Tíminn - 04.08.1962, Blaðsíða 6

MINNING:
Rósa Guðlaugsdóttir,
Fremstafelli
1 dag verður Rósa Guðlaugsdótt
ir húsfreyja í Fremsrtafelli í Ljósa-
vatnshreppi til moldar borin. Hún
lézt að heimili sínu s. 1. mánudag
rúmlega 77 ára að aldri. Hafði hún
lengi búið við vanheilsu, en andlát
hennar bar þó að skyndilega. Rósa
var fædd að Stöng í Mývatnssveit
25. marz 1885. Faðir hennar var
Guðlaugur Ásmundsson, sem síðar
flutti í Fremstafell og bjó þar
lengi. Hann var sonur Ásmundar
Jónssonar bónda að Hofsstöðum
við Mývatn og Guðnýjar Guðlaugs
dóttur frá Álftagerði (Skútustaða-
ætt). Móðir Rósu var Anna Sig-
urðardóttir, Erlendssonar (Gaut-
landaætt).
Rósa ólst upp í Fremstafelli, en
giftist árið 1904 Kristjáni Jónssyni
frá Hriflu, og hófu þau búskap í
Fremstafelli árið eftir og hafa bú-
ið þar síðan. Tóku þau fljótlega
við allri jörðinni, en síðar reistu
dóttir þeirra og tengdasonur bú á
hluta hennar. Síðustu árin hafa
þau búið helmingabúi á móti Jóni
syni sínum, sem nú hefur tekið
þar við búi.
Rósa og Kristján eignuðust átta
börn, en eitt þeirra dó í bernsku.
Eru afkomendur þeirra hjóna nú j
fullir þrír tugir. Rósa var komin
af alkunnu gáfu- og dugnaðarfólki
og naut þeirra erfðakosta í ríkum
mæli. Hún var fríð kona og mjög!
aðlaðandi. Guðlaugur faðir hennar
var örlyndur gáfumaður, hagyrð-
ingur góður, glaður og skemmt-
inn, og Anna móðir hennar orðlögð
dugnaðar- og mannkostakona. Rósa
naut ekki teljandi annarrar mennt
unar í æsku en góðra bóka og anda
trausts, íslenzks sveitaheimilis, en
liún var óvenjulega næm og minn-
ug, kunni ógrynni ljóða og vísna,
var öllum glaðari, kunni vel að
segja frá og átti létta kímnigáfu.
Um tvítugsaldur hóf hún búskap
með manni sínum, og eftir það
var allt hennar þrek helgað börn-
um og búi, og hún sinnti því hlut-
skipti með allri þeirri umhyggju
og fórnarlund, sem góð kona getur
af mörkum látið. Rósa var orðlögð
kona fyrir góðleik sinn, bjartsýni,
lífsgleði og vinarþel, sem aldrei
brást, þótt hún ætti löngum við
mörk. Framan af búskaparárum
var þó ekki ætíð af miklu að taka,
en hjartaauður hjónanna var mik-
ill og miðlað óspart. Rósa í
Fremstafelli lagði sitt til þeirrar
auðlegðar.
Við fráfall Rósu í Fremstafelli
munu þeir vera margir, sem finnst
þeir eiga mikla þakkarskuld að
gjalda. Þeir minnast hlýs hand-
taks, glaðra orða, traustrar vin-
áttu og margvíslegrar hjálpar, sem
ætíð var veitt af svo fqlskvalausum
hug, að gott var að þiggja. Þeir
minnast góðrar konu, sem búin
var óvenjulegri lyndiseinkunn og
mannkostum, konu, sem ætíð vildi
bæta og gleðja og lagði til þess
allan hug sinn og orku. Fáir áttu
hlýrra og glaðara bros, og af því
stafaði birtu á veginn. Sú birta
mun lengi gleðja þá sem eftir lifa
og minnast kynnanna við Rósu í
Frems'tafelli. — V.
Ferðafólk a thugið
1 'i3<Síí taBSsi / . |

Allt frá opnun verzlunarinnar hafa snyrtiherbergi, með sérinngangi, veriS opin allan sólarhringinn. Góð umgengni undanfarin ár ber ferðafólki gott vitni. s Verzlunln BRÚ, Hrútafirði. •
BJARNI BJARNASON, Laugarvafni:
vanheilsu að etja sjálf og yrði ær-
ið oft að hlúa að öðrum sjúkum.
Þessir kostir hennar hafa miklu
bjargað. Heimili þeirra Fremsta-
fellshjóna hefur jafnan verið mann
margt og stórt. Annir húsmóður-
innar voru því löngum miklar.
Rósa átti sinn mikla þátt í því að
gera heimilið þannig, að þar þótti
öllum gott að koma og dvelja.
Jafnt hennar eigin börn sem að-
komin, og þau voru oft mörg, áttu
þar sem hún var öruggan vin, ætíð
reiðubúinn til hjálpar, og hún
kunni öðrum fremur að laða bros
fram á grátna kinn. Hún kunni
sögur, vísur og ljóð að segja. Um-
hverfis hana var ætíð glaður brág-
ur, góður hugur og velvilji, hvern-
ig sem högum og heilsu hennar
sjálfrar var háttað. Þess vpgna löð-
uðust allir að Rósu. Mönnum leið
vel í návist hennar, smituðust af|
bjartsýni hennar og glaðværð.
Heimili Fremstafellshjónanna var
óvenjulegur griðastaður gamals
fólks. opinn miklu fleiri en þeim,
sem nákomnir voru. Gestrisnin var
frábær og hjálpsemi við nágranna
og aðra sveitunga átti sér lítil tak-
Konungsbikarinn 1921
Útboð
Tilboð óskast í að byggja upp og gera fokheldan
dýralæknisbústað að Hvanneyri í Borgarfirði. Upp-
drátta og útboðslýsinga má vitja á teiknistofu húsa-
meistara ríkisins gegn 500 kr. skilatryggingu.
Útboðsfrestur er 21. ágúst n. k.
V ,'A
Húsameistari ríkisins.
Nauðungaruppbod
sem auglýst var í 61., 63. og 65. tbl. Lögbirtinga-
blaðsins 1962 á hluta í húseigninni nr. 57 við
Tómasarhaga, hér í bænum, þinglesin eign Karls
Jónssonar, fer fram eftir ákvörðun skiptaréttar
Reykjavíkur og kröfu Hafsteins Sigurðssonar hdl.
á eigninni sjálfri fimmtudaginn 9. ágúst 1962, kl.
2% síðdegis.
Borgarfógetinn í Reykjavík.
HÓRÐUR GUNNARSSON, ritari
Glímudeildar Ármanns, skrifar í
Tímann, 14 þ. m., svar til mín, er
hann nefnir: „Sigurvegari i Kon-
ungsglímunni 1921“.
Mun ekki öllum, sem íslenzkri
glímu unna og sannri frásögn um
hana svo sem annað efní, vera
það fyrir beztu, að hið sanna og
tvímælalausa sé haft, en flækj-
ur og halfsagðar sögur lagðar á
hOluna. í máli okkar Harðar er
um það að ræða hvaða verðlaun
glímt var um á Þingvöllum 1921.
Ég lýsti því rétt og tvímælalaust
í grein minni í Tímanum 19. júní
s. 1.
Þar eð sú frásögn mín virðist
ekki hafa nægt H.G. til fulls skiln-
ings, skal ég endurtaka efnislega
það, sem var aðalatriði þeirrar
greinar um. konungsglímuna:
Verðlaun voru aðeins ein, hinn
svokallaði Konungsbikar. Hann
var dæmdur af glímudómsnefnd-
inni einkum keppandanum, sem
sigurverðlaun, strax að lokinni
glímunni á glímupallinum. Þessi
maður vár kallaður fram út úr
röðum okkar glímumannanna að
venjulegum hætti og honum af-
hentur Konungsbikarinn, sem sig-
urvegara í glímunni.
Þúsundir manna heyrðu dóm-
inn og sáu bikarinn afhentan, þar
á meðal sjálfur kóngurinn. og
fylgdarlið hans. Það* er vansæm-
andi að bera það fram meira en
fjörutíu árum síðar, að þessi mað
ur hafi samt ekki verið sigurveg-
ari og hitt, að sigurvegarar hafi
jafnvel' verið fleiri en einn, þó að
veitt yrðu aðeius ein verðlaun. —
Finnist verðlaunamunir aðrir en
konungsbikarinn, sem benda til
þess að þeir hafi verið veittir fyrir
konungsglímuna, eru þeir röng
heimild um verðlaun veitt af dóm
nefnd í starfi. Slíkir munir, ef til
eru, eru gefnir eftir á af einstök-
um mönnum og ættu að vera
merktir, t. d- — frá vinum — frá
aðdáendum, — þá myndu ókunnug
ir ekki ruglast í ríminu, eins og
hent hefur nú sjálfan ritara Glímu
deildar Ármanns og Eystem Þor-
valdsson.
Þó að Hörður hafi lesið frásögn
mina og hann viti, að ég var þátt-
takand’ í glímunni. tekur hann
þó fr- að ég hafi aðeins að
nokkr.. leyti rétt fyrir mér, en
Hörður og Eysteinn fari með rétt
mál. Þannig geta ónákvæmar heim
ildir villt mönnum sýn og þeir
neitað að taka sannleikann til
greina.
Eftirfarandi klausa eru lokaorð
H.G. í grein hans í Tímanum 14.
júlí s. 1.:
„Á borðinu fyrir framan mig
stóð silfurbikar og á hann var
grafið: „Sigurvegarinn í konungs-
glímunni 1921“. Þetta er heimild,
sem ekki er hægt að hnekkja og
staðfestir, að við fórum með rétt
mál. Það vita margir að Guðmundi
Kr. Guðmundssyni voru dæmid
verðlaun á ÞingvöUum, en hann
hlýtur þá einnig, eins og Bjarni
bendir réttilega á, að hafa fengið
konungsbikarinn fyrir fegurðar-
glímu, svo að enginn missögn er
í samtalinu. Hér hefur það átt
sér stað, að verðlaun hafa verið
veitt fyrir tvenns konar afrek í
sömu glímunni, eins og að vísu
tíðkast oft“.
Ég leyfi mér að segja, að Glímu
deild Ármanns gerir ekki miklar
kröfur til rökvísi ritara síns. í
fyrri grein minni er á einfaldan
en ótviræðan hátt skýrt frá því
hvaða verðlaun var glímt um á
Þingvöllum 1921 og enn hefi ég
sagt frá því t0 frekari áréttingar.
Ég bendi enn á, nú sérstaklega rit
ara Glímudeildar Ármanns, að rétt
er og ómaksins vert að kynna sér
hvað gerðist manna á milli og í
blöðunum eftir konungsglímuna.
Sá bikar, sem H G. talar um. er
runnin undan rifjum þeirra her-
ská.u radda, en með öllu óviðkom-
andi fyrrnefndum glímudómara-
Vilji ritari Glímudeildar Ármanns
ekki fallast á þetta og ráðandi
menn í íþróttalífinu heldur ekki,
hvað er þá framundan í ve-rðlauna
veitingum fyrir íþróttir?
Hlutverk glímudómnefndar og
réttindi hennar til verðlaunaveit-
inga voru með öllu úr sögunni,
samtímis og fyrrnefndur glímu-
dómur var upp kveðinn og enn
síður höfðu aðrir menn rétt til
að veita verðlaun í nafni konungs
glímunnar nema sem frjálsar gjaf
ir, enda beri þá slikir gjafamun-
ir með sér hvernig þeir séu til
orðnir, eins og fyrr segir.
Þetta um verðlaunin á ÞingvöO
um 1921 er með öllu þýðingar-
laus. Vilji nútímamenn ekki trúa
mér, vill svo vel til, að allir glímu
mennirnir, sem þá.tt tóku í kon-
ungsglímunni 1921, eru lifandi og
við góða andlega heilsu, nema
Magnús Kjaran, hann er látinn,
Mennirnir eru flestir, eða allir
.þjóðkunnir. Ennfremur er til frá-
sagnar sá maður, sem fer með
æðstu tign, sem íþróttamenn ráða
yfir, Ben. G. Waage, forseti ÍSÍ.
Hann var í glímudómnefndinni, en
hinir, sem með honum stóðu að
því að veita þessi einu verðlaun,
sem keppt var um, eru látnir.
Myndu ekki þeir menn, sem
ekki trúa mér, vilja spyrja þessa
menn, ég nefndi þá alla í grein
minni 19. júní s. 1., og biðja þá að
svara þessum spurtiingum:
1. Um hvaða verðlauh var keppt
í konungsglímunni á Þingvöll-
um 1921?
2. Hvaða glímumaður hlaut þessi
verðlaun?
Með svörum við þessum spurn-
ingum, sem ekki yrðu með rökum
véfengd, ættu þrætur um þetta
mál að vera úr sögunni.
Það er of seint að iðrast eftir
dauðann. Ef til vill hefur glímu-
dómnefndin lent í þeirri aðstöðu,
að iðrast of seint Lifandi og starf-
andi dæmdi hún Guðmund Kr.
Guðmundsson sigurvegara. Sú á-
kvörðun dómnefndar gildir um
alla framtíð, en ekki það, sem hún
eða óánægðir áhorfendur kunna
að hafa gert síðar, t. d. með verð-’
launagjöfum.
Hörður Gunnarsson ætti að gera
sér það ómak að heimsækja Guð-
mund Kr. Guðmundsson ogyfá að
sjá með eigin augum sigurlaunin,
þau sönnu og réttu, konungsbikar-
inn fr 1921, þar með ætti hann að
átta sig.
Þó að ég lenti í því að rekast í
þessu verðlaunamáli til þess að
leiðrétta missögn, sem gat leitt til
algers mishermis, fer því fjarri,
að ég vilji með því blanda mér í
gerðir dómnefndarinnar í um-
ræddri glímu. Þegar harðast var
um þann dóm deilt, lagði ég aldr-
ei orð í belg og sama minnir mig,
að segja megi um hina glímufélag
ana. Þó hafði ég jafna vinninga-
tölu og sigurvegarinn og Hermann
Jónasson,fleiri, eða alla mögulega.
Þessu lýsti ég áður og endurtek
það ekki. Okkur varð Ijóst að upp-
kveðnum dómi, að sigurinn var
mældur á annan mælikvarða en
vinningafjölda. Hitt er ég fús til
að viðurkenna og víst oft látið í
ljós, að H.J. glímdi með miklum
glæsibrag 1921 og jafnan meðan
ég þekkti hann sem glímumann.
Læt ég hér með útrætt um þetta
mál, nema eitthvað óvænt komi
fram, t. d. það, að verðlaun, sem
veitt eru eftir á vegna óánægðra
áhorfenda, séu jafnréttrá og þau,
sem dómnefndir ákveða.
T í M IN N , laugardaginn 4, ágús 196£
6