Tíminn - 15.02.1963, Blaðsíða 8

M.B. GUÐBJÖRG ÍS 14. — Ásgeir Guðbiartsson, skipstjóri
FARID í RÓÐUR
Kristinn Arnbjörnsson, vélstjóri, goggar af.
Aðfaranótt laugardagsins 9.
febr. kl. 3, var ég mættur niður
á höfn, með sjóveikistöflurnar
í vasanum. Réttri klukkustundu
síðar fleyttum við spegilsléttan
pollinn, sundin og hafið, en yfir
okkur í suðri skein tunglið
fullt.
Á útleiðinni sagði skipstjór-
inn mér, að ég skyldi taka eftir
ljósadýrðinni á bakborða, er við
sigldum út með Óshlíðinni. Þá
gæti ég séð hvernig lýsa ætti
upp bæ, frá hafi séð. En í nátt-
myrkrinu virðist Bolungarvík
eins og borg sé hún t.d. borin
saman við ísafjörð.
Byrjað var að leggja lóðirnar
í 12—13 mílna fjarlægð frá
Deild, og þaðan var lagt í tóm-
um „essum“ svo lengi sem þær
entust. Eftir að allar lóðir voru
komnar í sjó, var hvílzt í tæpa
tvo tíma. Þá var byrjað að
draga, og var þá heldur handa-
gangur í öskjunni, eins og
myndirnar bera með sér. Komu
mér þá í hug orð hins lands-
þekkta píanóleikara Árna Krist
jánssonar, er hann sagði eitt
sinn, að allir landsmenn hefðu
gott af því að fara til sjós til
þess að læra að vinna með
höndunum. — Og þarna var
unnið sleitulaust í tíu tíma, og
hefði einhverjum landkrabban
um sennilega þótt nóg um.
Vinnan öll virtist mér ein-
kennast af vandvirkni. Baldur
stýrimaður goggaði af, Bjarni
blóðgaði spriklandi fiskinn og
Hákon dró af og hringaði lóð-
irnar niður í balana. En eins og
sjá má á balanum við fætur
hans, þá væri leikur einn að
stinga hendi niður í botn bal-
ans án þess að snerta annað en
taumana sem leggjast inn í
hringinn. Slíkra lóða myndu
allir landsmenn óska sér.
Eg var farinn að furða mig
á því, eftir að skipstjórinn sagði
mér, þegar byrjað var að draga,
að það tæki 8—10 tíma að inn-
byrða lóðirnar, hvört mennirn-
ir ættu ekki að fá mat eða
kaffi allan tímann. Eftir
tveggja tíma drátt, þá birtist
Kristinn vélstjóri íklæddur gul
um stakk, eins og hinir þrír
sem á dekkinu voru, renndi sér
hljóður og orðalaust að borð-
stokknum með gogg í hönd og
hóf að gogga af, en Baldur sem
áður goggaði af, hvarf úr
stakknum og rann á matarlykt-
inu hjá Ellert kokk, sem búinn
var að færa upp kjöt í karry og
tómatsúpu, sem ég og borðaði
með beztu lyst. Áður hafði ég
að vísu fært Ægi konungi mín-
ar fórnir, enda ekki sjóhraust-
ur.
Og þannig gekk það alveg
hljóðlaust, matartími hvers
var ca. 15 mínútur. Baldur
leysti Bjarna af og blóðgaði;
Bjami síðan Hákon; þá Hákon
Baldur, sem leysti Kristin af og
þegar Kristinn kom upp aftur,
skipti hann við „Kallinn" Ás-
geir Guðbjartsson, sem tók á
sig ábyrgðina að taka land-
krabbann með.
En þegar út á haf var komið,
þá leit út fyrir að þessi krabbi
virtist eitthvað verka á hafið,
því það var rjómalogn allan
tímann.
Auðvitað fór ég niður með
skipstjóranum og fékk mér
molasopa.
Þá sá ég sjón, sem er sjald-
gæf, brosandi mann við upp-
þvott!
Ekki erum við búnir að sitja
þarna lengi þegar kokksi opnar
bakarofninn og dregur út tvo
tertubotna og tvær sandkokur.
Þá varð mér að orði: — Hann
slórar ekki þessi. — Það er ekki
til siðs hér um borð, segir Ás-
geir þá. Síðan Ijúkum við úr
bollunum og förum upp, og
sama hringrásin heldur áfram,
nema hvað Hákon þykist hafa
fundið nafna minn og glennir
upp ginið á þorski er hann held
ur á, á einni myndinni og læt
ég það gott heita, því þó svo
ég vildi gjarnan eiga af mér
mynd úr ferðinni þá féll það
illa inn í starf sjómanna að fitla
Framhald á 13. síðu.
Fiskurinn flýgur Inn á dokkið.
Hákon dregur af og ieggur niSur i balann.