Tíminn - 06.11.1960, Side 11

Þjóðverjar kenndu henni að
fara með hesta —
og hún kenndi þeim.
Rosemarie Þorleifsdóttir
tii starfa með Fáki og
hestamönnum nyrðra
ROSHMARIE
— vil koma með eitthvað nýtt
Hestamannafélagið Fákur
og hestamenn i Skagafirði
eru nú að leita hófanna við
unga stúlku, Rosemarie Þor-
leifsdóttur, að fá hana til að
kenna ýmsar listir reið-
mennskunnar sem eru ís-
lendingum framandi. Rose-
marie sem er dóttir Þorleifs
Þórðarsonar, forstjóra Ferða-
skrifstofu ríkisins, 19 ára
að aldri, er nýlega kom-
in heim frá Þýzkalandi. en
þar hefur hún dvalizt á ann-
að ár, gengið þar í reiðskóla
og einnig kennt Þjóðverjum
að fara með íslenzka hesta.
Blaðið náði tali af Rose-
marie í gær og spurðist fyrir
um Þýzkalandsdvöl hennar
og framtíðaráætlanir.
— Hvenær fórst þú utan,
Rosemarie?
— Um miðjan marz í fyrra.
— Hvernig atvikaðist það
að þú lagðir í þetta ævin-
týri?
— Það var Ursulu Bruns
að þakka. Hún kom hingað
og þá ferðaðist ég með henni
um landið. Hún vildi svo
endilega koma mér á reið-
skóla í Þýzkalandi, það var
líka vegna íslenzku hest-
anna sem hún vildi fá mig.
— Ursulu hefur litizt vel
á handtökin hjá þér við klár
ana?
— Eg veit ekki, eitthvað
hlýtur það að hafa verið.
— Ert þú ekki fædd og
uppalin hér í Reykjavík?
— Jú, en ég hef alltaf
haft kynni af hestum, frá
því að ég fyrst man eftir
mér. Eg var í sveit, alltaf á
hverju sumri þegar ég var
lítil, fyrst á Skriðufelli í
Þjórsárdal og svo á Steindórs
stöðum í Borgarfirði.
— Og hafðir fljótt gaman
af klárunum?
— Alveg veik af hrossa-
dellu. Eg var oft með Hösk-
uldi á Hofsstöðum, hann er
frægur hestamaður. Var að
reyna að herma eftir honum
og kíkja á hvernig hann fór
að. Pabbi hefur lika verið
með hesta hér í Reykjavík í
7—8 ár.
— Þú hefur þá ekki verið
neinn viðvaningur þegar þú
fórst út.
— Nei, ekki við hestana
hér.
— Hvert fórstu fyrst?
— Fyrst fór ég á hótel
skammt frá Bonn og var þar
í fjóra mánuði. Þar var
mikið af íslenzkum hestum
og hótelgestir fengu þá
leigða. Eg var að segja þeim
til og temja islenzka hesta
því þeir voru margir þarna
ótamdir.
— Hvernig líkar Þjóðverj-
unum við ísl. hestana?
— Þeir eru mjög hrifnir
af þeim.
— Eru þeir ekki skilnings
sljóir á gangkostina, töltið
og skeiðið?
— Þeir eru það, fyrst. En
margir komast furðufljótt
upp á lagið. Þeir sem ekki
hafa verið á stóru hestunum
eru fljótari að átta sig á
kostum ísl. hestsins. Lærðir
reiðmenn eru lengur að átta
sig heldur en þeir sem mega
kallast viðvaningar. Hinir
vilja byrja strax með ein-
hverjar kúnstir sem þeir
nota við sína hesta en það
hentar ekki alltaf. Klárarnir
verða þrjóskir og kunna ekki
við þessu að taka. Þarna
hafa menn allt aðra ásetu og
taumhald en það sem hér
tíðkast. Taumurinn er til
dæmis ekki notaður til ann-
ars en stjórna hraða og
stefnu, þeir stjórna meira
með hælunum.
— Nota kannski spora?
— Já, en ekki við okkar
hesta. Það er heldur ekki
fyrir hvern sem er að nota
sporana. Þeir geta verið
hættulegir.
— Þú hefur kennt þeim að
taka tölt?
— Já. (Rosemarie hlær of-
urlítið.)
— Hvernig gekk það^
— Þeir voru dálítið skrítn-
ir yfir þessu til að byrja með,
Þjóðverjarnir. Sumir sögðu
að töltið væri valhopp með
framfótunum og brokk með
afturfótunum. Eg var stund-
um að láta þá hlusta á takt-
inn með því að ríða á mal-
biki. Það voru þessir frægu
reiðkennarar sem fussuðu
alltaf yfir því. Aðrir komust
svo fljótt upp á lagið og
vildu þá ekkert nema tölt-
ara, bara töltara og panta
töltara frá íslandi eins og
skot.
— Hvert fórstu síðan?
— Eg ætlaði nú að fara
heim, en fór svo til fólks sem
bróðir minn hefur verið hjá,
það var rétt hjá Hannover.
Þar var ég í hálft ár og lærði
handvefnað.
• — Komstu þá nokkuð í
snertingu við hesta?
— Já, það var einmitt
þangað sem fyrsti ísl. hest-
urinn kom sem fluttur var
til Þýzkalands. Það var um
1905 að nokkrir íslendingar
gengu á dýralæknaháskól-
ann þarna í Hannóver. Þeir
kynntust þá fjölskyldunni
sem ég dvaldi hjá og sendu
hehni íslenzkan hest að
gjöf. Afi húsmóðurinnar
sem nú er, var þá einmitt
að leita að litlum hesti til
að vinna með. Hesturinn
reyndist svo vel að þetta
varð upphaf að hrossaút-
flutningi héðan til Þýzka-
lands.
— Hvenær byrjaðir þú á
reiðskólanum?
— Það var í apríl s.l.
— Nokkrir íslenzkir hest-
ar þar?
— N’ei, bara stórir, kallaðir
Hannovarar og hálfblóðs
Arabar.
• — Hvernig líkaði bér við
þessa hesta?
— Eg var hrædd við þá
fyrst. Okkar hestar hafa svo
stuttar og snöggar hreyfing-
ar, en þessir taka svo stór
skref, hreyfingarnar eru
svo langar að maður veit
ekki hvar þeir koma niður.
Mér fannst þeir ætluðu að
fara að slá mig þegar þeir
hreyfðu sig í boxunum í
hesthúsunum meðan ég var
að kemba þeim. En svo vand
ist ég þeim fljótt og þótti
afskaplega gaman að þeim.
Vildi helzt koma með einn
heim.
Þetta voru yfirleitt gamlir
hestar, þarna á reiðskólan-
um. Þeir skilja alveg viss
orð sem reiðkennarinn segir,
stoppa og fara af stað þeg-
ar þeim er sagt. Eg var líka
stundum spurð hvernig ætti
að tala við íslenzku hestana.
Fólk sagði að þeir skildu
ekki þýzku! En þarna er
tamning miklu meiri en hjá
okkur. Það tekur um tvö ár
að temja hest.
— Heldurðu að það sé
erfiðara að temja þessa
hesta heldur en okkar?
— Eg er ekki viss um það.
Okkar hstar geta verið svo
erfiðir. En ef maður er ekki
strangur við svona hest,
strax frá byrjun og sýnir
honum hver er húsbóndinn,
þá getur hann eiginlega
farið með mann eins og
honum sýnist. Þeir eru svo
stórir og aflmiklir.
— Þú tókst þarna próf?
— Já, ég fékk bronsað
reiðmerki, það er fyrsta stig
af þremur, brons, silfur og
gull. Gullmerki fá ekki aðrir
en þeir sem hafa unnið á
kappreiðum eða getið sér
sérstakan orðstír.
— Eru þetta erfið próf?
— Já, þau eru nokkuð
erfið. Reiðmennskan er aðal-
íþróttin þarna, að minnsta
kosti sú dýrasta. Það er
mikið lagt upp úr því að fá
þessi merki. Prófið er mjög
strangt og krefst a. m. k.
þriggja mánaða undirbún-
ings.
— Hvað fannst þér mest
gaman að æfa?
— Hindrunarreiðin er
langskemmtilegust.
— Heldurðu að það megi
ekki þjálfa okkar nesta í
þessu?
— Jú, þeir geta stokkið
mjög hátt, a. m. k. 1,30 m,
ef ekki er mjög'þungur mað-
ur á baki.
— En hvað geta þeir stokk
ið þessir stóru hestar?
— Þeir hafa komizt yfir
2,05—2,10 m.
— Og nú feröu að kenna
hérna við tamningastöðv-
arnar?
—Þeir vilja fá mig, hesta
mannafélagið í Skagafirð-
inum og Fákur hérna í
Reykjavík. Eg hef hvorug-
um neitað, það er svo vont
að neita, en ég er að hugsa
um að byrja hjá Fáki og
reyna svo að fara í Skaga-
fjörðinn.
— Til að kenna reið-
mennsku?
— Það verður nú aldrei
farið að kenna fslendingum
reiðmennsku. Okkar reið-
mennska er svo sérstök,
þekkist hvergi annars stað-
ar í heiminum, og hún verð-
ur að haldast.
— Þú hefifr þá engan á-
huga fyrir að breyta henni?
— Nei, ég vil bara koma
með eitthvað nýtt til viðbót-
ar, sýningaratriði sem ég
hef lært, vel fallin sem til-
breyting á kappreiðum. Til
dæmis hringleikur með hest
sem hleypur við sjö
metra langan taum meðan
krakkar hlaupa á bak hon-
um og af honum, krjúpa á
kné og standa á honum, jafn
vel á höfðinu og öxlunum
þegar þeir eru orðnir
flinkir. Þetta hef ég lært
úti og langar mjög mikið
að koma því að hér. Eg vona
að þetta verði vinsælt og
ég verð hissa ef krakkar
verða ekki hrifnir af þessu.