Tíminn - 06.01.1961, Síða 14

14
TÍMINN, föstudaglnn 6. janúar 1961,
Mér skjátlaðist. í stað þess
lyfti - hann höfðinu á mér og
skaut púðanum undir.
— Segið mér hver hann var,
hvíslaði hann hásum rómi. —
Eg vil fá að vita hver hann var.
Eg verð að vita það-
Ef það hafði verið hann þá
þurfti hann ekki að spyrja. Þá
hefði hann vitað.
EftirvæntmgLn og spennan
hafði verið svo þung að nú
þegar henni létti, fann ég
svitann perla af enninu á
mér. Eg lá máttvana og lok
aði augunum af þeirri ein-
földu ástæðu að ég gat ekki
haldið þeim opnum.
Meðan ég lá svona var bar
ið að dyrum. Tilrauninni var
lokið. Marty sneri sér að dyr
unum án þes-s að skilja nokk-
uð. Og þetta hafði átt að
bjarga lífi mínu!
— Kom inn, sagði ég hæg-
látlega.
Vikadrengurinn kom í gætt
ina og ég bað hann að útvega
nokkrar sígarettur.
Eg reyndi að henda reiður
á hugsunum mínum. Nú var
Marty sem sagt sýkn saka. Og
þótt ég væri vonsvikin þá
fann ég mér til undrunar
óseigjanlegan létti fylla huga
minn. Og ég sagði furðu lost
in við sjálfa mig: Hamingjan
góða, þér er farið að þykja
vænt um þennan auma ræfil,
fyrst þú verður svona fegin.
Eg reis loks á fætur og
gekk að spegilbrotinu á veggn
um. Nú get ég farið, hugsaði
ég. Hingað var enga sönnun
að sækja.
Eg hafði gleymt honum, ég
hafði gleymt að ég hafði hætt
að tala við hann í miðju kafi,
vegna þess að fyrir mér var
samtalinu lokið, en fyrúr
hann var það að ná hápunkti.
Hann stóð líka á fætur, kom
til mín og lagði höndina á
öxlina á mér. Eg sneri mér að
honum en hafði allan hugann
við að setja á mig húfuna.
— Segið mér hver hann var.
Segið mér það.
— Hvers vegna? Hvaða
ýnægj u hafið þér að vita það.
Það er búið að handtaka einn
mann og hann verður tekinn
af lífi innan skamms. •
— Það kemur mér ekki við,
og gagnar mér ekki, sagði
hann. Eg geri hvorki hið opin
bera ákæruvald né ríkið. Og
mér kemur ekki við, hvern
ríkið drepur fyrir þetta morð.
Það var ég sem elskaði hana.
Eg vil fá að vita, hver gerði
það, hvaða hendur það voru,
sem kyrktu hana. Það er
sama þótt ríkið láti taka tíu
manns af lífi fyrir glæpinn,
sá sem gerði það, er og verð
ur hinn seki.
— Eg veit það ekkt, sagði
ég.
— En þér sögðust hafa séð
hann.
— Eg skrökvaði þvi, sagði
ég.
— Þér segið ósatt. Þér hald
ið að ég sé bara aumingi og
Eg mundi ekki eftir neinu
nafni sem ég gat sagt hon-
um. — Jú, ég skal segja yðar,
hvar hann er .. . ég s-kal segja
yður það .... hann býr á
þriðju hæð í . . . Eg slengdi
framan í hann nafni og heim
ilisfangi
— Sleppið mér þá, stundi
ég og barðist við grátinn af
sársaukanum.
Hann veik til hliðar, ég
Eftir
Cornell Woolrich
22
ekki þess verður aö fá að vita
um það. En ég verð að fá að
vita þetta — aðeins þetta, ég
vil vita, hver það var sem
myrti hana.
Eg gekk i áttina til dyra,
en hann varð fyrri til og
etillti sér upp fyrir framan
mig.
— Eg sleppi yður ekki. Þér
vitið hver gerði það og ég
leyfi yður ekki að fara, fyrr
en þér segið mér hver er
morðinginn.
Eg reyndi að ýta honum til
hliðar, en hann tók þéttings
fast um ulnliðinn og hélt mér.
Við slógumst eiginlega og sú
hugsun hvarflaði að mér að
ef hann félli fyrir freisting-
unni að kyrkja mig, þá hefði
ég enga von um að komast
undan.
— Hættið þessu! Látið mig
vera, kveinaði ég. — Þér eruð
skepna.
Eg gat auðvitað hrópað á
hjálp, en ég vildi ekki að fólk
kæmi drífandi úr öllum átt-
um.
Hann sneri ruddalega upp
á handlegginn á mér og ég
þoldi ekki við fyrir sársauka.
En mér gagnaði ekki að segja
sannleikann, því að honum
trúði Marty ekki.
— Ætlið þér að segja mér
það, ætlið þér að segja mér
•það, endurtók hann hvað eft
ir annað.
reif upp dyrnar og þaut niður.
Á leiðinni út úr hverfinu
hugsaði ég með mér, að það
hefði verið eins gott að ég
lét hann fá einmitt þetta
þeimilisfang. Það var ekki að
vita upp á hverju hann tæki.
Eg hafði látiö hann fá
nafnið og heimilisíang mitt.
Það er erfitt að bíða í
myrkri eftir að tekið verði í
hurðarhúninn, oíurhljóðlega
og vera komi inn sem boöberi
dauðans. Nóttin var kyrr og
i herberginu mínu rikti enn
meiri kyrrð. Hið eina, sem
benti til nærveru minnar var
glóðin á sígarettunni og tikk
armbandsúrsins.
Það var siðasta tilraunin,
sem ég gerði við Marty, þó
að ég hefði ekki undirbúið
þessa. Nú taldi hann sig vita
hver hefði mvrt konuna, sem
hann elskaði ofar öllu ööru
| í lífinu. Einhver sem hét
i „French“ — hann myndi sjá
nafnið niðri i forstofunni —
og byggi í þessu húsi á þess-
ari hæð og i þessu herbergi
sem ég var nú. Spurningin var
aðeins hvað ætlaöizt hann
fyrir? Hvaö hugðist hairn
gera?
Eg hafði myndað mér mína
skoðun um þá hlið málsins og
það var þess vegna, sem ég
sat hér í hmpri klukkan þriú
að nóttu, í stað þess að liggja
í rúminu eins ot: eðlilegast
var. Og ég sat í stói sem var
í öðrum enda herbergisins,
eins langt frá rúminu og
dyrunum og ég gat fært
hann.
Eg hafði háttað mig og far
ið upp i rúm, legið vakandi
nokkrar klukkustundir, þeg-
ar ég fékk hugboð um, að ég
væri í yfirvofandi hættu. Að
síðustu hafði ég ekki fest eirð
í rúminu. Hvers vegna viJdi
hann fá nafn og heimfflisfang
morðingjans, sem ég þóttist
hafa séð? Og á þeirri stundu
varð mér ljóst, hvað fyrir
honum vakti. Hann vildi
hefna dauða elskunnar sinn-
ar. Sama hvað það myndi
kosta, hann varð að hefna
sín á „morðingjanum“.
Eg kveikti ljósið á nátt-
lampanum og sagði við sjálfa
mig: Eg þori ekki að liggja
lengur. Ef ég geri það, á ég
kannski ekki eftlr að vakna
til þessa lífs framar.
Eg fór í slopp og hafði ljós
ið kveikt um stund, en áttaði
mig á því að ef ég slökkti ekki
ljósið myndi hann ekki koma
inn. Og þá yrði það bara
næsta nótt.
Og þetta var lokatilraun-
in. Ef hann kom hingað í
þeim tilgangi að drepa þenn
an „French“ haföi hann um
leið sannað sakleysi sitt á
morði Miu Mercer. Þvi að ef
hann sjálfur var morðinginn
myndi hann aldrei leita hefnd
ar yfir öðrum. Ekki einu sinni
geðveikur maður gerði það.
Þá mundi ég að hann komst
ekki inn og það myndi seinka
þessu um nokkrar nætur.
Þess vegna læddist ég niður
og tók slána frá að innan-
verðu. Nú gat hann óhindr-
aður komist inn.
Eg gekk aftur til herbergis
míns og lokaði dyrunum en
læsti ekki. Eg tók poka úr
baðherberginu, sem ég
geymdi í óhreint tau, setti
hann í sængina þar sem ég
hafði legið og reyndi að koma
dálitlu mannslagi á poka-
garminn. Svo breiddi ég vand
lega yfir hann og slökkti ljós
ið, og í myrkrinu virtist sann
arlega maður liggja í rúminu.
Eg vissi að þaö var hættn
legt að vera inni, þótt ég
i reyndi að fela mig. En þar
i sem þetta var síðasta raun
Martys, gat ég ekki látið mér
nægja að húka frammi í
gangi og kíkja þegar hann
kæmi. Eg dró stólinn þvi út
í dimmasta skotið, sneri bak
inu fram og smeygði mér bak
við hann.
Kannski var hann kominn
og stóð núna og horfði upp
í gluggann, eins og hann
hafði gert hjá Miu. Hann
myndi sjá að ljósiö var slökkt
og þá myndi harai voga sér
af stað ....
Það var kyrrð og ró úti og
inni. Örlítill bjarmi frá tungl
inu lýsti inn í herbergiö og
féll á hurðarhúninn, og ég
gæti því séð þegar har.n tæki
í. Það var lika annaö sem
myndi gefa mér merki um
komu hans, það brakaði alltaf
í þriðja efsta þrepinu í stig-
anum. Marty vissi ekki um
það, en ég hafði oft tekið eft
ir því.
Klukkan var nú fjögur að
morgni og ég haíði setið í
hnipri bak við stólinn síðan
klukkan eitt. Tikkið í úrinu
mínu lét hátt; tikk, tikk, tikk,
tikk, tikk ....
Eg heyrði allt í einu brak
í stiganum og vissi að þetta
myndi vera þriðja þrepið;
hann var þá kominn svona
nærri. Eg flýtti mér að drepa
í sígarettunni og einblíndi á
hurðarhúninn.
Það leið iöng stund — mér
fannst það heil eilífð — og
ekkert gerðist. Ef einhver
stóð fyrir utan dyrnar, vai
hann sjálfsagt að athuga
hvort nokkuð hljóð bærist að
innan; hvort öilu væri ekki
óhætt.
UTVARPIÐ
Föstudagur 6. janúar:
8.00 Morgunútvarp:
9.30 Fréttir.
9.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 ,,Vi3 vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
18.00 Bamatími í jólalokin Helgj
og Hulda Valtýsdætur stjórn;
tímanum
18.25 Veðurfregnir.
19.00 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Karl'akórinn Geysir á Akur-
eyri syngur. Söngstjóri Árni
Ingimundarson.
20.35 „Hver rífur svo langan fisk
úr roði?“: Þrettándavaka tek
in saman af Stefáni Jónssyni
og Jóni Sigurbjörnssyni.
21.40 Kvennakór Slysavarnafélagsin;
og einsöngvarar syngja óper-
ettulög. Söngstjóri: Herbert Hri-
bersehek.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 „Og stund líður": Gamanþátt-
ur með söngvum eftir rjóh og
jójó. Leikendur: Kristín Anna
Þórarinsdóttir og Ævar R
Kvaran. Hljómsveitarstjóri:
Magnús Pétursson.
22.50 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
•IRÍKUR
VÍÐFÖRU
Merki
Jómsvíkinga
49
Eiiíkur snýst áhæli og skundar
inn til læknisins. Þar liggur þá
gamalmennið og engist af krampa-
flogum.
— Hvað er að? hrópar Eiríkur
óttasleginn. Læknirinn starir fram
fyrir sig stirðnandi augum og
neytir síðustu krafta til að rísa
upp við dogg og benda á flösku. —
Réttu mér hana strax!, stynur
Ihann.
Um leið og hann hefur sopið
gúlsopa af flöskunni, fær hann lit-
arhátt sinn aftur og flogin hætta.
— Þú hefur borgið lífi mínu, Ei-
x'íkur, segir hann.'
— Þetta sem þú færð mér er
banvænt eitur. Ég reyndi það á
sjálfum mér og hefði dáið strax í
stað ef ég hefð iekki átt þetta mót-
eitur og þú rétt mér flöskuna.
I