Tíminn - 21.04.1963, Blaðsíða 8

T f MIN N, sunnuðaginn 21. apríl 1963 —
MrffiWk 6<'

Það var skírdagsmorgunn.
Klukkan var hálf níu, þegar
ég hringdi á fyrstu bílastöðina
til að ná í leigubíl. Þær urðu
nokkuð margar, áður en já-
kvætt svar fékkst. Loks fékk ég
loforð um „næsta bíl“, og í von
um það, að hann kæmi nægi-
lega snemma tók ég svefnpok-
ann í aðra hönd og heljarmikla
ráptuðru i hina og þrammaði
niður stigana. Það var vetrar-
legt um að litast. Rok og frost
og bylur/Hreint ekki glæsilegt
veður til að leggja af stað í
ferðalag um mörg hundruð kíló
metra leið og eiga þar yfir
höfði sér að liggja í tjöldum,
sem að mínu áliti eru einhver
heimskulegasta uppfinning . . .
ja?ja, nóg um það. Enda hefði
mér vafalaust fallið allur ket-
ill í eld, ef félagar mínir hefðu
ekki strítt mér á því kvöldið
áður, að ég myndi ábyggilega
gefast upp á ferðinni vegna veð
urs. Síðar átti ég eftir að blessa
þá í huganum.
Bíllinn kom fljótlega og ók
mér niður að Arnarhóli. Þar
stóð dreki mikill á sex hjólum,
eign Norðurleiða og að þessu
sinni á vegum ferðaskrifstof-
unnar Sögu í Reykjavík. Við
stýrið sat þrautreyndur bifreiða
stjóri úr mörgum slarkferðum
úm vegi jafnt sem vegleysum,
Pétur Kristjónsson, gullgrafari
með meiru. Áður en ég sleppt'
leigubílnum gekk ég til hans
og spurði, hvort hann væri
ekki ákveðinn í að fara. Hann
leit til mín með smávegis glotti
og sagði mörg jú. Þá var ekki
um annað að gera, en borga
bílinn.
Er ég var að koma mér fyrir
í sæti mínu í nýja farkóstinum
kom góðborgari akandi á bíl
sínum til bkkar ðg lá'gði honum
fyrir framan okkur. Hann leit
inn um gluggann til okkar og
það setti að honum hroll og'
svipurinn sagði: Þetta hlýtur a?j
vera kolvitlaust fólk.
Ég var honum hjartanlega
sammála.
Annars er bezt að gera
nokkra grein fyrir því ævintýri,
sem ég var að leggja út í. Fyrir
nokkru síðan, dag einn, þegar
ég var á leið til vinnu minnar
í Edduhúsinu, var kallað til
mín. Þar var kominn gamall
kunningi minn, áðurn.efndur
Pétur Kristjónsson. Hann
spurði mig hva^ ég ætlaði að
gera um páskana. Mér varð eitt
hvað svarafátt, því satt að
segja hafði ég ei.ginlega aðal-
lega hugsað mér að hafa tvennt
fyrir stafni: Ag sofa og éta. En
Farið yfir Núpsvötnin á austurleið, Pétur snýr baki í Ijósmyndavéiina.
Pétur kvaðst vera að fara í
Öræfin um páskana á vegum
Sögu og mælti með þvj.að ég,
slægist í förina. Það varð úr
og því sat ég nú þarna þennán'
vetrarlega skírdagsmorgun
Eins og sjá má af mynd, er
fylgir greinarstúf þessum, er
bíllinn, sem við fórum í, hið
veglegasta farartæki. Sameinar
þá höfuð)rosti að vera traustur
og brjótast yfir vegi jafnt sem
vegleysur. og vera jafnframt
svo þægilega innréttaður. að
hann er þar örugglega í fremstu
röð íslenzkra langferðabíla. —
Ekki skal ég hlaða hér neinu
lofi á bílstjórann. enda mun
honum lítil þægð í því, en þess
má geta, að Pétur hefur ekið
langferðabílum um árabil. bæði
fólksflutnin.gabílum og vörubíl-
um. Ferðir hans í Öræfin eru
ótaldar, enda hefur hann ekið
þangað af og til í 16 ár. eða
frá því farið var að brjótast
þangað á bifreiðum. Þekkir
hann því vötnin á Skeiðarár-
sandi mæta vel. Þá er Pétur
nú einn af fáum íslenzkum
..gullgröfurum“, en eins og
kunnugt er eru nú nokkrir
menn að leita að gömlu skipi
á Skeiðarársandi, sem kvað
hafa verið hlaðið gulli og ger-
semum, en það er önnur saga.
Nú ekur Pétur aðallega hjá
Norðurleið og hefur farið marg
ar ferðir um byggðir og óbyggð
ir á bílnum. sem var farkostur
okkar í þessari ferð. Skal til
iæmis mimnzt á ferðalag, er
hann fór með fleiri mönnum
í haust á honum inn í Laka. og
sagt var frá hér í blaðinu á
sínum tíma.
Það kom í Ijós. að ekki höfðu
allir, er ætluðu upphaflega í
þessa ferð. lagt í hann. Meira
að segja fólk, sem búið var að
borga sína farseðla, lét ekki sjá
sig. Við biðum nokkra stund
við Arnarhólinn, en þegar útséð
var um að ekki kæmu fleiri
Bíilinn „okkar", R-4719, hið ágætasta farartækl, eins og sjá má. — Þórður Bæjarstaðarskógaróvinur stendur lengst til vinstri. Pétur bfl-
stjóri er fjórði frá hægri í fremstu röð (á dökkri peysu), Stelni fjörkálfur flmmti frá vinstri í öftustu röð (sést á hlið) og sú færeyska, sem
var svo hrædd við vötnin er þriðja frá vinstrl I fremstu röð (I Ijósri úlpu).
/
var ekið niður að Hótel íslands
lóðinni. Þar var Guðmundur
Jónasson að útbúa sína bíla til
Öræfaferðar. Fyrir löngu hafði
verið ákveðið, að samflot yrði
haft við Gumund og samvinna
á öllum sviðum og kom nú nokk
ug af hans fólki yfir í okkar
bíl. Verður því framvegis rætt
um hans bíla og okkar í söirm
andrá.
Klukkan var nálega tíu, þeif
ar bílalestin þokaðist af stað.
Sama veðrið hélzt, frost og skaf
renningur. Fólkið sat flest þög-
ult í sætum sínum. lítig farið
að kynnast innbyrðis, nema þeir
sem fyrir þekktust. En ekki
hafði lengi verið farið. er lag-
stúfur heyrðist raulaður og smá
orðaskipti fóru að eiga sér stað,
og von bráðar var sem ein fjöl-
skylda — mátulega sammála
— væri í bílnum. Sem sagt.
dæmigerð íslenzk hópferð
Við getum farið fljótt yfir
sögu fyrsta daginn. Áfangastað
urinn var Kirkjubæjarklaustur
og þangað var komið um átta
leytið um kvöldið. Ferðin aust
ur gekk vel og tafalítið. Einn
bíllinn bilaði lítilsháttar á Sel-
fossi, en með því að þrengja að
farþegum í hinum bílunum var
unnt að ’.ialda áfram og lazarus-
inn náði okkur á Klaustri um
In'öldið.
Þegar ferðalangarnir nudd-
uðu stírurnar úr augunum morg
uninn eftir var ;)örð alhvít og
enn vetrarlegra nm að litast.
Við lögðum upp um tíuleytið.
Rílalestin silaðist austur Síðuna
og stanzaði hvergi. enda ekki
margt að sjá. þegar svona viðr-
aði. Öðru máli gegnir að sumar
lagi, þegar ilmandi blágresið
þekur allar brékkur og heiðarn
ar eru gróðri vafnar eins langt
unp og augað evgir Fegurð
Síðunnar er ekki stórhrotin.
heldur hlýleg. Því tekur hún
«9
Flotinn „okkar" á aurunum
neðan Skaftafells og bílstjórarnir fyrir framan. Pétur er fyrir miðju, Guðmundur Jónasson þriðji frá hægri.