Tíminn - 24.12.1961, Side 14

— Eg þakka yður, sagði Mas
onda með angurblíðu brosi,
um leið og hún kastaði af sér
kápunni, og stóð hún þar
framml fyrr þelm klædd hvít
um búningi með skjaldar-
merki Baalbecs á brjóstinu.
— Það er ykkur gott, hélt hún
áfram, — að þeir halda mig
aðra en ég er, því að annars
fengi ég ekki að koma inn fyr
ir þröskuldinn á húsi ykkar.
— Hvernig líður Rósa-
mundu? greip Vulf fram í.
— Prinsessunni af Baalbec,
húsmóður minni, líður ætíð
vel, svaraði hún. Þó er hún
stundum hálfþreytt á öllu
þessu skrauti, sem hún hefur
enga ánægju af. Hún sendir
ykkur kveðju sína, án þess
að segja mér, hvorum ég ætti
að færa hana, svo þið verðið
að skipta henni á milli ykkar.
Godvin andvarpaði, en Vulf
spurði, hvort engar líkur
væru fyrir því að hægt væri
að sjá hana.
— Nei, sagði Masonda, —
en ég kom í öðrum erindum,
bætti hún við í lágum róm.
— Viljið þið, bræður, gera
Salhedín greiða?
— Það er undir því komið,
hvað það er, svaraði Godvin
þungbúinn.
— Aðeins að frelsa líf hans,
og fyrir það mun hann verða
ykkur mjög iþakklátur, eða
þá hið gagnstæða, eftir því
sem lund hans er varið.
— Talaðu, sagði Godvin, —
og segðu okkur, hvernig við
getum frelsað líf hans.
— Munið þið ennþá eftir
Sinan og Fedejum hans.
Hann hefur gert ráðagerð um
að myrða Salhedín í nótt, og
svo ykkur, og ná burtu Rósa
mundu, en takizt það ekki,
þá á að myrða hana líka. Já,
þetta er satt. Eg hef fengið
vitneskju um þetta hjá einum
þeirra, með aðstoð innsiglis-
ins. Það hefur gert okkur mik
ið gagn. Veslings fábjáninn,
hann hélt að ég væri með í
ráðum. Þið eruð víst foringj
ar lífvarðarins i nótt. Þegar
skipt er um verði um mið-
nætti í nótt, munu verðirnir
við herbergisdyr Salhedíns
ekki koma, heldur munu þeir
narraðir aðra leið með log-
inni skipun. En í þeirra stað
munu átta launmorðngjar
koma, klæddir sem lífverðir
og með öll vopn þeirra, þeir
munu reyna að slá ykkur til
jarðar, drepa Salhedín og
síðan flýja. Haldið þið að þið
getið varizt átta mönnum?
— Við höfum gert það fyrr
og munum reyna það, svaraði
Vulf, en hvernig getum við
þekkt, að þeir séu ekki hinir
réttu lífverðir?
— Þeir munu vilja komast
um dyrnar, en þá segið þið
við þá: — Nei, þér Sínans syn
ir, og munu þeir þá ráðast á
ykkur til þess að drepa ykkur.
Verið þá reiðubúnir og hróp
ið hátt.
— Og ráði þeir niðurlögum
okkar, spuröi Godvin, verður
i soldán þá drepínn?
— Nei, þvi að þið verðið að
læsa herberglsdyrum Salhe-
díns og fela lykilinn. Vopna-
glamrið hlýtur að kalla ytri
verðina að, áður en þeir get.a
sært hann, eða — bætti hún
við eftir augnabiks umhugs-
un, — máske það væri /bezt
að opinbera strax samsæiið
fyrir honum.
14
— Nei, nei, svaraði Vulf, —
við eigum það á hættu. Eg er
orðinn þreyttur á að sitja að-
gerðarlaus. Hassan gætir ytri
dyranna og hlýtur að heyra
hávaðann og koma.
—Gott, sagði Masonda. Eg
skal sjálf gæta að hvort hann
er þar og vakandi. Verið nú
sælir, og biðjið þess að við
fáum að hittast aftur. Eg
segi Rósamundu prinsessu
ekkert frá þessu fyrr en allt
er um garð gengið.
— Hún brá síðan yfir sig
kápunni, sneri sér við og
gekk út.
— Heldur þú að þetta sé
satt? spurði Vulf bróður sinn.
leituðust sumir þeirra við að
komast að baki þeirra. Einn
þeirra gat komið lagi á öxl
Godvins, en hnífurinn hrökk'
af herklæðum hans.
— Hopum aftur á bak!
hrópaði hann til Vulfs, ann-
ars ráða þeir niðurlögum okk
ar.
Þeir hopuðu að dyrunum,
svo að ekki var hægt að ganga
að baki þeirra. Þarna stóðu
þeir og hrópuðu á hjálp, en
sveifluðu sverðunum kringum
sig, og þorðu Fedejarnir ekki
að ganga nærri þeim. Þeir
heyrðu hávaða úti fyrir, og
þungt högg á útidyrnar, er
morðingjarnir höfðu lokað á
H. RIDER HAGGARDS
— Masonda, herberírisHerna' stuttlega vjg Godvin. — Eg

BRÆÐURNIR
Rósamundu prinsessu, aðvar-
aði okkur, herra, og því vor-
um viö í vegi þeirra.
— Hvers vegna sögðuð þið
mér bað ekki?
— Vegna þess, svaraði Vulf,
að við vorum ekki vissir um
að það væri satt, og við vild
um ekki flytja yður ósannar
fregnir og gabba yður. Þar
að auki héldum við, að við
gætum varizt um stund átta
af Sínans dulklæddu ræningj
um.
— Þið hafið unnið hraust-
lega, en þetta var hin mesta
fífldirfska, svaraði soldán.
Síðan rétti hann þeim rönd
sína og mælti: Riddarar, Sal-
hedín á ykkur llfgjöf að
launa, og fari svo að líf ykk-
verði einhvern tíma í
mun hann minnast
veit að þér elskið systurdót.tir
mína. prinsessuna af Baalbec.
Takið t.rú vora og þá mun ég
gefa yður hana fyrir konu. og
þá mun hún einnig taka hina
sönnu trú. sem ég h°f svarið
að þvinaa hana ekki til að
taka. Fallizt á þetta. og við
bað vinn ég hraustan her-
mann og paradís hugrakka
sál. Ptesturinn þarna mun
fræða yður i trú vorri.
— Herra. ég þakka yður, en
ég get ekki skipt um trú t.il
þess að vinna mér konu,
hversu heitt, sem ég elska
hana, svaraði Godvin.
— Eg bjóst við þessu, sagði
Salhedín og andvarpaði, þótt
það sé sorglegt, að þröngsýni
skuli blinda svo hraustan og
góðan dreng. Nú, hr. Vulf,
kemur til þinna kasta. Hvað
segið þér um tilboð mitt? Vilj
ið þér taka prinsessuna og
SAGA FRA KROSSFERÐATIMUNUM
61
ar
hættu,
þess.
Næsta morgun voru þeir
Fedejar, er á lífi voru eftir,; eisrnir hennar og völd, og bless
yfirheyrðir, og játuðu þeir hikj un mína sem brúðargjöf?
laust, að þeir hefðu komið í Vulf hugsaði sig um eitt
þeim tilgangi að myrða Sal- J augnablik. Hann minntist
hedín, er rænt hefði brúði' haustkvöldsins, er nú var lið
húsbónda þeirra, ásamt bræðr ið fyrir mörgum árum, er þeir
— Við höfum aldrei reynt1
að Masonda segði okkur ó-
■satt, svaraði hann. Komum
nú og athugum vopn okkar,
því að hnífar Fedejanna eru
beittir.
Það var liðið að miðnætti,
og bræðurnir stóðu í hinu
skuggalega herbergi, er lá að
svefnherbergisdyrum Salhe-
díns.
Verðirnir, átta mamelúkar,
voru nýfarnir frá þeim, þvi
þeir áttu von á að mæta þeim,
er við verði áttu að taka niðri
í garðinum, en þeir komu
ekki.
— Það litur út fyrir, að frá
sögn Masondu sé sönn, mælti
Godvin, og gekk að dyrunum,
læsti þeim og stakk lyklinum
undir dýnu.
Þeir tóku sér síöan stöðu
við dyrnar í skúgganum af
dyratjöldunum, en birtuna
frá silfurlampanum lagði
fram á gólfið framundan
þeim.
Þarna stóðu þeir um stund
þegjandi. Loks heyrðu þeir
fótatak, og átta mamelúka'
klæddir gulum búningi utan
yfir herklæðin, gengu inn og
heilsuðu að hermannasið.
— Stanzið, sagði Godvin og
mennirnir staðnæmdust eina
mínútu, en læddust svo á-
fram.
— Stanzið! hrópuðu báðir
bræðurnir aftur, en mennirn
ir héldu áfram.
— Stanzið Sinans synir!
hrópuðu þeir í þriðja sinn og
brugðu sverðum.
Fedejarnir réðust nú á þá
hvæsandi- og organdi af reiði
og vonbrigðum.
— A d’Arcy! A d’Arcy! til
hjálpar soldáninum! æptu
bræðurnir og bardaginn byrj
aði.
Sex réðust á þá, en tveir
komust framhjá þeim að dyr
unum og reyndu að opna þær,
en þegar þeir sáu, að þess var
ekki kostur, snerust þeir einn
ig móti bræðrunum og réð-
ust að baki þeirra. í fyrsta
áhlaupinu félíu tveir Fedejar
fyrir sverðum bræðranna og
hikuðu hinir þá við að ganga
á móti þeim í návlgi, heldur
eftir sér, en fyrir innan hurð-
ina, er þeir stóðu upp við,
heyrðu þeir rödd soldáns, er
vildi fá að vita, hvað um væri
að vera.
Fedejarnir heyrðu þetta
líka og lásu út úr því dauða-
dóm sinn. f reiði og örvænt-
ingu sinni gleymd.u þeir allri
varúð og réðust á bræðurna,
því að þeir vonuðu, að ef þeir
gætu drepið þá. myndu þeir
unum, er hefðu komið henni
undan og Masondu. Þeir voru
bví píndir til dauða. Margir
bar í borginni, er grunaðir
voru um að vera í vitorði með
beim, voru teknir og drepnir,
svo að launmorðingjana var
ekki að óttast um stund.
Frá þeim degi voru bræð-
urnir í miklum metum hjá
Salhedín. Hann sendi þeim
g.iafir og bauð þeim metorð,
en þeir höfnuðu því. og söeðu
að þeir óskuðu aðeins eins af
honum, og hann vissi hvað
geta brotið upp dyrnar og bað væri. Við það svar varð
drenið Salhedín. En bræðurn
hann alvarlegur á svip
ir stóðust áhlaup beirra og. Einn morgun sendi hann
særðu eim tvo af þeim, en
voru nær að þrotum komnir,
er hurðin var brotin upp, og
Hassan þusti inn með útverð
ina.
Eftir fáein augnablik studd
ust bræðurnir fram á sverð
sín, aðframkomnir af mæði,
en lítið særðir, en Fedejarnir
sumir dauðir eða særðir, en
aðrir handteknir, lágu á mar
maragólfinu við fætur þeirra.
Svefnherbergisdyrnar opn-
uðust og soldán kom fram á
náttklæðunum.
— Hvað hefur skeð? spurði
hann og horfði rannsakandi
á þá.
— Aðeins þetta, herra, svar
aði Godvin: — Þessir menn
komu til þess að drepa yður,
og við vörðumst þeim þangað
til hjálp kom.
— Drepa mig! Minn eigin
lífvörður að drepa mig?
— Það ef ekki lífvörður yð
ar. Það eru Fedejar, klæddir
sem yðar eigin lífvörður og
sendir af Aljebal, eins og
hann lofaðl.
Salhedín náfölnaði, því að
þótt hann óttaðist fátt, hafði
hann alla ævi óttazt laun-
morðingjana, er þrisvar höfðu
reyn að myrða hann.
— Færið þessa menn úr her
klæðunum, hélt Godvin á-
fram. og þið munuð slá að
ég hef satt að mæla, eða
spvrjið þá, sem enn eru á lífi.
Þeir hlýddu, og var einn
boirra brennimerktur á brjóst
inu með marki þeirra, rauða
rýtingnum. Salhedín sá það
og benti bræðrunum að koma.
— Hvernig vissuð þið þetta?
spurði hann.
I Einn morgun
| eftir þeim og tók á móti þeim
f viðurvlst Hassansí ýmissa
helztu höfðingja sinna og mú
hameðsks prests.
— Ungi maður, sagði hann
stóðu ásamt Rósamundu hjá
altari St.Shads á ströndinnl
i Essex, og einnig töluðu um
trúarskipti.
Síðan svaraði hann bros-
andi: Já herra, en eftir mín-
um skilmálum en ekki yðar,
því að gengi ég að þeim,
myndi hjónaband mitt verða
blessunarsnautt. Rósamunda
myndi ekki heldur vllja gift-
ast þjóni spámanns yðar, er
gæt itekið sér fleiri konur, ef
honum þóknazt.
Soldán laut höfði.
— Lozelle riddari tilbað
einnig krossinn, sagði hann,
en þið eruð honum gagnólík
ir, því að hann tók þá trú er
honum var boðin.
— Til þess að vinna vin-
fengi yðar, sagði Godvin bit-
urt.
Sendum öllum félagsmönnum og öÖruip vitískipta-
vinum beztu óskir um
i Cj(eÉi(e<j jó(
j?aráœ(t L oman di
°v
> 1
arí
meÖ þökk fyrir viðskiptin á árinu.
Kaupfélag Skagstrendinga
Skagaströnd
TÍMINN, sunnudaginn 2^. desember 1961.
/