Tíminn - 06.11.1959, Qupperneq 9

fíIVIINN, föstudaginn 6. nóvember 1959.
fl
ESTHER WINUHAM:
| sama. Þetta gerði hana enn
| feimnari, og hún dirfðist ekki
I að líta á hann.
11
Kennslu-I
Þau gengu samtímis inn í
| matvagninn og settust bæði
1 við sama tveggja manna borð
| ið. En hann hóf þegar að
| leysa krossgátu og gerði ekki
I minnstu tilraun til að
í brjóta upp á viðræðum.
II Nú sá hún, að andlit hans
í; var með afbrigðum góðlegt.
| Augun voru umgirt hláturs-
| hrukkum, og öll persónan
| gneistaði af viljastyrk. Hann
|, brosti til hennar, er þau
í gengu til klefans að hádegis-
| j verði loknum, og hún gerði
| sér ekki ljóst, að hún horfði
wiiiiiiiiiiiiu.i.iiiin,ii,i,llliilll.4iimiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiliim,II,iiuiiiiii,111,11,,,„,„„„„„,„„„„7, aðeins kuidaiGga á liann
?llum bænum, mundu mig i
um að taka hann ekki alvar- !
lega.
Þegar klukkan var orðin1
tólf ,og hvergi bólaði á Fran-;
kie, spurði Klara:
— Bunduð þið þetta fast- I
mælum? |
— Nei, svaraði Júlía hnugg :
in. — Hann bara spurði, hve- j
nær hann fengi að sjá mig'
gitur. Ég svaraði, að ég hefði
ekkert að gera í dag, og þá
lofaði hann að hringja klukk
an ellefu.
— Þannig hefði ég ekki tal-
að í þínum sporum, sagði
Klara.
— Það er fram úr hófi fá-
vizkulegt áð gera ungum
manni uppskátt, að maður
ha-fi ekkert við tímann að
gera annað en að bíða eftir
upphringingu frá honum.
Herrar okkar daga eru ógeðs-
lega sjálfbirgingslegir, og það
er að mestu leyti stúlkunum
að kenna. Margar þeirra eru
jafnvel nægilega vitlausar til
að láta kyssa sig í fyrsta
skipti, sem þær eru úti með
karlmanni!
Júlía sjóðhitnaði af blygð-
un, og í fyrsta skifti á æfinni
leyndi hún nokkru fyrir móð
ur sinni ur sinni. Nú mundi
hún ekki segja henni hvað í
bilnum skeði, hvað sem í boði
væri.
— Við biðum til þrjú, hélt
Klara áfram, — og hafirðu
ekkert frá honum heyrt þá,
gleymum við honum og förum
í bíó.
Þegar klukkan sló þrjú,
hafði hann ennþá ekki hringt.
— Nú förum við, mamma,
sagði Júlía, og reynai allt hvað
hún gat til að leyna vonbrigð
um sínum.
— En leiðinlegt að hann
skyldi hafa þig að fifli. Ég
vona að þú takir þér það ekki
of nærri.
— Auðvitað geri ég það
ekki, mamma! En þó væri
gremjulegt, ef ég væri ekki
heima þegar hann hringdi.
Eg bvst við, að hann hafi
fundið upp á einhverju öðru.
Síminn hringdi um leið og
þær fóru út úr dyrunum, og
Júlía hljóp inn aftur. Rödd
hennar lýsti sárum vonbrigð
um, er hún sagði:
— Frú Dixon vill tala við
þig, mamma.
Samtalið varð fremur langt,
og Júlía heyrði, að þser ræddu
um tilvonandi sumarfri henn
ar á Ashbourne.
— Hún býst við þér á laug-
ardag, sagði Klara, er þær
gengu út aftur. — Þú ferð úr
á Wickhurst, sem er fyrsta
biðstöðin, þegar komið er
framhjá Bartington. Þangað
kemur bill og sækir þig. Fáðu
þér hádegisverð í matvagn-
inum, því það stittir ferðina
dálítið.
Að sýningu lokinni hafði
Júlía ekki hugmynd um,
hverskonar mynd þær höfðu
séð. Hún vildi fara heim án
tafar, því að hver vissi nema
Frankie hefði hringt á meðan
þær voru úti?
Jafnskjótt og þær voru
komnar inn úr dyrunum,
hljóp hún fram í eldhúsið og
spurði Prudence, hvort nokk-
ur hefði hringt og spurt um
hana, á meðan þær voru fjar
verandi.
— Nei, svaraði Prudence
áhugalauist. — Nú skal ég
koma með teið inn til ykkar.
Júlía hvarf til síns eigin
herbergis, því að einmitt nú
þorði hún ekki að tala við
móður sína. Hún horfðist á-
kveðið í augu við sjálfa sig
í speglinum.
— Afglapinn þinn! hvæsti
hún. — Þér skal ekki leyfast
að gráta! Heyrirðu það!
Gráttu ekki !
Síðan gekk hún hnarreist
fram til tedrykkjunnar.
4. KAFLI.
Klara varð að fara á æf-
ingu á laugardagsmorgun og
mætti á stöðinni á síðasta
augnabliki til að kveðja
Júlíu. Hún keypti henni far
á þriðja farrými, en þegar
þar reyndist vera troðfullt,
fylgdi hún henni inn á
fyrsta farrými og sagði
henni að kaupa sér viðbótar
miða, er vagnsögumaðurinn
kæmi.
Andartaki síðar blés lestin
til brottfarar, og varð Júlía
því fegin, því að jafnvel þótt
hún væri að fara i frí og
væri vön ferðalögum, gerðu
kveðjustundirnar hana ætíð
dapra í bragði.
Þegar vagnsögumaðurinn
kom og hún keypti sér viðbót
armiða, virtust allir nær-
staddir stara á hana, svo að
henni leið illa lengi á eftir.
Henni hafði ekki gefizt tóm
til að afla sér nokkurs lestr-
arefnis, svo að hún hafði
ekki annað að gera en að
horfa út um gluggann eða
að laumast til að kíkja á sam
ferðafólkið.
Beint á móti henni sat
maður í glæsilegum, ljósum
sumarfötum. Andlit hans var
hulið á bak við dagblað, en
hún grunaði hann um að
gefa henni gætur í hvert
skipti sem hann fletti. Hún
uppgötvaði kimnisglampa 1
augum hans, ekki háðsleg-
an, sem betur fór, heldur
aðeins vinsamlegan. Svo
mikið sá hún, að hann var
bláeýgður og svarthærður og
óvenjulega dökkur á hörund.
Þjónninn frá matvagnin-
um kom inn og safnaði pönt-
unum fyrir hádegisverð, og
er hún hafði komizt að í
annarri umferð, heyrði hún,
að maðurinn pantaði hið
Þegar hún fór úr lestinni í
Wickhurst, náði hún í burð-
arkarl, er skyldi bera töskur
hennar að bílnum. Utan
stöðvarinnar beið glæsilegur
bíll og bílstjóri hjá, og hún
sannfærðist þegar um, að
hann biði hennar.
— Komið þér frá Ash-
bourne? spurði hún.
En bílstjórinn olli henni
vonbrigðum með því að
svara kurteislega:
— Nei, þvi miður, ungfrú.
Júlía svipaðist um í full-
komnu ráðaleysi, því þar
var engan annan bil að sjá,
ekki einu sinni leigubíl.
— Ég átti von á bíl að
sækja mig, sagði hún. —
Ég er á leið í heimsókn til
frú Dixon.
— Ég þekki bílstjóra henn
ar, ungfrú, og hann hefur
ekki komið hingað.
— Vitið þér, hvort hægt er
að ná í leikubíl hér einhvers
staðar?
— Hér er aöeins um einn
að ræða, og hann er úti að
keyra. En ef til vill kemur
hann fljótlega til baka.
| — Gæti ég orðið yður til
einhverrar hjálpar? spúrði
rödd að baki hennar.
í Hún snerist á hæli og sá
; brosandi andlit samferða-
manns síns.
— Eigið þcr þennan bíl?
— Já, ég gæti kannske
skilað yður eitthvað áleiðis?
— Sjálf átti ég von á bíl,
en hann er enn ókominn.
Er mögulegt, að lestin sé á
undan áætlun?
— Nei, hún er þvert á móti
tíu mínútum of sein. Hvert
viljiö þér fara?
— Til Ashbourne.
— Nú, það kemur þá ágæt-
lega heim, því aö ég ek fram
hjá hliðinu þar á leiðinni
til mins húss. Hafið þér
aiokkurn farángur?
— Jú, einn burðai'karlanna
á aö vera á leiðinni með
hann. Kærar þakkir fyrir
hjálpsemina! Ég veit fekki,
hvað ég hefði átt aö taka til
bragðs, ef þér hefðuð ekki
komið’ mér til bjargar.
— Það er engrar umræðu
viröi. Setjið yður bara inn;
ég skal tala við burðarkarl-
inn.
Þegar hann settist við hlið
hennar, rétti hún honum sex
penný.
— Hvað á ég að gera við
þetta? spurði hann..
.... tsparið yður hiaup
ú mllil noargra verzlajiaí
WltlM
4 «1UM
«tWMi
-Austurstræti .
Hefi opnað
tannlækningastofu að ^ ]
Skjólbraut 2, Kópavogi.
SkoSun og viðgerð á tönnum skólabarna í Kópa*
vogskaupstað fer fram kl. 9—12 f. h. og er sá tfrm
ekki ætlaður öðrum.
Almennur viðtalstími er kl. 2—7 e. h., nema Iaug*
ardaga.
ÚLFAR HELGASON, tannlæknir.
Sími 11998.
I
Klæðskerar
Reykjavíkurhöfn óskar eftir tilboði í föt og kápur
handa 20 mönnum (hafnsögu-véla og vatnsmönn-
um hafnarinnar).
Tilboð ásamt efnissýnishorni sendist hafnarskrif-
stofunni fyrir 30. des. n. k.
Hafnarstjórinn. )
Bújörð til sölu
Jörðin Merkigil í Hrafnagilshreppi er til sölu og
laus til ábúðar í næstu fardögum. Á jörðinni er
steinsteypt íbúðarhús, fjós fyrir 32 kýr og hlaða„
sem tekur 1500 hesta af hevi, hvort tveggja nýlegt.
Tún allt véltækt, vel ræktað. Stærð ca. 30—35
hektarar. Ræktanlegt land mikið. Sími. Rafmagn
frá Laxárvirkjun. Jörðin liggur 14 km. frá Akur>
eyri. Vélar og bústofn getur fylgt, ef öskað er.
Venjulegur réttur áskilinn.
Allar upplýsingar gefur eigandi jarðarinnar
PALL JONSSON,
Merkigili. Sími um Grund.
Frímerkjasafnarar:
Þann 25. nóv. n. k. verða gefin út tvö sett af frí-
merkjum.
Eins og áður annast ég án sérstaks endurgjalds
álímingu og sé um stimplun á fyrstadagsumslögum
fyrir frímerkjasafnara.
Ég get enn bætt við nokkrum föstum áskrifend-
um.
Forðist biðraðir og óþægindi. Látið mig annast um
þetta fyrir ykkur. Tekið á móti pöntunum i síma
2-49-01 kl. 6—8 síðdegis alla virka daga. Safnarar
utan Reykjavíkur, gerið svo vel að skrifa sem fyrst.
JÓN AGNARS,
Pósthólf 356, !
Reykjavík.
Blaðburður
Ungling vantar til blaoburðar í
HÁTEIGSVEG
Afgreiðsla TÍMANNS
Flyt hjartans þakkir öllum þeim, sem glöddu mig
með heimsóknum, gjöfum og skeytum á sjötugs-
afmæli mínu 12. október s. 1.
Bið þeim blessunar guðs um ókomin ár.
Ingimundur Gíslason,
Bakka, Grundarfirði.
I