Tíminn - 21.12.1962, Blaðsíða 5

Melaöldur — Tnýrasund
ar í Víðihlíð. Þar var fjölmennt
stöðuvötn. — Allt þetta blasti við heimili og stórt bú. Þar var gaman
fólki,
augum vegfarandans fram undan
á heiðinni. Hestarnir þræddu ör-
uggir göturnar. Fyrstur fór tösku-
hestur póstsins, þá pósturinn á
Grána sínum, en síðast fór kona í
dökkum reiðfötum á Ijósrauðum
hesti.
Pósturinn var hár vexti, harður
á svip með rúnir íslenzkra vetra.
Hann hafði litla pósttösku á ann-
arri hliðinni en gljáandi pósthorn-
að vera með mörgu ungu
þó að mikið væri unnið.
Þarna hófst saga hennar. Vor-
straumur ungs mannlífs streymdi
um æðar henni. Hún komst í kynni
við ástina, — og þau kynni leiddu
af sér hrösun. Sú hrösun varð
henni afdrifarík. Hún hafði fylgt
henni síðan og haft áhrif á allt líf
hennar.
En ástin kom ekki í fylgd með
með því, að' hún eignaðist barn —
fallegan dreng. Engu varð leynt
lengur.
Hún mundi enn hvað hún varð
hugfangin, er
fyrst í rúminu
Honum ætlaði
sitt. En það fór á annan veg.
Guðrún húsfreyja var þung á
brúnina meðan þetta stóð yfir. En
á þriðja degi frá fæðingu barns-
ins, vatt hún sér inn til Sigrúnar,
tók barnið og sagði:
„Ég ætla að sjá um þetta barn.
En þú verður að fara héðan af
heimilinu og í annan landsfjórð-
ung á krossmessu í vor. Ég mun
sjá- um, að þessari kröfu minni
verði framfylgt."
Þar með hafði hún fengið sinnj
dóm. Guðrún hefndi sín með því
að taka það frá henni, sem henni
þótti vænst um.
Þegar hún komst á fætur, sagði
ar sinnar. Og auðséð var, að hann
hafði ekki kjark til að rfsa gegn
konu sinni. Þá sá hún enga leið
aðra en ag beygja sig fyrir hin-
um þunga dómi húsfreyjunnar.
Þegar hún fór, fékk Ámi henni
fé fyrir fargjaldi. Það gerðist úti
í skemmu morguninn, sem hún
fór. Þar kvaddi hún hann. Sú
kveðjustund var hlý og innileg.
Það var sárt að verða að sjá af
drengnum sinum. Það hjartasár
blæddi enn. Frá þeirri stundu
hafði hún ekki séð hann. Aðeins
frétt um hann í bréfum. Frá þeim
tíma hafði hún verið í útlegð frá
öllum sem hún unni.
Öll þessi óralöngu ár hafði hún
verið í vinnumennsku hjá vanda-
lausum aðallega á tveimur bæj-
um. Og fátt átti hún nema rauða
hestinn sem hún reið, og nauðsyn
leg föt. Nú voru liðin 30 ár frá
því að hún fór úr átthögunum.
Og þótt hún hefði verig hjá góðu
fólki, hvarflaði þó hugurinn oft
til Sveins — drengsins hennar. Nú
var hann kvæntur fyrir nokkrum
árum og tekinn við búinu í Víði-
hlíð. — Hann var efnismaður og
naut álits í sveitinni. Hún ól alltaf
með sér þá leyndu von, að hún
fengi einhvern tíma að koma til
hans.
En á hvaða ferðalagi var hún
nú? Til þess lágu sérstakar ástæð-
ur. Á einmánuði hafði hún fengið
bréf frá Sveini. Það bréf lærði
hún fljótt utan að. Vonir hennar
voru að rætast.
Bréfið var svona:
Víðihlíð, 15. marz 18—
Elsku mamma.
Þér þykir líklega skrýtið, að fá
bréf frá mér. En ástæðan til þess
er sú, að Guðrún dó núna á þorr-
anum. Nú ætla ég að bjóða þér
að koma til mín í vor. Pabbi er
við góða heilsu. Okkur líður öll-
um vel. Börnin eru orðin þrjú.
Ég vonast eftir svari sem fyrst.
Vertu kært kvödd.
Þinn sonur
Sveinn Árnasoft^
Þetta bréf hafði djúptæk áhrif
hún Arna, að hún vildi hafa barn- >
ið með sér, þó að hún sæi engin; á hana. Hún gladdist innilega yfir
ráð til þess. Hann tók því fálega ræktarsemi sonar síns, þótt hann
og hún fann, að hann vildi ekki I hefði aldrei séð hana. Hún grét
hún sá drenginn hjálpa henni neitt í því efni. Ef- af gleði í einrúmi það kvöld. Hún
við hliðina á sér. laust hafði hann fengið að heyra ákvað að þiggja boðið, skrifaði
hún að helga líf ýmislegt vegna þessarar yfirsjón- Framhald á bls. 10.
ið á hinni. Þetta er frá þeim tím- neinum af ungu vinnumönnunum
um, þegar póstar voru konunglegir! í Víðihlíð, sem tuskuðust við
embættismenn, og því var mótuð stúlkurnar úti á enginu alla daga.
konungleg kóróna í pósthornið. j Nei, það ótrúlega gerðist. Hús-
Konan var f meðallagi há, frem- bóndinn sjálfur felldi hug til henn-
ur þéttvaxin með dökkt hár, sem: ar og hún endurgalt ást hans af
farið var að grána. Alvörublær, allri sálu sinni — ást í meinum.
hvíldi yfir andlitinu, og áhyggjurjHjá þessari ungu, draumlyndu
og raunir höfðu rist það rúnum j stúlku fann hann það, sem hann
sínum. Hún var kringuleit og frem-í saknaði í hjónabandi sínu — ein-
ur lagleg í andliti. ' tóga, heita ást.
Þetta ferðafólk var statt á Jökul- Þau Árnj og Guðrún voru barn-
dalsheiði á austurleið. Vötn heið- laus. Hún skörungur í allri bú-
arinnar og mýrarflóar blöstu við sýslu og stórlynd, en hann við-
augum. Enn var lítill gróður á heið kvæmur og veikiyndur.
inni, þótt komið væri fram í júní. Og nú hófst ævintýrið í lífi
Vorið hafði verið kalt. Vorkuld- hennar. En hvað hún var sæl þetta
arnir eru eitt af ömurlegustu fyrir-
brigðum íslenzkrar veðráttu.
En hver var hún þessi kona, sem
hér var í fylgd með póstinum? Var
hún að koma úr stuttri heimsókn
frá frændum eða vinum?
Sigrún Halldórsdóttir hét hún
fullu nafni. Ættuð var hún austan
af Héraði og var nú á heimleið í
átthagana. Eigi var hún að koma
úr stuttri heimsókn heldur langri
sumar. Hún gekk eins og í draumi.
Þau fengu mörg tækifæri til að
vera ein. Stundum í engjunum,
stundum í smalamennsku eða í
ýmsum afkimum, þegar skyggja
tók á kvöldin. Hann var hlýr og
ákafur eins og æskumaður, sem
bergir í fyrsta sinn af bikar ást-
arinnar. Þarna j Víðihlíð lifði hún
mestu sælustundir ævinnar. —
Leynifundir — ástarhót — leynd-
dvöl norður í Fnjóskadal. Hugur- armál. Allt var þetta svo lokkandi.
inn varð viðkvæmur eftir því sem Þessi ár voru í huga hennar eins
nær dró ættarslóðum hennar.
Hún var á leið heim.
Það var góður tími til að hugsa,
meðan hestarnir fetuðu sig áfram
niður heiðina, og hugur konunn-
ar reikaði aftur í liðinn tíma.
Ung að árum ^ fór hún vinnu-
kona til þeirra Árna og Guðrún-
og hugljúft ævintýr — dásamleg-
ur draumur
En hvorugt þeirra minntist
nokkru sinni á afleiðingar eða
leikslok. Þau voru alltof sæl til
að hugsa um það. En þessir unaðs
legu dagar liðu alltof fljótt. Og;
þessu stutta en fagra ævintýri lauk |
9