Tíminn - 28.04.1960, Blaðsíða 14

14
T f MI N N, fimmtudaginn 28. apríl 1960.
sinna þeim m&lum, sem ég
hafði vanrækt um morgunin.
Mér var margt í huga, auk
viðskiptavinanna, sem komu
til mín. Jean Paget varð að
ráða það við sig sjálf, þegar
hún hitti þenna pilt og hvort
hún vildi giftast honum, en
mér þótti ekki ósennilegt að
hún gerði það. Hvort sem
manni þótti það jafnræði
eða ekki, þá varð því ekki
neitað, að Joe Harman hafði
marga mjög góða eiginleika.
Hann virtist vera starfssam
ur, og að frádregnu þessu
eyðslukasti hans að ferðast
um hálfan hnöttinn til að
leita að stúlkunni, sem hann
elskaði, þá var hann sparsam
ur, að allar líkur voru til þess
að hann kæmist vel áfram.
Hann var tvímælalaust góð
menni og yrði henni góður
eiginmaður.
Svo var önnur hlið á mál
inu, sem var líka athyglis-
verð. Hvo'rt sem Jean Paget
vissi það sjálf eða ekki, þá
á\ti hún Ástralíumann í ætt
sinni. Hún hafði aldrei nefnt
James Macfadden afa sinn
við mig, sennilega lítið um
hann hugsað. En þó var hin
eiginlega uppspretta arfsins
sem hún fékk, frá honum.
Hann hafði greinilega efnast
í Ástralíu, áður en hann kom
heim til Englands, þar sem
hann hálsbraut sig í kapp-
reiðum. Mér datt 1 hug að
gaman vær iað grenslast ögn
eftir ævi James Macfadden.
Skyldi hann líka hafa efnast
á nautgriparækt í strjálbýl-
inu? Skyldi hann hafa verið
sams konar maður og Joe
Harman?
Eg sendi skrifstofustúlku
eftir kassanum með Mac-
fadden-skjölunum og þegar
síðasti viðskiptavinurinn var
farinn, fór ég að athuga
þessi gömlu skjöl. Eina vís-
bendingin, sem ég fann, var
erfðaskrá James Macfadden,
dagsett 18. september 1903,
sem byrjaði svona. — Eg und
irritaður, James Macfadden,
eigandi Lowdale Manor, Kirk
by Moorside, í Yorkshirehér
aði og Halls Creek í Vestur-
Ástralíu, ógildi hér með allar
fyrri erfðaskrár, o.s.frv.
Þá hafði ég enga hugmynd
um Halls Creek, en ég skrif
aði nafnið hjá mér til frek-
ari athugunar. Annað var
þar ekki að finna.
Eg hringdi í Marcus Ferne
hjá útvarpinu og spurði
hvort hann gæti látið mig'
hafa aðgöngumiða þegar út
varpað yrði þættinum, sem
Joe hafði nefnt. Eg varð að
segja honum fyrir hvern það
væri, því aðsóknin virtist
vera mikil og hann stakk
strax upp á því, að Harmanj
kæmi fram í dagskránni
„Staddur í borginni". Eg lof-
aði að ræða það við Joe ogi
Marcus lofaði að senda að- ^
göngumiðann. Næst hringdi
ég í Sir Dennis gamla Framp
ton, sem átti úrvals kúakyn
á búgarði sínum j Taunton,
sagði honum frá Joe, og
gamli maðurinn bauð honum
ast þú við stað, sem heltir
Halls Creek?
— Þar sem gullið var? Hjá
Wyndham í Vestur-Ástralíu?
— Það hlýtur að vera stað
urinn, sagði ég. — Eru gull- j
námur þar?
— Eg held ekki, að neltt,
sé unnið þar nú, sagði hann.1
— Þar fannst mikið gull rétt
fyrir aldamótin, eins og í
Queensland og á Ströndinni. j
Eg hef aldrei komið til Halls j
Creek, en ég hef alltaf hugs j
að mér, að það væri svipaður
Framhaldssaga
útur um Midhurst og land-
ið sem liggur að Carpentaria (
flóa, og sem hann kallaði j
ströndina. Marcus Fernie
gerði sér það ómak að
hringja til mín næsta dag
til að segja mér hve vel við
talið hefði tekizt. — Eg vildi j
óska, að við næðum í fleiri,
náunga eins og hann. Það
breytir öllu þegar sagt er frá
staðreyndum.
Á sunnudag fylgdi ég Joe
í lest, sem fór til Taunton,
svo hann gæti skoðað kýrn-
ar hjá Sir Dennis. Þá fór
að styttast í dvöl hans, því
næsta föstudag féll skips-
^Öfí
flevil £luitís
strax að heimsækja sig.
Eg kom heim um sjöleytið
og var búinn að undirbúa, að
við gætum borðað þar. Joe
Harman var þar fyrir, var
búinn að fara í banka og
sækja farangur sinn á gisti
húsið. Eg spurði hvort hann
hefði funclið fæðngarstað
föður síns í Hammersmith.
— Jú, ég fann kofann,
sagði hann. — Ætli ekki það.
— Var heldur ófrýnilegt
þar?
Hann glotti. — Vægast
sagt. Það eru til fátækra-
hverfi í Ástralíu, en engin,
sem líkjast þessu. Pabbi
gamli var ekki svo galinn
þegar hann fór til Queens-
land úr þessu umhverfi.
Eg bauð honum sherryglas
en hann vildi heldur bjór.
— Hvenær fór faðir þinn
héðan? spurði ég.
— Árið 1904 svaraði hann.
— Hann fór til Curry til Cobb
og félaga, sem starfræktu
hestvagna í áætlunarferðum,
áður en bílarnir komu. Hann
hefur verið eitthvað fimmtán
ára gamall þá. Hann barðist
í fyrra stríðinu, var með
Ástralíumönnum við Galli-
poli.
' — Er hann dáinn?
— Já, hann dó 1940, rétt
eftir að ég fór í herinn.
Hann hikaði. — Mamma
lifir enn. Hún er hjá Alice
systur minni í Curry.
— Segðu mér eitt — kann
Sigríður Thorlacius
þýddi
34.
staður og Croydon. Það
fannst hellingur af gulli í
Croydon, en sú dýrð stóð
ekki nema í tíu ár. Þá var
orðið svo djúpt á því, að það j
borgaði sig ekki lengur að,
, vinna það. Þá voru um þrjá-j
j tíu þúsundmanns í Croydon,!
j segja þeir. Nú eru þar tvö
, hundruð. Eins var um Nor- ‘
mantown, Burketown og
Willstown. Þetta voru allt
gullgrafarshorgir fyrir eiga;
tíð.
— Hefurðu nokkurn tíma
heyrt minnzt á mann, sem
hét Macfadden, og var í
Halls Creek? i
Hann hristi höfuðið. —
Nei, ég hef aldrei heyrt það
nafn.
Eg sagði honum að ég' fengi
aðgöngumiða að útvarps-
þættinum og að útvarpið
vildi fá hann til að eiga við-
tal í útvarp á laugardags-
kvöld. Hann tók því létt og
þegar þar að kom, þá hlust-
aði ég á hann og fannst hann
standa sig merkilega vel.
Útvarpsmaðurinn spurði,
hann skynsamlega og Har-
man talaði í sex eða sjö mín i
ferð um Nýja Sjáland til
Ástralíu og mér tókst að fá
ódýrt far handa honum með
þeirri ferð. Á miðvikudag
kom hann aftur, fullur áhuga
á því, sem hann hafði séð.
— Það eru engar beyglur,
sem gamli maðurinn á, mað
ur lifandi, sagði hann. — Eg
lærði meira um kynbætur á
þessum tveimur dögum, en ég
hefði lært á tíu árum á
Ströndinni. Auðvitað er ekki
hægt að fara eins að á búi
eins og Midhurst, en ég hef
þó nóg um að hugsa.
— Áttu við kynbætur á
nautgripahjörðinni?
— Við sinnum þeim yfir-
leitt ekki á ströndinni, sagði
hann. — Ekkert svipað því
sem gert er hér í Englandi.
Það eina, sem við gerum, er
að við förum og skjótum lé-
legustu tarfana, þegar við
sjáum þá, svo að þeir skárstu
verði eftir. En gaman væri
að eiga heima svona úrvals
hjörð, eins og er hjá gamla
manninum. Svoleiðis gripi
hef ég aldrei séð nema á sýn
ingum.
Eftir matinn spjallaði ég
ögn við hann um ungfrú
Paget. — Eg ætla að skrifa
henni eftir einn eða tvo
daga og gefa henni upp heim
ilisfang þitt, sagði ég. — Eg
veit að henni fellur illa að
hafa ekki hitt þgi og ég býst
við að þín bíði bréf frá henni
heima á Midhurst. Já, ég er
viss um það, því ég skrifa
henni með flugpósti og hún
sendir sitt bréf áreiðanlega
lika flugleiðis.
Það birti greinilega yfir
honum við þessa tilhugsun.
— Eg held ekki að ég skrifi
henni héðan, sagði hann. —
Fyrst þú skrifar henni, þá
ætla ég að bíða og skrifa
henni þegar ég heyri frá
henni. Að sumu leyti er ég
feginn, að ég skyldi ekki
hitta hana hér. Þetta er lík
lega okkur allt fyrir beztu.
Það var komið að mér að
segja, að hún væri í Ástra-
líu, en hætti við það. Eg
hafði skrlfað henni til Alice
Springs daginn áður en Joe
Harman kom til mín og bjóst
við svarbréfi einhvern næstu
daga, því hún var vön að
skrifa mér vikulega. Ef nauð
syn krefði, þá gat ég sent
henni heimilisfang hans sím
leiðis, svo að hún færi ekki
frá Ástralíu án þess að hitta
hann. En á þessu stigi máls
ins sá ég ekki ástæðu til að
gefa honum öll spilin á
hendina.
Tveimur dögum síðar
kvaddi ég hann á bryggj-
unni þar sem ég hafði kvatt
Jean Paget nokkrum mánuð
um áður. Þegar ég sneri mér
við til að fara í land, sagði
Joe dálítið rámur: — Þakka
þér fyrir allt, sem þú hefur
gert fyrir mig, herra Strac-
han. Eg skrifa þér frá Mid-
hurst.
Og svo tók hann fast í hend
ina á mér, að ég kveinkaði
mér, þrátt fyrir áverkann,
sem höndin hafði hlotið.
— Ekkert að þakka, Joe
Það bíður þín áreiðanlega
bréf frá ungfrú Paget þeg-
ar þú kemur heim — ef ekki
meira.
Eg sagði ekki síðustu setn
inguna út í bláinn. í vasan-
um var ég með bréf, sem ég
hafði fengið frá henni
þennan dag og það var
stimplað í Willstown.
......epEunð yður Klanp
á .roiili inaigra veralanöJ
EIRIKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
119
— Við drepum ekki konungs-
soninn strax, heldur Tsacha
áfram. — Ef við geymum hann
hér, getum við lokkað hann hing-
að.
Hann .starir undrandi á Chu
Chandra, sem lítur undan hinu
hvassa augnaráði hans.
— Talaðu, þorparinn þinn!,
hrópar hann og hristir Erwin
ákaft. — Er við handtókum þig,
fylgdir þú sporum föður þíns.
Hvar er hann nú?
— Ég neita að svara þér,
Tsacha. Þú átt sök á þessu öllu
saman. Þú stalst ....
Hönd Tsacha læsist um munn
drengsins og hindrar hann í því
að halda áfram.
Bor Khan rís á fætur. — í
hvaða átt liggja sporin, Tsacha?
Tsacha lítur á Chu Ohandra. —
Þau liggja að tjaldbúðunum.
— Finndu hann og komdu með
hann, Tsacha. Laun þín munu
verða mikil.