Tíminn - 20.11.1960, Qupperneq 14

M
T f MIN N, sunnudaginn 20.
þess að grípa til alveg sér-
staks ráðs.
— Það var ekki vúdú, Anze,
svaraði Clay. — Eg er enginn
galdramaður. Eg lærði þetta
bragð í menntaskólanum. Að
ferðin er einfaldlega sú, að
beita viti sínu gegn hamslaus
um kröftum ....
Hann hætti frekari útskýr-
ingum, því að hann skynjaði
að það var aðeins til þess að
gera illt verra að koma með
skýringar, sem maðurinn botn
aði ekkert í.
Gestirnir tíndust burt, og
síðust komu Bill og Emma
til þess að kveðja hann og lof
uðu að sjá til þess að Kate
kæmist heilu og höldnu heim.
Hún sneri sér við og veifaði
til hans, áður en hún hvarf
fyrir brekkubrúnina.
Hann staldraði við stundar
korn úti og naut kvöldkyrrð
arinnar áður en hann gekk
inn í húsið. Það var vissulega
notalegt að geta starað up í
himininn án þess að horfa á
hann út um rimlaglugga. Og
nú gat hann gengið frjáls út
og inn án þess að hafa varð-
menn á hælum sér.
Þegar sólroðinn slokknaði á
Hungurtindi sneri hann aft
ur inn í húsið. Honum var
það gleði að geta lokað á eft
ir sér án þess að þurfa að
skella í lás, og síðan gekk
hann að borðinu og kveikti á
litlum olíulampa. Þegar hann
hafði skrúfað kveikinn hæfi
lega hátt upp, setti hann rós
málaða kúpulinn á lampann.
Er hann hafði búið þannig
um ljósfærið, varð honum lit
ið af tilviljun í áttina að ein-
um glugganum næst dyrun-
um. Eitt andartak stóð hann
stífur af undrun, því að manns
andlit lá alveg klesst upp að
glugganum, og eins og greypt
i umgerð tveggja dýrslegra
handa, sem bornar voru upp
að augum, er skimuðu um her
bergið og virtust taka eftir
hverju smáatriði.
Andlitið var þess háttar,
sem menn sjá í illum draum
um, — langt, togið, sólbrennt
andlit og svo visið, að það
minnti á skorpinn ávöxt.
Munnurinn var innfallinn
milli tannlausra góma, nefið
hátt og bogið svo að nærri
nam við hökuna, sem skag-
aði upp á móti því, Á höfð-
inu bar þessi mannsmynd
gamaldágs hettu, sem bundin
var undir kverk og undir
gat að líta tjásulegar hárlufs
ur.
Fyrst varð honum á að
hugsa, að ef til vill væri þetta
missýning, en þegar hann sá
augun hvika og þegar hann
starði í þau eitt andartak, þá
vissi hann að þetta var raun
veruleiki. Allt í einu hvarf
andlitið af glugganum.
Clay náði dyrunum í tveim
um skrefum og reif hurðina
upp á gátt. Úti í myrkrinu
heyrði hann fótatak hlaup-
andi manns, og svo var ein-
hver sem hló gaggandi og ó-
hugnanlega inni í kjarrinu.
PEGGY GADDYS:
j manna vitorði, höfðu stóru
strákarnir í skólanum látið
; sér skiljast, að betra væri að
hafa sig hæga, ef þeir áttu
j ekki að hafa verra af því.
Þeir urðu að láta sér nægja
' innbyrðis áflog, sem Clay
tókst yfirleitt að stöðva áður
en þau höfðu haft illt í för
með sér. Kate var hægri hönd j
h~n?? '' "tarfinu, og smám j
saman tók hún að sér kennslu
14
☆
DALA
stúlk
an
Síðan varð allt dauðahljótt.
Hann stóð um stund í dyra
gættinni og var að velta því j
fyrir sér, hvort hann ætti að
veita eftirför, en síðan varð
honum ljóst, að það myndi
ekki vera til neins að ætla sér
að finna þennan gluggagægi
í myrkrinu, þar sem hann var
heldur ekki nógu kunnugur
umhverfinu. Hann hefði get
að átt á hættu að hlaupa ein
hvers staðar fram af kletti
og stórskaða sig.
Hann hló gremjulega um
leið og hann læsti á eftir sér.
— Nú verður þú að taka á
honum stóra þinum, Clay Jud
son, sagði hann við sjálfan
sig. — Draugar fara ekki um
með ærslum, þótt þeir hlauþi
og þar að auki trúir þú ekki
á drauga! Það skaltu muna,
karl minn!
Hann var ekki í minnsta
vafa um, að það var einhver
mannvera, sem gægzt hafði
inn til hans, en hver gat haft
hag af því að njósna um
hann?
9. kafli
Clay var svo önnum kafinn
við kennsluna og vandamál
skólans, að hann veitti því
ekki athygli að tíminn leið
mjög hratt. Dagarnir styttust
og næturnar gerðust æ kald
ari. Fólk var farið að hraða
sér meira en á.ður. Suma dag-
ana fór allt frám með friði og
og spekt í skólanum, en aðra
daga átti hann erfitt með að
stilla sig. En eftir að viður-
eign hans við Matt var á al-
minnstu barnanna.
Einn fagran sunnudag í okt
óber klöngruðust þau Kate
og Clay upp götuna fyrir of-
an fjallakofann. Þau stönz-
uöu ekki fyrr en þau voru
komin næstum alla leið upp
á fjallstírún, þar sem vindur
og vatn höfðu sorfið allmikið
skarð í fjallið. Jafnvel þótt
golan væri bitur höfðu þau
bæði svitnað nokkuð á göng-
unni og nú köstuðu þau sér
niður til þess að hvílast um
stund. Langt fyrir neðan þau
lá dalurinn skreyttur fögrum'
haustlitum með ána, sem
liðaðist um hann eins og silf
urgrár borði, ætlaður til
skrauts.
Kate tók af sér mislitan
höfuðklút, sem hún hafði bor
ið á leiðinni uppeftir og lét
hárið flaksast í bylgjum nið
ur um herðar sér. Hún varp
öndinni létt og feginsamlega.
Clay varð litið á andlit henn
ar. Fagursköpuð brjóstin hóf
ust og hnigu í samræmi við
andardrátt hennar, og enn
fann hann, hvernig girndin
svall í brjósti hans. Þrá hans
til hennar var svo sterk, að
hann vissi ekki, hvað hún
var að segja, þegar hún mælti
til hans, og hann varö að taka
á öllu sem hann átti til að
gæta sín.
Sennilega hafði hún lagt
einhverja spurningu fyrir
hann, því að hún sneri sér
snögglega að honum og horfði
á hann, þegar hún fékk ekk
ert svar.
Eitt andartak sat hún og
horfði fast á hann, svo hvarf
henni allur roði af kinnum,
en biossaði síðan upp aftur
sterkari en áður.
— Ó, Clay! sagði hún svo
lágt, að varla heyrðist.
Svo sveigði hún líkama
sinn í áttina til hans, og hand
leggir hans, sem svo lengi
höfðu þráð að finna kven-
hörund, læstust fast um mitti
hennar svo að hún gat varla
náð andanum.
Hún laut að honum, og þeg
ar hann fór að strjúka hana
með höndunum, teymdur af
hamslausri löngun og girnd,
sem blindaði hann, flutti hún
sig af fúsum vilja nær hon-
um og lét hann óátalið fara
höndum um sig. Hún gaf sig
á vald hans. blygðunarlaus og
ófeimin og með slíku örlæti
að það var eins og hún fyndi
ekki til neinnar sektaj. I^ann
varð gripinn svo ofsalegri á-
stríðu, að hann hafði aldrei
búizt við að neitt slíkt væri
til. Þessi einstaka löngun til
að gefa sig, opinskátt og án
allrar blygðunar, náði há-
marki í lostafullum unaði,
sem næstum var óskiljanleg
ur.
Hún var eins og glæsilegt
kvendýr, sem varð við kalli
náttúrunnar, sem og hverjum
öðrum sjálfsögðum hlut í fyll
ingu tímans, hiklaust og ær
lega, og hann lét hrífast með
í þessum straumi sælunnar.
Sem þau síðan lágu hlið við
hlið þarna uppi á fjallinu,
þegar öllu var lokið, datt hvor
ugu í hug að saurga samvist
ir þeirra með því að tala ó-
nauðsynleg orð. Þetta hafði
verið fullkomið.
Clay huldi andlitið i mjúku
hári hennar, og þegar hann
lét varirnar liða niður eftir
mjúkum hálsi hennar, lyfti
hún höndunum og strauk hon
um í framan. Síðan leituðu
mjúkar varir hennar upp eft
ir vörum hans.
Þegar hann loks lyfti höfði
sínu svo mikið, að hann gat
séð inn í augu hennar, var
hann altekinn af kvíða.
— Kate, ég hefði ekki átt
að gera þetta! sagði hann
lágt.
— Hvers vegna ekki? spurði
hún. — Úr því þú vissir, að
ég vildi, að þú gerðir það.
— Gerðir þú það, Kate?
Hlátur hennar var sem
ástaratlot, og hún dró hann
að sér aftur.
— Auðvitað, svaraði hún,
og það var eins og söngur í
hlýrri rödd hennar. — Eg
hef óskað mér þess alla stund
síðan þú komst í Harpers-
Sunnudasur 20. nóv.
8,30 Fjörleg músík í morgunsárið.
9,00 Fréttir.
9,20 Vikan framundan.
9,35 Morguntóníeikar.
11,00 Messa í Dómkirkjunni (Prest
ur: Séra Óskar J. Þorláksson.
Organleikari: Dr. Páll ísólfs-
son).
13.10 Afmœliserindi útvarpsins um
náttúru íslands; IV: Stein-
gervingajatrðlögin (Jóhannes
Ásikelsson jarðfræðingur).
14,00 Miðdegistónleikar: Ný tón-
l'ist frá Norðurlöndum (Hljóð
ritað á kammertónleikum í
Stokkhólmi 9. sept. s. 1.).
15,25 Endurtekið efni: Björn Jó-
hannesson frá Veturhúsum
lýsir baráttunni við byljina
(Áðu.r útv. 22. f. m.).
15,45 Kaffitíminn: Magnús Péturs-
son og félagar hans leika.
16.15 Á bókaanarkaðinum (Vilhj.
Þ. Gíslason útvarpsstjóri).
17.30 Barnatími (Helga og Hulda
Valtýsdætur).
18.30 Þetta vil ég heyra: Haukur
Gröndal framkvæmdastjóri
velur sér hljómplötur.
19.30 F.róttir og íþróttaspjall.
20,00 Hljómsveit Rikisútvarpsiins
ieikur. Stjórnandi: Bohdan
Wodiczko.
20.30 Erindi: Bjarni Pálsson land-
læknir (Steindór Steindórs-
son yfirkennari).
20,55 Einsöngur: Elsa Sigfúss syng
ur létt lög við undirleik Carls
Billichs.
21.20 Á fömum vegi (Stefán Jóns
son fréttamaður og Jón Sig-
björnsson magnaravörður sjá
um þáttinn).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,05 Danslög, valin af Heiðari
Ástvaldssyni danskennara.
23.30 Dagskrárlok.
Mánudagur 21. nóv.:
8,00 Morgunútvarp.
12,00 Hádegisútvarp.
13.15 Búnaðarþálttur: Sauðfjárbaö-
anir (Páll A. Pálsson yfirdýra
iæknir).
13.30 „Við vinnuna": Tónleikar.
15,00 Miðdegisútvarp.
18,00 Fyrir unga hlustendur: „For
spil“, bemskuminningar lista
konunnar Eileen Joyee; V.
(Rannveig Löve).
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18,50 Tiiikynningar.
19.30 Ftréttir.
20,00 Um daginn og veginn (Páll
Bergþórsson veðurfræðingur)
20.20 Einsöngur: Ingilbjörg Stein-
grimsdóttir syngur lög eftir
Franz Schubert; Fritz Weiss-
happel leikur undir á píanó.
20,40 Leikhúspistill (Sveinn Einars
son fil. kand.).
21,00 Tónleikar.
21.30 Útvarpssagan: „Læknirinn
Lúkas“ eftir Taylor Cal'dwell
(Ragnheiður Hafstein).
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Hljómplötusafnið (Gunnar
Guðmundsson).
23,00 Dagskrárlok.
EÍRTKUR
VÍÐFÖRLI
Merki
Jómsvíkinga
12
Nýr keppandi er mættur til leiks,
ungur maður brosmildur, klæddur
geitar'skinnum.
— Hvert er nafn þitt? spyr
Eiríkur.
— Ég heiti Axel, segir drengur-
inn, ég kem úr skóginum.
— Axel? . . hvað meira?
— Ég heiti bara Axel!
Vulfstan nálgast þennan nýja
keþpanda og heilsar honum. — Fæ
ég kannske að r'eyna við þennan
meistara? spyr hann háðslega.
.Axel eru færðar örvar, en hann
segist helzt vilja nota sínar eigin.
— Nei, segir konungurinn strang
ur í bragði, — þú verður að fara
að leikreglunum.