Alþýðublaðið - 05.12.1940, Blaðsíða 4

FIMMTUDAGUR 5. DES. 1940.
Bókin er
ÞÝDDAR SÖGUR
eftir
11 heimsfræga höfunda.
Bókin er
ÞÝDDAR SÖGUR
eftir
11 heimsfræga höfunda.
jPHGíllViLA BIO
Kötturinn og^
kananfuglinn
(The Cat and the Canary.)
Dularfull ameríksk kvik-
mynd.
Sýnd klukkan 7 og 9.
Börn fá ekki aðgang.

WM NVJA BIO
Uppreisn í
ríklsfangelsinu
Óvenju spennandi amer-
ísk sakamálamynd,
Aðalhlutverkin leika:
Pat. O’Brien, Ann Sherdi-
an og Humphrey Bogart.
Aukamynd:
MÁTTUR BRETAVELDIS.
Ensk kvikmynd.
Börn fá ekki aðgang.
Sýd kl. 7 og 9.
LEIKFÉLAG REYKJAVÍKUR.
^Logino helgiM
eftir W. SOMERSET MAUGHAM.
Sýning í kvöld kl. 8.
Aðgöngumiðar seldir eftir kl. 1 í dag.
Revyan 1940*
Mei I Flosaporti
ASTANDS-UTGAFA
leikið í Iðnó annað kvöld kl. 8.30.
Aðgöngumiðar seldir frá kl. 4—7 í dag og eftir
kl. 1 á morgun .— Sími 3191.
—ÚTBREIBIB ALÞÝÐDBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR
Næturlæknir er í nótt Axel
Blöndal, Eiríksgötu 31, sími 3951.
Næturvörður er í Laugavegs- og
Ingólfsapóteki.
ÚTVARPIÐ:
18.30 Dönskukennsla, 1. flokkur.
19,00 Enskukennsla, 2. flokkur.
19,25 Hljómplötur: Valsar.
19.40 Lesin dagskrá næstu viku.
20,00 Fréttir.
20.30 Erindi: Þjóðarbúskapurinn
á stríðsárunum 1914—1918
(Jón Blöndal hagfræðingur)
20,55 Útvarpshljómsveitin: a) For
leikur að óperunni ,,Mari-
tana“, eftir Wallace. b)
Draumur engilsins, eftir Ru
binstein. — Tvíleikur (Egg-
ert Gilfer: harmóníum.
Fritz Weisshappel: píanó):
Lag með tilbrigðum, eftir
Beethoven.
21,20 Minnisverð tíðindi (Sigurð-
ur Einarsson).
21.40 Hljómplötur: Harmóníkulög
Háskólafyrirlestur.
Þórhallur Þorgilsson kandidat
flytur fyrirlestur annað kvöld kl.
8,15 í 2. kennslustofu. Efni:
„Spánn, land og þjóð.“ Öllum er
heimill aðgangur.
Dansleik /
heldur glímufélagið Ármann
í Oddfellowhúsinu næstkomandi
laugardag 7, des. kl. 9V2 síðd. Nán-_
ar augl. síðar hér í blaðinu.
I' ' -------------------
ÁVARP B. S. B.
Frh. af 2. síðu.
M geta Islendingar talizt &önn
menningarþjóð.
Nú fer vetur í hönd. Margir
munu horfa kvíðnir til framtíð*-
armnar. En ef hugsjón bandind-
ismálsins á djúpan hljómgrunn
í þjóðarsál íslendinga er engin
ástæða til örvæntmgar. Þá munu
Islendingar koma sterkari og
stórhugaðri úr hreinsunareldi
hinna ediðu tíma. Þá þurfum við
.Þekki að óttast langan vetur, því
Það þjóðin á þann vorhug, sem
boðar hækkandi hamingjusól ís-
lands.
Helgi Sæmuudsson,
forseti S. B. S.
Maríns Ólafsson:
Við hafið.
■O YRIR NOKKRU kom út ný
Ijóðabók. Hún var ekki stór
um sig eða mikillát, euda er höf-
Undiurmn ekki mikill á lofti og
gerir ekki kröfu til þess að Um
hann eða verk hans stiandi gnýr.
Höfundurinn er Maríus Ólafs-
son frá E.yrarbakka, verzlunar-
maður hér í bænum. Það sem
vekur sérstafca athygli, þegar
maður flettir þessari bók, er ást
höfundarins til litla þorpsins við
hafið, til hafsins, flæðarmálsins
og brimsins.
I bókinni eru 43 kvæði frnrn-
samin og 8 þýðingar. Öll eru
kvæðin lipurlega ort, tilfinniinga-
rík og bera vott um hvorttveggja
í senn: viðkvæmni og Ikarl-
mennsku skáldsins.
Um æskustöðvarnar segir hann:
„Við hafið ég átti í æsku
minn æfmtýraheim,
og síðan er sál mín allt af
sameinuð töfrum þeim.“
Og þannig lýsir hann kvöldstund
við hafið: \
J> • • •
irin fyt’ir sundið berst andvarinn
i þýður.
Aldan fer hvíslandi skerjunium
með.“
Og enn fremur:
„Kvöldroðinn speglast í logn-
slétu ttóni,
landbáran hjúfrar sig ströndina
við.
Kyrrðin í lofti, á hafi og hauðri
huganium bendir á samúð og frið.
Eu bak við, á bafc við býr ekki
friður.
Við útsker er sogandi sjávar-
niður.“
I bókinni eru nokklur stórbrotin
kvæði, en höfundinum tekst
hvergi eins vel og í lýsingunum
„að heiman". p. S. n.
SUNDMÓT ÁRMANNS
Frh. af 1. síðu.
hörð og skemmtileg keppni, og
svo mun einnig verða að þessu
sinni..
Á 100 m. bringiuisiuindi keppa 6
beztu brin gusu'ndsmeirn bæjarins,
þar á meðal núverandi methafi,
Sigur'öur Jónsson, og fyrrverandi
methafi, Ingi Sveinsson. Hafa
báðir æft af kappi fyrir þetta
mót, og má búast við, að báðir
fari uindir meti, en hvor þeirra
verðmr á undan? Það er spurn-
ing, sem bíður úrslitauna.
Á 200 m. baksundi keppa tveir
ágætir baksuindsmenn. Á 50 m.
skriðsiuindi fyiir dr&ngi keppa 4
rnjög efnilegir strákar og 50 m.
bringusundi 3 einnig ágætir
drengir. I
Síðasti liður mótsins er 4x100
m. boðsund fyrir karla. Þar kepp-
ir ein sveit frá hvoru félagi, K.
R. og Ægi, og tvær sveitir frá
Ármamni, allar skipaðar beztu
sundmönnum félaganna. 4x100
m. boðsumd er það skemmtileg-
asta boðsuind, sem hér er háð.
Það útheimtir allt, hraöa, úthald,
mýkt og kraft, sem aðeins þaul-
æfðir afburðamndmenn geta sam-
einað.
Eiins og þegar má sjá, eru þetta
allt stutt og skemmtileg sund,
sem öllum íþró’ttaunnendum e.r
unuin á að horfa. Notið síðasta
tækifæri ársins til að horia á
fegurstiu og þýðingarmestu íþrótt
þjóöarinnar, útfæröa í keppni laf
listamömnum siundíþróttarininar.
VfÐSKIPTASAMhlíINGÁRNIR
( Frh. af 1. síðu.
meníu, sem Þjóðverjar segja að
gerður sé í þeim tilgangi, að
hjálpa Rúmenum til þess að
reisa við atvinnulíf þeirra, en
raunverulega innlima allt fram-
leiðslukerfi Rúmeníu í her-
gagnaframleiðslu Hitlers-
Þýzkalands. Segir í fregnum frá
London um þennan samning,
að Þjóðverjar hafi nú lagt und-
ir sig atvinnulíf Rúmeníu á
sama hátt og þeir hafi þegar
áður náð landinu á sitt vald
hernaðarlega.
Áhrifin af þessum viðskipta-
samningi byrjuðu að sýna sig
strax í gær. Það var gefin út
tilskipun í Búkarest þess efnis,
að tekin skyldu eignarnámi öll
mannvirki á olíulindasvæðinu í
Rúmeníu, sem væru í eigu
manna af Gyðingaættum.
40 THEODORE DREISER:
JENNIE GERHARDT
— Jæja, loksins fær maður að sjá þig, sagði hann.
— Það gleður mig að sjá þig aftur. Hvernig líður
þér, frú Bracebridge? Og hvernig líður Fannie?
Ilann spurði alúðlega og hjartanlega og húsmóð-
irin svaraði líka hjartanlega. — Það gleður mig að
sjá þig, Lester, sagði hún. — George ber ferðakist-
urnar þínar upp .En komdu nú fyrst með mér upp
í herbergið mitt, þar getum við þvaðrað saman í
næði. Hvernig líður afa og Louise?
Ilann gekk með henni upp stigann, og Jennie,
sem hafði hlustað á samtalið, varð vör við töfra
þessa manns. Hún vissi ekki hvernig á því stóð, en
henni fannst, að loksins hefði komið maður inn á
þetta heimili. Það varð skemmtilegra á heimilinu,
frúin fjörgaðist og öllum fannst þeir þurfa að gera
eitthvað fyrir þennan mann.
Jennie gætti vel starfa sinna, en hún hugsaði
stöðugt um þennan mann, og nafn hans var stöðugt
á vcrum hennar: Lester Cane. Og hann var frá
Cincinnati. Stundum leit hún á hann í laumi, og í.
fyrsta skipti varð hún hrifin af karlmanni sjálfs
hans vegna. Hann var svo stór og fallegur og þrek-
mikill. Hún var að velta því fyrir sér, hvaða vinnu
hann stundaði. Jafnframt óttaðist hún hann. Einu
sinni veitti hún því athygli, að hann horfði fast á
hana. Hún titraði og hafði sig á burt við fyrsta
tækifæri. í annað sinn reyndi hann að taka hana
tali, en hún lézt þurfa burtu einhverra erinda og
slapp þannig frá honum. Hún varð þess vör, að
hann horfði oft á hana og veitti henni athygli, þeg-
ar hún sneri baki að honum, og það gerði hana
taugaóstyrka. Hana langaði til þess að flýja frá
honum, enda þótt engin sérstök ástæða væri til
þess.
Það var staðreynd, að þessi maður, sem var henni
svo miklu framar að auðæfum, menntun og þjóðfé-
lagslegum aðstæðum, gaf gaum að hinni sérstæðu
fegurð hennar og persónuleika. Hann dróst að henni
vegna gæflyndis hennar og kvenleika. Það var eitt-
hvað í framkomu hennar, sem benti á það, að hún
væri mjög ástrík kona. Hann langaði til að kynn-
ast henni betur, og hann langaði til að reyna að
kynnast henni þegar hann kom í fyrstu heimsókn-
ina, en kaupsýslustörfin kölluðu hann burtu. Eftir
fjóra daga fór hann aftur á burtu, og var fjarver-
andi frá Cleveland í þrjár vikur. Jennie áleit, að
hann væri alfarinn, og hún saknaði hans, enda þótt
hún væri að sumu leyti fegin. En þá kom hann
skyndilega aftur. Hann sagði frú Bracebridge, að
kaupsýslustörfin hefðu kallað sig aftur til Cleve-
land. Meðan hann var að tala við frú Bracebridge
horfði hann fast á Jennie, og hún þóttist þess full-
viss, að hann hefði komið til þess að finna hana.
í þetta sinn hafði hún mörg tækifæri til að sjá
hann, þegar hún var að bera á borð fyrir hann.
Þau voru mjög vingjarnleg hvort við annað, frú
Bracebridge og Lester.
— Hvers vegna seztu ekki að og færð þér konu,
Lester? heyrði Jennie frú Bracebridge segja einn
daginn við Lester, annan daginn, sem hann dvaldi
þar á heimilinu. — Það er nú kominn tími til þess.
— Ég veit það, sagði hann, — en mig langar ekki
til þess. Mér þykir gaman að vera laus og liðugur
og ætla að vera það enn um sinn.
— Já, ég hefi nú frétt sitthvað um líferni þitt.
Þú ættir að skammast þín. Faðir þinn er mjög á-
hyggjufullur vegna þín.
Hann skellti upp úr. — Pabbi hefir ekki miklar
áhyggjur mín vegna. Hann hefir nóg annað um a5
hugsa um þessar mundir.
Jennie hlustaði á þetta mjög forvitin. Hún skildi
ekki sjálfa sig, en hvernig sem á því stóð, þá lað-
aðist hún að þessum manni. Ef hún hefði gert sér ,
ljóst, hvernig á þessu stóð, hefði hún reynt að forð-
ast hann.
Nú veitti hún honum líka meiri athygli. Hann
sneri máli sínu oft til hennar og ræddi við hana.
Hún gat ekki hjá því komizt að.svara honum —
henni geðjaðist svo vel að honum. Einu sinni hitti
hann hana uppi á gangi. Hún var að sækja föt í
skáp og frú Bracebridge var hvergi nálægt. Hann
hafði engan formála, en gekk til hennar og sagði:
— Ég þarf að tala við yður. Hvar eigið þér heima?
— Ég, ég, stamaði hún og fölnaði. — Ég á heima í
Lorrie Street.
— Hvaða númer er á húsinu? spurði hann, eins og
hann væri að gefa henni skipun.
Hún titraði. — Það er númer 1314, svaraði hún..