Tíminn - 31.01.1960, Síða 9

íirtH
4€ /utQMfuratuie y. f. % *fi t 1
TÍMINN, sunnudaginn 31. janúar 1960.
*
Charles Garvice:
ÖLL ÉL BIRTIR
UPP UM SÍÐIR
24
einhverja yfirburði yfir unn
usta si'nn. Henni virtist lítið
koma til glaðiyndis Toms í
samanburði við alvörugefni
hins, er hafði ratað í svo
þungar raunir að hann hafði
verið að því kom:nn að stytta
sér aldur. Fannst henni' nú
unggæðingsháttur Gregsons
vera ólikt tilkomuminni en
þroski og lífsþreyta Mar-
teins.
Hins vegar var Marteinn
að hugsa um, að það væri
einstaklega eðlilegt að Rösa-
munda vildi e"ga Tom Greg-
son, hvað sem auðæfum hans
iiði, þar sem hann var fríð-
leiksmaður og i blóma lífsins,
en hann sjálfur — jæja, það
var nú orðið of seint að hugsa
um það.
— Meðal annarra orða,
Dungal, hóf Guy Fielding
máJs, — hafið þér lesið blöð-
in nýlega? Um uppistandið á
Ítalíu á ég við?
Rósamunda tók eftir því,
að Marteinn varð þungur á
brúnina þegar minnst var á
Ítalíu, en allt um það svar-
aði hann stillilega:
— Nei, ég hef ekki' séö blöð
in nýlega.
— Þetta er afar tilkomu-
mikið málefni, sagði Guy og
tók ekki eft4r, hversu Mar-
teini hafði' brugðið, — og sýn
ir vel hvað uppreisnarandinn
er rikur með ítölum. Eg held
jafnvel að þeir fari fram úr
Rússum að því leyti. Blöðin
hafa varla á annað minnst
núna seinustu vikuna, en í
gær virðist það þó hafa náð
hámarkinu. Hafið þér
nokkurn tima heyrt getið um
fé’ag sem Morgunstjarnan
nefnist meðan þér dvölduð á
Ítalíu? Það viröist vera al-
þékkt þar, jafnvel af lögregl
unni.
Rósamunda hafði gætur á
Marteini', og tók nú eftir því
áð hann beit á vörina og brá
fyrir glampa í augum hans.
— Já, svaraði hann rólega.
— Eg hef heyrt sitt af hverju
úr ýmsum áttum um þennan
félagsskap. Hann er mjög við
tækur, og eru jafnvel hátt-
settir menn riðnir við hann.
Sýnir það, eilrs og þér sögðuð,
hve pólitískar æsingar eru
samgrónar ítölum. Er nokkuð
nýtt að frétta þessu viðvíkj-
andi.
— Svo er að sjá, sagði Guy.
-— Þeir virðast hafa ætlað sér
að ráða Gambotti af dögum,
en hann er sá ráðherrann,
sem þeir þykjast eiga mest
sökótt vi'ð, og eiga sín í að
hefna á honum fyrir það, að
hann hefur reynt að uppræta
þennan félagsskap með öllu.
Voru tveir menn kosnir til að
koma fjörráðunum í fram-
kvæmd, en annar þeirra skor
aðist annaðhvort undan þvi,
. eða að hann brast hug þegar
á hó’minn var komið. Hinum
tókst að varpa sprengikúlu
inn í vagn ráðherrans, þar
sem hann ók um borgi'na, og
varð það honum auðvitað að
bráðum bana, en múgurinn
h'.mdsama'ði illræðismanninn
og fékk hann lögreglunni í
hendur, því að Gambotti naut
mikillar almenningshylli', eins
og þér sjálfsagt vitið.
Marteinn var nú orðinn lit-
verpur, en ekki gerði hann
neinar athugasemdir við frá-
sögn Guy Fieldings.
— Er þetta allt og sumt?
spurði Char.'Otta. -— Eg held
að slíkt og annað eins sé ekki
miklar nýjungar.
— Hér kennir ýmisra at-
riða, sem ekki líkjast hinum
venjulegu ofbeldisverkum
stjórnleysingja, sagði Guy, —
en það yrði of langt mál að
fara út i þá sálma að þessu
sinni. Þó lítur út fyrir að
kvenmaður e’nn, Della Bar-
barossa að nafni og forkunn-
arfríð kona, sem félagiö hafði
í þjónustu sinni, hafi vakið
eftirtekt Gambottis á sér.
Félagið var nú þeirrar skoð-
unar, að hún gæfi honum und
ir fóti'nn aðeins með hags-
muni þess fyrir augum, enda
hafði hún ávallt gefið félags
mönnum þær uppiýsingar um
hann, sem heimtaðar voru
af henni. En jafnskjótt sem
hann var af dögum ráðinn,
snerist hún gegn félagihu full
fjandskapar og sveik það í
i hendur lögreglunni. Getið
þið ímyndað ykkur til hvers
það hafi leitt, og lá við sjálft
að í bardaga slægi milli' lög-
reglunnar og samsæris-
manna, en lögreglan mátti
sín betur, og voru hundrað
menn eða fleiri settir i varð-
hald í gær; þó er þess getio
til, að Barbarossa hafi hald-
ið nokkrum nöfnum leyndum,
sem lögreglan er nú ennþá að
reyna að veiða upp úr henni.
Þegar hér var komið var
Rósamunda að bera Marteini
fullan tebolla, og þegar hann
rétti höndina eftir boilanum
tók hún eftir því að dreyfði
úr lófanum, eins og hann
hefði kreppt hnefann svo fast
í geðshrær'ngunni, að negl-
urnar hefðu sært hann til
blóðs.
Hún hafði vitanlega eVWi
orð á þessu, því að hún hafði
þegar áður komist að raun
um, að Marteinn bjó yfir ein-
hverjum hræðilegum duimál
um, sem hann leyfði engum
að skyggnast i, jafnvel þótt
vinir hans væru.
Þegar tedrykkjunni var lok
ið gengu menn út í garðinn,
en Guy bar það fyrir sig að
hann þyrfti að skrifa áríð-
andi bréf, sökum þess að
hann sá það glöggt, að Char-
lotta vildi alls ekki með hon-
um ganga, en frú Bla-'r og
Sir Ralph gamli héldu kyrru
fyrir inni í húsiriu.
Charlottu var ef til vill
kunnugast um hvernig á því
stóð, að þau Marteirin og
Rósamunda urðu saman út af
fyrir s:g, svo að hún fékk hið
æskilegasta tækifæri til þess
að gefa sig á tal við unnusta
Rósamundu, en hann var
kurteisari maður en svo, að
hann færi að gera nokkrar
athugasemdir v'ið þessa til-
högun.
— Svo að þér viljið þá ekki
trúa því að stúlkur giftist til
fjár? sagði Charlotta við
hann, ei'ns og þaö tal þeirra
hefði ekki verið falliö niður.
— Nei, þvi trúi ég ekki,
svaraði Tom hálf styggilega,
og furðaði sig á því, hvers
|| vegna hún vék talinu aftur
að þessu efni.
— Jæja — bíöið þér við
þangað til þér eruð sjálfur
gengin í gildruna, sag'ði hún
með mesta einlægnissiúp, sem
Tom átti raunar bágt með a'ð
gera sér grein fyrir. Allt i
einu lét hún sem hún rankað
við því, aö Tom væri þegar
! á leiði'nni á brúðarbekkinn,
og sagði þá vandræðalega: —
Eg á við — ég held —
j — Þér haldið að snaran sé
! þegar komin um háls mér,
sagði Tom og brosti all ein-
kennilega.
Charlotta hrökk við og lézt
' ekki skilja hvað hann ætti
við með þessu.
■ — Nei — sussu nei, herra
Gregson — það var náttúr-
lega ekki meining mín, svar
aði hún í skyndi. — Mér kom
ekki shkt til hugar, þó að mér
væri' hins vegar kunnugt um,
að Sir Ralph er i kröggum,
og að Rósamunda hefur lof-
a'ð að hjálpa honum, en ég
veit fyrir víst, að þér gerið
henni rangt til að þessu leyti.
Tom Gregson nam allt i
einu staðar á göngunni og
virti hana nákvæmlega fyrir
sér.
— Getið þér ekki sagt mér
hreint og beint við hvað þér
eigið? ungfrú Sheldon, spurði
hann þurrlega.
! — Eg er hrædd um a'ð við
misskiljum hvort ann&ð, hr.
Gregson, svaraði hún svo
hreinskílnislega, að Tom varö
.að láta þar við sitja.
Hann gekk áfram við hlið
hennar steinþegjandi, svo aö
Charlotta hafði ástæðu tii áð
ætla aö eiturskeyti' sitt væri
þegar tekiö aö grafa um sig.
Þó kom henni það hálfvegis
á óvart, að hann hvatti spor
ið skyndilega og kom þvi svo
fyrir að þau gengu í veg fyrir
þau Martein og Rósamundu.
i — Hvað ég vildi segja — get
um við ekki farið eitthvað á
morgun okkur til skemmtun-
ar, Rósamunda? spurði hann.
— Marteinn var einmitt aö
tala um hvort þú mundir
ekki vilja koma með okkur á
veiöar á morgun, svaraði húri
og lét sér mjög annt um að
koma þeim í nánari kynni.
l En orðið „okkur“ smaug inn
: ’ ' —ti" ' ' á Tojr>, og hreim
ur'nn i rödd hennar þegar
‘ú ' ' ' ’’"ð, virtist gera
það að einhverjum leyni-
þræði, sem tengdi þau Mar-
tein og Rósamundu saman,
en Jéti hann standa utan
gátta. Vaknaði nú skyndilega
emhver tilfirminig í brjósti
Toms, sem ekki virtist hafa
átt sér þar bústað áður ■— og
þessi tilfinni'ng var afbrýði.
— Æ, það er ekkert gaman
áð því, sagði hanri hálfhrana
lega og það var ekki laust við
að Rósamunda þykktist við
hann af einhverjum óskiljan
legum ástæðúm. Marteínp
leit Jíka til hans hornauga,
og Tom lá við aö reiöast, en
gætti þess þó áð stilla sig.

Lög og réttur
handbók um lögfræðileg efni eftir Ólaf Jóhaimer
son nrófessor.
Önnur útgáfa, endurskoðuð.
Verð kr. 165,00 í bandi.
Tækniorðasafn
eftir Sigurð Guðmundsson, arkitekt. Halldór Ha..
dórsson prófessor, bjó til prentunar.
Verð kr. 150,00 í bandi.
Nýyrði I—IV
.... ípanó yóur hiaup
a «iXUa majgm verzlaua!
4>ÖIUJ0ÖL
Á ÖUUM
eftir dr. Svein Bergsveinsson og prófessor Halldór
Halldórsson.
Verð kr. 150 í bandi.
Einstök hefti fást einnig óbundin.
Leikritasafn Menningar-
sjóðs 17. og 18. hefti
Komin eru út í Leikritasafni Menningarsjóðs þessi
Ieikrit:
17. Spretthlauparinn, eftir Agnar Þórðarson.
18. Páskar, eftir August Strindberg. — Bjaiiii
Benediktsson þýddi.
Enn er fáanlegt allt leikritasafnið frá upphafi.
Bókaútgáfa Menningarsjóðs