Tíminn - 14.02.1962, Blaðsíða 2

TIIVIIN N, miðvikiidagXír 14. febrííar 1962.
rT>-
if.

í Bengalhéraði á Indlandi er lítið þorp, er nefnist Pogiri, ná-
lægt Visahanapatnam. Trúléga kannast elski margir íslending-
ar við þetta Jitla þorp, en Danir hafa áreiðanlega flestir heyrt
þess getið. Þar er nú miðstöð lioldsveikilækninga í Bengal, og
ei-u það Danir, sem skipuleggja starfsemína þar. Samtökin, sem
fyrir starfseminni standa, nefnast „Red bamet“ („Bjargið barn-
inu“), en þau hafa nána samvinnu við Heilbrigðismálastofnun
S, Þ. og yfirvöldin á Indlandi.
í þorpinu eru starfandi bæði indverskir og danskir laeknar
og tvær danskar bjúkrunarkonur. Iloldsveiki er talsvort út-
brpidd um þessar slóðir, og eru verkefni því nægileg fyrir
starfsfólkið. Starfið er meðal annars fólgið í því að aka um í
jeppa og reyna að hafa upp á börnum, sem (ekið hafa holds-
veikir.a. Þessi börn eru síðan flutt til Pogiri til frekari með-
höndíunar, Nú er í ráði að byggja annað sjúkrahús í Pogiri, þar
sem unnt verður að taka fullorðna til meðferðar.
Myndin hér til hliðar sýnir, hvernig börnin í Pog-
iri fá sér miðdegisblund. Þar fyrir neðan er svo móðir með
barn, og myndin til vinstri sýnir indverskan Iækni og danska
hjúkrunarkonu með indverskan hnokka í höndunum.
BwB ® “t#*
Flestar stúlkur í vestræn-
um Iöndum myndu án efa
neita því, væru þær spurð
ar, hvort þær öfunduðu kyn
systur sínar í kvennabúrum
Austurlanda. En eftir nýj-
ustu fregnum að dæma frá
Vestur-Þýzkalandi, þá er að
verða einhver breyting í
þessum efnum.
Þar birtist nýlega í víð-
lesnu dagblaði auglýsing,
þar sem lýst var eftir ungri
stúlku, sem hefði löngun til
að koma til Austurlanda og
verða eiginkona arabísks
shciks. Þess var enn fremur
getið, að sheikinn ætti 41
konu fyrir. Samt sem áður
voru 2.000 stúlkur fúsar til
þess að verða nr. 42!
HÉR ER STUTT bréf frá „Katta-
vini": „í Morgunblaðinu 9. febrúar
s.l. er grein í Velvakanda með fyrir
sögninni: Á AÐ HENGJA BJÖLL-
UR Á KETTI? Kona skrifar þessa
greln. Ég vildi því spyrja á móti:
Hvað á að hengja á konur, sem éta
lömb og fugla? Sennllega er sami
tilgangurinn hjá kettinum og mann
inum. Það eitt að láta eftir lyst og
köllun maga.
Annars get ég ekki skilið, að
menn hafi neinn forgangsrétt á að
drepa og éta bráðina — bæðl fugla
og dýr. Nema þá að þessi konu-
vesalingur kynni að hafa gamalt
sérleyfi. Það er betra að vlta, hvað
menn segja, áður en setzt er niður
til að rægja kattargreyið, sem ekk
ert hefur aðhafzt nema seðja hung
ur sitt eins og hún sjálf.
Ekki bera kattagreyin út/neinar
siúðursögur um fólk, eins og stund
um á sér stað hjá konum — og
körlum. Nei, þeir eru grandvarir og
leggja engum illt til, ef maðurinn
kemur fram við þá eins og dýra
vinur. Þeir fáras't eltki einu slnni
yfir því, að maðurinn skuli drepa
og éta fugla.
Kattavinur".
NÚ ER FORELDRADAGUR í barna-
skólum borgarlnnar — og vafalaust
fleiri skólum á landinu. Skólarnir
hafa undanfarin allmörg ár reynt
að hafa þann sið, að einn dag á
vetrinum er foreldum gefinn kost
ur á að koma í skólann í stað barn
anna. Geta þeir þá rætt við kenn
ara barna sinna um vandamál
kennslunnar, nám barnsips og ann
að, sem snertir skólavist þess og
heimanám. Framan af tóku foreldr
ar þessu heldur fálega og sóttu
illa skólana þennan dag. Þetta hef
ur breytzt. Aðsókn foreldranna fer
sívaxandi, og nú mun svo komið,
að foreldruni þykir sjálfsagt að
fara, annaðhvort móður eða föður,
eða báðum foreldrum og er það
skemmtilegast. Margt gott sprett
ur af þessum kynnum foreldra og
kennara barna þeirra. Milli þeirra
skapast kynni og tengsl, sem gera
auðveldari lausn vandamála, er síð
ar koma upp. Þeir skilja hver ann
an betur og tala um vandamálin
af melri hreinskilni en áður.
Spretta oft af þessu góð kynni, sem
verða barninu til góðs og leysa
margan vanda þess, áður en í óefni
er komið. Foreldrar ættu ekki að
láta undir höfuð leggjast að fara
í skólana, þegar kennarar kalla þá
tll viðtals. Þetta er allt á góðri
lelð.
— Hárbarður.
Skaffar fi! ríkisins
Á árunum 1940—1950 fóru
ráðherrar SjálfstæSisflokksins
meS stjórn fjármála ríkisins.
Þ'á komst skattheimta ríkisins
í slíkt ófremdarástand, aS
aldrei hafa skatíalög líkloga
verið ranglátari. 1950—1958
| fer Eysteinn Jónsson með emb-
ætti fjármálaráðherra. Á því
tímabili eru gerðar margar
gagnmerkar ‘ endurbætur á
skattakerfinu og verstu agnúar
frá fj'ármálatímabili Sjálfstæð-
isflokksins sniðnir af. Tekju-
skattur á almennar launaíekjur
Iækkaður, frádráttarhlunnindi
fyrir sjómenn lögfest, sparifé
gert skattfrjálst, skattur á tekj
ur hjóna lagfærður o. fl. o. fl.
— 1858 eru sett ný lög um
tekjuskatt félaga, stighækk-
andi skattar á félög afnumdir
og lögfest hámarksprósenta.
Eftir þær endurbætur voru
skattar félaga til ríkisins mun
lægri hérlendis en í nágranna-
löndunum.
Velfuútsvarsfarganið
^ Á sama tíma herti Gunnar
: Thoroddsen álögur útsvaranna,
veltuútsvörin komast í algleym-
ing. Þegar Gunnar Thoroddsen
^ kemur í ráðherrastól, Iætur
hann þá verða sitt fyrsta verk
að lögfesta veltuútsvarsfarg-
anið, sem á sér hvergi hlið-
stæðu í hciminum. Skattar fé-
laga til ríkissjóðs voru því
þannig, að fyrirtæki máttu
mjög vel við una, en álögur
sveitarfélaga með vcltuútsvör-
unum var líins vegar óviðun-
andi skattlieimta, er brýn nauð
syn var að leiðrétta. M» því
ætla að flestum hefði fundizt
eðlilegra að lækka útsvör fé-
laga áður en farig væri að
hreyfa við skattinum, sem
sannanlega var lægri en í ná-
grannalöíidum. En það er byrj
að á öfuigum enda, farið aftan
að siðunum.
Er þetfa hægt?
Það, sent skiptir auðvitað
höfuðmáli, þegar rætt er um,
hvort álögur á fyrirtæki séu
um skör fram, er, hverjar álög-
urnar í heild eru. Því er óger-
legt að fjalla um aðeins annan
hlutann af álögum félaga og
láta eins og hinn sé ekki til,
þót vitað sé og staðfest af öll-
um, er til þekkja, að það sé
sú skattheimta, sem ranglátust
er. Ekki verður því komizt hjá
að taka útsvarslög samtímis til
athugunar, ef ætlunin er að
fjalla um þessi mál af réttsýni.
— Hitt er svo annað mál, að
það hlýtur að teljast bæði rang
látt og óliyggilegt eins og nu
stendur á í þjóðfélaginu, er
álögum hefur verið mokað á
hinn almenna borgara og eng-
inn ábyrgur aðili treystir sér
þess vegna til að reikna út,
hvernig hinir lægst launuðu
geti lifað mannsæmandi lífi af
launum sínum, að þá sé rokið
til og skattar á gróðafélög
lækkaðir. Fyrir slíku verða
engin rétílætisrök fundin.
Og krafar lika!
Hið furðulega við þetta allt
saman er þó það, að Alþýðu-
flokkurinn skuli láta hafa sig
til svona verknaðar. — Jaín-
aðarmenn hafa þótzt berjast
fyrir velferðarríki, en grund-
vallarregla þess er sú, að jafna
auðnum milli þegnanna, þann-
ig að þeir, sem mest eru burð-
r.gir skuli bera þyngstu byrð-
arnar, en hinir veikustu
minnst. Við skattabreytingarn-
(Framhald á 13 siðu)
—IB—
/