Tíminn - 27.11.1960, Blaðsíða 8

8
TÍMINN, sunnudaginn 27. nóvember 1960.
/uí/&Mza______ um /iz/p&œa
— Nei, sagði Arlene hlæjandi — hér hefur enginn komið — nema sölu-
maður nokkur, sein var að bjóða hálsbindi, en ég keypti ekkert.
— Það var leitt, ég hetði vel getað þegið eitt háisbindi núna.
Hálsbindi til sölu
Smásaga eftir Simon Almar
★
Dyrabjalla~i hrmgdi og
Arlene gekk fram og opnaði.
Úti fyrir stóð maður með
slitna ferðatösku i hendi.
Hann opnaði töskuna og
hampaði handfylli af lit-
skærum hálsbindum.
— Vantar ekki fallegt háls
bindi, frú?
— Nei takk, sagði Arlene
og ætlaði að loka, en mað-
urinn hafði þá sett fótinn
milli stafs og hurðar.
— Nælon, silki, ullarbindi,
frú, eftirlætisgjöf handa eig
inmanninum .... mjög 6-
dýr ....
Skyndilega datt af honum
sölumannssvipurinn og hann
virti konuna betur fyrir sér.
— Arlene! hrópaði hann
upp yfir sig. — Það var ó-
vænt að sjá þig hér.
Arlene brá í brún, en hún
var fljót að átta sig og sagði
með jafnaðargeði:
— Svo þú ert orðinn sölu-
maður, Antóníó.
Hann skellti aftur tösk-
unni en sýndi ekki á sér
fararsnið.
— Þú hefur aldeilis komið
ár þinni fyrir torð, sagði
hann, — einbýlishús í bezta
hverfi bæjarins .... tveir
bílskúrar og lystigarður ....
ég segi nú bara það! Býð-
urðu mér ekki inn fyrir?
Arlene var nógu glögg til
til að skynja hótunina sem
fólst í málrómnum. Hún
yppti öxlum og vék sér til
hliðar, benti honum að koma
inn fyrir.
— Hefurðu lyst á kaffi-
sopa? spurði hún.
— Áttu ekki eitthvað sterk
ara? sagði Antóníó og glotti
meðan hann virti gaumgæfi
lega fyrir sér rikmannleg
húsgögnin. Teygði úr sér
í djúpum hægindastól.— For
stjórinn hlýtur að eiga sér
vínkjallara? Ja, sýndist mér
ekki rétt? Stóð ekki forstjóri
á hurðinni?
Arlene náði í flösku úr vín-
skápnum og setti fram tvö
glös.
— Maðurinn minn rekur
jámverksmiðju, sagði hún
og fékk sér sæti fyrir fram-
an gestinn. Á nokkrum and-
artökum skutu upp kollin-
um minningamar frá París
— námsárin. Þá hafði Anton
íó lagt ýmislegt fyrir sig,
hann hafði verið dansari,
söngvari, happdrættismiða-
sali, ljónatemjari og fl. Hann
hafði þótt með afbrigðum
fríður, svo konur máttu ei
vatni halda í návist hans.
Nú hafði aldurinn markað
hann rúnum, og fötin og ó-
rakað andlit hans báru því
vitni að hallaði undan fæti.
Þegar hann hafði lokið úr
glasi sínu og fyllt það á ný,
sagði hann:
— Það fe? vel um mann
í þessum stól, það verð ég
að segja. Hvenær kemur
maðurinn þinn heim? Eg hef
fyllsta hug á að hitta hann
að máli.
— Jean er vanur að koma
um fimm leytið, sagði Arlene
hann þá kemur. Stundum
lætur hann ekki sjá sig.
Hvers vegna langar þig til
að hitta hann?
— O, ég hefði yndi af því
að segja honum frá æsku-
dögunum í París — heldurðu
það mundi ekki gleðja hann
að heyra um sambúð okkar
þá? Þegar við héldum til
saman í risíbúðinni í Rue
Mouffetard? Hvað þá, Ar-
lene, ertu búin að gleyma
þessum yndisstundum okk-
ar?
Arlene fékk skyndilega
löngun til að fá sér eitt-
hvað hjartastyrkjandi. Hún
tæmdi glasið. Svo hló hún.
— Nei, ég hef ekki gleymt
því, Antóníó....ég minn-
ist þessara daga oft með
sárum trega .... við höfð-
um ekki nema til hnífs og
skeiðar .... en þó vorum
við sæl og hamingjusöm.
Antónió geiflaði sig.
— Hamingjusöm? Það var
nú svona og svona. Þú hlýt-
ur að hafa það betra núna.
Gift ríkisbubba, vel klædd,
glæsileg kona með nýtízku
hárgreiðslu .... morð fjár
í bankanum gæti ég haldið.
Hann var þegar farinn að
velta því fyrir sér hvað hann
gæti farið fram á háa upp-
hæð fyrir að hypja sig burt
án þess að segja eiginmann-
inum frá æskudögunum í
París.
Augnaráð Arlene var orð-
ið fjarrænt og dreymandi.
— Peningar eru ekki sama
og hamingja, sagði hún. —
Sumum virðist það ef til vill,
en .... þegar maður hefur
rekið sig á, þá veit maður
betur. Jean er tuttugu ár-
um eldri en ég, hann er
sköllóttur og hefur ýstru.
Hann drekkur of mikið og
daðrar við hverja konu, sem
hann kemst í tæri við. Eg
hef oft verið komin á
fremsta hlunn með að skilja
við hann.
— Þú segir þetta nú bara,
elskan, sagði Antóníó.
— Nei, mér er fúlasta al-
vara, sagði Arlene, — ég
vildi heldur búa í kvisther-
bergi í París — með manni,
sem ég elskaði — en hér í
stóru einbýlishúsi í litlum
kaupstað. Ef ég ætti kost á
því, mundi ég fara strax í
fyrramálið. Eða í kvöld!
Ferð þú aftur til Parísar,
Antóníó?
— Já, það var nú ætlunln
— ég hef litla íbúð ekki langt
frá Rue Mouffetard, en ....
— En ertu kvæntur?
— Nei, að vísu ekki. Eg
mundi aldrei kunna við mig
í hjónabandi. Það er bara
eitt herbergi og eldhús.
— Já, en það er nóg! hróp
aði Arlene með glóð í aug-
um, — taktu mig með þér
til Parísar, Antóníó . . . ég
kem ef þú vilt!
Antoníó hvarflaði undan
augnaráði hennar.
— Og yfirgefa forstjórann,
einbýlishúsið, lystigarðinn
og ....
— Og allt, hrópaði Arlene,
og rödd hennar var þrungin
ástriðu, — það fer jám-
brautarlest klukkan fjögur,
við getum náð þeirri lest.
Antóníó hvolfdi enn í sig
úr einu glasi. Hann hafði
ekki búizt við að málin
snerust þessa sveif.
— Geturðu tekið með þér
nóga peninga?
— Bara nokkur þúsund
franka, það eru matarpen-
ingamir, sagði Arlene, —
en við skulum ekki þrasa
um peninga. Núna þegar við
höfum loksins hitzt aftur
ef tir tíu löng ár .... Það er
eins og lifið sjálft kalli á
mig. Eg hleyp upp og læt
það nauðsynlegasta ofan í
tösku strax. Drekktu bara
það sem eftir er í flöskunni.
Tíu minútum seinna horfði
Arlene út um svefnherbergis
gluggann sinn á Antóníó læð
ast út á veröndina og hlaupa
yfir garðinn í áttina að göt-
unni. Hún varpaði öndinni
léttar.
Eginmaður hennar kom
heim nákvæmlega klukkan
fimm.
Hann var þritugur að
aldri, hár og herðibreiður,
vel vaxinn og fríður.
Þegar hann hafði gengið
frá bílnum inni í skúmum,
hljóp hann léttilega inn i
stofu og þreif eiginkonuna
í fangið.
Hann spurði fyrst eftir
börnunum.
Síðan spurði hann:
— Hefur nokkur komið i
dag?
— Nei, sagði Arlene hlæj-
andi, — bara maður, sem var
að selja hálsbindi. En ég
keypti ekkert af honum.
— Eg hefði þó vel getað
þegið eitt bindi, sagði Jean.
— Hann seldi þau of dýrt,
sagði Arlene.