Tíminn - 04.06.1961, Blaðsíða 8

8
TÍMINN, snnnudaginn 4. júni 1961
ALUK í fjölskyldunni hefta
Tom. Nafnið gekk í arf frá
manni til manns. Það var komið
frá Tom frænda í kofanum sem
allir þekktu og töluðu um. Þess
vegna heitir Tom Tom einsog
frændi hans. Og Tom lifir lífinu
— aHt eins vel og hver annar
— sem góður og friðsamur negri
og stólar á himnariki einsog títt
er nm óupplýst fólk, því það er
svo fallegt þegar séra Prendít tal-
ar um paradís, og að fylgjast með
honurn á sunnudögum um þær
slóðir sem forfaðirinn Balthazar
fór um í gamla daga með fíla og
úlfalda undir leiðsögu störnunn-
ar sem vísaði veginn. (Hún hafði
verið ratvís sú stjama að villast
ekki á himninum.)
Félagamir við höfnina kölluðu
hann Tom Paradís. Þeir þóttust
vera fríhyggjumenn.
Tom vinnur við höfnina þegar
'hann er ekki að hlusta á séra
Prendít. Hann er sannur hafnar-
veiikamaður einsog þeir em í New
York ekki laust við hann sé flctt.
— Hanzkar auðvitað, ef efeki til
annars þá til að fá ekki Ijósa
bletti á sínar fínu verkamanns-
hendur.
Hann lifir sínu kyrrláta lífi
hvað sem á gengur í hinni stóm
veröld: Faðirvor og Höfnin, Höfn-
in og Faðirvor.
Og auðvitað glas af viskíi stöku
sinnum. (Því ekki það? — Ja,
læknirinn bannar.) Hann keðju-
reykir vindla. (Það geðjast lækn-
inuim efcki heldur, en sú hlutur
er ekki til, sem lækni geðjast að,
það veit hann. Ef gott heilsufar
yrði almennt mundi læknunum
ekki geðjast það heldur.)
Maður verður líka að hafa ein-
hverja fyrirhyggju: Því ætti Fað-
irvor að hafa gefið sinn eingetinn
son til að leysa mann frá öllum
syndum ef maður færi að lifa án
þess að syndga?
Semsagt, Tom drekkur og reyk-
ir við og við, þó ekki framúr hófi
— syndgar lítið eitt.
Einsog flestir gera.
Það er ekkert sérstakt við hann.
TjAÐ er morgunn, og Tom vakn-
** ar. Hann vaknar, því nú er að
birta. Það er fagurt veður, óvana-
lega fagurt.
Það er í rauninni afar gott að
vakna, aðeins vegna þess það er
morgunn, veðrið gott og fuglarnir
syngja. (Hann heyrir kanarífugl
nágrannans syngja í morgunkyrrð-
inni einsog hann væri rétt hjá.
honum.)
Hann hafði verið útjaskaður;
þegar hann fói að hátta kvöld-j
ið áður. Hann mundi það svosem;:
alltaf þessi stingur fyrir hjartanu
sem læknirinn japlaði um. Æ,
þessi læknir!
Ágæt sönnun fyrir heimsku
allra lækna var að einmitt þennan
morgun var Tom í ágætu stuði.
Alveg óvanalegu stuði. Hann hafði
þó ekki sparað sig uppá síðkastið.
Dögunin er enn á loftinu. Enn
hvílir rósrauður bjarmi á veggn-
um. Það er líkt og í hljómleikasal.
(Rautt kastljós yfir Molly-Baby:
rúmba, ást.) Herbergið verður
einskonar svið. Blómamyndirnar á
veggfóðrinu ilmi gæddar.
Já, Tom er í stuði.
Ó, Molly-Baby, Molly-Baby mín,
fagra Molly .... hann blístrar
glaðlega.
Hann bjartsýnismaður í dag.
Himinninn er blátær. Himinn-
inn vekur bryggjurnar af svefni.
Þennan morgun hefur sími ná-
grannans ekki hringt klukkan fjög
ur. (Nei, fröken, enginn leigubíll
hér!) Tom hefur heldur ekki vakn
að við fyrirganginn í Brútus sem
kemur heim klukkan þrjú á næt-
umar frá næturklúbb þar sem
hann vinnur — (hann segist
vinna). — Séra Prendít segir það
mjög hæversklega: Brútus er
1 undan fótum hans. Hann sér tröpp
urnar. Undarlegt hvað hann er
léttur á sér. Ætli hann mundi
, meiða sig ef hann dytti?
' í dag.
Fyrir utan gluggann er himinn-
inn blár.
MORGUNVERÐARBORÐIÐ. Hér
er skemmtilegt um að litast
(líka fyrir innan!) Tveir menn
sitja við borðið.
Tveir menn? Tom hefur ekki
boðið neinum, hann á ekki von á
gestum. Alls ekki svo snemma
morguns.
Tveir menn sitja þar með bolla
og franskbrauð, og kaffið ilmar.
(Bolli Toms stendur á borðinu og
bíður eftir honum.)
Annar maðurinn er með lítið,
ljóst skegg. Hann litur út fyrir að
vera um þrítugt. Hinn er með
stórt, hvítt skegg. Það nær alla
leið niðurá borðið.
Tom horfir á þá forviða. Hann
bjóst ekki við neinum.
, Nei, enga gesti, ekki á þessum
tíma.
Og ekki heldur síðar.
Já, en hvers vegna ....
T om íparadís
Smásaga eftir Raymond Gid
imeglari og það er virkilega slæmt.
Maður á ekki að hugsa ljótt um
náungann en líf Brútusar getur
ekki verið Guði þóknanlegt. Hafn-
arverfeamaður á að afla brauðs í,
sveita síns andlitis þannig hefuri
það alltaf verið, það er honumj
áskapað. Alla tíð síðan á dögum
þessa ólánsgepils Adams sem hlýt-
ur að hafa nagað sig í handarbök-
in fyrir vitleysuna. Því vitlaus var
hann, og svo gjörsamlega ábyrgð-
arlaus!
En þetta eru bara gamlar sögur.
Og líklega hefði maður aldrei
heyrt um þetta ef það hefði ekki
verið skrifað niður í tíma — Guði
sé lof!
í dag verður fínt veður,, stór-
fínt.
Og þá má einu gilda um hann
þama uppi og um erfðasyndina.
Tom er bjartsýnn á hvaðeina.
Utanvið gluggann er blár him-
inn. Skærblár.
Tom flautar glaðlega til að
bjóða himninum góðan dag.
Hann hringar varirnar. Það
heyrist stúfur af saknaðarljóði, I
blanda af mörgum lögum (minn-
ingar frá Missisippi og hið glaða
líf: Old Man River, Molly-my-di-
vine og eitthvað úr frumskógin-
um).
Skemmtilegt.
Ög nú er maður ekki lengur á
bökkum Mississippi. Hudson er á
frelsisins og veit ekki þrælahald.
Laglega séð.
Nú á dögum getur maður flaut-
að Old Man River við ána Hudson
eins og hver vill.
Tom flautar: lífið er gaman.
Tom flautar meðan hann fer úr
náttfötunum. Hann flautar meðan
hann sullar í vatninu, rakar sig
og rennir greiðunni gegnum hárið.
Andartak verður hann að hætta.
Maður getur ekki flautað almenni-
lega meðan maður burstar tenn-
urnar — tennur sem glampa í
birtu hins komanda dags.
Tom flautar meðan hann fer í
buxurnar, skyrtu og skó. Já, hann
syngur: Söngurinn eykur gleði
hans. Herbergið baðast í Molly-
Mississipi-Spiritual. Veggfóðrið
blómstrar af gleði. I
Fínn dagur! Tom er í virkilegu;
stuði, allur í stuði. Ekki einu sinni
stingurinn í bakinu sem gengur
illa að losna við. Hann fær víst
einhverntíma gikt í bakið, þá það.
Og ekki einu sinni illt í hausnum
til að minna hann á kvöldið áður.
Já, ekki einusinni smáeymsli í lík-,
þorninu á vinstri löppinni. (Ann-
ars hefur Tom margoft hugsað að
nú verði hann að fara til skósmiðs-
ins og láta laga skóinn sem nudd-
ar hann.)
Tom er hamingjusamur. Hann
syngur, og herbergið syngur með
honum. Mellódí. Sinfóní. Nágrann
arnir — já, hvar eru eiginlega ná-
grannarnir? Þeir banka efeki einu
sinni í gólfið með skó eða kústa-
skafti eins og þeir eru vanir. j
Tom er hamingjusamur af því
hann kemst að raun um hann er’,
hamingjusamur.
Hann finnur þögnina aftur,!
þessa djúpu þögn.
Svo er það stiginn sem liggur
niðurað morgunverðarborðinu þar
sem hin mikla frú Matthews —
sú, æ, hundleiðinlega, slaðrandi,
óskammfeilna en mikla frú Matt-
hews kemur með rjúkandi og
hressandi kaffi og brauð með.
Hann finnur kaffilyktina þegar.
Tom er Iéttur á sér, svifléttur.
Þögnin er í honurn. Dagurinn í
honum.
Það brestur ekki í stiganum
AIENNIRNIR tveir líta upp frá
rjúkandi kaffibollunum og
franskbrauðinu. Augu þeirra eru
mild.
Það er fagurt veður úti, allt er
fagurt og sólin skín. Hún skín
líka á Tom. Innanfrá.
Sá gamli. Tom þekkir hann. En
honum er ómögulegt að muna
nafnið sem á við þetta andlit.
Og þó er það honum gamalkunn
ugt og líka þessi bjarti ljóshærði
maður sem þar situr.
Tom hlýtur að hafa hitt þá ein-
hvers staðar.
Mennirnir líta á hann. Þeir eru
feðgar.
— Fáðu þér sæti, Tom. Morgun
verðurinn verður kaldur.
A LLT f EINU þekkir hann þá
^ báða. Það leikur birta um höf-
uð unga mannsins.
Mikið er allt fallegt á þessum
morgni.
Þá rennur það upp fyrir Tom
að hann er dauður. Hann dó í
nótt.
Og með því hann er tiltölulega
ágætur Tom mun honum fengið
sæti til borðs þar uppi — einsog
við þetta morgunverðarborð. —
(Enda þegar setztur föðurnum til
hægri handar.)
Og hann fær að ganga með
pípuhatt einsog þeir útvöldu, og
hann fær að þúa englana.
I. DEILD
AKRANESI: í dag kl. 4
AKRANES — FRAM
/
Dómari: Grétar NorSfjör'ð.
Línuverðir: Baldur Þórðarson og Páll Pétursson
N v ' N ' V V -X NNA.A.X •V'VV