Tíminn - 17.06.1960, Blaðsíða 13

Hér er svo myndin af Emilíu með
kaffibollann sinn og skartgripur-
inn, sem er i kjólnum er „lukku-
og verndargripurinn" hennar. —
Ef ég gleymi honum, þá verðjr
þessl ferS ekki til fjár.
VERÐUR AÐ
Tveír .... tveir .... þrír
.... tveir .... núll. — BORG-
ARNES, góðan dag. — Góðan
daginn, þetta er á Tímanum,
átjánþrjúhundmð, get ég feng-
ið samband við hótelstjórann.
— AugnaMik. — Hótelið. —
Er hótelstjórinn við? — Þetta
er hann. — Sæll og blessaður,
þetta er hér á Tímanum, áttu
herbergi fyrir blaðamann um
hvítasunnuna? — Ja, nú er það
svart maður. Það er ekkert
laust hér á hótelinu, en úti í
bæ á ég fínt herbergi. Ég er
búinn að lofa öllum mínum her
bergjum fyrir fólk, sem hingað
kemur í fermingarveizlur um
hvítasunnuna. — Láttu mig haf a
lierbergið úti f bæ. — Já, sjálf-
sagt, það er eítt bezta herberg-
ið mitt fyrir utan hótelið. —
Fmt, Messaður. — Blessaður.
Orð hóteistjórans stóðu
hvað herbergið snerti, það
var varla betra herbergi
að fá. En þar sem blaða-
maðurinn var á annað borð
staddur í Borgarnesi var
ekki úr vegi að f á eitthvað
uppúr hótelstjóranum um
gestina og reksturinn í
sumar. Hótelstjóri er Har-
aldur Pétursson og hefur
haft þann starfa um
tveggja ára skeið.
— Það fyrsta, sem ég hef
áhuga fyrir að vita, er
hverja þú telur beztu gest
ina, ég meina þá sem
. eyða. mestum peningunum.
Þar tel ég Bandarikja-
menn standa fremsta, svo
Þjóðverjar. Eg hef fengið
nokkra hópa af Banda-
ríkjamönnum, þeir koma
Hefur verið í transporti eins ©g Esjan
Hún heitir Emilía og er
Jónasdóttir, fædd í Dýra-
firðinum, fluttist þaðan til
Akureyrar. Á Akureyri fór
hún að fást vi'ð leiklistina
með góðum árangri, síðan
flutti hún til Reykjavíkur
og hélt áfram að leika þar
með enn betri árangri og
hún leikur enn fyrir Reyk-
víkinga. Þeir eru ekki marg
ir sem hún Emilía hefur
ekki fengið til að hlæja,
nlæja einu sinni eða hlæja
oftar. Hún fær alla til að
hlæja hvort sem þeir eru
fyrir sunnan, norðan, vest-
an eða austan.
Nú er hún Emiiía eunþá einu
sinni farin út á land, með leik-
flokká Flosa Ólafssonar, til aS
skemimla landsmönnum. Frétta
maður frá blaðinu heimsótti
hana daginn sem hún fór. Em-
Uía tók vel á móti fréttamanni,
öi) bún hafði litinn tíma aflögu,
hún aetlaði út úr bænum _ftir
þrjá tíma, átti eftir að pakka
fyrir fknm vikna ferðalag og
oinnig oaUaði hún í coctailboð
í Rá ðh errabústa ð i n n.
Flosi fer með mér, ég
meina, ég fer með Flosa
— Já, það þýðir ekkert ann-
að en að v.era vel búinn í
fimm vikna ferðalag um land-
ið. Ég tala nú ekki um þegar
ég fer með honum Flosa mín-
um. Þú veizt að ég leik „hjúkk-
una“ í Ieiknum „Ástir í sótt-
kví“, ég sagði líka við hann
Flosa að ég ætlaði að setja
Iandið í sóttkví. Ég tók við
hjúkku-hlutverkinu af Nínu
Sveinsdóttir, en hún var bund-
in við aðra leikferð um landið.
Fyrst förum við á Austurland-
ið, við verðum þar þegar þetta
kemur í blaðinu, þú mátt ekki
skrifa neina vitleysu. Svo för-
um við um Norður- og Vestur-
landið, en það er ekki gott að
segja hvar eða hvenær við sýn-
um á hverjum stað. Það verður
ákveðið jafnóðum og auglýst.
— Hvað hefur þú oft farið
um landið með leikflokkum?
— Þetta verður í fjórða
sinn, fyrir utan allar þær ferðir
sem ég hef farið fyrir fékög og
flofcka. Fyr.st fór ég með
„Frúrnar þrjár og Fúsi“, nú
svo var það „Frúrnar, Fúsi
og Gestur“, ekki má gleyma
„Tannhvassri tengramömmu",
og þetta verður sú fjórða. Eg
hef verið í transporti allt mitt
líf eins og Esjan eða gamla
Súðin, nei, annars, hún er
löngu hætt, en ég ekki.
— Þú minntist á tengda-
mömmuna, hvað lékstu hana
oft?
— Ég lék tengdamömmuna
allt í allt 153 sinnnm,, þar af
128 sinnum fyrir Leikfélagið
og 25 sinnum á Akureyri þeg-,
ar ég var þar, og það skal ég
segja þér, að síðasta sýningin
var eins og sú fyrst.
Ég var klökk eftir
25 ára fjarveru
— Hefur þú ekki komið oft
við heima á Dýrafirði í þínum
leikferðum?
— Þegar við fórum með
„Frúmar þrjár og Fúsi“ þang-
að hafði ég ekki komið heim
í 25 ár. Samkomuhúsið var
troðfullt hjá okkur og svo fullt,
að Dýrfirðingar mundu ekki
annað eins. Þá var ég klökk er
ég kom fram á sviðið, mér var
svo ínnilega fagnað, ég ætlaði
aldrei að geta sagt orð. Þar
var ógurlega gaman að kom.
Síðn hef ég komið þar nokkr-
um sinnum.
— Hefur þú ekki fengi'ð mik-
ið af kveðjum og bréfum þeg-
ar þú ert á þessum ferðum?
— Jú, þau eru ófá bréfin
og vísumar, sem ég hef feng-
ið. T. d. þegar við settum
Ólafsvík í sóttkví um daginn,
kom til mín gömul kona á ní-
ræðis aldri eftir leiksýninguna
og þakkaði mér mikið fyrir og
sagðist geta séð leikinn hundr
að sinnum, síðan færði hún
mér þessa vísu:
Þess ég bið af heilum hug
hérvistar á skeiði,
að Guðs höndin almáttug
alla tíð þig leiði.
PASSA QSKUTUNNURNA
flestir frá Keflavíkurflug-
velll undir leiðsögn Gísla
G uðmun dsson ar, þú þekk-
ir hann kannski. Hann
vinnur hjá Uppýsingaþjón
ustu Bandaríkjanna. Gísli
hefur verið fararstjóri
hjá þei'm í nokkur ár. Einn
ig höfum við haft hér
Bandaríkjamenn sem fasta
gesti ár eftir ár, þeir koma
aðallega til að veiða hér í
ánum í kring.
— Þú hefur auðvitað mik
ið af laxveiðimönnum hér
allt sumarið. Hvaða ár
sækja þeir, sem gista
Borgarnes?
— Þeir, sem dvelja hér,
veiða aðallega í Langá,
Hópinu, Straumunum,
Grímsá og Norðurá. í mörg
um tilfellum skilja þeir
eiginkonurnar eftir hér á
daginn.
— Hvernig er það, er
ekki töluvert hér af fólki,
sem ferðast á þumalfingrin
um; ég sá tvo vera að
koma rétt áðan.
— Jú það er helzt til of
mikið af slíku fólki. í fyrra
átti ég stundum í vandræð
um. Eg varð meira að segja
að líta eftir öskutunnun-
um, þangað sótti það í leit
að einhverju ætilegu. Þetta
fólk, sem á varla krónu í
vasanum, ræðst í svona
ferðalög með dugnað og
kjark sem vegamesti.
— Lítið um Englendinga
hér?
— Ekki er hægt að segja,
að það sé of mikið, en
s. I. viku hafa dvalið hér
miðaldra hjón frá Mið-
Englandi. Hann er ritari
bæjarstjórnar þar sem
hann býr og segist lengi
hafa haft áhuga fyrir land
inu og þjóðinni og nú loks-
ins sé hann kominn hing-
að, en ekkert minnist hann
á þorskastríðið okkar.
— Hvað gerðir þú áður
en þú tókst við hótelinu
í Borgamesi, Haraldur?
— Eg var lengi til sjós,
sem bryti, m. a. hjá Eim-
skip og um tíma á norskum
kaupskipum, síðustu fi'mm
Þessa vísu þykir mér vænt
um sem og allt annað sem ég
hef fengið.
— Er saimt ekiki erfitt að fara
í leiikferð um landið?
— Nei, langt frá því, það er
ósfcöp gaman að skemmta í
dreifbýlinu. Þar er tekið á móti
manni eirrs og fólkið ætti í
mattni hvert bein. Ég finn held-
uraldrei til þreytu, það hefur
líka hjálpað mér mikið að ég
get sofið prýðis vel í bílum, það
liggur við að maður geti sagt að
bíllinn sé otkikar 'heimili. T. d.
svaf ég alla leiðina frá Ólafs-
vík og I bæinn, eftir sýningu
þar um daginn. Ef ég hefði
ek'ki getað sofið í bílum um dag
ana, þá væri ég löngu búinn að
vera, en ég hleð mína rafgeyma
með svefni.
Alis staðar húsfyllir
— Segðu mér í lokin, hvernig
árin var ég á varðskipun-
um og var á Albert, þegar
ég hætti, hjá hinum ágæta
skipstjóra Jóni Jónssyni.
Eg sé að ég er farinn að
tefja þig frá starfinu, en
segðu mér í lokin, er ekki
HARALDUR
— auðvrtaS Ameríkumenn
mikið pantað fyrir sumar-
ið?
—Jú, að mestu, þó eru
auð herbergi á virkum dög
um, en mikið til fullt um
helgar. að eru 20 herbergi
sem við höfum hér á hó-
telinu sjálfu fyrir utan her
bergi úti í bæ. Hafðu mig
afsakaðan, ég verð að fara,
það er að koma fólk.
jhm.
hatfa sýningar gengið hjá ykkur
á landinu?
— Þær hafa gengið alveg sér-
lega vel, við höfum fengið hús-
fylli á 15 stöðum og sums stað-
ar beðinn að hafa fleiri isýning-
ar þar sem færri komust að en
vildu. Ég er líka viss um að það
verður góð aðsókn hjá okkur í
þessari ferð.
Fréttamaður kvaddi Emilíu
og óskaði henni góðrar ferðar.
„Já: þetta verður góð ferð hjá
mér, vona ég, og sú fjórða ef
ég kem á lífi aftur“. Úti á gang-
stéttinni mætti fréttam. Flosa
Ólafssyni leiksjóra, sem sagði:
— Varstu að tala viö „Líu“?,
ef þú skrifar eitthvað um hana,
segðu þá frá því, að hún megi
varla láta sjá sig á sviðinu, þá
ætli allt af göflum að ganga
af fagnaðarlátiun og klappi....
gleymdu því ekkl. jhm.