Tíminn - 03.01.1962, Blaðsíða 10

XIX.
Fyrir utan múra Askalons-
borgar.
Þegar Hassan var dáinn,
gekk Abdullah, foringi mame
lúkanna,' eftir bendingu Sala
díns, að líkinu, og tók gim-j
steininn af vefjarbelti emírsl
ins og fékk Vulf hann.
Vulf tók við dýrgripnum,l
sneri sér síðan að soldáni og
mælti um leið og hann benti
á lík Hassans fursta: i
— Fæ ég frið, Soldán, eftir
slíkt verk?
— Gaf ég ekki þér og bróð-
ur þínum að drekka? spurði
Saladín með áherzlu. Svo
rétti hann út hönd sína til
merkis um að það mál væri
útkljáð.
En svo datt honum nokkuð
í hug, og hann mælti:
— Riddarar, þið kunnið
tungu vora. Fáið varðmönn-
unum vopn yðar, en þið skul
uð fá þau aftur, og túlkið
fyrir mig. .
Bræðurnir fylgdu honum I
því inn í tjaídið, þar sem kon í
ungur Frakka var geymdur,
og hinn gráhærði Reginald
af Chatillon, ásamt tveim öðr
um riddurum, er störðu á þá
Godvin og Vulf undrunar-,
fullir. ,
Soldán bauð föngunum að
set.iast niður, en þegar hann
sá hve þyrstir þeir voru, slcip
aði hann þrælunum að sækja
stórt drvkkiarker með svala
drykk. tilbúinn af rósavatni,
kældu með snjó. Hann rétti
sjálfur Guy konungi bikar-
inn. Hann drakk í löngum
teygum. og rétti svo Reginald
af Chatillon bikarinn. og
hrónaði Saladín þá til God-
vins:
— SegiÖ konungi. að það sé
hann en ekki ég, sem gefur
þessum manni að drekka.
Saltið hefur aldrei tengt okk
ur prins Arnot saman.
Gorivin bvddi þessi orð sorg
bitinn, og Reginald, sem
þekkti siðvenjur Serkja svar
aði:
— Þér þurfið ekki að út-
skýra það frekar, hr. riddari,.
þessi orð eru dauðadómur
minn. En ég hefi aldrei vænt
mér annars.
Þá mælti Saladín aftur:
— Prins Arnot. þér reynduð
að vinna hina helgu borg
vora. Mekka. og eyðilegg.ia
gröf snámannsins, og þá sór
ég að drepa yður. Og á frið-
ar-tíma þegar ferðamanna-
]est, fór fram hiá Esh-Shobek,
þar sem bér dvölduð. gleymd
uð bér aftur eiði vðar og réð
ust á ha.na og rænduð. Menn i
irnir báðisf eriða í nafnij
Allab og söarðu sem satt var,
að friður væri milli Serkia og
kristinna manna. en þér,
spottuðug bá og söffðuð þeim |
að leita sér hjálnar hiá
Múbammeð. sem þeir tryðu
á. Þá «ór ég í annað sinn að;
drena vður Þó gef ég vðurí
eitt undanfæri Viljð bér tii-
biðia Kóraninn og taka ís-
lamstrú?
— Soldán. svaraði hinn, —
ég ó'ka ekki eriða yðar fyrir
slíkt verð. Eg vii heldur ekki
beyerja kné fvrir falssná-
mannshundi vðar bví ég vil
devja i trúnni á Krist og
þreyttur á beimin’.im fer ég
glaður til hans.
Saladín þaut upp. Hann'
skalf af reiði, og um leið og
hann dró sverð sitt úr slíðr
um, hrópaði hann hátt:
— Þér spottið Múhammeð!
Sjá! Eg hefni hans á yður!
Farið burt með hann!
Og hann sló hann meö
flötu bogsverðinu.
Momelúkarnir réðust á
prinsinn. Þeir ýttu honum út
að tjalddyrunum, komu hon-
um þar á kné og hjuggu af
honum höfuðið.
ið mig héðan, ef þið elskið
mig!
— Við viljum gera það, sem
í voru valdi stendur, svöruðu
þeir. — En við viljum ekki
tala frekar um það, sem er
Guðs vilji en segðu oss hvaö
á daga þína hefur drifið.
En Rósamunda hafði litlu
frá að segja, að því undan-
teknu, ,aö vel hefði farið um
hana og að hún hefði ætíð
verið í návist Saladíns er
H. R9DEE? HAGGARD!
BRÆÐURNIR
SAGA FRA KROSSFERÐATiMUNUM
Þau urðu ævilok Reginalds
af Chatillon, er Serkir nefndu
Amot prins.
Meðan ókyröin, sem þetta
atvik olli, stóð sem hæst,
sagði Guy konungur við
Godvin:
— Spyrjið soldán hvort nú
komi að mér. .
— Nei, svaraði Saladín. —
Furstar drepa ekki fursta. En
bessi friðarsnilUr átti ekki
önnur örlög skilin.
En það var enn þá ægilegri
athöfn sem eftir fylgdi. Sala
dín gekk fram í tialddvrnar,
og staðnæmdist við lik Regin
alds af Chatillon, og skinaði
binum handteknu Musteris-
riddurum að ganga bar framj
hiá og voru b°ir um työ bundr
uð að tölu: þeir voru auð-
bekktir á hinum rauðu og
hvítu krossum er þeir báru á
brióstinu.
— Þetta eru trúníðingar,
sem ég vil losa heiminn við.
Emírar. og hann sneri sér að
binum mörgu höfðingium er
stóðu umhverfis hann. — Tak
ið sinn manninn hver og
drepið.
— Soldán. sagði Godvin, —
við getum ekki verið vitni að
sbkum hrvðiuverkum; við
óskum heldur að deyja með
beim.
— Nei. sagði hann; — þið
bafið étíð salt mitt, og það
væri bví morð að drepa ykk-
ur. Farið til tialds nrinsess-
unnar af Baalbec. bví bar sjá
ið bið ekki dauða bessara
ivranka. trúbræðra ykkar.
Siðan sneru bræðumir við,
og fvigdi einn lífvarðanna
bf>im. í fvrsta sinni á ævinni
fivðu þeir fram hjá hinni
löngu röð af Musterisriddur-
um. er sveinaðir síðustu geisl
um kvöidsólarinnar, krunu í
«andinn og bá.ðu en emírarnir
gengu að beim til þess að
i-öCTCTva bá.
Þeir gengu inn í tialdið án
bess a.ð nokkur aft.raði þess,
ng sáu beir við gafl bes^ tvær
konur í hninri er stóðu upp
er þeir komu inn.
— Lifandj! Þeir oru lifandi!
— Já R.ósamunda. svaraði
<^odvin. — til bess að borfa
6 alla bessa svfvirðingn með
nn aðrir látq lífið
— Ó. frændur hvílíkt. hel-
víti illsku og blóðsútbeilinga
er það, sem við lifum í! Frels
enn biði- þess að draumur
hans rættist.
Síðan sögöu þeir henni allt,
sem á daga þeirra hefði drif
ið, og frá draum Godvins, og
hihni hræðilegu uppfylling
hans, sömuleiöis frá dauða
Hassans fyrir sverði Vulfs. —
Rósamunda grét, er hún
frétti dauða hans, því henni
hafði ætíð þótt vænt um
hann, þó hann heföi stolið
henni-
En þegar Vulf sagði mjög
auðmjúkur: — Það var ekki
mín sök, það var þannig á-
kveðið. Hefðir þú heldur vilj
að að ég hefði fallið fyrir þess
um Serkja?
— Nei. en ég vil flýja! Eg
verð að flýja, jafnýel þó ég
yrði handtekin og yrði að láta
lífið fyrir, sagði Rósamunda
áköf.
— Talaðu lágt, sagði Mas-
onda. — Eg sá Mesrours geld
ing ganga fyrir tjalddyrnar
og hann er lijósnari, því hér
eru allir njósnarar.
— Ætlir þú að flýja, endur
tók Godvin hvíslandi, — verð
ur það að framkvæmast á
næstu vikum, meðan herinn
er á ferðalagi. Það er mikil
áhætta fyrir okkur öll, jafn-
vel fyrir þig, og við höfum
enga leið hugsað okkur enn
bá. En Masonda, þér eruð ráða
góð, hugsið nú upp ráð og
segið, okkur.
Hún rétti út höndina og
ætlaði að taka til máls, er
skugga bar á þau allt í einu.
Þaö var skuggi Mesrours hins
gildvaxna, vélafulla og skrið-
dýrslega geldings, er gætti
beirra. /
Hann hneigði sig djúpt fyr-
ir henni og sagði: — Fyrirgef
ið prinsessa. Það er kominn
sendiboði frá Salah-he-dín
til máltíðar, er hann hefði
búa látið hinum aðalsbornu
föngum sínum.
— Við hlýðum, sagði God-
vin, um leið og þeir stóðu \inp.
Þeir lutu Rósamundu og Mas
ondu og sneru svo við til tjald
dyranna, en gleymdu stjörnu
Hassans þar, sem þeir höfðu
setið.
Mesrour var handfliótur að
hylja hana með skikkulafi
sínu og greip hana svo .en lét
skikkiuna hylia höndina.
En Masonda hafði veitt hon
um athygli án þess að hann
yrði þess var, þó hún virtist
horfa í allt aðra átt.
Hún beið þangað til bræð-
urnir voru komnir fram í
tjalddyrnar, en hrópaði svo á
eftir þeim:
— Sir Vulf, eruð þér þegar
orðinn leiður á hinni eftir-
sóttu hamingjustjörnu eða
ætlið þér að gefa okkur
hana?
Vulf sneri aftur og mælti
hátt:
— Eg gleymdi henni, og
mundi ekki mörgum farast
líkt á slíkri stundu? Hvar er
hún? Eg skildi hana eftir í
sætinu.
— Gáið í hönd Mesrours,
sagði Masonda, og sýndi geld-
ingurinn þeim hana með
slægöarbros á vörum og
mælti:
— Eg ætlaði aðeins og sýna
yður, hr. riddari, að þér verð
ið aö gæta slíkrar gersemi
vandlega, sérstaklega í her-
búðum, þar sem margir ó-
frómir menn eru saman
komnir. ,
— Eg þakka yöur, svaraði
Vulf, um leið og hann tók við
steininum. — Þér hafið gert
mér greiða.
Saladín kallaði þá Godvin
og Vulf til sín, til þess að tala
við þá. Þeir settust til borðs
og tóku til snæöings, þvi þeir
voru mjög svangir.
— Hafið þið séð frænku
ykkar, prinsessuna? spurði
hann, — og hvernig líður
henni.
— Herra, við hittum hana
veika af ógnun og hávaða
styrjaldarinnar, og henni of-
bauö, er hún frétti, að móður
bróðir hennar, hinn sigursæli
drottnari Austurlanda, hefði
myrt tvö hundruð vopnlausa
manna.
Vulf varð óttasleginn við
þessi orð, bróður síns vegna,
en enginn sá þess vott, að
Saladín reiddist þeim.
— Vafalaust, anzaði soldán,
— heldur hún að ég sé grimm
ur, og hið sama haldið þið
auðvitað, að ég sé harðstjóri,
sem gleðst yfir dauða óvina
sinna. En svo er þó ekki, því
ég elska frið, og vil vernda
mannslíf en ekki eyða þeim.
Gott og vel, Sir Godvin, segið
þessum föngum, að ég sendi
á morgun, þá sem ósárir eru,
til Damaskus, svo þeir geti
þar beðið lausnar meðan ég
sezt um Jerúsalem og aðrar
kristnar borgir. Þeir þurfa
ekki að óttast. Reiðibikar
minn er tæmdur. Enginn
þeirra skal deyja, og prestur
með trú þeirra .biskupinn frá
Nazaret, skal vera hjá þeim
særðu til þess að veita þeim
syndakvittun.
Næsta morgun voru fang-
arnir sendir til Damaskus, og
þann dag vann Saladín kastal
ann Tíbería, en lét Eschevía
lausa, konu Raymonds og
börn þeirra. Síðan fór hann
| til Akra og vann þann bæ, og
frelsaöi þar fjögur þúsund
fanga, múhameðstrúar, og
hélt þannig áfram að vinna
hinar ýmsu borgir, unz hann
settist um Askalonsborg og
vann hana með umsátursturn
um sínum, er hann lét reisa
meðfram borgarmúsunum.‘
Á ofurlitlum auðum gras-
bletti við hús eitt fyrir utan
borgarmúra er voru mann-
lausir, stóðu maður og kona,
sveipuð dökkum hjúpum, og
töluöu saman. Það var God-
vin og Masonda.
— Gott, sagði Godvin ákaf
ur, — er þá allt tilbúið?
Hún laut höfði og svaraði:
— Allt. Annað kvöld verður
ráðizt á Askalon, og þó hún
verði unnin, verða herbúðirn
ar ekki fluttar þá nótt. Það
verður allt á ringulreið, og
Abdullah, sem er lasinn, mun
verða foringi varðanna við
tjöld prinsessunnar. Hann
mun láta hermennina sleppa
svo þeir geti tekið þátt í að
vinna borgina, og þeir munu
ekki svíkja hana. Um sólset-
ur mun Mesrour éinn halda
vörð, en ég ætla að finna ráð
til að svæfa hann. Abdullah
mun, í dulargervi sonar síns,
vísa prinsessunni á þennan
J garð og þar munum við þrjú
hitta hana.
— Og hvað svo? spurði
Godvin.
— Manstu eftir Arabanum
sem færði ykkur Eld og Reyk,
og tók enga borgun fyrir,
hann sem nefnist sonur eyði
merkurinnar? Eins og þið vit
ið er hann frændi minn og
. á fleiri hesta af sama kyni.
| Eg hef talað við hann. f út-
jaöri þessa garös er hellis-
: skúti, sem einu sinni hefur
verið grafhvelfing. Þar mun-
uð þér finna fjóra hesta, á-
I samt frænda mínum, og mun-
um við svo, þegar dagur ljóm
ar, verða komin margar míl-
i ur vegar og dyljast hjá ætt-
kvísl hans þangað til við ná
um ströndinni, og getum kom
izt á kristið skip. Eruð þér
ánægður?
— Mjög vel; en hvers krefst
Abdullah?
— Það er aöeins eitt, hin
töfrandi hamingjustjarna
Hassans-ættarinnar. Fyrir
ekkert annað vildi hann eiga
svo mikið á hættu. Vill sir.
Vulf láta hana af hendi?
— Vissulega, sagði Godvin
hlæjandi.
— Gott, það verður að ger-
ast í kvöld. Þegar ég kem héð-
an sendi ég Abdullah til tjalds
ykkar. Óttizt ekki. Taki hann
móti dýrgripnum, mun hann
einnig borga hann hinu til-
tekna verði, því annars held-
ur hann að hann verði sér
til ógæfu.
— Veit Rósamunda um
’ þetta? spurði Godvin aftur.
Hún hristi höfuðið.
| — En Masonda, þér stofnið
j yður í svo mikla hættu, segið
J mér nú hreinskilnislega hvers
| vegna þér gerið allt þetta.
Þegar hann mælti þessi orð
j leiftraði elding og sló bjarma
á andlit hennar, þar sem hún
stóð viö græn blöð og rauðar
liljur að baki sér. Svipur henn
ar var svo einkennilegur, að
Godvin varð órólegur, án þess
þó að vita af hverju.
Hún greip eina lilju, og
þrýsti henni svo ákaft að
brjósti sér, að blómið marðist
sundur og rauður vökvi úr
bví blettaði brjóst hennar
eins og sár. Síðan svéif hún
burt eins og vofa og hvarf út
j storminn og myrkrið.
Einni stundu síðar reikaði
Abdullah hirðulevsislega að
tjaldi bví er bræðurnir voru
i, og Mesrour geldihgur lædd
ist eins og köttur á eftir hon
um, búinn dökkri úlfaldahár
kánu ,eins og venja var t.il að
nota í herbúðunum. Hann
faldi sig í millum úlfalda, er
10
TÍMINN. miðvikudaeinn 3. ianúar 1962.