Alþýðublaðið - 12.02.1940, Blaðsíða 2

MÁNUDAGTUR 12. FEBR. 1§4».
Ljóti andarunginn
36) Og svo flýtti hann sér af stað. Hann hljóp yfir akra og engi
— það var stormur, og honum verttist ervitt að komast áfram.
37) Undir kvöld kom hann að litlu, fátæklegu bændabýli. Það
var svo hrörlegt, að það vissi ekki sjálft á hvora hliðina það
átti að detta, og þess vegna stóð það.
, 38) Og það hvessti stöðugt 39) Þá tók hann eftir því, að
meira og meira og ljóti andar- hurðin var farin af hjörunum
yhginn varð að kúra sig niður, og hann gat smogið inn 1 kof-
svo að hann fyki ekki. ann.
til kaupenda út um land
Munið, að Alþýðublaðið á að greiðast fyrirfram
ársfjórðungslega. — Sendið greiðslur yðar á
réttum gjalddögum, svo sending blaðsins trufl-
ist ekki vegna greiðslufalls.
Þeir, sem óska, geta fengið blaðverðið krafið
með póstkröfu.
1
ALÞYÐUBLABIÐ
UMRÆÐUEFNl
Kvötdvaka.
Félag Snæfellinga og Hnapp-
dæla efnir til kvöldvöku að Hótel
Bprg fimmtud. 15. þ. m. Kem-
ur kvöldvaka þessi i stað hins
venjulega Snæfellingamóts.
Viðbótarbyggingu
við klæðaverksmiðjuna Gefjuni
á Akureyri er nú nær því lokið;
en byrjað var á verkinu 12. ág.
s .1. Hið nýja hús er 14 sinnum
18 metrar að grunnmáli, tvær
hæðir. Á neðri hæð eru tvær
vinnustofur fyrir dúkahreinsun og
teppagerðir, snyrtiklefi, mjög
vandaður að útbúnaði, og
geymsla fyrir litaða ull. Á efri
hæð er samkomusalur starfs-
manna, 17 sinnum 7 metrar,
kaffistofa, 6 sinnum 7 metrar og
©ldhús, 4 sinnum 4 metrar. Sam-
komusalurinn var vígður 3. þ.m.
með miðsvetrarsamkomu, og var
þar mikið fjölmenni-saman kom-
ið og skemmtun hin bezta. FO.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
Strangar kröfur á hendur
lögregluþjónum og sektir ef
út af er burgðið. En hvemig
er með launakjör þeirra? Er
það ekki beinlínis skaðlegt
að borga lögregluþjónum
sultarlaun? Um kvikmynda-
hús og hljóðvélamar. Gam-
all bóndi skrifar um hrafn-
inn og veiðibjölluna. Enn um
bréfin, *em hverfa. Útgáfa
íslendingasagna.
ATHUGANIR
HANNESAR Á HORNINU.
—o—
AGT ER, að hinn nýi lögreglu-
stjóri hafi tekið upp sfrangari
reglur um framkomu lögreglu-
þjónanna og starf þeirra. Það fylg-
ir sögunni, að lögregluþjónarnir
skuli ekki skeggræða við kxmningj-
ana sína nema þeir séu að svara
efbættislegum spurningum vegfar-
endia. Þeir megi ekki sinna neinum
einkastörfum meðan þeir eru á
vakt, ekki heimsækja neina eða
þi&fíja góðgerðir eða neitt þess
háttar. Ahnars munu þetta vera
gamlar reglur. Þess skal getið til
skýringar, að venjan er sú. að lög-
regluþjónar eru aldrei meira en 2
tima úti í einu og 1 tíma inni.
ÉG TEL að þaö sé rétt að styðja
að þessari viðleitni lögreglustjóra
að ekkert sé við því að segja,
að lögregluþjónar fylgi alveg sér-
stökum reglum um alla hegðun á
almannafæri og að þeir sæti ein-
hverjum sektum, ef út af er brugð-
ið. Þetta er nauðsynlegt einmitt
vegna þess, að það verður að skapa
fullkomna virðingu fyrir lögreglu-
mönnunum, svo að þá sé alltaf
hægt að verja með góðri samvizku,
og það er líka vitanlegt, að fólk
gerir miklu meiri kröfur til lög-
regluþjóna en annarra manna.
EN ÉG VIL SEGJA ÞETTA til
viðbótar: Með auknum kröfum á
hendur lögregluþjónum hlýtur að
verða enn verra fyrir váldhafana
að halda niðri launum þeirra.
Launakjör þeirra eru mjög bág-
borin. Byrjandi fær aðeins 265
krónur á ménuði. Þegar hann er
skipaður, eftir eitt ár eða svo, fær
hann 350 krónur og svo hækkar
það smátt og smátt upp í 420 krón-
ur. Nú hlýtur öllum að vera það
ljóst, að það má ekki launa lög-
regluþjóna illa og það er hvergi
gert. Það gæti líka verið beinlínis
skaðlegt, því að menn, sem berjast
sífellt í bökkum, verða fyrir freyst-
ingum, og sérstaklega þurfa lög-
regluþjónar a. m. k. að hafa sæmi-
ieg þurftarlaun og heldur ríflega
það. En það er ekki hægt að segja
um launakjör lögregluþjónanna og
sízt nú. Enginn fjölskyldumaður
og jafnvel ekki einhleypur maður
getur lifað viðunandi lífi á 265 kr.
á mán. og jafnvel ekki 350. Þó að
sumir þurfi að lifa á þessu og jafn-
DAGSINS.
vel minnu, þá er það ekkert líf og
ekki hægt að miða við það.
HAUKUR f HORNI skrifar mér:
„Það er ekki auðvelt að koma á
umbótum í Reykjavík, ekki heldur
£ því smáa. Hér hafa blöðin átt
mikla sök og eiga enn, því að oft
og tíðum hafa þau ekki viljað taka
aðfinnslur manna, það mátti ekki
koma við kaunin á neinum. Hér
fer þó margt aflaga, og margt er
óboðlegt, enda hefir fólk vanizt á
að gera ekki miklar kröfur né
strangar til fegurðar eða smekks,
og er það illa farið.“
„ÞAÐ, SEM ÉG ætla að gera að
umtalsefni, mun mörgum þykja
lítilfjörlegt. En þar sem um er að
ræða eitt af því fáa, sem fólk hefir
sér til skemmtunar út á við í þess-i
um lue, nefnilega bíóin, er málið
ekkert smámál. Bíó geta verið
bæði vond og góð, bæði mennt-
andi og spillandi. Óvíða mun inn-
gangur á Bíó seldur jafndýru verði
og hér hjá okkur, en hvað fáum
við fyrir peningana?“
„HLJÓÐVÉLARNAR eru í svo
megnu ólagi á báðum bíóunum, að
það er óboðlegt fólki, sem greiðir
fullan inngangseyri. Það er eins og
að hlusta á vont útvarpstæki, sem
er stillt af handahófi og ekkert
gert til að reyna að bæta hljóðið.
Það verður kánnske fært fram til
afsökunar, að erfiðar samgöngur
séu við útlönd og tæki sem þessi
sé ekki hægt að íá eða gera við
hér á.landi. En það er engin af-
sökun, því að það bar mjög á þess-
um galla löngu áður en samgöng-
ur tepptust vegna stríðsins.“
„ER EKKERT HÆGT AÐ GERA
í þessu efni? Það er raun að hlusta
á söngmyndir hér, og raunar allar
hljóðmyndir. Ef ekki verður neitt
að gert, verður að lækka aðgangs-
eyrinn og minnka gróðann. Fólk á
heimtingu á umbótum í þessu efni.
í öðrum löndum eru svona mál
ekki svo smá, að það sé fyrir neð-
an virðingu.yfirvaldanna að skípta
sér af þeim. Ég segi þetfa af því
að mér er vel við bíóin, sæki þau
oft og hefi látið margan pening í
þann sjóðinn. Ég tek þetta fram,
af því að margir hér eru þeirrar
skoðunar, að aðfinnslur séu birtar
af persónulegri illkvittni, en ekki
af umbótahug eða virðingu fyrir
málefninu. Það mætti telja fram
ótal fleira, sem aflaga fer í þessum
bæ, en ég læt staðar numið nú.“
(Haltu áfram, Haukur!)
GERALDÍNA skrifar: „Mig
langar að minnast svolítið á bréf-
in, sem aldrei koma til skila. Það
er svo að sjá, sem sérstaklega hafi
borið mikið á þessu í vetur, og er
það mjög bagalegt í mörgurn til-
fellum þegar bréf ekki koma fram,
og er mér næst að kenna pósthús-
inu um það, þrátt fyrir mótmæli
póstmeistara. Ég veit um 2 bréf til
mín x nóv., sem ekki hafa komið í
mínar hendur, annað frá Dan-
mörku, en hitt norðan úr landi. Ég
veit með vissu, að þessi bréf bæði
voru sett í póst. Ég hefi spurzt
fyrir um þau á pósthúsinu, en allt
kemur fyrir ekki. Það skal tekið
fram, að þetta voru hvorki reikn-
ingar né rukkunarbréf. Annars er
það mjög óviðeigandi af póstmeist-
ara að lýsa því opinberlega jrfir,
að fólk sé að skrökva sig frá skuld-
um með því að segjast ekki fé
bréfin. Það væri í það minnsta
fróðlegt að vita, hvaðan sú ályktun
stafar."
ÞAÐ ER MISSKILNINGUR, að
póstmeistari hafi haldið þessu
fram um fólk almennt, en hitt
sagði hann, að það væru til dæmi
um það, að fólk reyndi að komast
frá skuldagreiðslum með því að
halda því fram, að innköllunarbréf
hefðu ekki komið til þess.
JÓN ARNÓRSSON á Akranesi
sendi mér fyrir nokkru eftirfar-
andi bréf: „Fyrir síðasta alþingi lá
frumvarp um eyðingu hrafns og
svartbaks, og' af því sem fram hef-
ir komið í þessu sambandi, hefi ég
ekki orðið var við, að fuglar þessir
ættu marga talsmenn. Þó er það
svo, að einnig þeir eiga að njóta
sannmælis. Vildi ég því mega láta
uppi mína reynslu af sambúðinni
við þá, en í rúm 50 ár hefi ég búið
á jörðum, sem þessir fuglar voru
tíðir gestir á, og er þá saga mín á
þessa leið:“
,.UM SVARTBAKINN get ég
ekki munað, að hann hafi grandað
nema 2 lömbum frá mér öll mín
búskaparár, og í öllum þeim til-
fellum munu lömbin hafa verið
veikburða oy varla lífvænt. Iiann
hefir því ekki verið neinn skað-
semdargripur gagnvart mér. Vildi
ég því vona, að eyðing hans gengi
ekki út í þær öffar, sem til ger-
eyðingar drægi.“
„HRAFNINN er heinlínis kunn-
ingi minn, enda hefi ég þá sögu af
honum að segja, sem mjög kemur í
béga við sögur þeirra, sem telja
hann skaðræðisgrip í varplöndum.
Ég bjó um skeið á jörð, sem varp-
hólmi fylgdi, og í klettasnös í þeim
sama hólma áttu hrafnshjón hreið-
ur sitt. Ég amaðist ekkert við
krumma, enda fullyrði ég, að hann
gerði mér engan skaða, og æðar-
fuglinn umgekkst hann sem kunn-
ingja sína án allrar áreitni. Mér
er ljóst, að hrafninum hefir fjölg-
að og þar af leiðandi verður
mergðinni erfiðara um að afla sér
fæðu, en að honum sé eiginlegt að
ráðast í þeim tilgangi á lifandi
skepnur, ef annað er til, því mót-
mæli ég, og er þetta byggt á eftir-
tekt og reynslu 82 ára gamals
manns.“
VINUR ÍSLENDINGASAGNA
skrifar: „Þú afsakar þótt ég bendi
á það, að mér finnst fávíslega
spurt, þegar menn eru í vafa um
hvort íslendingasögur sé fáanleg-
ar. Vitanlegt er, að útgáfa sú, er
Sigurður Kristjánsson hóf 1890 á
íslendingasögunum, er enn fáan-
leg og með svo ómerkilegri hækk-
un, að ekki er sambærileg við
tímakaup nokkurs manns. Þeger
Valdimar heitnum sleppti Við út-
gáfuna, fekk Sigurður Kristjéns-
son Benedikt Sveinsson til þess að
gefa út sögurnar og nú um undan-
farin ár hefir Guðni Jónsson gefið
sögurnar út. Þetta var hverjum
manni hér í bæ vorkunnarlaust að
vita, sem fer um Bankastræti, að
ég ekki tali um þá, sem nenna að
fylgjast með í því, sem út kemur
af bókum og þeir hafa áhuga fyrir.
Þá má benda á, að fonritaútgáfan
er tiltölulega ódýrari en flest ann-
að, sem hér kemur út og fólk hefir
keypt. Nægir í því sambahdi að
benda á greinargerð um það í-Eim-
reiðinni."
ÉG VIÐURKENNI að það var
slysni minni að kenna að minna
ekki á útgáfu Sigurðar Kristjáns-
sonar á íslendingahögunum, er ég
birti bréf það, er hér er gert að
umtalsefni. Ég vissi um hana, en
því var alveg stolið úr mér er ég
gekk frá nefndu bréfi. íslendinga-
sögurnar eru til, og mjög ódýrar.
Ég hefi lítils háttar orðið var við,
að maður, sem hefir einhver af-
skipti af sölu þessara bóka, hefir
litið á bréfið, sem ég birti, sem
f jandskap við sig. Er það eitt dæm-
ið um það, hvað sumir menn geta
verið lítilsigldir og heimskir, þó
að hrokann og merkilegheitin
vanti ekki.
Hannes á horninu.
Bón
í pökknm
ódýrt
Ásvallagötu 1. Sími 1678.
TJARNARBÚÐIN. Sími 3570.
Dúengjaföt, matrosföt, jakka-
föt, frakkar, skíðaföt. Sparta,
Laugavegi 10, sími 3094.
Saumanámskeið í kven- og
barnafatnaði byrjar 13. þ. m.
Tvær vanar stúlkur kenna.
Sanngjarnt verð. Saumastofa
Guðrúnar Arngrímsdóttur,
Bankastræti 11, sími 2725.
Útbreiðið Alþýðublaðið!
JOHN DICKSON CARR;
Morðin í vaxmpdasaíninn.
48.
Ég tók til fótanna, ákveðinn í því, að reyna að bjarga mér.
Það hlutu að vera dyr hér einhvers staðar. Ef ég hlypi inn
til gestanna, var ekki hægt að taka mig þar, þeir myndu
ekki vilja eiga það á hættu að láta gestina sjá það, að einn
gesturinn væri tekinn. Fljótt nú, ég varð að finna dyrnar.
Þarna sá ég mann með hvíta grímu.
Ég tók til fótanna. Hann nálgaðist mig, maðurinn með hvítu
grímuna. Þjáningarnar liðu nú um allan líkama minn. Ég
vissi nú ekki um annað en það, að ég hataði alla menn með
hvítár grímur.
Ég sá grímumanninn reiða höndina til höggs og sá blika á
hníf í hendi hans. Ég bar upp höndina til varnar og kom höggi
á manninn undir kjálkann. Hánn snérist í hálfhring og féll
til jarðar með hásu hrygluhljóði. Svo tók ég til fótanna aftur.
Ég heyrði fótatak að baki mér. Eitthvað vott rann ofan í aug-
un á mér. Ég þóttist vita, að það væri blóð. Þarna kom ég
loks auga á dyr. Maðurinn, sem kom á móti mér, hefir hlotið
að standa vörð við þessar dyr. Eg rétti út höndina og þrýsti á
hnappinn. Ég reyndi að þurrka blóðið af andlitinu á mér, en
það hélt áfram að streyma. Það var eins og klukkum væri
hringt inni í höfðinu á mér. Ég ýtti á hurðina, reikaði inn
hálfmeðvitundarlaus og skellti aftur hurðinni á eftir mér.
Ég var staddur í gangi. Einhvers staðar heyrði ég hljóð-
færaslátt. Ég hlaut að vera einhvers staðar nálægt samkomu-
staðnum. Ég gat ekki gengið lengra, því að ég var gersamlega
Sjónlaus. Ég lét fallast upp að veggnum. Mig snarsvimaði. Ég
greip ofan í vasa minn eftir vasaklútnum og þurrkaði mér
um andlitið.
í sama bili var kveikt ljós og ég rétti úr mér. Ennþá streymdi
blóðið úr andlitinu á mér. Drottinn minn dýri! En hvað það
var mikið blóð í mér! Og skyrtan mín var öll ötuð blóði. Mér
varð litið inn í ganginn og sá þá, að þar stóð manneskja.
Ég þurrkaði mér ennþá einu sinni í framan. Mér datt í hug,
að hlaupa fram og ráðast á þessa manneskju, sem ég sá ekki,
hvort var karl eða kona. vo birti mér ofurlítið fyrir augum
og sá þá, að þetta var kona með skammbyssu 1 hendinni. Hún
horfði á mig stórum augum. Ég heyrði hávaða að baki mér,
það var barið harkalega á dyrnar. Ég hlaut því að hafa af-
læst á eftir mér. Þessi kona — mér flaug þetta skyndilega í
hug — var sennilega meðeigandi Galants í samkomuhúsinu,
og núverandi eigandinn. Skyndilega kviknaði ofurlítill
vonarneisti í brjósti mér. Ég gekk áfram.
Hreyfið yður ekki, sagði konan. Ég þekkti þessa rödd.
— Ég held . , . sagði ég — ég held, að yður sé enginn hagur
að því að koma upp um mig, ungfrú Augustin, sagði ég.
XV. KAFLI.
K
UNGFRÚ augustin.
Ég sá, hvað henni varð hverft við. Það var ekki von að ég
þekkti hana strax, þvílíkum breytingum hafði hún tekið. Hún
var allt öðruvísi klædd en ég hafði séð hana áður.
— Það má engum tíma eyða til ónýtis, sagði ég. — Þeir
geta komið þá og þegar. Þér ætlið að fela mig, er ekki svo?
Rétt á bak við mig voru dyr. Ég sá menn með hvítar grím-
ur vera á sveimi úti 1 garðinum. Þeir voru ugglaust að leita
að mér. Nú komu þeir að dyrunum og börðu æðislega á hurð-
ina. Mér til mikillar undrunar gekk ungfrú Augustin til mín
og brá slagbrandi fyrir hurðina.
Hún hafði ekki spurt, hvers vegna ég væri kominn á henn-
ar fund. En ég þóttist hafa góða ástæðu til að gefa skýringu.
Ég tautaði:
— Ég þarf að útskýra málið. ... ég get gefið yður upp-
lýsingar um Galant. Hann ætlar að koma upp um klúbbinn
og koma yður á vonarvöl . . .
Nú hafði ég tekið eftir því, að ég hafði djúpan skurð á
enninu. Ég hlaut að hafa rekið ennið í vegginn, þegar ég
stökk út um gluggann. Ég bar vasaklútinn xninn upp að enn-
inu. Marie Augustin stóð við hlið mér og horfði framan í
mig. Ég gat ekki séð greinilega framan í hana, ég var svo
ruglaður og mér var dimmt fyrir augum. Mér var nærri því
ómögulegt að koma upp orði. Hún miðaði stöðugt skamm-
byssunni á brjóstið á mér. Það var ennþá barið á hurðina
og þrýst á hnappinn. Marie Augustin tók til máls:
— Þessa leið, sagði hún.
Einhver leiddi mig við hönd sér. Þegar ég hugsaði mig
um eftir á, minntist ég þess einungis, að ég hafði reikað eins
og drukkinn maður. Ég steig á mjúka gólfábreiðu og fékk
ofbirtu í augun. Ég heyrði ákafa barsmíð á hurðinni og
gremjuþrungnar raddir. Svo var mér ýtt ofan í mjúkan legu-
bekk.
Þegar ég opnaði augun aftur, varð mér það ljóst, að ég
hafði misst meðvitundina andartak. Það hefir ekki getað verið
meira en tíu mínútur. Ég var stirður í öllum liðamótum,
þjakaður í öllum limum og kaldur sviti hafði sprottið á enni
mér. En ljósið skar í augun og mér veittist örðugt að líta
upp. Það var eins og þungt bjarg hvíldi á enni mér. Þegar
ég þreifaði á enninu á mér, fann ég að btmdið hafði verið
vandlega um það.
/