Tíminn - 14.12.1961, Blaðsíða 14

14
T í MI N N , miffvikudaginn 13. desember 1961
hvaðanæva, æptu launmorð-
ingjamlr svo að undir tók 1
fjöllunum:
— Drepið hann! drepið
hann!
Sínan hóf upp hönd sína og
varð þá samstundis þögn.
Hann æpti sömuleiðis með
skrækri röddu:
— Drepið hann! Hann er
sigraður.
En Vulf studdist fram á
sverð sitt og horfði á hinn
fallna fjandmann sinn. Allt, í
elnu virtist hann tala við i
hann, og Lozelle lyfti sverð-
inu, sem lá við hlið hans og
rétti Vulf það sem merlji þess
að hann gæfist upp. Vuif tók
við því, sveiflaöi þvi sigri hrós
andi yfir höfði sér, svo að
glampaði á það í tunglsljós-
inu. Hann kastaði því síðan
út i gjána.
Án þess að veita hinura
sigraða riddara frekari at-
hygli, sneri Vulf sér við og
gekk að hesti sínum.
Óðara en hann hafði snúið
sér við, reis Lozelle á fætur
og grelp rýting í hönd sér.
— Líttu við! hrópaði God-
vin, en áhoxfendurnir, sem
glöddust yfir því að bardag-
inn var ekki á enda, lustu upp
fagnaðarópi. Vulf heyrði það
og sneri sér við, en um leið
rak Lozelle rýtinginn í brjóst
hans og hefði það orðið hans
bani, ef brynjan hefði ekki
dugað. Til þess að nota sverð
sitt hafði Vulf hvorkl tíma
né rúm. 'Hann tók Lozelle því
hryggspennutökum áður en
hann gat beitt rýtingnum í
annað sinn.
Þeir sveifluðu hvor öðvum
fram og aftur og snerust í ót-
al hringi án þess hægt væri
að sjá, hvor þeirra mundi bera
hærri hlut, eða aðgreina þá.
Þeir bárust nú fram á brún-
ina, og meðan úrslitaatrenn
an stóð yfir, var svo að sjá
sem þeir hlytu báðir að falla
þar niöur, án þess að sleppa
tökum.
— Þeir detta báðir! hrópaði
mannfiöldinn fagnandi.
En allt í einu glampaði á
rýting í hendi annars þeirra;
tvisvar þrisvar sinnum glámp
aði á hann, og tök glímumann
anna losnuðu, og eitthvað
heyrðist detta ofan í gjána.
— Hver? — Ó! hver? hróp
aði Rósamunda meö ákafa.
— Sir Hugh Lozelle, svar-
aði Godvin með hátíðlegri
rödd.
Höfuð R,ósamundu hneig
niður á brjóstið. Hún hafði
fallið í ómegin.
—O—
Vulf gekk að hesti sínum,
lagði handleggina um háls
hans” og hvíldi sig ofurlítið.
Síðan sté hann á bak og reið
hægt að innra hliðinu. God-
vin ruddi sér braut milli varð
mannanna og reið á móti hon
um.
— Hraustlega gext bróðir,
sagði hann þegar þeir mætt-
ust. — Ert þú sár?
— Þreyttur og dálítið ó-
styrkur, sagði hann.
— Þeta er sannarlega góð
byrjun, nú ríður á að endir-
inn verði eins, sagði Godvln.
Svo leit hann um öxl og bætti
við: — Nú fara þeir burt með
Rósamundu, en Sínan er
kyrr og vill vist tala við þig,
því Masonda gefur þér merki.
— Hvað eigum við nú að
gera? spurði Vulf Legðu nú
á ráðin, því að höfuð mitt er
ekki í standi til þess.
— Hlustaðu á orð hans. Þar
eð hestur þinn er heldur ekki
særður, þá skalt þú riða af
stað, þegar ég gef þér merki
það, er Masonda baö oss að
að gera. En láttu svo sem þú
sért dálítið særður.
Meðan mannfjöldinn æpti
fagnaðaróp fyrir sigurvegar-
anum, sem barizt hafði svo
hraustlega þeim til skemmt-
unar, riðu bræðurnir að brú-
arendanum og stönzuðu
skammt frá hliöinu. Þá ávarp
ið dregið frá. Hamarinn var
nú tæp hundrað skref frá
þeim, en úti fyrir hellisdyr-
unum stóðu tveir verðir. Þeir
heyrðu hófadyninn, og er þeir
litu við, þótti þeim undarlega
við bregða, er þeir sáu tvo
riddara stefna að sér á fleygi
ferð. Þeir hrópuðu til þeirra
að stanza, en hikuöu viö, riðu
svo af stað á móti þeim, í efa
um hvort þetta væri sýn eða
veruleiki.
Bræöurnir réðust samstund
is á þá, svo þeir féllu báðir
dauðir til jaröar, rétt viö dyrn
H. RIDER HAGGARD
BRÆÐURNIR
SAGA FRA KROSSFERÐATIMUNUM
aði Aljebal þá meö með að-
stoð Masondu.
— Tilkomumikið einvígi,
sagði hann. Eg bjóst ekki við
að Frakkinn mund berjast svo
hraustlega. Herra riddari, vilt
þú taka þátt í veizlunni í höll
minni?
— Eg þakka yður, herra,
svaraði Vulf, — en ég verð að
hvila mig, meðan bróðir minn
bindur sár mín, og hann
benti á blóð á herklæðum sín
um. — En á morgun ef yður
þóknast.
Sínan starði á hann og
strauk skegg sitt, en þeir biðu
óþreyjufullir eftir hinu ör-
lagaþrungna svari hans.
Og það kom.
— Gott. Látum svo vera. Á
morgun geng ég að eiga rós
rósanna, og við báðir bræður
hennar skuluð fá mér hana í
hendur, eins og venja er tif,
hann hló illúðlega, — og þá
skuluð þið einnig taka á móti
launum, dýrmætum launum,
því lofa ég ykkur.
Meðan hann mælti þessi
orð, starði Godvin í loft upp,
og sá lítið ský nálgast tungl-
'ið, er brátt huldi það.
— Nú! hvíslaði hann og laut
Aljebal. Þeir stýrðu svo hest-
um sínum gegnum hliðið sem
stóð opið, en manngrúinn
þyrptist þar að þeim, svo að
þeir urðu viðskila við fylgd^
arliðið. Þeir vrtu á hestana, er
^utu af stað og aðskildu mann
þyrpinguna. Þeir urðu nú ein
ir eitt augnablik og hertu á
ferðinni, þar til vegurnn
beygði til vinstri handar og
þeir hurfu úr augsýn.
Godvn beygði aftur inn a
götuna umhverfis borgarmúr
inn og gegnum trjágarðana,
en fylgdarliö þeirra- hélt þá
leið. sem þeir höfðu komið,
meðfram aðalgötu innri borg
arinnar, því þeir héldu að
þeir væru á undan.
— Vulf, mælti Godvin. með
an þeir þeystu áfram, —
Dragðu sverð þitt og vertu til
búinn. Mundu, að verið getur
að’vörður sé haldinn við leyni
stiginn. Ef svo er, verðum við
að drepa hann eða falla sjálf
ir.
Vulf hneigði sig og sam-
stundis leiftruðu tvö sverð í
tunglskininu, því nú hafði ský
hínn hesturlnn stóð kyrr. God
vin greip taumana á öllum
hestunum, en kastaöi lyklin-
um til Vulfs og bað hann að
opna dyrnar. Vulf gerði það;
tók síðan við hestunum, en
Godvin teymdi þá inn einn
og einn í einu. Það gekk greið
lega því að hestarnir héldu að
þetta væri eitt af þeim neð-
anjarðarhesthúsum er þeir
voru svo vanir við.
— Hvað eigum við að gera
við þá dauðu? spurði Vulf.
— Það er bezt að þeir fylg
ist með okkur, sagði Godvin
og hljóp út og bar þá inn,
hvorn á eftir öðrum.
— Lokaðu dyrunum í snatri,
sagði hann, er hann kom með
þann síöari. — Eg kom auga
á ríðandi menn milli trjánna,
en þeir sáu ekkert.
Þeir læstu slðan dyrunum
og báru á hurðina. Þeir hlust
uðu nú milli vonar og ótta,
því að þeir bjuggust þá og
þegar við þvi að varðmenn-
irnir berðu aö dyrum, en ekk
ert hljóö heyrðist. Leitarmenn
imir, ef svo hafði verið, höfðu
ar, án þess að vita við hverja
þeir ættu. Bræðurnir hlupu
af baki og töluðu til hestanna
til að spekja þá. Annar hinna'
dauðu varðmanna hélt enn þá
í tauminn á hesti sínum, en
Flmmtudagur 14. desember:
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni"; sjómannaþátt
ur (Sigríður Hagalín).
15.00 Síðdegisútvarp.
17.40 Framburðarkennsla í frönsku
og þýzku.
18.00 Fyrir yngstu hlustendurna
(Guðrún Steingrímsdóttir).
18.20 Veðurfregnir.
18.30 Þingfréttir. — Tónleikar.
18.50 Tilkynningar.
19.30 Fréttir.
20.00 Um erfðafræði; IV. þáttur:
Gen og erfðir (Dr. Sturla Frið
riksson).
20.15 Léttir kvöl'dtónleikar.
a) Cesare Siepi syngur ítölsk
lög.
b) Tékkneska fílharmoníu-
hljómsveitin leikur bailett-
svítuna „Fegurðardísimar
sjö“ eftir Kara Karajev;
Nyazy stjórnar.
20.45 Skáldið Hannes Hafstein (dag-
skrá hljóðrituð í Háskólabíói
fyrra sunnudag):
a) Tómas Guðmundsson skáid
flytur erindi.
b) Ævar R. Kvaran og Hjörtur
Pálsson lesa kvæðL
c) Róbert Arnfinnsson les úr
ævisögu Hannesar Haf-
steins eftir Krfstján Al-
bertsson.
d) Kristinn Hallsson og félagar
úr Fóstbræðrum syngja.
22.00 Frétt'ir og veðurfregnir.
22.10 Upplestur: Dean Acheson rifj-
ar upp liðna tíð; VI: Um Go-
orge Marshall (Hersteinn Páls-
son ritstjóri).
22.30 Ha.rmonikuþáttur (Henry J. Ey
land og Högni Jónsson).
23.00 Dagskrárlok.
'V-'V'V,'V

HERRADEILDIN
ER Á
ANNARRI HÆÐ
KARLMAMNAFÖT
FRAKKAR
é HATTAR
TREFLAR
SOKKAR
SKÓR
SKYRTUR
BINDI
NÆRFÖT
AUSTURSTRÆTI
II. HÆÐ
VÖRUVAL
Á ÖLLUM HÆÐUM