Tíminn - 06.09.1959, Page 9

T f MIN N, sunnudaginn 6. september 1959.
9
Eftir að hafa fengið þessar
upplýsingar, hefði Karin átt
að' geta dregið andann létt-
ara. En hún vissi vel, hve hæ-
versk og formföst tengdafor-
eldrar hennar voru. Hvað
sem þau hugsuðu, myndu ;
þau aldrei láta óánægju sína
í ljósi.
Á margan hátt féll henni
vel við þau. Þau höfðu alltaf
verið henni velviljuð. En ó-
sjálfráðar, hlýjar tilfinning-
ar hafði hún aldrei orðið vör
við hjá þeim. Það var engu
líkara en að hitinn kæmist
ekki í gegnum hina sléttfág-
uðu skurn. Þessi kuldalega
sjálfstjórn kom í veg fyrir,
að lífsgleði hennar gæti feng
ið framrás í návist þeirra.
Hún var fullkomlega sann-
færð um að þau væru ekkert
sérstaklega hrifin af henni
sem tengdadóttur. Aö minnsta
kosti hlaut dómarafrúin aö
hafa fyrirhugað sínum elsk-
aða einkasyni allt annan
ráðahag. Þegar Karin bar
sína eigin fábrotnu persónu
saman vi'ð úrvalsfólk þaö, er
þau umgengust — og í því
vali var hégómagirndin tví-
mæialaust miklu ráðandi —
þá sagði skynsemi hennar
henni skýrt og skorinort, að
hún væri fjölskyldunni ekki
samboðin.
En ef tengdaforeldrarnir
litu kvonfang Curts illu auga,
varðveittu þau þá skoöun
me'ð sjálfum sér. Nokkrum
sinnum hafði Karin njósna'ð
um hvort þau rökræddu ekki
leyndarmál sín í einrúmi. En
síöan hún giftist, höfðu þau
aldrei auðsýnt henni andúð
eða lítilsvirðingu. Hún var
tengdadóttir þeirra, og þess
vegna var það óumflýjanleg
skylda þeirra að me'ðhöndla
hana með þeirri vinsemd og
virðingu, sem stöðu hennar
sem frú Curt Fallander
hæfð.i
En hefði Karinu einhvern
veginn orðið það á, að koma
fram á óviðéigandi hátt,
hefði annað tengdaforeldr-
anna örugglega veitt henni
vinsamlega en ákveðna of-
anígjöf.
Á svipaðan hátt komu þau
fram við fólk það, er undir
þau var gefið. Þjónustufólk-
inu auðsýndu þau vinsamlegt
lítillæti. En yrði því á einhver
yfirsjón, hlaut það vinsam-
lega á minningu. Á sama veg
umgekkst hin náðuga dóm-
arafrú saumakonur sínar og
hárgreiðsludömur. Já, Karin
haf'ði séð, að jafnvel gagn-
vart tannlækni sínum kom
hún ekki öðruvisi fram, og'
einu sinni hafði hún heyrt
hæstaréttardómarann snuþra
húslækni sinn.
Um innileg vináttubönd á
milli ætta Curts og Karinar
hafði aldrei verið a'ð ræða.
En það var Karin fullkom-
lega ánæeð meö. En Fall-
anderhiónin höfðu alltaf sýnt
móður hennar vinsemd og
hugulsemi. Að vísu gerðu
þau henni ekki heimboð, þeg
milli hennar og Curts? Hafði
ólæknandi sjúkdómur gripiö
hjónaband þeirra? Hún hafði
; haft einhverja óþægindatil-
finningu gagnvart því núna
síðustu mánuðina.
Hún reyndi að hætta aö
hugsa um það. Þetta var ekk
ert nema ímyndun. Curt var
bara þreyttur. Hún varð aö
lofa honum að hvílast um
sinn. Þá yrð'i áreiðanlega allt
gott aftur.
Hans mesta þrekraun haföi
áreiðanlega verið að hringja
til foreldra sinna. Því varð
ekki neitað, að Curt var svo-
lítið hégómlegur. Ekki mikiö,
varla fram yfir það, sem
venjulegt var. Það hlaut að
hafa verið óþægilegt fyrir
hann að þurfa að tilkynna
föður sínum, að hún heföi
verið hækkuð en ekki hann.
Enn þá verra myndi þó hafa
verið að flytja hégómlegri
móðurinni fréttina. Hún heföi
náttúrulega fyrst leitt hug-
ann aö því, hvað vinir og
vandamenn myndu segja. Og
frá því sjónarmiöi var máli'ö
vandræðamál ....
Nú var hún búin að stoppa
alla hans sokka. Karin reis á
fæ.tur og gekk inn í herberg-
ar þau höfðu sérlega mikið
við, en eins og vera bar, va,r
hún skoðuð sem sérstök jjöl-
skylda, og þau minntust
hennar ævinlega á afmælis-
dögum og við önnur álíka til-
felli. Við framkomu þeirra
var sannarlega ekkert að at-
huga. En samt sem áður ....
Þrátt fyrir hina aðdáunar-
verðu framkomu þeirra, sem
Karin í fullri alvöru reyndi
að gjalda í sömu mynt, fann
hún greinilega andstæðurnar
milli hennar og móður Curts.
Hún reyndi að fróa sér með
að telja sér trú um, að slíkt
væri jafnan afstaða tengda-
móður og tengdadóttur hvorr
ar til annarrar. Stundum lá
við, að deilufýsn hennar bryt
ist út í ljósum loga. En hún
hafði stj órn á sér og svalg. ið hans. Þar lagði hún þá í
gagnrýnina. skápinn. Um leið tók hún á-
Kona hæstaréttardómarans breiðuna af rúminu, dró fram
var meistari í að koma með inniskóna og náttfötin og leit
smá atliugasemdir á sinn blíða eftir því, að hver hlutur væri
HERMES
ta
ferðaritvélar
fyrirliggjandi
Skriftvélaviðgerðir
Bergstaíastræti 3 — Sími 19651
WUVMVAW.V.W.'.VAW.V.VAV.V.VAW.W.VTOill
og elskulega hátt. Smámunir,
kannske, en Karinu var raun
að þeim. Hún gat til dæmis
vel átt það til að segja, aö
á sinum stað og allt í röö og
reglu.
Frammi í forstofunni
hringdi hún til móður sinnar.
skyrtur Curts væru illa strokn | Eftir örstutta bið heyröi hún
ar. Að vísu féll gagnrýnin á frú hressilega rödd móður sinn
Carlson, en húsmóðurstolt
Karinar fékk einnig sinn
hluta. Einnig fannst henni
nærri sér höggvið, þegar
tengdamamma sagði ,að hann
væri þreytulegur og liti illa
út, og sama þegar hann kom
aftur eftir herþjónustuna, og
móðir hans tjáði þeim hjón-
unum, að svona vel útlítandi
hefði hann ekki verið í háa
herrans tið. (Þó vissi móðir
hans, að hann þoldi ekki við-
urgerninginn hjá hernum).
Frú Fallander hafði dekr-
að við’ Curt og gert hann áð
eftirlætisbarhi. Hún hafði
ausið yfir hann úr skálum
móðurtilfinningar sinnar.
Karin fékk tæpast skilið,
hvernig hann hefði lifað af
allan þennan umhyggjuhita.
Þó vildi hún ekki viðurkenna, i
að hann væri mömmudreng- 1
ur. Alls ekki. Þá hefði hann
áldrei gengið að eiga hana,
Karinu Morenius, heldur ein-
hverja þá kvinnu, sem móðir
hans hefði valið honum til
handa.
ar:
— Halló! Ert það þú, elsk-
an? Svona seint ....
— Ég ætlaði að hringja
fyrr. Ég var nefnilega fast-
ráðin deildarritari í dag ....
— Það var gaman! Annars
er helzt að heyra á rödd þinni,
að þú hefðir ráðizt til jarðar-
farastofnunar ....
— Er það? spurði Karin
hitta. — Ég, sem er svo glöð ..
— Þú átt þetta líka skilið!
Karin svaraði ekki. Hún
fékk skyndilega kökk í háls-
\ jinn og tár í augun.
— Halló, halló! hrópaði frú
Morenius. — Hvað er orðið
af þér?
— Ég er nú hér ...
— Hvaö er titt af Curt?
Hefur hann líka verið hækk-
v*:
*\ s v
Bezt
*»
Curt sat við skrifboröið allt
kvöldið, álútur yfir hinum og
þessum skjölum. Það voru
hans ær og kýr. Og hann var
— Nei, ekki ennþá, svaraöi
Karin og skýrði samhengið
hvíslandi og þvoglulega.
— Ja, nú held ég að Curt sé
hátt uppi, svaraði móðirin.
— Eins og hann er montinn
af þér. Og hæstaréttardóm-
arinn hlýtur að vera ánægð-
ur með tengdadótturina!
— Já, já. Þau eru ánægö.
— Hvenær lítur þú inn?
— Þegar tími gefst til. Ein-
oft jafnþögull og hann var hvern tíma í næstu viku.
nú. En þögnín var annars Hvernig er Mafalda?
— Ennþá verri en venju-
eðlis. Aður hafði hún verið
heimilisleg og eðlileg, eins
og dúnsæng sem hvílir, nú
lega.
— Það var slæmt. Ég bið
var hún fráhrindandi og þung að heilsa henni. Jæja, vertu
: eins og mara. EitthvaÖ, sem nú sæl, mamma mín
: enginn þorði né gat
brotizt
i gegnum.
Karin sat og staglaöi sokka.
— BlessuÖ. Og berðu Curt
kveðju mína.
Þegar hún kom inn í dag-
i Hverjir götóttir sokkarnir stofuna, spurði Curt hvern
j eftir aðra fengu bót meina hún hefði verið að tala við.
jsinna og urðu heilir. Karfan — Mömmu.
var bráðum tóm. -— Án þess að ég lægi á
— Brátt rennur upp gull- hleri, komst ég ekki hjá því,
öld fyrir konurnar ....
— Nei, hún vildi ekki fara
að’ heyra hvernig þú úrskýrð-
ir ástæöuna til þess, aö þú
út í alvöru þessara orða.! varst hækkuð en ekki ég,
Samt sem áður leituðu þau æ sagði hann, án þess að hætta
ofan æ í hugann. jvinnu sinni.
Hvað hafði annars komið á ■ Karin vissi ekki, hverju