Tíminn - 10.04.1963, Blaðsíða 13

MINNING
BJÖRN ÍVARSSON
STEÐJA
34. júui 1880 — 1. aprfl 1963.
Nofckur kveðjwoitS.
Þó aB Björn ívarsson yrði fyr-
ir nokkrum árum að hætta búskap
fyrir aldurs sakir og þreytu og
hverfa frá þeim stað, þar sem
'hann hafði fest dýpstar rætur og
undi sér bezt, var hann áfrarn í
hugum kuuningjanna Björn í
Steðja. En þar bjó hann um 43
ágg skeið.
Björn viar skapfestumaður mik-
fll, nokkuð fornlegur í háttum,
enda vaxinn upp á eíðari hluta 19.
aldar. Hélt 'hann sig í mörgu að
þeirrar tíðar hætti og greip ekki
á lofti hverja nýjung, sem um
landið leið. Fylgdist hann þó vel
með í ræktunarmálum og bætti
jörð sína eftir því, sem efni og
kraftar leyfðu. Hann vildi í öllu
hafa fast land undir fótum, sjá
sér og sínum vel borgið, spar-
neytinn og hagsýnn. Og svo var
hann traustur og hreinn í við-
skiptum, að hann var fyrstur
manna til að greiða öll sín gjöld.
Einnig var snyrtimennska og
reglusemi með alla hluti, hans
sterka hlið.
Björn var greindur maður í
bezta lagi, las mikið og mundi
vel. Fjarri honum var öll yfir-
borðsmennska. Skildi hann aldrei
við nokkurt mál, fyrr en hann
hafði krufið það til mergjar- Og
gestrisni var honum í blóð borin.
Allir, sem sóttu Björn heim,
fundu, að þeim var fagnað í ein-
lægni og boðið hjartanlega í bæ-
inn. Skorti þá aldrei umræðuefni,
því að húsbóndinn var fróðleiks-
fús og vildi ekkert fréttnæmt láta
fram hjá sér fara. Svo sem fleiri
munu gera, minnist ég margra
ánægjustunda frá þeim tíma.
Á margan hátt var Bjöj-n svo
sérstæður maður, að mynd hans
mótaðist óvenjuskýrt í huga
þeirra, sem kynni höfðu af hon-
um. Vinir hans kveðja hann þakk-
látum huga, og sú kveðja er engu
síður hlý, þó að skoðanir féllu
ekki ávallt saman.
Skapfestu Björns má nokkuð
marka á því, hvernig hann barðist
við erfiðan meltingarsjúkdóm, sem
þjáði hann í mörg ár. Með dæma-
fárri þrautseigju yfirvann hann
sjúkdóminn með því að neyta aldr-
ei nema þess eins, er honum var
hollast. Matarréttir hans þau árin
voru oft harla frábreyttir. í öllu
var hann stöðugur sem bjarg. -
Síðustu árin dvaldi Björn á elli-
heimilinu Grund. Þangað sóttu
hann margir heim: Þó að aðstaðan
væri breytt, var gestrisni hans
söm við sig. Fyrir þá, sem komn-
ir eru tfl ára sinna og muna vel
tvenna tímana, voru veitingar
Björns sérstaklega hugstæðar, þvi
að þær minntu á og rifjuðu upp
einfaldleik æskudaganna. Hann
geymdi í borðskúffunni það, sem
fyrr á tímum þótti sælgæti mikið.
Þeim forna sið hélt hann og gæddi
vinum sínum á. kandíssykri. Þó
að sumum finnist fátt um slíkar
Víðivangur
því, að hún liafi nýlega látið
Bygginigarsjóð ríkisins úthJuta
íbúðarlánum fvrir samtals 85
millj. kr. fefns er ekki getið,
að af þeirri upphæð eru menn
látnir greiða 2% hærri vexti
en í tíð vinstri stjómarinnar.
Á fyrsta ári nemur þessi viaxta-
munur hvorki meira né minna
en 1.7 millj. kr.
I Björn eignaðist lífsförunaut,
• Pálínu Sveinsdóttur, sem varð
honum ómetanleg stoð í lífinu.
Húsfreyjan í Steðja var vel gefin
kona. En beztu eiginleikar hennar
birtust í góðvild hennar til alls
og allra. Hún var gædd óvenju-
ríkri fórnarlund. Og atorka henn-
ar og starfsvilji var frábær. Nú
situr hún eftir með svo dapra
sjón, að lífið verður aðcins bið að
öðru en því, sem hún getur yljað
huga sinn við, endurminningar
horfinna stunda, sem voru að vísu
stundum erfiðar, en gáfu þó góða
raun. Tvo sonu eignuðust þau,
Björn og Pálína, ívar gagnfræða-
kennara og Kristm sálfræðing.
Er vitað, að þeir gera allt, sem í
þeirra valdi stendur, til að létta
henni ellidagana.
veitingar á nútímamæli'kvarða,
urðu þær í hugum þiggjenda sem
helgur dómur. Þetta minnir vel á
jólafögnuð Matthíasar: „— sat ég
barn með rauðan vasaklút." Nýi
tíminn er kröfuharður og valda-
mikill. Samt tókst honum aldrei
að beygja Björn nema að litlu
leyti til hlýðni við sig.
Þegar borinn er saman gamli
og nýi tíminn, er því líkast sem
mannhafið sé að jafnast og slétt-
ast. Ber því minna á sérstæðum
mönnum nú en áður. Hér kveður
einn af eldri kynslóðinni, sem bjó
yfir og bar sérstæðan persónu-
lei'ka.
Björn var á 83. aldursári, er
hann lézt, hinn 1. þ.m., og fær nú
'hvíld hjá ættfólki ■ sínu í Reyk-
holtskirkjugarði.
Björn Jakobsson.
Á förnuin vegi
Framhald aí 2. síðu.
1. Hvernig úrsögn yðar úr kristn-
um ^jóðkirkjusöfnuði verði
framkvæmd. Úrsogn úr söfnuði
ber ag tilkynna hlutaðeigandi
sóknarpresti og sjá jafnframt
um, að fært sé á manntal, hvort
þér gangið í annan löggiltan
söfnuð eða eruð utan allra trú-
félaga.
2. Hvernig háttað sé sambandi yð-
ar vig „allsvaldanda guð“ eftir
að þér hafið ákveðig að kalla
aftur skímarheit það og trúar-
iátningu, sem þér voruð látinn
gera í bernsku“.
Þetta er einkamál yðar með
guði. -
í skírninni hefur Jesús Kristur
tekið yður í faðm; lagt hendur yfir
yður og blessað yður samkvæmt
bæn ástvina yðar, alveg eins og
hann gerði, þegar hann var hér á
jörð sýnilegur og lítil börn voru
borin til hans. Sá kærleikur guðs
til yðar, sem birtist í þessu, breyt-
ir aldrei, hvernig sem líf yðar
kann að hafa verið eða hvernig
sem þér kunnið að vilja líta á þessi
rnál nú. Guð er sama og eina at-
hvarfið frá upphafi lífs til ævi-
loka og að eilífu“.
Eins og sést á svarrbéfinu, læzt
biskupinn misskilja sumt í bréfi
mínu og hitt verður hann tvísaga
um eða svarar út í hött.
En það er ljóst af bréfi hans
að hann álítur að ég geti skrifað
mig úr einni hagsmunaklíku kirkj-
unnar í aðra að nafni tú og úr öll-
um klíkum hennar, einnig að
nafninu til vegna þess, að það
skipti mig engu máli t. d. sem
gjaldþegn hvert ég greiði „gjald-
ið“, ef ég greiði það ekki beint til
kirkjunnar, þá skal ég samt hljóta
að borga það vegna hennar til há-
skólans.
Svo langt seilast framámenn
þjóðarinnar og ríkisvaldsins, til að
efla áhrif og ítök Jehóva og út-
■sendara hans, að þeir skirrist ekki
við að skerða sjálfsákvörðun þegna
þjóðfélagsins með slíkum skatti og
verðlauna þannig dygga þjónustu
við óhappaöflin með þjóðinni.
En hitt liggur ekki enn ljóst
fyrir hvernig biskupinn vill skil-
greina þá staðhæfingu sína að ég
verð'i að dúsa að eilífu í bónda-
beygju Jesú. — En eins og ég
var formlega fenginn þeim himna
feðgum í hendur meg skírn og
fermingu, krefst ég þess að sami
aðili, þ. e. kirkja þeúra feðga,
losi mig úr þeim sama snarvöndli.
Það stenzt nefnilega engan veg-
inn, sem biskupinn segir, að þetta
steinbítstak sé ævarandi, því að
samkvæmt þeirri kokkabók gætu
„bræður og systur í kristo“ beðið
hann fyrir alla „heiðingahjörð"
heimsins til kristnunar og komið
henni þannig á einu bretti til föð-
urhúsanna án þess að einni einustu
mannætu þýddi ag mjamta gegn
gerðum hlut; en vel á minnzt,
þessi siðast rædda spurning er
„lagfærð" af biskupinum pg svar-
að sem slíkri, af honum þjálfum,
í bréfinu til mín.
Ég afneita hér með gersamlega
hinni ímynduðu goðaþjóð, sem
kristin kirkja svokölluð segir að
Jehóva veiti forstöðu á himnum.
Og eins og ég var, barn að aldri,
látinn játa trú á hana, krefst ég
þess nú, að þeir með samböndin
til þeirra hluta, neyti þeirra, sam
kvæmt kröfu minni sem 'fulltíða
manns, til að ónýta formlega það
frumhlaup sitt.
Sigurbjörn Einarsson biskup,
viltu gjöra svo vel að svara eftir-
farandi spurningum:
1. Hvemig gengur kristin kúkja
frá þvi formlega, að ég hafi end
anlega yfirgefið þann kristna
þjóðkirkjusöfnuð, sem ég var
innlimaður í á sínum tíma?1
2. Líta kirkjufeður ekki svo á, að
ég sé tengdur „allsvaldanda
guði“, meðan ég ber það heiti,
sem mér var gefið að viðlögðu
nafni hans?
Helgi Hóseasson.
. JIFFYPOTTAR
Dæhnfeldtfr/e
= BEZTAR PUCFNTUR
HARALD ST. BJÖRNSSON
IHieiS- se I EllBVEIZlll
HiemiSSIIÆII 3 SlKI 13781
Kúðéla
Aalan
Bœndur! - Bændur!
Við höfum nú eins og undanfar
in ár, allar gerðir af dráttar-
vélum og öðrum búvélum.
Erum við MIKLATORG
Hefi kaupanda að Unimok drátt
arvél og einnig öðrum búvél-
um. — Látið skrá sem fyrst
Örugg þjónusta
SúCélaAaíaw
Ingólfsstræti 11. Simi l 13-25
TIL SOLU
Fokhelt raðhús
við Alftamýri
3i- i-erb vjg bóI-
4ra lierb. íbúð við Dunhaga.
5 herb. einbýlishús í Kópavogi
4ra herb. hæð í nýlegu tví-
býlishúsi á fallegum stað í
Kópavogi.
I Vel hýst bújörð í Borgarfirði
Rannveig Þorsteinsdóttir
hæstaréttarlögmaður
Málflut.ningur fasteignasala
Laufásvcg 2
Súni 19961! og 13243.
Hestamenn
Flatskeifurnar komnar.
Allar stærðir, ýmsar gerðir
Verzlunin BRYNJA
V élskóf lumaður
óskast
VÉLSKÓFLAN H/F
H'öfðatúni 2
Sími 22184
RAM MAGERÐI N|
nSBRU
GRETTISGÖTU 54
[S í M l-l 9 1 O 81
Sfrandferðaskip
Framhald af 7. síðu.
hafna, sem nú er umskipað í
Reykjavík, ætti þá að umskipa
á Akureyri, að því leyti sem þær
, verða ekki fluttar beint frá út-
löndum til ákvörðunarstaðar,
sem áður tíðkaðist í ríkara mæli
en nú og er vitanlega æskilegt.
Vel mætti hugsa sér t. d., að
Akureyrarskipið hefði endastöðv
ar á ísafirði og Seyðisfirði, sneri
við þar í hverri ferð vestur eða
austur frá Akureyri. Mundu þá
norðan- og sunnanskip væntan-
lega skiptast á vörum, farþegum
og póstsendingúm, án auka-
gjalds, þannig að um samtengt
flutningakerfi væri að ræða. En
það fyrirkomulag þarf auðvitað
nánari athugunar við.
Akureyrarstkipið gæti verið
eign Skipaútgerðar ríkisins og
útgerðin þar útibú frá skipaút-
gerðinni í Reykjavík. Einnjg er
hægt að hugsa sér, að stofnað
yrði útgerðarfyrirtæki til strand
ferða norðanlands, t. d. með sam
vinnu hlutaðeigandi bæjar- og
sýslufélaga og S.R. og nyti þá
nauðsynlegs stuðnings frá ríkis-
sjóði.
í hljémleikasal
Framhald af 8 síðu
Allt þetta túlkaði Guðrún svo vel,
ag segja má að hvergi væri þar
veikur hlekkur, heldur styrk og
örugg hönd og hugsun að verki.
Unnur Arnórsdóttlr.
SAMSÖNGUR
Vorið er tími hinna mörgu kóra
og söngstarfsemi yfirleitt. Kvenna
kór SVFÍ og Karlakór Keflavíkur
hafa slegið sínum söngkröftum
saman, og er því orðið dágóður
blandaður kór. Samsöngur þessa
kórs fór fram í Gamla bíó þ. 3.
apríl s.l. undir stjórn Herbert
Hriþerschek.
Á efnisskránni voru eingöngu
þættú úr óperum og óperettum
fyrir kór og einsöngvara. — Um
kvennakórinn má segja, að hann
hafi litlu vig aukið síðan í fyrra,
en karlakórinn er skipaður mörg-
um kórum úti um landsbyggðina,
enn þá nokkuð sundurleitur. Sam-
einaðir í blandaðan kór var
frammistaðan furðu áheyrdeg,
þótt stundum væru vprkefnin á
mörkum þess mögulega, hvað flutn
ing snerti, en sú sönggleði, sem
þar ríkir, fleytti söngfólkinu auð-
veldlegar yfir ýmsar torfærur.
Einsöngvarar með kórnum voru
Eygló Viktorsdóttir, Erbngur Vig-
fússon, Vincenzo Demetz, Hjálmar
Kjartansson, Böðvar Pálsson, —
Haukur Þórðarson, en Þórunn
Ólafsdóttir og Eygló Viktorsdóttir
tóku að sér hlutverk Snæbjargar
Snæbjarnardóttur, vegna veikinda
hennar. Á söngskránni var m.a.
lokakafli úr óperu Webers „Töfra-
skyttan“ svo og aría, kór og sext-
ett, úr „Lucia de Lammermor” eft
ir Donizetti, hvort tveggja áheyri
lega flutt, eftir því sem efni stóðu
til.
Tveir all-langir úrdrættú úr
óperunni „Der Zarewitsch" og
„Nótt í Feneyjum“ eftir J. Strauss,
eru þess eðlis að geta „gert lukku"
hjá áheyrendum, en einmitt þessi
verk falla og standa meg góðum
og sjálfstæðum einsöngvurum,
sem að auki þurfa að leggja mikið
til frá sjálfum sér. Misbrestur
vildi samt verða á að þær kröfur
væru uppfylltar. Erlingi Vigfús-
syni virðist létt um að gera hlut-
ina líflega og óþvingaða, og var
hans hlutur þar ágætur. Söngstjór
inn Herbert Hriberschek hefur
auðheyrilega lagt fram geysilega
vinnu, til að ná því sem áorkað
var.
Við píanóið var Ásgeir Bein-
teinsson, og lék hann með af viss
um „Elegance", en hefði mátt
vanda sig meira.
Unnur Amórsdóttlr.
T f M I N N, rmðvikudagurinn 10. apríl 1963
13