Tíminn - 26.04.1961, Qupperneq 14

14
T f M I N N, miSvikudaginn 26. aprfl 1961.
— Nei, og auk þess hafði|
hann engan rétt til að laum
ast hér inn á lóðina, sam-
sinnti Garvin. — Það hefði
átt að' refsa honum. I
Clive var hugsandi. •—
Kannski hefur hann óttast
það, sagði hann. — Hann hjó
alltaf þvi að hann hefði að-
eins verið „opinberun".
— En hvernig komst hann
hingað þennan dag? spurði
Mark forvitnislega því að
hann fýsti a ð'vita, hvernig
maður með eins kynlegt út-
lit og Bróðir Villi gat komizt
óséður inn. — Tók enginn,
eftir honum?
Garin hristi höfuðið.
— Nei . . . og þess vegna1
getur hann ekki hafa komiðl
gegnum hliðið. Hann hlýtur|
að hafa klifrað yfir múrinn.1
Það er allhár múr rétt við
„Skógargöngin“, hann var
reistur eingöngu til að óvið-
komandi kæmu ekki inn á
lóðina. Hann hlýtur að hafa1
klifrað yfir, þegar hann1
heyrði að Antonia var að lesa'
hlutverk sitt .... hamingjan ‘
má vita, hvernig hann fór'
að því. Og að hann skyldi
ekki lappabrjóta sig!
— Kannski hann hafi meitt
sig og það sé þess vegna sem
hann er haltur, skaut Mark
inn í. — Eg veitti því eftir-
tekt að hann haltraði mjög
áberandi.
— Hann hefur alltaf verið
haltur, sagði Garvin. — Að
minnsta kosti man ég ekki
eftir honum öðruvísi. Hann
gaut augum til frænku sinn-

KATE WADE
LEYNDARDÚ
25
ítalska h.ússLns
jq z
w-

ar og breytti síðan um um-
ræðuefni.
Kvöldið leið kyrrlátlega. |
Þau spiluðu bridge og ræddu
hversdagslega hluti og það
var ekki fyrr en Mark var
kominn upp til sin og Clive
barði a ðdyrum hjá honum,
að þeir fóru aftur að tala um
gamla manninn.
— Það er eitthvað saman
við þetta með „Bróður Villa“
sagði Clive og settist á rúm
Marks, meðan hann kveikti
sér í sígarettu. í allt kvöld
hef é gverið að brjóta heil-
ann um hvers vegna í ósköp
unum gamlingjanum datt í
hug að klifra yfir múrinn til
að laumast inn á lóðina. Hvað
vakti fyrir honum?
— Ætlaði hann ekki að
snúa glataðri sál á veg dyggð
arinnar, sagði Mark í gáska
og vonaði að Clive færi sína
leið. Hann var þreyttur og
syfjaður og fannst Clive
hugsa óþarflega mikið um
þennan hálfbrjálaða öldung.
— En hann getur ekki hafa
séð inn í „Skógargöngin",
sagði Clive alvarlegur.. — Það
eru há tré rétt við múrinn,
og jafnvel þessi undarlegu
augu hans sáu ekki gegnum
þau. g hvernig gat hann vit-
að að þarna var syndug kona,
sem þarfnaðist björgunar
hans?
Mark leit undrandi á hann.
— Hann hefur ef til vill heyrt
til hennar. Hún var að lesa
yfir hlutverk sitt . . . kannski
hann hafi heyrt hana segja
að hún ætlaði aö drepa mann
inn sinn ....
Clive var efagjarn á svip.
— Eg hef heyrt leikara lesa
hlutverk sin oft og mörgum
sinnum, en ég hef aldrei
heyrt þá æpa sig hásan með-
an þeir ger'a það. Ef aþð átti
að heyrast. til ungfrú Brent
út á veginn verður hún að
hafa öskrað eins og naut.
aMrk teygði sig og geisp-
aði. — Farðu inn til þín og
hugsaðu málið þar, sagði
hann. — Eg er dauðþreyttur
og langar til að sofa.
Clive brosti og reis á fæt-
I ur. — Fyrirgefðu, sagði hann,
I— en þessi gamli maður heill
1 ar mig......
I —Það gerir sængin mín
lika, svaraði Mark þurrlega
og hneppti frá sér skyrtunni.
Clive gekk fram að dyrun-
um, þar sneri hann sér aftur
við:
— Eg vona þú gerir þér
ljóst, að það var í næsta her
bergi sem Mollie Faversham
framdi sjálfsmorð, svo að ef
þú heyrir eitthvað, þá er það
bara vofan hennar, sagði
hann ertnislega.
— Þú ert að skálda þetta
upp, sagði Mark og hrukkaði
ennið. — Hvernig veiztu
það?
— Lítil og lagleg þjónustu-
pía sagði mér það. Jæja,
sofðu rótt.
Með það hvarf hann hlæj
andi út.
Mark gekk út að gluggan-
um og dró tjöldin til hliðar.
I Það var hætt að rigna og
l stjömurnar blikuð'u á himn-
inum, í þessu húsi hafði
syrgjandi kona framið sjálfs-
morð fyrir tveimur árum.
En hafði hún syrgt? Get
það átt sér stað, að kona sem
hafði orðið að þola svo margt
og misjafnt i hjónabandi sinu
með Roy Faversham —
fremdi sjálfsmorð vegna þess
hún gat ekki án hans verið?
Hann skalf á beinunum,
MlSvikudagur 26. apríl:
8.00 MO'rgunútvarp.
8.30 Fréttlr. j
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.56 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisúfvarp.
18.30 Tónleikar: Óperettulög.
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
20.00 F.ramhaldsieikirit: „Úr sögu
Galsworthy; útvarpsgerð eftir
Muriel Levy. Þriðja bók: „Til
leigu", XI. og síðasti kafli.
Þýðandi: Andrés Björnsson.
— Leikstjóri: Indriði Waage.
20.40 Frá samsöng Pólýfónkórsins í
í Bristskirkju í Landakoti 14.
þ.m.: „Dauðadans" eftir Hugo
Distler. Söngstjóri: Ingólfur
Guðrandsson. Framsögn: Lár-
us Pálsson, söngvarar kórsins
og songstjóri.
21.30 „Saga mín“, æviminningar
Paderewskys; XI. og siðasti
lestur (Árni Gunnarsson fiL
' kand. þýðir og les).
22.10 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Vettvangur raunvísindanna:
Örnólfur Thorlacius fil. kand.
kynnir starfsemi landbúnaðar-
deildar Atvinnudeildar há-
skólans. ■ >
22.30 Harmonikuþáttur (Högni Jóns
son og Henry J. Eyland).
23.00 Dagskrárlok.
2
BARNAGULL TÍMANS
BARNAGULL TÍMANS
3
hafði áður sagt, þá vatt
hún sér niður af veggn-
um hinum megin.
Hvað tók nú litla mús-
in til bragðs? Hún setti
upp gildru, reglulega
kattagildru. Skammt frá
veggnum var í garðinum
þyirnigerJli, og á þyrn-
■anum hékk sokkur af
ömmu hans Pusa, stór
grár sokkur. Hann hékk
þarna mjög lauslega og
lafði næstum niður á
jörð. f þennan sokk vildi
litla músin ná, en gat
ekki losað hann. Þá kom
norðanvindurinn þramm-
andi, og það er nú karl
í krapinu.
„Komdu og hjálpaðu
mér!“ kallaði músin í
bænarrómi, og þá feykti
norðanvindurinn sokkn-
um niður. Þá átti hann
einnig að hjálpa henni
til að setja upp gildruna,
en að þvi fór hann alveg
skakkt.
„Farðu, þú kannt þetta
ekki“, sagði músin, og
það gerði norðanvindur-
inn og labbaði sína leið.
„Hvað á ég nú að
gera“, hugsaði litla mús-
in, og þar eð henni datt
ekki neitt annað í hug,
þá settlst hún niður á
rassinn og tók að tísta.
Þá komu allar hinar litlu
mýsnar, sem heima áttu
undir girðingunni, - fram
úr holum sínum. Og hvað
tóku þær svo til bragðs?
Þær tóku langa sokkinn
og toguðu í hann og
drógu hann. Þyrnarnir j
létu þeim drjúga hjálp í1
té; þeir eru alltaf hjálp-
legir þegar um einhver
hrekkjabrögð er að ræða.
„Nú verðið þið að
halda fast í“, sagði litla
músin, og það gerðu
þyrnarnir svikalaust, og
sokkurinn gapti eins og
bakstursofn, þegar hann
ætlar að gleypa í sig
brauð. Síðan fóru allar
mýsnar heim til sin nema
þær, sem ætluðu að
veiða köttinn. Þær skriðu
inn í sokkinn, lengra og
I/engra, og loks slflriðu
þær þangað, sem stóra-
táin er vön að hafast við;
þar noguðu þær gat á,
skriðu út og kölluðu:
„Svarta kisa, svarta
kisa!“
j Svarti kötturinn var
1 langt í burtu, en þar sem
hann hefur góða heyrn,
þá heyrði hann samt köll
músanna og kom þangað,
svo fljótt sem hann gat,
og spurði: „Hvað vilt þú,
mýsla litla?“
„Nú vil ég leika mér
við þig“, svaraði músin.
„Við skulum fara í elt-
ingaleik. Af stað þá.“
Þetta líkaði kisu vcl.
Hún elti nú litlu músina
aftur og fram, hljóp um
gras og runna og komst
alltaf nær og nær henni.
Hún komst rétt að segja
að henni og hafði nærri
því náð í rófuna á henni,
en þá stökk músin allt
í einu inn í sokkinn.
„Nú næ ég þér!“ hróp-
aði kötturinn og tróð sér
inn í sokkinn, lengra og
lengra inn. Þótt þar væri
koldimmt inni, þá gerði
það ekkert til, því að
kettir sjá í myrkri, og
músin var rétt við nefið
á honum. „Nú næ ég
þér“, kallaði kisa aftur,
„og svo ét ég þig.“
„Nei, nú klófesti ég
þig“, hrópaði músin út
um dyrnar. „Já, nú kló-
festi ég þig, svo sel ég
svarta feldinn þinn.“
Þegar kisa heyrði, að
feldurinn mundi verða
seldur, þá varð hún
smeyk og leitaði útkomu
úr gildrunni, en hún
komst þaðan ekki. Hún
var komin svo langt inn
í sokkinn, að hún gat
ekki snúið sér við, því
að sokkurinn þrengdi svo
að henni. Rófan ein stóð
út úr sokknum og iðaði
þar til og frá, en hún
ein fékk ekkert að gert.
„Nú líkar mér ljfið,
og sleppið ekki takinu
þyrnar!“ hrópaði músin,
og svo hljóp hún til forn
salans og seldi feldinn.
En hvað fékk hún svo
fyrir hann?
Ja, hvað heldur þú?
Hvað er svona kattarfeld-
ur mikils virði?
SigurSur Thorlacíus
skólastjóri þýddi. (

EIRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Hvítí
hrafninn
En sviksemi sjóræningjanna á
sér engin takmörk. Hátt hróp frá
Erwin, sem stóð vel á verði, að-
varaði Eirík um ódrengilega árás
aftan frá. Axi feldi eínn hermann
með ör og þar var hin einstæða
fimi drengsins, sem stöðvaði sjó-
ræningjana. í sama bili rak Ragn-
ar up reiðióp. — Haldið ykkur í
stilli, rotturnar ykkar, hrópaði
henn. — Ég sagði ykkur að bíða,
og ég meinti það. Mér þykir fyrir
því, Norðmaður, að menn mínir
hafa ekki hltt skipunum minum.
Þegar litli hópurinn kom inn í
borgina, var hinn sjúki strax tek-
inn til lækninga. — Þetta er ekki
hættulegt, sagði Althan. — Aðeins
þr'eyta og hungur. Hvíld og matur
fá hann áreiðanlega fljótt á fætur
aftur. Eiríkur dró andann léttar
og þakkaði Althan fyrir, að hann
skyldi vera svo hjálpsamur við ó-
vin sinn. — Sést ennþá ekkert til
liðsaukans? spurði hann. í sama
bili heyrðist mjó rödd Erwins. —
Pabbi, Ragnar er að gera innrás!
Kóngurinn velti því fyrlr sér með
ugg, hvernig hann ætti að verjast
villimönnum Ragnars, með þeim
fáu mönnum, sem hann hafði.