Alþýðublaðið - 25.03.1942, Blaðsíða 8

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 25. marz 1942.
' A MILLION Ð0LLA1K
WORTH OF PLANE' J
rv£LosTir//J
DEV/LS!
THEY'RE ESCAPiNG
JN THE PLANE//U
MY PLA/VE/ W?

A.P Featurw
A LB ANI nokkur uar
handtekinn af ítölum.
Hann gerði fangavörðum sín-
um mjög gramt í geði með því
að tönnlast sýknt og heilagt á
sömu setningunni:
„Já, það er nú það, illa fóru
Grikkirnir■ með ykkur við
Kóritza!“
Loks leiddist yfirmanni
fangaherbúðanna þóf þetta.
Hann brá Albananum á ein-
mæli og sagði við hann:
„Sko til, ef þú villt nú halda
kjafti og hætta þessu, skal ég
gera þig að liðsforingja í ít-
alska hernum.“
„Allt í lagi,“ sagði Albaninn.
Næsta dag kom Mussolini í
liðskönnun. Hann tók í hönd
Albanans og sagði:
„Svo að nú eruð þér orðinn
liðsforingi í hinum sigursæla
ítalska her?“
„Það held ég nú bara,“ var
svarið. „En heyrðu, lagsmað-
ur, — helvítlega fóru Grikkja-
fantarnir með okkur við
Kóritza“! .
*
SJALDAN LÆTUR SÁ BET-
UR, SEM EFTIR HERMIR.
FY RIR nokkrum árum
var Charlie Chaplin á
gangi á götu í New York. Hann
rakst á hóp unglinga, sem hló
og klappaði og hafði yfirleitt
mikil gleðilæti uppi. Chaplin
varð forvitinn og tróðst inn í
þyrpinguna til að sjá hláturs-
efnið.
í mannhringnum var ungur
maður í allt of stórum skóm,
með montprik, og .hermdi eftir
hinuin mikla skopleikara,
Chaplin sjálfum.
Chaplin þótti gaman að
þessu, hann fór til unga
mannsins, tók stafinn og fór í
skóna og fór að herma eftir
sjálfum sér: Hópurinn horfði á,
án minnstu hrifningar. Eftir
nokkrar mínútur gekk ungi
maðurinn til Chaplins, klapp-
aði á öxl honum og sagði:
„Þetta er nokkuð gott hjá
þér, góði minn. En þú nærð
ekki fótaburðinum hans.“
*
T TÉfí. er ein bæntekning síra
*■ ■* Þórðar í Reykjadal:
„Skundaðu, Kristur, og hjálp-
aðu henni Kolfinnu í Jötu, og
henni Katrínu í bænum. En
Guddu vorri sleppum vér.“
/X
Mennirnir þrír kysstu á hönd
henni og hún brosti við þeim
öllum. — Ef til vill, sagði hún,
— er franska skipið þegar farið
frá ströndum landsins — alfar-
ið, og þá þurfið þið ekki að hafa
áhyggjur af því framar.
-— Ég vildi að svo væri, sagði
Eustick, er því iniður er ekki
því að heilsa. Við erum nú að
byrja að þekkja þorparann.
Hann er alltaf hættulegastur,
þegar hann lætur sem minnst á
sér bera. Við munum áreiðan-
lega verða vör við hann aftur
og það svo um munar.
— Og, bætti Penrose við, —
hann mun áreiðanlega höggva
strandhögg þar, sem við eigum
hans sízt von. En það verður
vonandi í síðasta sinn.
— Það verður mér sérstök
ánægja, sagði Eustic með hægð,
-— að hengja hann í hæsta tréð
í garði Godolphins lávaraðr réft
fyrir sólarupprás. Og ég býð
þeim, *sem hér eru viðstaddir,
að vera við hátíðahöldin.
— Þér eruð mjög blóðþyrst-
ur, herra, sagði Dona.
— Þér mynduð verða það
líka, frú mín, sagði hann, — ef
þér hefðuð verið rænd eigum
yðar. Hugsið þér yður, ef öll-
um silfurborðbúnaðinum yðar
hefði verið rænt?
— Það hefði verið gaman að
fá tækifæri til að kaupa nýjan
borðbúnað í staðinn.
— Því miður lít ég víst öðru-
vísi á það mál. Hann hneigði
sig og snéri sér frá henni.
Godolphin fylgdi Donu út að
vagninum hennar. — Orð yðar
voru vægast sagt óheppileg,
sagði hann. — Eustick er frem-
ur fastheldinn á fé sitt.
— Það er kunnugt um mig,
sagði Dona, — að ég er óheppin
í orðalagi.
— Yður fyrirgefst það vafa-
laust í London.
— Ég býst ekki við því. Það
var ein af ástæðunum _til þess,
að ég fór þaðan.
Hann starði á hana og vissi
ekki, hvernig hann átti að
skilja þetta. Svo studdi hann
hana upp í vagninn. — Það er
óhætt að treysta ökumanninum
yðar, er ekki svo? spurði hann
og horfði á William, sem hélt
stýristaumunum í höndum sér.
— Já, það er óhætt að treysta
honum, svaraði Dona. — Ég
þyrði að trúa honum fyrir lífi
mínu.
— Hann hefir þrjózkulegan
svip.
— Já, en ég dáist samt að
honum.
Godolphin stirðnaði upp og
vék frá vagninum fáein skref.
— Ég sendi bréf til borgarinnar
eftir viku, sagði hann. — Á ég
að skila nokkru til Harrys?
— Nei, ekki öðru en því, að
mér líður vel, og ég er mjög
hamingjusöm.
— Ég mun segja honum, að
ég hafi áhyggjur yðar vegna.
— Gerið yður ekki það ómak.
— Ég lít á það sem skyldu
mína. Auk þess gæti það verið
okkur mjög mikils virði að hafa
Harry hér í riágrenninu.
— Því trúi ég ekki.
— Eustick og Pénrose eru
aldrei sammála um neitt og ég
þarf sífellt að semja frið á milli
þeirra.
— Og haldið þér, að Harry
gangi betur að semja frið milli
þeirra?
— Það veit ég ekki, en ég
þoli ekki, að Harry eyði tíman-
um til einskis í London í stað
þess að líta eftir eignum sínum'
hér á Cornwallskaga.
— Þessar eignir hafa séð um
sig sjálfar um mörg ár.
— Það kemur ekki þessu
máli við. Sannleikurinn er sá,
að við þörfnumst allrar þeirrar
aðsfoðar, sem unnt er að út-
vega. Og þegar Harry veit, að
sjóræningjar eru hér við
ströndina . ..
— Ég hefi þegar tilkynnt
honum það. •
— En ekki nógu sannfærandi,
er ég hræddur um. Ef Harry
áliti í alvöru, að Navronhús
væri í hættu, eða eignir hans
og heiður konu hans, myndi
hann naumast sitja aðgerðalaus
í London. Væri ég í hans spor-
um ...
— Já, en það eruð þér nú
ekki.
— Væri ég í hans sporum,
hefði ég aldrei leyft yður að
ferðast vestur fylgdarlausri.
GAMLA 890
Flóðbylgjan
(TYPHOON)
Amerísk kvikmynd.
Aðalhlutverkin leika:
Dorothy Lamour
og Robert Preston.
Börn innan 12 ára fá ekki
aðgang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýning kl. 3Vz-
6Vz.
ÓSKRIFUÐ LÖG
Cowboymynd með
George O’Brien
Börn fá ekki aðgang.
■ NYJA BIO
1 herskólanum
(Military Academi)
Eftirtektarverð mynd er sýn
ir daglegt líf ýngstu nemenda
í herskólum Bandaríkjanna,
Aðarhlutverk leika:
Tommy Kelly, Bobby Jordan
og Dovid Holt.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
— Lægra verð kl. 5. -
Sýning kl. 5. — Lægra verð:
LEYNIFÉLAGIÐ.
(THE SECRET SEVEN).
Spennandi sakamálamynd
leikin af:
Florence Rice,
Bruce Bennett.
Börn fá ekki aðgang.
Allir vita, hvernig fer, ef kon-
an er ein á ferðalagi.
— Hvernig fer þá?
— Þær missa kjarkinn, þegar
mest á reynir. Þér þykist vei'a
hugrakkar núna, en ef þér
stæðuð augliti til auglitis við
sjónræningjann, þori ég að
ábyrgjast, að þér félluð í yfir-
lið.
— Það myndi ég áreiðanlega
gera.
— Ég þorði ekki að segja
neitt, svo að kona mín heyrði,
hún er svo taugaveikluð, en
mér hafa borizt ljótar sögur til
eyrna og Eustick hefir heyrt
þær líka.
[ — Hvers konar sögur eru
! það?
BARNASAGA
aumkunarlegar, sem honum var
oftar hent upp í loftið.
En þess á milli æpti Sankó
hótanir og formælingar að óvin
um sínum. Gerði hamn svo mik-
inn hávaða, að húsbóndi hans
heyrði loks til hans. Don Quix-
óte þekkti rödd Sankós og snéri
óðara við aftur til gistihússins.
Einhver hafði læst hliðinu, til
þess að enginn truflaði leikinn,
svo að riddarinn varð að fara
að húsabaki. Þar gat hann gægzt
inn í garðinn með því að standa
upp á hnakknum. Sá hann nú
hvað fram fór þarna innan við.
Mennirnir köstuðu Sankó
ennþá óþyrmilega til, og hús-
bóndi hans reyndi að klifra inn
fyrir til að bjarga hönum. En
Don Quixóte var ennþá stirður
og illa til reika eftir byltuna,
sem hann fékk í bardaganum
við vindmyllurnar, og gat því
ekki komizt yfir múrinn. Hann
gat ekkert annað en blótað og
hótað, en hópurinn fyrir innan
bara hló og skipti sér ekkert af
honum.
Þegar mannaskammiirnar
voru orðnar uppgefnar á því að
hamast með Sankó, var ham
settur á asnann og þeir báðir
reknir út um hliðið. Sankó var
ennþá skíthræddur og skjálf-
andi á beinunum, þegar hann
mætti Don Quixóte.
„Æi, Sankó, ég er hræddur
um að við höfum báðir orðið
fyrir klækibrögðum vonds
galdramanns,“ sagði riddarinn.
„Þessi kastali, gistihús, eða
hvað, það nú var, var fullt af
göldrum. Og þetta illþýði, sem
níddist á þér, var ekki menn,
heldur púkar og svartálfar.
Þegar ég’ætlaði að klifra yfir
múrinn til að hjálpa þér, dró úr
mér allan mátt vegna einhverra
töfra, svo að ég gat mig hvergi
hreyft. Ef það hefði ekki komið
fyrir, myndi ég hafa gefið þess-
um óþokkum ráðningu, sem
^ TNEY'RE
Zóra: Þau komaSt undan í
flugvélinni — flugvélinni
minni!
Zóra: Flugvél, sem kostar
milljónir króna:
Zóra: Óhræsin ykkar!
Zóra: Megi, allt illt fylgja
ykkur!