Tíminn - 06.02.1960, Side 14

14
T í M I N N, laugardaginn 6. febrúar 1960.
var enn þá í minni, hve illa
hafði tiltekizt einu sinni áð-
ur, þegar hún spurði hann
sömu spurningar. Gerði hún
sig ánægða með að fá að
ganga við hlið hans einu
sinni enn.
— Jæja — þá, hvernig líð-
ur kærastanum? spurði Mar
teinn kersknislega.
— Eg —■ ég veit það ekki,
svaraði Rósamunda kafrjóð.
— Vitið þér það ekki? Hvað
er þetta — hvernig víkur því
við? sagði hann, en tók þá
eftir því að henni var brugð-
ið, og lét því staðar numið.
— Við höfum slitið trúlof-
un okkar, sagði hún og leit
undan, og sá því ekki, hvað
glaðnaði yfir Marteini við
þessa frétt.
— Það gleður mig, sagði
hann eftir stundarþögn. —
Það gleður mig að þér hafið
séð að þetta var misráðið af
yður, áður en það var um
seinan.
— Það var nú Tom sem að-
gætti það, en ekki ég, svaraði
hún brosandi.
— Það var mjög skynsam-
legt af honum, sagði Mar-
teinn. Ég veit að hann unni
yður, og er hann maöur að
meiri i mínum augum, að
hann hafði kjark til þess að
segja yður upp, þegar hann
sá að þér munduð ekki verða
farsæl í hjónabandi við sig.
— Mér finnst nú samt ein-
hvérn veginn að það sé allt
mér að kenna, svaraði Rósa-
munda iðrandi.
— Hvaða vitleysa! sagöi
hann. Eins og hann hlyti ekki
að elska yður, og eins og þér
gætuð gert að því að þér unn-
uð hönum ekki?
Þau voru nú komin góðan
kipp frá þorpinu, og nálguð-
ust skóginn, sem var milli
herragarðsins gamla og bú-
garðs Fieldings. Marteinn
fleygði öskunni úr pipu sinni,
stakk henni í vasann og greip
skyndilega um hönd Rósa-
mundu, en hún dró hana ekki
að sér. Leiddi hann hana þá
þegjandi inn í rjóðrið, sem
þeim báðum var svo kært.
Þar greip hann báðar hend-
ur hennar og horfði í augu
henni, en hún leit aftur
feimnislega á hann.
— Rósamunda, tók hann til
máls. Ég hef ekkert annað að
segja, en að ég elska þig af
öllu hjarta mínu og öllu mínu
hugskoti. Þú hlýtur að hafa
orðið þess vör, hlýtur að hafa
haft hugboð um það, hversu
sárt mig tók að mega ekki
snúa mér til þín og segja þér
hvað mér bjó í brjósti.
Hún hélt auðvitað að það [ — Elsku Rósamunda, hvísl-
væri trúlofun þeirra Toms, [ aði hann. — Manstu eftir
og ekki annað, sem hefði aftr- nálakoddanum, seni fylltur
að honum. var með rósmarínum?
— Ég hugsa að ég hafi elsk-
að þig alla ævi, þó að ég hafi
ekki gert mér grein fyrir því,
hélt hann áfram. Hefurðu
nokkurn tíma heyrt það spak
mæli, að í lífinu komi spurn-
ingin oft löngu-löngu á eftir
svarinu? Svona var það fyrir
mér. Lífs-spurning mín gerði
fyrst vart við sig, þegar ég
sneri aftur til heimkynnis
míns, og fann það autt og yf-
irgefið, en svarið fékk ég dag-
inn sem ég kvaddi þig í skóg-
inum hérna, þegar ég var að
29
Hún hló við þegar hún
minntist gjafar þeirrar, sem
hún hafði gefið honum að
skilnaði.
— Hvað er þetta, Marteinn,
sagði hún. — Þú ætlar þó ekki
að telja mér trú um ...
— Að ég eigi hann enn þá?
Hann kyssti hana á ný. — Jú,
því máttu trúa, sagði hann.
hann því til þeirra um avoiu-
ið, og var ekki með einu orði
minnst á hina nýju trúlofun
Rósamundu, enda þótt Char-
lotta þættist vita, að honum
hlyti að vera kunnugt um það
allt saman.
Þegar Charlotta sagði frú
Blair af samfundum þeirra
Tom’s, leit gamla konan hálf-
undrandi á hana.
— Og fór hann að spyrja
þig hvort hann mætti heim-
sækja okkur? sagði hún. —
Ég hefði varla getað ímynd-
að mér að hann kærði sig um
það eftir að hafa sagt frænku
minni upp.
— Ef satt skal segja, þá
F ramhaldssagan Charles Garvice:
• © OLI . ÉL BIRTIR
UPF m Æ SÍÐIR
leggja af stað til Ítalíu. Þá
hefði ég átt að vefja þig örm-
um og sleppa þér ekki upp
frá því. Ég hefði þá átt að
biðja þig að biða mín, eins og
ég mundi hafa beðið þin, og
þá mundi ég aldrei hafa rat-
að í þessar hræðilegu raunir,
sem árin hafa leitt yfir mig.
Hann var nú orðinn mjög
dapur aftur, en Rósamunda
horfði framan í hann stað-
föst og örugg.
— Hjartans góðl Marteinn,
sagði hún. — Við skulum ekki
vera að ýfa upp undan-
gengna harma, því að sú tíð
er liðin og kemur ekki aftur,
eins og þú veizt, fyrst leiðir
okkar hafa nú mætzt,
Fögnuðurinn skein út úr
Marteini.
— Er það nú áreiðanlegt,
Rósamunda? spurði hann, —
að þú elskir mig? '
— Já, svaraði hún hljótt og
leit niður. Hann tók hana í
fang sér, og fór að segja henni
frá ást sinni og öllum þeim
fögru framtíðarvonum, sem
hann gerði sér með samveru
hennar fyrir augum. Leidd-
ust þau nú út úr skóginum
og heim til hennar, en áður
en þau lögðu af stað, kyssti
hann hana fast og innilega.
★
Charlotta hafði getað graf-
izt fyrir það, hvar Tom mundi
eiga heima í Lundúnum, áður
en hún lagði af stað með frú
Blair, svo að það var ekki til-
viljun ein, að hún hitti hann
þriðja daginn sem hún var í
borginni.
Tom brá við þegar hann
mætti henni, því að þá rifjuð-
ust upp fyrir honum fremur
leiðinlegar endurminningar,
eins og eðlilegt var; samt heils
aði hann henni alúðlega og
allt að því hlýlega.
— Komið þér sælar, ungfrú
Sheldon, sagði hann. —
Hvernig stendur á þvi að þér
eruð hingað komin?
— Ég er enn þá í för með
frú Blair, svaraði hún bros-
andi. — Við búum í Riddara-
brúargistihúsinu, og ætlum
að dvelja hér i tvær eða þrjár
vikur, til þess að útvega okk-
ur ýmislegt áður en við höld-
um til Skotlands. Þér ættuð
nú að heimsækja okkur í
kvöld. Okkur þætti það svo
dæmalaust skemmtilegt.
Hann þáði boðið, því að
bæði var Charlotta svo alúð-
leg, og auk þess hafði hún
sýnt honum samúð á þyngstu
raunastundum hans. Fór
hygg ég að hann hafi gert það
vegna þess, að hann hafi hald
ið að það hjónaband yrði
Rósamundu aldrei neinn gæfu
vegur. Það sýndi sig lika að
henni þótti ekkert sérlega
vænt um hann, fyrst hún trú-
lofaðist Marteini strax á eftir.
. — Það má vera að þú hafir
rétt að mæla, sagði frú Blair,
— og ekki vantar þig greind-
ina. En hvaða erindi getur
hann átt til mín, nema ef
hann skyldi ætla sér að ...
Hún deplaði augunum fram
an í Charlottu, en hún svar-
aði sakleysislega:
— Hann ætlar sér auðvitað
að fá fréttir af Rósamundu
hjá okkur, og furðar mig það
ekki, því að mér er næst að
halda, að hann elski hana
enn.
— Jæja — það sýnir sig nú,
sagði frú Blair efablandin,
því að hún hafði enga trölla-
trú á tryggð eða staðfestu
karlmanna né annara.
Tom Gregson kom þá til
þeirra um kvöldið, og tóku
þær honum svo vel, að hann
fór að venja komur sínar
þangað, og bauð þeim þá
stundum í leikhús eða til
kvöldverðar, Hann þarfnaðist
hluttekningar annara, og
Onarlotta sýndi honum ein-
staka alúð cg hugulsemi.
Þá var það einn daginn að
hann heimsótti þær að venju,
og var honum þá sagt að frú
Blair væri ekki heima, en að
ungfrú Sheldon væri til við-
tals.
— Ég var að vonast eftir
yður, sagði hún um leið og
hún heilsaði honum. — Ég
var eitthvað svo einmana og
angurvær.
— Einmana og angurvær!
tók hann upp eftir henni. —
Hvað er þetta? — Ég hélt að
það væri enginn nema ég.
Þetta voru hin fyrstu orð
hans, sem bentu til þess sem
á undan var gengið, beinlínis
eða óbeinlínis.
— Það er nú eitthvað ann-
að, sagði hún. — Ég hef líka
um sárt að binda — þér vitið
að faðir minn ...
— Ó-já, ég var nú búinn að
gleyma þvi, sagði hann blíð-
lega og leiddi hana til sætis.
— En þó hefur nú umgengn
in við vini mína veitt mér
hugsvölun í mótlætinu, og
ekki sízt í seinni tíð.
— Ég vona að ég megi telj-
ast einn í vinahóp yðar, sagði
hann.
Honum fannst hún þó hafa
lagt einkennilega þýðingu í
orð sín, jafn einföld og þau
voru og undirhyggjulaus.
— Þér þurftuð nú ekki að
spyrja þess, svaraði Charlotta
og leit undan.
Honum brá eitthvað kyn-
lega við málróm hennar, og
þótti honum vissast að kom-
ast fyrir, hvað hér væri á
seiði.
•— Ungfrú Sheldon, sagði
hann. — Var það meining
yðar að ... ?
— Getið þér ekki farið
nærri um það — hefur yður
ekki verið það ljóst allan
þennan tíma? sagði hún og
leit ekki upp.
Hann stóð upp í skyndi og
gekk til hennar.
— Nei, svaraði hann svo
stillilega sem honum var
mögulegt. — Mér hefur ekki
verið það Ijóst, og ég skil
ekki ...
Hún drap höfði, svo að
......gpaiið yður Waup
á .Baiíli TOBigra- veraTana'-
-AusbuistTðetá
EIRIKUR
víðförli
Töfra-
sveröiö
54
Eiríkur flýtir dér inn í herbergið
til hins særða mongóla, sem aftur
hefur fengið meðvitund. 'Á eftir
íylgja þau "VVinonah drottning og
Pum-Pum. „Hjarta mitt brennur af
hatri til Tsacha", stynur maðurinn.
„Við verðum að fara sem fyrst af
stað til að reyna að ná honum".
„Hvaðan komuð þið?" spyr Eirík-
ur. „Við lögðum Ieið okkar gegnum
þúsundsýkjalandið og jöklalandið.
Leyfðu mér herra að fylgja þér þá
leið til baka“.
„Ekki segja „herra" við Eirik",
skýtur Pum-Fum inn í. ,£>ú ert ekki
maður til að segja það, þú ert morð-
hundur". — „Hvað gat ég gert þegar
hundurinn Tsaoha pýndi mig til að
drepa".