Alþýðublaðið - 29.03.1942, Blaðsíða 5

Stumudag-ur 29.. mar/. 1942.
ALÞÝOUBLAÐIÐ
Þegar Japasir sOkktn orrosta-
sHponnm „Prlnce of Wales“ og
„Repulse“ fio Nalakkaskaga.
EG stóð á stjómpalli á „Re-
pulse“ þennan miðviku-
dagsmorgun. Við áttum von á
árás og allir menn voru á sín-
um stað, að mér meðtöldum.
Daginn áður höfðum við orð-
ið varir við japanska flugvél,
en þá hafði greiðzt úr regn-
skýjunum ofurlitla stund. Flug-
vélin elti okkur í fimm klukku-
tíma, þar til dimmt var orðið.
Þessi eini klukkutími, sem
skyggni var gott, nægði til þess,
að japönsku flugmennimir
komu auga á okkur og örlög
okkar voru ráðin.
Á miðvikudagsmorguninn
vorum við í Kínahafi, 50 mílur
frá Malaya og 150 mílur norður
af Singapore. Himinninn var
skafheiður og steikjandi sól-
skin. „Prince of Wales“ var í
hálfrar mílu fjarlægð á undan
okkur — það var fögur og tign-
arleg sjón að sjá hann.
Kd. 11.10 komu níu japanskar
tundurskeytaflugvélar í ljós.
Þær flugu í röð í 10 000 feta
hæð. Þegar þær voru beint uppi
yfir skipinu, slepptu þær 27
tundurskeytum.
Hinar langdrægu loftvarna-
byssur „Repulse“ hófu þegar
skothríð og ætlaði hávaðinn og
gauragangurinn að æra mann.
Ég tók eftir því, að tundur-
skeytaflugvélar höfðu einnig
gert árás á „Prince of Wales“.
Ein sprengjan féll í sjó-
inn um tíu fet frá Repulse.
Önnur kom niður á flugvéla-
pallinn og sprakk þar.
Klukkan 11,27 var kominn
upp eldur í skipinu. Ei að síður
voru allar skytturnar við störf
sín. Skotliðarnir létu fyndni-
yrði fjúka og voru hvergi
smeykir.
Klukkan 11,40. — „Prince of
Sir Tom Phillips, aðmiráll,
sem stjórnaði brezku orustu-
skipunum tveim, þegar Jap-
anir sökktu þeim.
LÝSING SÚ á því, ei
brezku orustuskipunum
„Prince of Wales“ og „Re-
pulse“ var sökkt við Mal-
akkaskaga, sem hér fer á
eftir, er rituð af hinum fræga
ameríkska stríðsfréttaritara,
Cecil Brown, en hann var á
Repulse, þegar japönsku
flugvélarnar gerðu hinar ör-
lagaríku árásir á skipið.
Brown var fréttaritari Col—
umbia útvarpsfélagsins í
Singapore,. og var gagnrýni
hans á hinum lélega undir-
búningi Breta þar svo hörð,
að þeir hönnuðu honum að
tala í útvarp þaðan til Banda-
ríkjanna.
Wales“ virðist hafa orðið fyrir
tundurskeyti. Skipið hefir dreg-
ið úr hraðanum og er nú í mílu-
vegar fjarlægð. Enn þá sé ég
japanskar flugvélar nálgast.
Þær steypa sér yfir Repulse. Ég
get talið níu flugvélar.
Klukkan 11,45. — Sprengju-
flugvélar nálgast. Tennant skip-
stjóri kallar í hátalarann og
skipar mönnum að leita skjóls.
Flugvélarnar eru rétt fyrir ofan
okkur. Það er kæfandi púður-
svæla, sprengingarnar og eld-
glæringarnar gífurlegar.
Klukkan 11,48. — Ég sé, að
tundurskeyti er varpað ör-
skammt frá okkur. Flugvélin er
á hlið við okkur og berskjölduð
fyrir skotum úr byssum okkar.
Vélin nær sér ekki á flug, en
nálgast sjóinn. Flugvélin hrap-
ar og logi gýs upp. En aðrar
flugvélar koma í hennar stað.
Japanirnir eru hugdjarfir. Níu
tundurskeyti* renna eftir sjávar-
fletinum eitthvað út í buskann.
Klukkan 12,01. — Enn korna
tundurskeytaflugvélar að úr
öllum áttum. Það er eins og við
séum umkringdir. Allar flug-
vélarnar láta vélbyssuskothríð-
ina dynja á okkur.
Klukkan 12,10. — Árásinni
er lokið. Tennant skipstjóri
sendir Phillips flotaforingja á
„Prince of Wales“ eftirfarandi
skeyti: „Við höfum komizt und-
an nítján skevtum.“
Klukkan 12,20. — Tíu flug-
vélar nálgast. Þær stinga sér
tignarlega, unz þær eru í 100
rnetra hæð. Þá sleppa þær tund-
urskeyturn sínum. Ég sé eitt
tundurskeytið stefna beint á
okkur. Einhver hrópar: — Þetta
skeyti hittir! Það lendir á skip-
inu miðskipa. Það heyrist
hræðilegur brestur og ég fer á
fjóra fætur. Þegar ég stend á
fætur aftur, er skipið farið að
hallast. Tennant skipstjóri kall-
ar rólegur í hátalarann:' „Hafið
til björgunarbeltin.“ Við erum
að ná í þau, þegar annað tund-
urskeyti lendir á skipinu mið-
skipa. Skipið er að sökkva.
Tennant hrópar í hátalarann:
„Yfirgefið skipið! Guð sé með
ykkur.“
I
Sokkin skip.
ÉÉIg
wm
''
% m
/' s •

■
V • K r •
ý.^VXyyy-.-/;
x x' X.

>y': '.
/ '

Mfi
Efri myndin er af „Repulse“, sú neðri af „Prince of Wales“.
Klukkan 12,30. — Margir
liggja dauðir við byssurnar.
Sjómennirnir eru að svipta sér
úr fötunum. Sumir hlaupa aftur
eftir skipinu, til þess að stinga
sér í sjóinn. Ég reyni að kom-
ast upp í björgunarbát, sem er
enn þá í davíðunum, en þegar
orðinn fullskipaður. Einhver
segir: „Þessi bátur losnar aldrei
frá skipinu.“ Ég fer ofan aftur,
sezt á borðstokkinn og leysi af
mér skória.
Klukkan 12,35. — Milli fimm
og sjö hundruð höfuð standa
upp úr sjónum umhverfis skip-
ið. Ég renni mér niður skips-
hliðina og sting mér í sjóinn.
Ég syndi burtu frá skipinu, til
þess að eiga ekki á hættu að
fara niður með soginu, þegar
skipið sekkur. Ég er vanur
sundmaður, en mér er erfitt um
sund, þar eð ég er í ölluíh föt-
unum og myndavélin er á bak-
inu á mér. Menn grípa í hvað
sem fýrir verður, til þess að
halda sér á floti. Ég sé suma
gefast upp og sökkva. Ég næ í
lítinn stól og hangi á honum,
þar til ég næ af tilviljun í
bjálka.
Klukkan 2,00. — Tundur-
spillir nálgast bjálkann og það
er kastað til mín kaðli. Meðan
ég er að synda að tundurspill-
inum, sé ég „Prince of Wales“
hallast á hliðina og sökkva.
Það var mjög heppilegt, að
hvorugt skipið var sprengt í
loft upp. Sprengjuflugvélarnar
réðust ekki á tundurspillana.
Það var hörmulegt að horfa á
skipin sökkva, en það var fögur
sjón að horfa á hugrekki sjólið-
anna bæði um borð og eins,
þegar þeir voru komnir í sjóinn.
Kvenfélag Ballgríis-
sóknar.
Eftir Soffiu lugvars-
dóttir.
VÍÐA HÉRLENDIS bæði til
sjávar og sveita hafa kon-
ur án tillits til stétta eða stjórn-
mála bundizt félagslegum sam-
tökum. Það er merkilegt og vert
þess, að á það sé minnzt, að þessi
kvenfélög eru yfirleitt stofnuð
til að koma einhverjum góðum
málum í framkvæmd innan
sveitar- eða bæjarfélagsy
Það er táknrænt fyrir konur.
að starfssvið þessara félaga er
ævinlega á sviði líknar- og
menningarmála, eins og t. d. að-
hlynning sjúkra og aukin mennl
í starfi húsfreyjunnar. Reynsl-
an hefir sýnt, að hafi félögin
einhverra orsaka vegna ekk:
getað kómið einhverju slíku :
framkvæmd, þá hafa þau blátl
áfram liðið undir lok.
Eitt er það, sem slík kvenfélög
láta sig skipta, og það er kirkja
safnaðar síns. Þau kosta kapps
um að gefa henni góða gripi og
prýða umhverfi hennar eftir
föngum.
Hér í bæ hefir fyrir stuttu
verið stofnað nýtt kvenfélag,
sem heitir Kvenfélag Hallgríms-
sóknar. Það er stofnað til þess
(Frti. á 6. SfSu.)
Vantar slúðursögur í íslenzk blöð. — Erlend blöð birta
þær. — Enn um trúlofunartilkymiingar og tryggðarof.
— „Afskiptaleysið“ skrifar um óhreinan sjúkrabíl.
GÓA ÞORRADÓTTÍR skrifar
mér: „Að þú skulir ekki hafa
meira af slú'ðarsögum í blaðinu
þínu. Það, sem ég les fyrst í dag-
blöðunum, er um hjónabönd og
trúlofanir. En hvers vegna má ekki
líka skrifa nm hjónaskilnaði og
barnsfæðingar? Eða um sam-
kvæmislíf og sögulegan samdrátt
manna og kvenna, sem eitthvað
eru nafnkennd? Um allt slíkt er
mér sagt að sé mikið skrifað í blöð
annarra landa, en hér þekkist það
ekki. Segðu mér, ef þú viilt fá lín-
ur um þetta efni frá mér til bírt-
ingar.
OG SVO VILDI ÉG, í sambandi
við allar hjúskaparauglýsingarnar,
m^elast til þess, að það varðaði við
lög, ef auglýst væri þannig, án
þess að alvara sé á bak við. Aug-
lýsingamenn blaðanna ættu einnig
að gæta þess að taka ekki við aug-
lýsingum eða umsóknum af þessu
tagi, nema af viðkomendum sjálf-
um, og vera bundnir þagnarheitum
um nöfn.“
ÞAÐ ER ALVEG RÉTT, að mik-
ið er skrifað um svona mál í er-
lend blöð, en ég sé ekki að það sé
neinn ávinningur fyrir íslenzk blöð
að skrifa um svona hégóma. Til
dæmis sér maður oft í erlendum
blöðum svona klausur: „Frú NN
og herra forstjóri NN urðu þeirrar
gleði aðnjótandi í gærkveldi að
eignazt barn. Það var fallegur
drengur, sem óg 18 merkur.
Frúnni gekk fæðingin vel.“ Ef
Hannes á horninu færi að birta
svona fréttir, þá yrði mannfjölgun-
in alveg óviðráðanleg.
„AFSKIPTALEYSIГ skrifar:
„Ég ætla að segja þér svolítiö:
Fyrir stuttu þurfti ég að flytja
sjúkling á Landsspííalann."" Ég
hringdi á slökkvistöðina og bað
um sjúkrabílinn, sem koma að
vörmu spori. Þegar sjúkrakarfan
var borin inn í húsið, tók ég fyrst
og fremst eftir því, hve prúðir, al-
úðlegir og nærgætnir mennirnir
voru, sem með bílinn komu, og
eins hinu, hve hreint línið var, sem
sett var í körfuna. En þegar ég
kom inn í bílinn tók ég eftir því,
að þil hans voru, vægast sagt,
sóðaleg. Þetta segi ég þér ekki af
iilkvittni, heldur aðeins af þvi, að
mér er ljóst að hér er um leiðin-
lega vanrækslu að ræða, sem auð-
velt er að bæta úr, en er hins vegar
í óþægilegu ósamræmi við það,
sem að ofan getur.“