Tíminn - 31.07.1962, Blaðsíða 14

Lopez yppti öxlum. — Hvað
gæti hann sagt eða gert? Það
væri ekki skynsamlegt af honum,
að koma upp um okkar mann, þar
sem allir vita, hve hátt gjald hef-
ur verið sett til höfuðs honum . . .
Eg, Lopez, skyldi ekki hafa neitt
á móti því að mæta senor Graham
augliti til auglitis.
Og yfir ógeðugt og svipljótt
andlitið breiddist grimmdarglott.
— Nei, yðar hátign, hann gæti
ekkert gert, allra sízt ef okkar
John Graham hefði þá þegar unn-
ið hylli og trúnað senoritu Penny.
— Lopez, þér eruð snillingur!
Nú skil ég, hvag þér eigið við.
Auðvitað, okkar John Graham
kemur sér í kynni við senoritu
Penny, seni hjálparmaður hennar,
og hún verður grunlaus. Hann
fær skjölin hjá henni og afhendir
þau mér.
— Einfalt mál, sagði Lopez og
brosti.
Mario steig út úr bílskriflinu,
uppljómaður, og Elenor brosti
með sjálfri sér. Nú hafði hann af
einhverju að gorta við vini sína.
Mario gekk tiplandi á eftir henni
og tautaði fyrir munni sér allt,
sem hann hafði heyrt og séð. Hún
gekk rakleitt til herbergis sins,
og um leið og hún lauk upp dyr-
unum, vissi hún, að önnur tilraun
hafði verið gerð til að finna hin
dýrmætust skjöl, sem hún hafði
meðferðis.
Hún stóð sem stirðnuð í gætt-
innj og. kvíðafull rödd sagði að
baki hennar: — Er nokkug að,
senorita?
— Herbergið mitt . . . fötin mín,
sjáið, öllu hefur verið umsnúið og
rótað!
íHótelstjórinn kom nú á vett-
vang við köllin.
— Lítið á, hvað hér hefur gerzt,
meðan ég var í burtu!, hrópaði
hún reiðilega og hann glápti undr-
andi á ringulreiðina í herberginu.
Um leið og bifreiðin ók brott með
Senoritu Penny áleiðis til hallar-
innar, hafði hann reynt að læðast
upp á herbergi hennar. En fyrst
hafði ofurstinn tafið hann og síð-
an eldabuskan, sem hafði einmitt
þurft að krefjast launahækkunar.
Þess vegna hafði honum gefizt
nau'mur tími Ifl að framfylgja
skipun forsetans og rannsaka
hvern einasta hlut í farangri sen-
oritu. Alla sauma á kápum og
kjólum, axlapúða, fóðrið í koff-
ortinu, allar klukkur með kremi,
hæla á skónum hennar, hafði Don
Manuel krafizt, að yrði rannsakað
vendilega. Hann hafði verið svo
önnum kafinn við iðju sína, að
hann gat með naumindum forðað
sér, áður en senorita kom inn.
— Er þetta venjuleg framkoma
við gestina hér á hóteli yðar?
spurði Elenor kuldalega.
— Þetta er í fyrsta sinn . . . gest
gjafinn néri saman höndunum í
örvæntingu — ejnhver hlýtur að
hafa gert þetta . .
— Ekki ber á öðru.
— Aldrei áður, aldrei áður,
endurtók hann og hljóp um í her-
berginu, gægðist undir rúmið, bak
við gluggatjöldin og kíkti ofan í
baðkerið, eins og hann byggist vig
að finna glæpamanninn þar.
— Ó, þetta er óttalegt, óttalegt.
Eg skal yfirheyra alla . . .
— Hefur einhverju verið stolið?
spurði Mario.
Það tók Elenor ekki langan tíma
að ganga úr skugga um, að ekkert
vantaði. Og hún vissi vel, að það,
sem leitað hafði verið að, var ekki
geymt í herberginu. Oð lokum leit
hún ráðvana á hótelstjórann.
— Að því er ég bezt fæ séð,
hefur engu verið stolið. En það er
ekki notaleg tilhugsun að geta átt
von á slíku hér. Eg held ég fari á
fund hans hátignar og kvarti við
hann yfir þessu.
— Ó, ó, ég grátbið yður, gerið
það ekki!, hrópaði gestgjafinn mið
ur sín af örvæntingu. — Eg þoli
ekki að hugsa til þess, hvað hann
■segir, ef hann fréttir, að hans
tigni gestur, senorita Penny, hef-
ur orðið fyrir þessari móðgun. Það
eru fátæklingarnir í borginni, sem
leggja sig niður við að gera þetta,
síðast hér um daginn. ...
— Seinast hér um daginn rann-
sakaði tollþjónninn farangur minn
á sama hátt, sagði Elenor, gremju-
lega.
— En það er allt annað. Gest-
gjafinn pataði ákaft út höndum. —
Margir reyna að smygla alls konar
varningj til eyjarinnar.
— Lít ég út eins og smyglari?
Hvað ætti ég að hafa með mér?
Hún leit ráðþrota á hann og lét
fallast þreytulega niður á rúmið.
— Eg skil þetta ekki. Þetta er í
annað skipti , sem leitað er í far-
angri mínum. öllu rótað til og
hvert plagg rannsakað. Eg hef ekk
ert merkilegt með mér. Mér líkar
þetta hreint ekki, mér fellur þetta
sannast að segja svo illa, að ég
held ég snúi aftur til Kingston og
eyði því, sem eftir er af leyfi
mínu þar.
Hótelstjórinn reyndi að sefa
hana, sór og sárt við lagði, að
þetta skyldi endurtaka sig. Það
yrði heldur ekki nauðsynlegt, hugs-
aði hann, það var ekkert j farangri
senoritu, sem var grunsamlegt.
Ifann þorði varla til þess að hugsa,
hvað forsetinn segði, en það varð
að hafa það. Skjölin voru alls ekki
í farangri hennar. Og þessi unga
kona var svo sakleysisleg, svo
skelfd og undrandi, að hún gat
ekki verið sek um það, sem hans
hátign grunaði hana um. , Þess ,
vegna yppti hann* öxlum, jafnvel
miklum manni eins og hans há-^
tign gat annað veifið skjátlazt.
Hann hneigði sig og endurtók há-
tíðleg loforð og gekk aftur á bak
út úr herberginu, og lofaði, að
hver einasti starfsmaður hótelsins
skyldi yfirheyrður. Mario lokaði
dyrunum á andlit hans og leit
rannsakandi á Elenor.
— Saknið þér einhvers senor-|
ita? spurði hann lágt og hún hristi
höfuðið og leit hissa á hann.
— Ekkert hefur verið tekið,
Mario , sagði hún. En ég er viss
um, að hótelstjórinn vissi meira
um þetta en hann vildi vera láta.
— Sennilega. Eg varaði senor-
itu vig því, að það eru þjófar á
hótelinu . . .
— Og þú sagðist ætla að gæta
mín fyrir þeim, sagði Elenor hlæj-
andi.
— Eg get ekki fylgt senoritu til
forsetahallarinnar og samtímis
gætt farangurs hennar á hótelinu,
sagði hann afsakandi. — Slíkt er
ekki einu sinni mögulegt, jafn-
gáfuðum manni og mér, Mario.
Hann tók varlega upp náttkjóla,
sem lágu á gólfinu. — Á ég að
hjálpa senoritu að taka til? Eða
viljið þér heldur gera þag sjálfar?
spurði hann og leit vandræðalega
á það, sem hann hélt á. Elenor
hló hátt og tók af honum fötin.
— Farðu niður, og sjáðu um,
að mér verði færður maturinn
upp. Eg skal taka til hérna, og
þegar ég er búin að því, ætla ég
að hvíla mig um stund. Eg -er ákaf-
lega þreytt.
Hann kom sjálf’ar með matinn
til hennar stundarfjórðungi síðar,
sannfærði sig um að hún hefði allt
sem hún þarfnaðist, tók skóna
sem hún hafði verið í og gekk
hljóðlega til dyra. Elenor leit upp
,úr bréfinu, sem hún var að skrifa
heim til sín.
— Já, Marío, áður en þú ferð,
ætlaði ég að spyrja þig, hvag ég á
að gera við fatnað, sem ég þarf
að láta þvo. Anna Maria sagði
mér, a-ð gistihúsið sæi ekki um
neitt slíkt og ag ég yrði að koma
því á annan stað, Mér datt í hug,
að þú gætir komið því í þvott fyrir
mig. Kannski mamma þín gæti
| gert það.
120
var mjög skömmu eftir þetta, sem
hann fékk fyrstu aðkenninguna
af slagi við komu sína til Wash-
ington. Hann fór tií baka helsjúk-
ur. Er hann kom til London, beið
sjúkravagninn hans og hann lézt
litlu síðar. Glæsilegt göfugmenni,
sem hélt áfram að vinna alveg
þangað til hann hneig í valinn . . .
Hann var frábrer starfsféiagjjjað
vinna með. Og nú þegar mér er
ljóst, hve sjúkur hann var, þá aft-
urkalla ég alla óvingjarnlega gagn
rýni, sem ég kann að hafa skrifað
í dagbókina mína viðvíkjandi sein
læti hans og framkvæmdaleysi.
Við fórum frá gistihúsinu klukk
an 11 f. h. og niður á bryggjuna,
þar sem við stigum um borð í
gufubát, sem flutti okkur út í
flugvélina, sem,lá úti á St. Law-
rence-fljótinu. Ferðafélagarnir
voru, auk mín, Anthony Eden,
Portal, Mountbatten, Jacob, Boyle,
Barney og þrír menn aðrir. Klukk
an 11,45 var flogið af stag upp
með fljótinu, en svo flogið í hring
yfir Quebec og áfram niður fljót-
ið. Dásamlegt landslag mest alla
leiðina. Við borðuðum hádegis-
verg skömmu eftir flugtak og
komum til Botwood rétt fyrir mið-
degisverð, þar sem vig þurftum
að flýta klukkunni um tvær stund
ir. Eftir miðdegisverg var haldið
af stað aftur, rétt þegar sólin var
að hverfa til viðar og flogið áfram
inn í rökkur kvöldsins.
Við erum nú yfir austurströnd
Nýfundnalands og tökum hátt
stefnu út yfir Atlantshafið. Þetta
er nú þriðja ferð mín yfir þenn-
an heimshluta, en hún hefur alveg
jafn mikla töfra og sú fyrsta . . .
29. ágúst. í flugvél á heimleið
frá Quebeck. Mjög köld nótt, en
kyrr og róleg. Eg fór á fætur
klukkan 9 f.h. samkvæmt brezk-
um tíma, 'Sem samsvarar því að
klukkan hafði verið 4 f.h. eftir
kanadiskum tíma. Að loVnum á-
gætum morgunverði vonaðist ég
til að sjá strönd írlands, en því
miður voru bæði írland og Eng-
laní! hulin skýjaþykkni. Við flug-
um beint yfir Lough Erne og Bel-
fast, en sáum ekki neitt. Við sá-
um aðeins glitta í bárukamba ír-
landshafs, svolítinn blett af Wal-
es, nálægt Shrewsbury, eitthvað
af Salisbury-sléttunni, það sem ég
held að hafi verið Salisbury-dóm-
kirkjan, [ gegnum skýjagat og
lolcs Poole-höfnina. Við svifum
niður í gegnum skýin og lentum
öruggt og mjúklega klukkan 2 e.h.
eftir 18—19 klukkustunda ferð frá
Quebeck. Þar beið okkar vagn,
sem flutti okkur til sérstakrar
járnbrautarlestar, íog með henni
komum við til London um þ. b.
klukkan 5 e.h. Eg ók þaðan beint
heim og það var mér til ólýsan-
legrar gleði og hugarléttis . . .
30. ágúst. Fór á venjulegum
tíma til hermálaráðuneytisins og
átti löng og þreytandi viðtöl við
ýmsa mikilvæga menn, s.s. for-
sætisráðherrann, yfirmann leyni-
þjónustunnar, forstjóra hernaðar-
legra framkvæmda, Mallaby og
hermálaritara, svo að einhverjir
séu nefndir. Allir þurftu að fá
upplýsingar um þær ákvarðanir,
sem teknar höfðu verið í Quebeck
og svo varð ég að fá hjá þeim
nýjustu fréttir frá hermálaráðu-,
neytinu.
Brátt varð ég aftur tekinn tjl
við hin venjulegu störf mín, en
mér finnst ég enn þarfnast nokk-
urrar hvíldar. Eg er mjög þreytt-
ur eftir Quebeck-ráðstefnuna,
Winston gerði allar aðstæður
miklu erfiðari en þær hefðu þurft
að vera . . . Hann hefur þann
óheppilega ávana, að taka fyrir
eitthvert einstakt atriði og berjast
fyrir því með oddi og egg, án þess
að hafa kynnt sér það raunveru-
lega fyrst. Þegar sá gállinn er á
honum, finnst honum allir berjast
gegn sér og valda tómum erfiðleik
um. Hann fyllist þá enn meiri ofsa
og ákafa, skákar öllu öðru til
hliðar og þegar nánustu ráðgjaf-
ar hans reyna að sanna honum, að
þetta atriði sé óframkvæmanlegt,
þá losar hann sig við þá og fær
sér aðra nýja í þeirri von að þeir
geti sannað hið gagnstæða.
Eg hefði gaman af að vita hvort
sagnfræðingum framtíðarinnar
muni nokkurn tíma takast að
draga upp rétta og sanna mynd af
Winston. Hann er gæddur frábær-
um hæfileikum og næstum ofur-
mannlegu hugviti, en líka stund-|
um svo öfgafullur og ofsafenginn
að slíkt myndi koma honum í
vandræði aftur og aftur, ef hann
hefði ekki góða og gætnari menn
sér til aðstoðar.
Hann er sá langerfiðasti maður
að vinna með, sem ég hef nokkru
sinni kynnzt, en þó hefði ég ekki i
fyrir nokkuð í þessum heimi vilj-'
að missa af tækifærinu tjl að
starfa með honum.“
NÚ VOR.U AÐEINS fáir dagar
eftir til innrásarinnar á Ítalíu og
þeirrar upþgjafar, sem landgang-
an við Salerno olli. Alls staðar
gerðust atburðir með miklum
hraða. í Rússlandi voru Þjóðverj-
ar á undanhaldi á öllum suður-víg-
stöðvunum. Þann 23. náðu Rúss-
ar aftur stórborginni Kharkov á
sitt vald og Taganrog þann 30.
s. m. Stalín, sem nú var laus
undan martröð anarrar haustsókn-
ar Þjóðverja og hinn ánægðasti
vegna sigurvinninga þeirra banda-
manna sinna, sem hann hafði þó
brigzlað um vanrækslu og jafnvel
svik, hafði m.a.s. falizt á,að hald-
inn yrði fundur utanríkisrághsrra
þríveldanna, í Moskvu, en það var
fyrirboði ráðstefnu æðstu manna
þessara sömu ríkja. Um svipað
leyti komu Portúgalar öllum á
óvart með því ag lýsa sig reiðu-
búna að Ijá Stóra-Bretlandi flug-
og flotastöðvar á Azoreyjum —
glöggt merki um þverrandi áhrifa-
vald Möndulveldanna.
Það var vaxandi skilningur Hitl-
ers á hinu þverrandi áhrifavaldi
sínu og ótti hans við innrás úr
suðri, sem olli því að hann sendi
herlið yfir Alpafjöllin og Balkan-
skaga, inn á landssvæði, þar sem
erfitt yrði að sjá því fyrir birgð-
urh og enn erfiðara að flytja það
aftur á burt. Hann taldi allt komið
undir getu sinni til að halda
Bandamönnum } skefjum, í eins
mikilli fjarlægð og mest væri frá
Þýzkalandi, og halda jafnframt ó-
skertum yfirráðum yfir Suður-
Evrópu, þangað til hin nýju vopn
hans, eldflaugarnar — væru full-
gérð.
Loftárás, sem sex hundruð
sprengjuflugvélar Har/is gerðu
þann 17. ágúst á Teenemiinde,
hafði seinkað þeim áformum hans
að eyðileggja London og innrásar-
borgirnar, um marga mánði. Nú
var enginn möguleiki á ag nota
eldflaugar hans og flugsprengjur
fyrr en einhvern tíma síðar á ár-
inu 1944. Hann þorði ekki að láta
undan síga á ítalíu, Balkanskaga
eða jafnvel á Austur-Miðjarðar-
hafssvæðinu af ótta við uppreisn
hinna herskáu kynflokka í Suð-
austur-Evrópu. í byrjun ágústmán-
aðar höfðu amerískar Tjboraters-
flugvélar og fljúgandi virki, jem
14
TÍMTNN. hi-iðiudneimi 31. inlí 19G2