Tíminn - 21.04.1963, Blaðsíða 9

Hann stóð á hlaðinu á Hofi um morguninn, sæll og pattaralegur,
•lns og s|á má og þegar blómarósin fór að gefa honum undir fótinn
réttl hann úr sér og blés allur út — svei mér þá.
miklum stakkaskiptum eftir árs
tíCum.
Við staðnæmdumst góða
stund á Núpsstað, austasta bæ
í Fljótshverfi. Myndum var
smellt af í gríð og erg og snjó
kúlur flugu um loftið. Margir
notuðu tækifærið og skoðuðu
gamla bænhúsið á Núpsstað
og ræddu við Hannes gamla
póst. Hann Hannes er raunar
hættur að ferðast um héruð
með póst, en hann er einn
hinna síðustu sögufrægu land-
pósta, sem samtiðin þekkir.
Þær eru orðnar margar ferð-
imar hans Hannesar yfir jökul-
vötn og eyðisanda Skaftafells-
sýslna, og oft hefur hann þurft
að fara yfir torfæra og hættu-
lega sprungna skriðjökla til
þess að krækja fyrir ófærar
árnar. Þau eru orðin mörg bréf
in og skilaboðin, sem hann
Hannes á Núpsstað hefur flutt
milli sveita og meiri mundi ein
angrun margra sveita á íslandi
hafa verið á liðnum tímum, ef
ferðagarpa sem hans hefði ekki
notið við. Líklega þykir Hann-
esi ekki afreksverk þótt nokkrir
hálf sparikiæddir borgarbúar
aki í lúxusbílum yfir Skeiðarár-
sand. þegar vötnin ná varla í
kvið á hesti, en hann lætur ekki
á því bera, og vafalaust sam-
gieðst hann sýslungum sínum
yfir því að geta nú jafnvel far-
ið það á nokkrum mínútuni um
loftin blá, sem tók hann marga
hættulega daga fyrir ekki svo
ýkjalöngu.
Það var bezta veður. þegar
vig lögðum af stað fráNúpsstað,
sólbráð og hlýja, enda fólkið
í sólskipsskapi. Við ókum aust-
ur með Lómagnúpi, hinu tignar
lega standbergi er rís upp úr
sandau'ðninni, um sjö hundruð
metra hár. Enginn sást þar nú
jötunn á ferð, en fáa staði hefi
ég séð, er eðldegra var að þjóð
trúin léti bergrisa byggja.
Skammt austan hans komum
við að fyrstu torfærunni á
Skeiðarársandi, og þeirri mestu
að þessu sinni, Núpsvötnunum.
Bílstjórarnir ruku út úr bílun
um; hurðir á farangursgeymsl-
um voru rifnar upp og klofstíg-
vél og gúmbrækur tekin út.
Svo ösluðu þeir út í jökul-
strauminn. Þeir busluðu fram
Tvær blómarósir í dyrunum á ,
kváðust hafa sofið Ijómandi vel.
og aftur, könnuðu fyrir sér með
stöngum og brutu ísspangir við
bakkana. Ekki höfðu þeir lengi
kannað, er Pétur þeytti flaut-
una og vig tókum okkur sæti.
Hinir munduðu myndavélar sín
ar óspart og horfðu á okkur
með samblandi af vorkunnsemi
og öfund í augnaráðinu. Svo
seig bíllinn okkar fyrstur út
í Núpsvötnin. Og ekki bar á
öðru en Renóinn og Pétur skil-
uðu okkur heilum á húfi og
þurrum upp á eystri bakkann.
Pétur sneri bílnum þar strax
hótelinu" sínu á Hofi. Þær sváfu á pallinum á farangursbílnum og
við, til þess að vera viðbúinn
því að draga hina yfir, ef þeir
stöðvuðust úti í vötnunum, með
spilinu. Það má engan tíma
missa, ef bílar stöðvast á annag
borð í jökulvötnum sem þess-
um, þvi þau grafa fljótt undan
bílunum. í páskaferð i hitteð-
fyrra stöðvaðist einmitt einn
bíllinn, sem nú var með i för-
inni úti í Núpsvötnum, enda
var þá meira í en nú. Bíllinn
grófst fljótlega niður og áður
en unnt væri að draga hann í
land varð fólkið að forða sér
út um gluggana og upp á þak.
Öðru sinni kom Pétur að Núps-
vötnum, þar sem aðeins sá á
horn á olíubíl upp úr straumn-
um. Sá hafði lent ofan í skoru
og fest sig. Hann grófst á svip
stundu niður, en félagar hans
höfðu að bjarga bílstjóranum
með því að bakka öðrum bíl út
í og hann gat stokkið af sínum
bíl út á björgunarbílinn. Sá bíll
náðist raunar aftur upp og lík-
lega geyma Núpsvötnin engan
bíl.
Framh á bls. 15
Séð austur yfir jökullónið við upptök Jökulsár á Breiðamerkursandi.
TÍMINN, sunnudaginn 21. apríl 1963 —
9