Tíminn - 14.02.1962, Blaðsíða 4

Bsswss

Eins og kunnugt er hafa fiugfélögin námskeiS fyrir verdandi flugfreyjur. Fulltrúar flugfélaganna
fiytja fyrirlestra á þessum námskeiSum, og hafa margt eftirtektarvert og aigild sannindi aö segjs
Timinn vissi, að Sigurður Magnússon, fulltrúi hjá' Loftleiðum, var að kenna á fiugfreyjunám-
skeiði þessa daga, og þar sem blaðið veit að fjöldi ungra stúlkna hefur áhuga á flugfreyjustarfi
Hðum vi» Sigurð að segja okkur frá ýmsu þvi, sem skiptir máli fyrir
Kæri Indriði.
Eins og ég sagði þcr í slm-
taii okkar í morgun, er hreint
ekki svo auðvelt fyrir mig að
skýra fjórðu síðu þinni frá því
hvað það ,er, sem ég spjalla
einkum um við stúikumar,
sem sótt hafa um flugfreyju-
námskeiðin okkar undanfarin
ár. Til þess liggur fyrst og
fremst sú ástæða, að sá eini
klukkutími, sem þú spurðir um
af kennsilustuindum míriuim á
þessum námskeiðum er mjög
laus í reipunum, ef svo mætti
segja. Ég kem oftast nær með
nokkur minnisatriði á blaði. Ef
vel liggur á mér rabba ég um
þau í rúman klukkutíma. Atm-
ars endast þau skemur.
Á námsskránni nefnum við
þessa stund „Public Relations“.
Það er slæmt. Auðvitað ættum
við að finna henni eitthvert ís-
lenzkt heiti, en einhvern veg-
ino hefur mér aldrei fallið við
neitt þeirra, s-em mér hafa
komið í hug, og þess vegria
erum við enn áð draslast með
þessi útlendu orð, sem eru í
þessu saimbandi, þegar betur
er að gáð, mjög villandi, emda
lætur það að líkum, að klukku-
tíma spjall um fræðiigrein, sem
menn ljúka nú prófi í, að loknu
löngu hásfeólanámi, tendra ekki
skær skilningsljós, þó að sá
sem eldinn á að kynda kynni
vel með að fara.
Tilgangurinn með þessu
rabbi mínu við stúlkurnar á
að vera sá, að vekja þeim
aukna virðirigu fyrir því starfi,
seim þær ætla að fara að
stunda, skýra mikilvægi þess,
bæði fyrir félagið, sem þær
ætla að vinna fyrir, og síðast
e-n ekki sízt fyrir þær sjálfar.
Ég byrja venjulega með því
að bregða upp fyrir þær
nokkrum dæmum um það, hve
mjög heimsmynd okkar er
mörkuð þeim rúnum, sem rist-
ar hafa verið í vitund okkar
af utanaðkomandi öflurn, skýra
fyrir þeim hversu andúðin
myndast, hvernig samúðin verð
ur til, að hugtökin „gott“ og
„vont“ séu til orðin fremur
fyrir vissa mótun, en að þau
séu eirihvers staðar í tilver-
u*nni, algild í sjálfum sér. Ég
bendi þeim á, að enda þótt
unnt sé vegna hinna mannlegu
takmarkana, að fá okkur til að
trúa því, a.m.k. um stundar-
sakir, með linnulausum áróðri,
að eitthvað, Sem aldrei getur
orðið nema vont, sé sæmilega
gott, þá sé þar venjulega um
stundarfyrirbæri ei.tt að ræða
ejnkum að því er varðar vörur
og þjónustu. Það er unnt með
auglýsingaskrumi, að fá ofckur
til að kaupa vonda vöru og
slæma þjónústu nokkrum sinn-
um, en það á sér sín vissu tak-
mörk, sem sé þau, að það, sem
við fullyrðum að sé gott, reyn-
ist a.m.k. s'ambærilegt við eitt-
hvað annað, sem við höfum
spurnir af. Áróðurinn einn eða
kynningin, nægir því ekki eitt
saman. Honum verður að fylgja
sú sannprófun staðreynda, sem
gerir hann að góðkymnuim. Ann
ars er hann markleysa tóm.
Vakin er á því at'hygli, að
flugfélagi er vonlaust að verja
milljónum til auglýsingastarf-
semi, ef viðskiþtavinir þess
sannreyna efckert annað en
durgshátt, slóðaskap og hortug-
heit í samski.ptum sínum við
það. Takist á hinn bóginin að
láta hvort tveggja baldast í
hendur, hóflega kynningu og
góða þjónustu, þá pé trygging
fengin fyrir öruggri framtíðar-
atvinnu, góðri afkomu vegna
góðkynna.
Öllum fyrirtækjum, og ekki
sízt þeiim, sem eiga afkomu
sína bundna við alimennings-
hylli, er það lífsnauðsyn, að
hvenær sem nöfn þeirra eru
uppi höfð, hvort sem er í aug-
lýsingu eðá viðræðum manna
í milli, þá veki þau í vitund
fólks vissar kenndir, er móti
í hugum þess mynd, sem laði
til viðskipta. Viss vörumerki
eru okkur stundum af tveim
ástæðum tákn þess, sem við
girnumst. í fyrsta lagi vegna
þess, að okkur hefur verið
kennt að þekkja þau, og í öðru
lagi sökum þess, að við vitum
af eigin reynd eða umsögn
þeirra, sem við treystum, að
þau eru trygging fyrir góðri
vöru eða þjónustu.
Hlutverk ofckar, starfsmanna
Loftleiða, er að hafa samstarf
um að nafn félags okkar verði
öllum tákn — ímynd—góðs flug
félags. Frumskilyrði þess er
vitanlega það, að við lærum
að vinna saman, sannfærumst
um, að eins og það ríki, sem
er sjálfu sér sundurþykkt, fær
ekki staðizt, þannig muni
einnig því félagi fara, þar sem
hver höndin er uppi lá móti
annarri.
Öllum fyrirtækjum er þessi
samstaða starfsmanna þeirra
hin mesta nauðsyn. Það er þýð-
ingarlaust að skrifa skynsam-
leg bréf, ef svifcuil sendisveinn-
inn þeytir þeim í rennustein-
ana, í stað þess að fara með
þau í posthósið, og magasár,
fúllyndur framámaður getur á
skömmum tfma eitrað hugi
ailra sinna undinmanna, að
ógleymdri þeirri almennu
reglu, að ekki þarf nema einn
gikkinn í veiðistöðina.
Enda þótt reglan um sam-
starfið sé aigild, þá er hún
hvergi eins undantekningalaus
og í f'lugimu. Þar getur einn
sviksamur viðgerðaimaður eyði-
lagt árangurinn af samstarfi
ótal annarra, og örugglega bú-
in flugvél getur farið út í hafs-
auga, ef einhver aulinn eða
ábyrgðarleysmginn er þar við
stýrið.
í þessu efni höfum við Loft-
leiðamenn verið mjög heppnir,
og eigum margs góðs að minn-
ast. Vera má að það eigi sér
náttúrlegar orsakir. Félagið
naut þess, einkum fyrstu árin,
og nýtur enn, að aðaieigend-
urnir voru starfsmenn þess,
sem alltaf litu fyrst á hag heild
arinnar, áður en skoðað var í
eigin barm. Við eruim enn svo
fáir og fátækir ,að öll skakfca-
föll yrðu okkur mjög þungbær.
Þess vegna höfurni við hvorki
ráð á að eiga neitt á hættu
með öryggi, né að dragnast
með vandræðagemiinga. yið
höfum sannfærzt um, að það er
félaginu og okkur fyrir beztu
að snúa saman bökum, og það
höfum við sannarlega gert.
Enda þótt hver hlekkur
keðjunnar hið innra sé ekki
öðrum ómerkari, til þess að
það, seim veit að hiniu ytra,
geti verið misfellulaust, þá eru
þó störf okkar misjafnlega
þýðingarmikil félaginu út á við.
Það er t.d. afar bölvað að
sitja uppi með ills'kiptinn bók-
haldara, Sem alltaf m.á ætla að
öllu öfugsnúi, en það er þó
bærilegra farþegunum, en að
fyrirhitta afgreiðslumiann, sem
hefur allt á hornum sér, og af
tvennu illu, vondum afgreiðslu-
manni og fúllyndri flugfreyju,
þá er hinn fyrmefndi starfs-
maður skárri, einfaldlega vegna
þess, að tíminn sem hann get-
ur notað félaginu til bölvunar,
er styttri en flugfreyjunnar, og
þegar til þess er litið, tímans,
sem starfsmennirnir hafa yfir
að ráða í samskiptum við far-
þegana, félaginu til góðs, eða
ills, þá er auðsætt, að þar er
hluti flugfreyjunnar langmest-
ur. Af öðrum starfsmönnum fé-
lagsins er hún því, að þessu
l'eyti, þýðingarmest.
Næst greini ég stundum frá
niðurstöðum athugana, sem viö
höfuim gert með því að biðja
farþegana að fylla út þar til
gerð eyðublöð, þar sem við leit
um upplýsinga þeirra um ýmis-
legt, er félagið varðar. Við
spyrjum þá t.d._ hvað fyrst hafi
vaikið athygli þeirra á Loftleið-
SIGURÐUR MAGNUSSON,
fulltrúi
um, og hvað einkum hafi vald-
ið því að þeir tóku fullnaöar-
ákvörðun um að ferðast með
félaginu. Margra grasa kennir,
og stendur laukur auglýsinga
þar með nokkrum blóma, en
hæst ber þó meðmæli þeirra,
sem áður hafa ferðazt með fé-
laginu. Fiskisagan hefui; flog-
ið: Hér er félag, sem býður
hagstæð fluggjöld og veitir
góða þjónustu. Þetta berst frá
einum til annars. Og þannig
fjölgar þeim stöðuglega, sem
ferðast með Loftleiðum.
Hvað er það nú einfcum í
fyrirgreiðslu okkar, sem við
getum gert svo miklu betur en
aðrir, að af þeim sökum s'é
ástæða til að velja Loftleiðir
framar öðrum félögum, til
ferðalags? Fátt eitt það, sem
önnur félög eiga ekki líka upp
á að bjóða. Ferðamenn lofts-
VerSandi flugfreyjur í kennslusfund
T f MIN N, miðvikudagur 14. febrúar 1962.