Tíminn - 16.09.1961, Qupperneq 14

14
TÍMINN, laugardaginn 16, sentember 1961.
vinum hénnar, þó að þau1
væru ekkert skyld. Oft hug- 1
leiddi hún það, sem Jóakim,
hafði sagt um ástina. Stund,
um fannst henni að það væri j
sannmæli, oftar þó hið gagn-,
stæða. Það var sitt hvað að
elska börnin eða þroskaða
menn. Hún vissi, að sumar
stúlkur breiddu faðm gegn i
mörgum karlpönnum, svo að:
segja samtímis. Varla var llf
þeirra auðugra en hinna
grandvöru, nema síður væri. i
Og tjónið af framferði þeirra
var svo háskalegt, að það var
viðurkennt af öllum, sem vel
voru gerðir. Það var ekki ó-
algengt ,að konur giftust oft
ar en einu sinni. Þa& var því
aðeins gott að hjónabönd vörp
uðu ekki rýrð hvort á annað.
Hún var ekki búin þeirri
reisn áð gera ráð fyrir því
um sig, að geta uppfyllt
beggja skyldur svo vel, að á
hvorugt hallaði.
Svo var það einn dag, rúmri
viku fyrir jólin, að Hallfrlð-
ur var komin heim I miðdegis
verð. Hún var í þann veginn
að standa upp . frá borðum,
er ekkjan kom inn og sagði:
— Hér er kominn lítill mað-
ur, sem vill finna þig. Má ég
ekki láta hann koma. Hann
stendur hér í anddyrinu.
— Jú, sagði Hallfriður og
fékk ákafan hjartslátt. Óljós
grunur greip hana.
— Gerðu svo vel, sagði
ekkjan, hleypti gestinum inn
og lét aftur hurðina.
Brosandi drengur með út-
breiddan faðminn trítlaði inn
stofugólfið.
— Palli, elsku Palli, sagði'
— Pabbi minn. i
— Er hann hér við dyrnar?,
— Nei, hann fór eitthvað.
— Bað hann þig að sækjaj
mig?
— Já. Viltu ekki koma? i
— Hefur hann sagt þér, að:
ég vildi ekki koma?
— Já. Ekki samt alveg.
— Bauðstu til að sækja
mig?
— Já, ég hef oft gert það
og stundum hlaupið af stað
og kallað á þig.
— Blessaður drengurinn.
— Hefur pabbi þinn ekki
sagt, að ég vildi ekki koma
með sér.
— Nei, hann segir, að þú
getir það ekki. Jórunn segir,
að þú viljir ekki koma. Þú
sért vond. Eg trúi því ekki.
— Eg get ekki komið, ekki
enn. Pabbi þinn hefur rétt
að mæla. Viltu ekki vera hér
hjá mér?
— Jú, ef pabbi er hér Hka.
— Hann getur komið oft
að heimsækja okkur.
— Já.
17
Hallfríður og greip drenginn
í fangið. Hún var svo óstyrk(|
að henni hefði verið um
megn að rlsa á fætur. En j
barnsarmarnir lukust um
háls hennar og kinn snart
kinn .Og nú sá hún það, sem
hún hafði aldrei séð áður,
drengurinn bar mikinn svip
af föður sínum. En grannur
var hann og hálseitlarnir við
eyrun og undir öðrum vang-
anum harðir, áberandi
hnyklar. I
— Þú þekkir mig, Palli
minn? I
— Já.
-- Og þykir vænt um mig?
— Já, alltaf.
— Elsku drengurinn minn.
Guð hjálpi okkur báðum
tveim, sagði Hallfríður.
— Eg er kominn að sækja
þig-
— Hver kom með þig hing
að?
Og hver hefur sótt þig?
— Pabbi minn. Alltaf pabbi
minn.
— Hefur hann þá ekki ver
ið góöur við þig?
— Jú, pabbi er alltaf góður
við mig.
— Og samt hleypurðu frá
honum.
— Þú áttir að koma. Eng-
inn vildi sækja þig.
Hallfríður gat nú ekkert
sagt. Tárin hrundu um hana.
— Þú grætur, sagði drengur
inn. — Eg hef lika grátið oft.
Einu sinni var ég kominn
langt, langt, en þá kom
pabbi. Eg grét og kallaði á
þig. Eg hélt að þú myndir
heyra, en þú heyrðir ekki. Eg
bað pabba að lofa mér að
kalla áfram, en hann tók mig
á bak og fór með mig heim,
hvað sem ég sagði.
— En nú hefur þú séð mig,
og þú veizt, að mér þykir
vænt um þig. Ætlarðu þá ekki
að vera góður drengur, þó að
ég komi ekki?
— Hví getur þú ekki komið
með mér?
— Þú skilur það ekki, góði
minn.
— Þú mátt til að koma.
Pabbi segir, að þú getir ekki
komið með sér. Þú getur kom
ið með mér.
Lízt þér ekki vel á það?,
— Jú, hann kemur á hverj
um degi.
— Þú varst ekki svona mik
ið pabba barn, meðan ég var
heima.
— Þá varst þú svo góð.
Hallfríður fékk sting í hjart
að. Rataðist drengnum á rétt
mæli. Hafði hún dregið dreng
inn frá föður sínum?
Og eitt örvæntingarorðið
enn reis máttugt I huga henn
ar. Synd mín er meiri en svo,
að ég fái borið hana.
— Hvar varstu í nótt? j
— Einhvers staðar. Þar var.
voðalega stór köttur, miklu
stærri en kötturinn heima.
Eg var hræddur við hann.
Hann teygði sig svo voðalega,
voðalega langt og reif stoðina
með klónum.
— Ertu ekki svangur, væni
minn?
— Jú, kannske.
— Seztu hérna. Eg skal ná
í meiri mat.
— Þú mátt ekki fara alveg.
— Nei, vinur minn. Eg skal
vera fljót.
En þó að hún flýtti sér, var j
drengurinn að opna hurðina,
er hún kom inn aftur.
— Hélztu að ég væri farin?,
sagði hún. I
— Þú varst svo lengi, sagði í
hann.
Drengurinn borðaði vel.
Hún hafði á borðum nýjan
fisk, en hann var nýnæmi í
Móum á jólaföstunni.
Svo kom hann aftur til
hennar og sofnaði við vanga
hennar. Hún bjó um hann í
rúmi sínu. Svo bar hún leir-1
inn fram og settist við’ aðj
sauma. Boðum kom hún tilj
saumákonunnar, að hún gætij
ekki komið meira þennan j
daginn.
í rökkurbyrjun kom Jóa-j
kim. Hann var hress að
vanda. — Þú ert búin að
svæfa strákinn. Það var eftir
þér.
— Hví varstu að koma með
hann, Jóakim?
— Eg hélt þér þætti gaman
að sjá hann.
— Það þykir mér að vissu
leyti. Ætlarðu að lofa mér að
hafa hann hjá mér til vors-!
ins?
— Já, og öll hans uppvaxt- ,
arár, ef þú kemur til mín og,
gerist eiginkona mín.
— Sérðu ekki, að drengur-
inn er í hættu. Hann hefur |
svo bólgna eitla, sagði Hall-
fríður.
_ Þetta eru skammdegis-
kvillar, sem lagast sjálfkrafa
við hækkandi sól.
— Má ég koma og véra hjá
ykkur um jólin? ,
— Þú átt það við sjálfa
þig. Ef þú giftist mér, opn-
arðu leiðina að heimili mínu,
ást, vinum mínum, hjarta
mínu, sem þráir þig, elsku
minni. og umhyggju. í fáum
orðum sagt, öllu, sem ég get
veitt.
— Geturðu aldrei lært að
skilja mig?
— Jú, ég skii þig. Og veik-
leika þinn þekki ég, stóra fall
ega stúlkan mín. Eg vil lækna
hann, og ég get það. Eg er
reiðubúinn að gefa þér fyllra
og heilbrigðara líf en það,
sem þú hefux búið þér í lífs-
skel þinni. Skelina brýt ég að
vísu, en þá er víðátta til allra
hliða. Þú þarft að fá heil-
brigða sjón og heilbrigt mat
á gæðum lífsins. Eins og það
er synd að fara illa með mat-
inn, eins er það synd að úti-
loka höfund lífsins frá lífs-
byggingu, sem hann hefur
búið til af svo mikilli snilld.
Eg er sendur til að leys/ þig
úr böndum, sækja þig í tit-
legð og leiða þig inn í lífið, j
sem þú vigðist með holdtekju
þinni á helgri skapastund.
við mig. Þú ferð alltaf inn á
það, sem ég vil að óhreyft
sé. En hitt, sem ég ann, læt-
urðu kyrrt liggja. Og svo held
ur þú því fram, að þú getir
endurbætt líf mitt. Eg hef
enga trú á því.
— Þú elskar mig, Hallfríð-
ur. Kannastu við það, þá er
allt fengið. Þú elskar dreng-
inn minn litla. En hann er
um margt líkur mér. Ástúð
hans býr líka í mér. Það, sem
skilur okkur feðgana tvo, eru
árin. Hann verður alveg eins
og ég, eð'a mjög líkur mér, þeg
ar hann kemst á minn aldur.
Hví ertu hrædd við stóra
drenginn, en elskar þann
litla? Stóri drengurinn getur
þó boðið þér margfalda elsku
og lífsnautnir fram yfir snáð
ann.
— Þú trúir á forsjónina,
sagði Hallfríður.
— Já, og hún hefur leitt
okkur saman til að unnast
um alla ævidaga. Hallfríður
UTVARPIÐ
Laugardagur 16. september:
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — 8.05
Tónleikar. — 8.30 Fréttir. —
8.35 Tónleikar. — 10.10 VeSur-
fregnir).
12.00 Hádegisútvarp (Tónl. — 12.25
Fréttir og tilkynningar).
12.55 Óskalög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
14.30 Laugardagslögin. — (Fréttir
kl'. 15.00 og 16.00).
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tómstundaþáttur barna og
unglinga (Jón-lfÉJsson)
18.55 Tilkynningar. — 19.20 Veður-
■ fregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Tónleikar: Flautukonzert eftir
Peter Tanner (Joanne Dickin-
son og Eastman-Hochester
hljómsveitin leika. Stjórnandi:
Howard Hanson).
20.20 Upplestur: „Það er margt
stríðið‘,‘ smásaga eftir Coru
Sandel, þýdd af Margréti
Jónsdóttur/ skáldkonu (Svaia
Hannesdóttir).
20.50 Kvöldtónleikar:
a) John Charles Thomas syng-
ur.
b) Shura Cherkassky leikur
Boogie-Woogie-etýðu fyrk pí-
anó eftir Morton Gould.
c) Cor de Groot og Residentie
hljómsveitin í Haag leika „In-
terplay", píanó- og hljómsveit-
arverk eftir Morton Gould.
21.20 Leikrit: „Mislita bandið“: Alf
Due samdi upp úr samnefndri
sögu Arthurs Conans Doyle.
Þýðandi: Hulda Valtýsdóttir.
— Leikstjóri: Ævar R. Kvar-
an.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög. — 24.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Ulfurinn og
Fálkinn
47
Hestarnir voru nú orðnir svo óró-
legir, að Eiríkyr ákvað, að betra
væri að halda áfram fótgangandi.
Rétt í sama bili heyrðu þeir hest-
ana hneggja hátt, og í næstu
andrá komu þeir þjótandi á harða-
hann sl^ppti orðinu, kvað við sker-
andi væl úr skóginum, og andar-
taki síðar kom hópur úlfa þjótandi
í átt til kastalarústanna.
stökki eins og sá vond isjálfur
væri á hælum þeirra með mikinn
liðsauka. Undir kvöld náðu þeir ti)
kastala Vígráms. — Hér er ekki
að sjá, að neinn sé, sagði Sveinn,
þegar þeir höfðu rannsakað stað-
inn til hlítar. Nei, hér eru engin
spor eftir varúlfinn eða Ervin.
ságði Eiríkur, en samt fer ég ekki
héðan, fyrr en ég hef komizt að
því, hvað skrímslið er. Um leið og