V.VW.V.V.V.VAW.V.WAV
V.W.V.W.V.V.W.V.W.V.V.W.V.W.W.W.’AVWAV
> J“
V Börnum, tengdabörnum, gömlum æskuvinum
v og öllum öðrum, er sendu mér gjafir,
skeyti og blómakveðjur á sjötugsafmæli míau,
þakka ég innilega.
heiíla-5
$
Jóhanna Andrésdóttir ■> rc'íjt.
frá Stóra-Vatnshorni, DalasýsTtz í
W.W.V.V.’.V.V.V.W.W.V.V.V.V.V.V.W.W.W.WA
::
Þakka hjartanlega vinsemd og hlýhug, í til-’
efni af sextugsafmæTi mínu 2. ágúst s.l. • >
^ Ólafur Ögmundsson *J|
Hjálmholti í
WAVA\W.V^V.V.výiVTOW.V.V.V.W^V«
?
!; Alúðar þakkir færi ég öllum vinum mínum, í
> fjær og nær, sem glöddu mig á einn eða annan ;!
hátt á áttræðisafmæli mínu, þ. 30. júlí s.l. •!!
Sólveig Elinhorg Vigfúsdóttir

■ ■MHtBBbVI
I
.v.w.v*
Mínar innilegustu þakkir til allra þeirra, er
glöddu mig með heimsóknum, gjöfum og skeyt-
um á sjötugsafmæli mínu 28. júlí 1959, svo,
dagurinn verður mér ógleymanlegur.
Guð blessi ykkur öll.
I
■.W.V.V.V.V.V.V.V.V.W.V.V.V.V.W.V.WAWAWW
Júlíus Björnsson,
Garpsdal.

Jarðarför konunnar minnar,
Sigurjónu Jónsdóttur
Bárugötu 35,
fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 7. þ. m. kl. 10,30 f. h. At-
höfninni verður útvarpað.
Árni Jónasson.
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda hluttekningu vi5 andlát og Íar5ai>
för
Halldórs Vilhjálmssonar,
Smáratúni 14, Selfossi.
Sérstakar þakkir viljum við færa GuSnýju Krlstjánsdótfur og
Vilhjálmi Jónassyní.
Fyrir hönd vandamanna.
Sigríður Björnsdóttir.
Inniiegar þakkir til hinna mörgu, fjær og nær, sem vottað hafa
okkur samúð og vinarhug við andlát og jarðarför eiginmanns mtns,
föður, tengdaföður og afa,
Gunnlaugs Sigfússonar.
Guð blessi ykkur öil.
Sigríður Sigurðardóttlr, Huida Gunnlaugsdótttr,
Njáli Gunnlaugsson, Jón M. Gunnlaugsson,. . I
Sigfús Kr. Gunnlaugsson, Ragnhildur E. Þórðardóttlr,
Sigriður E. Sigfúsdóttlr, Arnór Þ. Sigfússon.
Konan mín,
Guðrún J. GuSmundsdóttir
frá Mosvötium I Önundarfirði
verður jarðsungin fimmtudagtnn 6. ágúst kl. 2 slðdegís.
Athöfnin fer fram frá Fossvogskirkju og verður útvarpað.
Guðmundúr Bjarnason.
Hjartanlega þökkum við auðsýnda samúð við andlát og iaröarför
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
Kristínar Margrétar Jónsdóttur
frá Hvassafelil.
Sérstaklega þökkum við Innllega þá hlýfu og samúð, sem vlð
mættum af hendi Norðdællnga.
Guðlaug Klemensdóttir, Hermann Gvðmundsson,
Sveinbjörg Klemensdóttir, Guðmundur Magnénon, j
Dómhlldur Klemensdóttir, Bemódus Halldórssorr
og barnabörn. 1