Tíminn - 04.08.1962, Blaðsíða 14

Tíminn - 04.08.1962, Blaðsíða 14
Skipanir hans höföu verið mynd uglegar. Senorita Penny mátti ekki á nein hátt verða tortryggin. Hr. Greene varð ag sjá um að hann yrði kynntur fyrir henni, hinn elskulegi hr. Robertson myndi eflaust sjá um það; og kunningsskapurinn varð að þróást hægt og eðlilega, hafði hann skip- að. Jeffrey Greene hafði hlegið, þegar forsetinn sagði það. Og það fór nákvæmlega eins og hans hátign hafði vonað. Hr. Ro- bertson kynnti þau eftir miðdegis- verðinn sama kvöld og bauð Elen- or og hinum nýja gesti að drekka með sér kaffi. Hann sagði, að þetta væri síðasta kvöld sitt á Santa Felice, því að hann færi til Kingston næsta dag. Rose og Terry höfðu gengig út, og Elenor vonaði, að nú færi eitt- hvað að gerast, svo að einnig hún gæti farið að hugsa til heim- ferðar. Þegar hann tók um hönd henn- ar, þrýsti Jeffrey hana fas't og hún fékk samstundis traust á hon- um. — Hr. Greene er ljósmyndari, sagði hr. Robertson vingjarnleg- ur. — Hann hefur fengig það starf að mynda alla fögru stað- ina hér á Santa Felice. — Já, það er mikil fegurð hér, sagði Elenor. — Unaðslegar, litl- ar sandstrendur, háir pálmar, kór-1 alrif og hitabeltisgróður. En mér persó'nulega finnst nú börnin það fallegasta. Þau eru aldeiiis ólýs- anleg. Jeffrey Green kinkaði kolli. — Eg sá nokkur á götunum, þegar ég kom frá bátnum, og ég er sam- mála yður. Hafið þér áhuga á ljósmyndagerð, ungfrú Penny? — Eg er bara venjulegux áhuga ljósmyndari, sem þykir gaman að festa á filmu það, sem ég sá. sagði Elenor og brosti við. — Ljósmyndun er virkileg list að mínu viti, skaut hr. Robertson inn í, og nýi gesturinn hóf þegar langan fyrirlestur um Ijósmynda- vélina og allt ,sem henni tilheyrði. Elenor hallaði sér aftur í stóln- um og hlustaði. John Graham — því að þetta hlaut að vera hann — hafði sannarlega valið sér á- gæta iðju sem skálkaskjól. Hann gæti nú rásað um eyjuna eftir vild, og engan myndi gruna neitt. Mennirnir ræddu ljósmyndun af kappi og Elenor hafði sig lílt í frammi. Hún taldi það hyggilegra, því að það hefði kannske vakið tortryggni, ef þau hefðu strax orð- ið kumpánleg hvort vig annað. Hótelstjórinn var sjálfsagt nálæg- ur, tilbúinn að gefa forsetanum skýrslu um allt, sem hann heyrði. Að lokum leit hr. Robertson á armbandsúr sitt, hrópaði upp yfir 1 sig, er hann sá, hversu áliðið var, og bauð góða nótt .Jeffrey var á- fram formlegur. — Og hversu lengi hafið þér dvalið á eyjunni, ungfrú Penny? — í tvær vikur. Það hefur ver- ið ákaflega skemmtilegt, mér þykir orðið mjög vænt um þessa eyju. Allt er svo fallegt og lit skrúðugt hérna, ég er viss um, að ég sakna Santa Felice, þegar é? hverf aftur heim til Englands — Já, eyjan er býsna ólík ætt- jörð okkar, ekki satt? Hann leit athugull á hana. — Eruð þér líka Englendingur, hr. Greene? — Já, ég tel mig vera það. Eg fæddist í Exeter, en foreldrar mínir gerðust innflytjendur til Kanada, þegar ég var barn, og síðan höfum .við ferðazt mikið. Það var satt, hann hafðj engu að leyna um bernsku sína, en hann kærði sig hins vegar ekki um að segja þessari stúlku né nokkrum öðrum frá lífi sínu hjn síðari ár. — Upp á síðkastið hef ég dval- ið f New York, hélt hann áfram. — Það er bandarískt vikublað, sem hefur fengig mér þetta verk að vinna. Hún hló. Þetta hljómagj allt svo sannfærandi. — Þér þekkið orðið eyjuna, ungfrú Penny, hélt hann áfram. — Hvernig er með samgöngutæki? — Því miður eru þau víst ekki ýkja mörg. Hún lýsti eldgamla bílskriflinu, sem hún hafði ekið í, og örfáum gömlum strætisvögnum, sem hún hafið séð, svo leit hún beint fram- an [ hann og sagði: — Vinir mínir og ég höfum leigt tíkkur bíl, okkur langar til að sjá okkur betur um á eynni, fara upp til fjallanna, skoða ekr- urnar hinum megin á eyjunni. Við ætlum líka að tína orkídeur, mér er sagt hér vaxi mikið af þeim. Kannski — hún hikaði ögn. Hvað. er þetta var ekki maðurinn, sem hún beið eftir? — Kannski þér vilduð koma með í einhverja ferð- ina? Yður gæfist got» tækifæri til að taka myndir. — Þetta er elskulega boðið. Þessir vjnir yðar, hvað eru þeir margir? — Bara tveir, Rose og Terry Olarence, indælis hjón, þau eru hér í brúðkaupsferð. Og svo ætl- ar Mario náttúrlega að koma með, hann er leiðsögumaður minn og ráðgjafi, burstar skóija mína, ber föggur mínar og heldur fyrirlestra um spænska húsagerðarlist — Ef það er raunverulega svona erfitt með samgöngur hér, þætti mér mjög vænt um að fá tækifæri til ag komast upp i fjöllin. En ég hef nóg að gera að skoða mig um í borginni, fyrstu dágana Elenor fannst tími til komjnn að bjóða góða nótt og hann sat kyrr og reykti hugsandi um stund. Bifreiðinni var ekið að hótelinu dagin neftir, og Elenor brá í brún, þegar hún sá farkostinn. Hann var mjög stór og langur og hár, og eftir stærð mótorsins að dæma, var hann mjög benzínfrekur. Terry virti bílinn fyrir sér efa- gjarn, en hristi höfuðið, þegar hún leit á hana. — Eg efast um, að hann fari í gang. Heldurðu, að þú ættir að reyna? — Það getur verið, að hann renni, svaraðj hún á báðum átt- um, — niður í móti. — Leyfist mér að stinga upp á, að senorita reyni hann? Mario tiplaði æstur kringum bílinn og' kíkti á allt. — Það var snjöll hugmynd. Þú kemur með mér. , Svo virtist sem hann væri ekki viss um, að hugmyndin væri mjög snjöll, en þegar Terry minnti hann á, að hann hefði lofað að fylgja senoritu sinni í blíðu og /stríðu, gafst Mario upp og settist varlega i framsætið. Hann starði á Elenor, sem paufaðist í ekils- sætið og tók að skoða mælaborð- ið og athuga gírskiptinguna. Gisti hússtjórinn stóg á tröppunum og neri stoltur saman höndum, hafði honum ekki tekizt hig ótrúlega? Að útvega senorjtu bifreið, eins og hún hafði óskað? Að baki hans stóð Jeffrey Greene, hann veif- aði og brosti, þegar hún leit í átt til hans, og Mario virti hann fyrir sér, svipb'rigðalaus. — Hver er þessi maður, senor- iía? sþurði hann hraðmæltur. — Einhver hr. Greene, svaraði hún annars hugar. — Hann er ljósmyndari og kom í gær. Hún setti fótinn á startarann, og henni til mikillar furðu, fór bíllinn strax í gang. — Jæja! — Og þá ökum við! hrópaði Mario og hún hló. Terry hrópaði stríðnislegt húrra, hótelstjórinn hneigði sig djúpt og svo óku þau af stað. Elenor varð þess fljót vör, að gott var að stjórna bílnum. Heml- ar voru i góðu lagi, en fjaðrir 124 þann 12. september svohljóðandi lýsingu á athöfnum hans í Wash- ington: „Forsætisráðherrann hélt af stag í gærkvöldi til Hyde Park og svo áfram heim. Hann talar enn um að fara með flugvél, en ég efast um að hann geri það. Fram- koma hans hefur verið til fyrir- myndar siðan hann kom til Wash- ington. Hann hefur verið athafna- samur, en ekki stjórnlaus. Eg var mjög áhyggjufullur yfir því hverju hann kynni að valda, þegar við héldum, eftir áeggjan hans, fund með forsetanum og bandarísku herráðsforingjunum. Samt gerðist ekkert eftirsjáanlegt, eins og þú munt sjálfur ■ komast að raun um . . . “ Sunnudaginn 19. september kem ur Churchill aftur til Englands. Brooke hitti hann þá um kvöldið, kl. 9 e.h. í Euston, með hinum venjulega hópi ráðherra og her- ráðsforingja. Næsta dag hófst gamla samstarfið aftur. Eftir að hafa stýrt herráðsfundi um morg- uninn og snætt hádegisverg með pólska yfirhershöfðingjanum, varði Brooke því sem eftir var dagsins til að búa sig undir ráð- herrafundinn á mánudagskvöldið, sem undir stjórn forsætisráð- herrans stóð yfir frá klukkan 5,30 til 8,30 e.h. „Að ráðherrafundinum loknum, hringdi Winston til mín, til að vita hvort ég hefði lesið ræðu hans, sem ég hafði ekki gert. Hann kvaðst vona að ég gerði það, þar eð hann vildi að öllum lfkindum ræða við mig um hana eftir miðdegisverð. Þar sem ég hafði Ivan Cobbold til að borða með ,mér miðdegisverð, var ekk; mikill tími til ræðulesturs fyrir mig. Laust eftir miðdegisverð var sent eftir mér, svo að ég varð að fará til Downing Street 10, og dvelja þar til klukkan 2 e.h. við að kynna mér og tala um ræð- una . . . “ „Oft kom það fyrir“, skrifaði Brooke eftir stríðið — „að ég varð að taka þátt með Winston í síðasta undirbúningi ag ræðum hans. Skrifborðið hans allt var venjulega þakið bréfum með köfl- um úr „ræðunum, sem hinir og þessir menn höfðu sent aftur, á- samt athugasemdum eða gagn- rýni . . „28. september. Herráðsfor- ingjafundur þar sem við rann- sökuðum uppkast forsætisráðherr- ,ans um aðgerðir á Indlandshafj. Auk hinna ómögulegu Sumatra- aðgerða, vonar hann að hægt verði að framkvæma Akyab, Ram- ree (Arakan) og Rangoonaðgerð- irnar, allar á árinu 1944. Ef Þýzka land verður sigrað í lok þessa árs, er kannske von um að hægt verði að gera eitthvað af þessu, en Þýzkaland hefur enn ekki verið sigrag . . . Ráðherrafundur klukkan 5,30 e.h., sem stóð yfir til klukkan 7,45 e.h. Því næst héldum við her- ráðsforingjafund frá klukksn 9 e.h. til 10,30 e.h. til þess að undir- búa fund með forSætisráðherran- um, sem stóð yfir frá klukkan 10,30 til 1 e.m. Við gerum næst- um því ekki neitt, eða a.m.k. ekk- ert, sem ekki hefi verið hægt að | gera á einni klukkustund. Hann var sannfærður um að við værum að leita að öllum hugsanlegum afsökúnum til að forðast fram- kvæmdir Sumatra-aðgerðanna . . . 29. september. Eftir herráðsfor- ingjafundinn í morgun sendi for- sætisráðherrann eftir mér og reyndist vera í miklu betra og samvinnufúsara skapi. Hann byrj aði með því að segja, að hann væri eins áhyggjufullur og ég vegna Miðjarðarhafsstefnu okkar og, að hann vildi að ekkert væri gert, sem kynni að draga herlið burt af Miðjarðarhafssvæðinu. Eg Sigur westurweida, eftir held að hann hafi fundið, að hann var í ónotalegu skapi kvöldið áð- ur og viljað bæta fyrir það á ein- hvern hátt. Þessi yfirbót varð samt skamm- vinn. Næsta dag, 30. september, skrifaði Brooke: „Við tókum enn einu sinni að- gerðirnar á Norður-Sumötru til yfirvegunar, til þess að komast að raun um, hvort hægt væri að framkvæma þær, án þess að hafa áhrif á hernaðaraðgerðirnar á Miðjarðarhafi. Upplýsingaþjónust- an er ófullkomin og þess vegna er erfitt að gera sér sanna mynd . . 1. okótber. Herráðsforingja- fundur þangað til klukkan 12. Þá fundur með forsætisráðherranum, herráðsforingjum, Dickie Mount- batten og Poidnall. Klukkustund- ar orðasenna milli mfn og forsætis ráðherrans viðvíkjandi því atriðj, hvort flytja ætti herlið burt frá Miðjarðarhafssvæðinu til árásar- aðgerða á Indlandshafi Eg var ejndregið á móti því, að fækkað yrði herliði á Miðjarðarhafi, til þess að búa Mountbatten út til glatfralegra framkvæmda á Sum- ötru. Forsætisráðherrann var þess hins vegar albúinn að bregða al- gerlega út af okkar fyrri ákvörð- unum, og hefja aðgerðir gegn Japönum og láta Þjóðverj^ sitja á hakanum. Mér tókst samt að breyta þessum áformum hans að lokum.“ Löngun forsætisráðhérrans til að sóa brezkum efnum í þetta fjarlæga og áhættusama fyrirtæki, stafaði, að því er Brooke grunaði, af þeirri veglyndu ósk hans að bæta fyrir órétt er hann hafði beitt garnla starfsbróður sinn, Louis prins af Battenberg, í flotamálaráðuneytinu, 30 árum áður, með því að gefa hinum á- gæta syni hans tækifæri til að vinna sér frægðar. Bandaríkjaforseti var hins veg- ar fylgjandi hernaðarlegum stór- aðgerðum Breta á Burma. En þær urðu að gerast, ekki á ströndinni, heldur i hinum ókleifu fjöllum mnlandsins, í þeim tilgangi að endurvopna flutningaleiðina á landi til Kína Chiang Kai-sheks, á hvers framtíð og baráttuþreki hann hafði næstum óskiljanlega trú. Auk hans og Marshalls hers- höfðingja var Kína aðmíráll mjög fylgjandi þessari kínversku stefnu, en hann vildi, eins og allir banda- rískir sjóliðsforingjar, hefna fyrir ósigurinn í Pearl Harbour, eins fljótt og því yrði frekast við komig ag hann áleit að á megin- landi Kína væri hjnn ákjósanleg- asti bækistöðvastaður fyrir þær herdeildir, sem tortíma skyldu Japan. Á Quebec-ráðstefnunni hafði hann tryggt sér eftir þráláta andstöðu hinna brezku fulltrúa, samþykkj hinna sameinuðu her- ráðsforingja með því að gerðar yrðu á næstu tólf mánuðum árásir á Kyrrahafseyjar, sem lutu yfir- ráðum Japana, s.s. Gilbertseyjar, Marshallseyjar, Carolineeyjar, Pal aus og Marianas. Og hann eyddi heldur ekki neinum tíma til ónýtis Á sama tíma og banda- menn voru að reyna að ná fót- festu við Salerno, var Kína að búa sig undir ag fljúga til Pearl 14 T f M IN N , laugardaginn 4. ágúst 1932

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.