Alþýðublaðið - 04.06.1942, Blaðsíða 5

ALÞfÐUmAOIO
5
4. mai 1042.
V
EÐ SKULUM gera táð fyrir
því, aö sá viðkunnanlegi
viðburður skeði, að Hitler, sem
aú er 53 ára að aldri, yrði
akyodilega kippt burtu af sjón-
arsviðinu án þess að hann hefði
aamið lögformlega erfðaskrá.
Hversu undrandi, hversu furðu
lostin myndi ekki þýzka þjóðin
verða, þegar hún kæmist að
raun um, að fjöldi ættingja
gæfi sig fram og settist eins og
hrafnar "á hræ umhverfis hina
gífurlegu auðlegð, sem „foring-
inn“ léti eftir sig. Aldrei hefði
þýzku þjóðinni dottið í hug 'að
hann ætti svona marga ættingja.
í ævisögu sinni: „Mein Kampf“,
minnist hann hvergi á bræður
sína eða systur, og þýzka þjóðin
áleit því, að hann væri einbirni,
hlnn ástxíki sonur Adolf. Seinna
kom þó upp sá orðrómur, að
systir hans væri bústýra hjá
honum, og væri hún eldri en
hann. En fyrir um tíu árum síð-
an giftist hún prófessor nokkr-
um og hvarf þá eitthvað út í
buskann. Og síðan hafa Þjóð-
verjar álitið, að Hitler ætti enga
nákomna ættingja, væri ein-
mana í veröldinni — gersamlega
einmana.
Þessi trú og skoðun þjóðar-
innar styrktist mjög við það, að
í blöðunum rókti órofa þögn um
ættingja Hitlers. Það var þagað
um þá þunnu hljóði, ekki á þá
minnzt einu orði. Það hefði þó
ekki verið neinn smáræðis hval-
reki fyrir blöðin að fá að rita í
dálkinum irndir fyrirsögninni
„Félagslíf“ um nákomna ætt-
ingja og vandamenn foringjans!
Og hversu æsilegt hefði það ekki
verið og lokkandi lestur um allt
þriðja ríkið, ef blöðin hefðu birt
fréttaklausu um það, að bróðir
Hitlers hefði í þessari og þessari
veizlu rætt við þessa og þessa
frú, eða að mágkona Hitlers
hefði dansað vals við einhvern
og einhvem stórlax í einhverri
og einhverri veizluxmL En þetta
<ar harðbannað — verboten. Það
má ekki minnast á slíkt. Blöðun-
om er skipað að steinþegja um
ættingja foringjans. Þeir eru
eins og einhver helgúr dómur,
sem ekki má einu sinni minnast
á í hálfum hljóðum, hvað þá
upphátt. Og hvers vegna?
Hvernig stóð á því, að Göbbels
gekk -nýlega skrefi lengra og lét
flytja langar rollur í þýzku
blöðunum um það, hve foring-
inn væri einmana, umhverfis
hann væri tómt xúm; enginn
væri jafn einmana og haxm.
.»« -

Lofið þreyttum áð sofa.
I
I
s
Þessi hermaöur, (jorporai ttay Spencer, var í ameríkska hemum á Batanskaga. Hér hefir
hann lagt sig til svefns, en hann ier þó ekki langt frá mótorhjólinu eða byssunni sixmi.
*
Hvar eru ættingjar Hitlers?
E
FTÍRFABANÐI GKEIN
birtist nýlega í brezka
blaðinn ,dVIaxichester Guard-
ian“ og er eftir austurriskan
flóttaaxxann, sem ekki lætur
nafns síhs gétið.
Eins og kunnugt er, er
Hitler fæddur og uppalinn í
Austuríki, og ættmerux hans
því þekktari þar en í Þýzka-
landL
Menn hafa oft furðað sig á
þessu, en sumum hefir þó dottið
skýring í hug, oð þegar ég var
að velta þessu fyrir mér blasti
skýringin við. Ég minntist sam-
tals, sem ég hafði átt við Adolf
Raubal — systurson Adolf
Hitlers.
Dag nokkurn, aðeins fáeinum
mánuðum .áður en ég fór frá
Austurríki, kom til mín sonur
gamals starfsbróður míns, sem
var vanur að leita til mín, þegar
hann vár peningalaus, og spurði
mig, hvort mig langaði til þess
Hosninoaskrifstofa
A>listans
er í AlþýðíHrismu
2 hæð. Rjörskrá
liggur þar frammi.
að kynnast frænda „foringjans“.
Ég varð undrandi og sperrti
brýrnar, en hann sagði: — O,
það er ekkert til þess að miklast
af. — Kaubal er aðeins xmdir-
tylla í verkfræðiháskólanum í
Berlín, og eina ósk hans er sú,
að gera uppfinningar, sem hægt
er að hai'a eitthvert gagn af og
gefa jafnframt eitthvað í aðra
hönd. Ég minntist á þig við hann
og hann veit, að þú ferð úr landi
innan skamms. Hann heldur, að
þú getir ef til vill orðið sér
hjálplegur á einhvern hátt með
því að koma uppfinningum hans
á framfæri á Englandi eða í
Ameríku. Ég samþykkti þetta,
og næstu vikurnar hitti ég Rau-
bal oft í kaffihúsi einu, þar sem
hann neyttx árdegisverðar með
kunningjum sínum. Hann virt-
ist vera mitt á milli tvítugs og
þrítugs, fremur lágur vexti, en
gildvaxipn og snoturmermi.
Framkoma hans var látlaus og
aðiaðandL Hann var hamingju-
samur yfir því, að vera staddur
ur í Austurríki og geta eytt þar
leyfisdögum sínum í hópi glað-
lyxxdra félaga. En leyfistími
hans var hérumbil á enda nirm-
inn, og bráðum varð hann að
hverfa til Berlínar aftur, þar
sem harm bjó á stúdentaheimili
einu við fremur strangan aga og
mikið aðhald.
Hitler, sem venjulega lætur
móðan mása um allt milli him-
ins og jarðar og leyfir engum að
komast að, verður jafnan mjög
þögull í nærveru ættingja sinna,
ef svo ber undir, að hann sér þá
af tilviljun á margra ára fresti.
Hann gerði einum ættingja sín-
um bónda nokkrum, fært að
auka eigur sínar, en hann heim-
sótti hann aldrei. Hann var ekkl
eittu sixmi viðstaddur þegar
systir hans giftist, þessi, sem
hafi verið bústýra hjé honum
áður fyrr og hann bafði aðeins
getað þolað í návist sinni vegna
þess að hún var snillingur í því
að framleiða eftirlætisrétti hans
grænmetisréttina. Hún lærði
matseld í mötuneyti Gyðinga-
stúdenta í Vínarborg, en þar
varð hún að lokum yfirmat-
reislukona. Meðlimir Hitlers-
ættarinnar virðast ekki hafa
neina tiltakanlega andúð á mat-
reiðslustörfum. Bróðir Hitlers
var gestgjafi í vinsælu matsölu-
húsi í Berlín.
„Foringinn“ gefur ættingjum
sínum nánar gætur, og þeir vrða
að framkvæma skipanir hans út
í yztu æsar. Vinur Raubals.
ungur maður, sem ekki var
beinlínis kynhreinn Aríi, gum-
aði eitt sinn af því á opinberum
stað, að haxm væri náinn vinur
náfrænda „foringjans“. Fáein-
um klukkustundum seinna var
maðurinn tekinn fastur af
Gestapomönnum. Raubal sjálfur
fékk alvarléga ámiimingu hjá
eirikalögreglustjóra Hitlers. Og
með milligöngu ritara síns
lætur Hitler stöku sinnum svo
lítið, að skrifa systur sinni, sem
á heima í Vínarborg og heitir,
ef ég man rétt, ungfrú Paula
Hitler.
'En hver er hin raunverulega
orsök þessarar furðulegu fram-
komu „foringjans“ gagnvart
ættingjum sínum? Napoleon
var líka einræðisherra, en hann
var hrifinn af ættmennum sín-
um og hóf þá til vegs og valda
— ef til vill umfram hæfileika.
Sama má jafnvel segja um Ta-
merlane og Denghis Khan.
Éinnig um aðra nútíma einræð-
isherra, svo sem Ata Turk,
Franco og Mussolini, sem
skammast sín ekki fyrir ætt-
menni sín. Aðeins Hitler neytir
alls valds síns og allrar slægðar
til þess að hálda þýzku þjóðinni
í þeirri tró, að hann sé einbirni.
Hvers vegna?
Svarið er ofur einfalt. Hitler
áh'tur, að hann sé, aúk þess, sem
hann er einræðisherra, goðsögu-
leg persóna dýrlingur, goð í lif-
Framh. á 6. síðu.
Grasblettimir og fólkið. — Einkennilegt innræti.
— Bréf frá „Bæjarbúa við Hringbrautina“. — Hvað
á að gera til að afstýra spjöllunum?
AÐ EE
ÞAÐ EE KOMIB snmar og
sumarveður. Þá grænkar allt
og grær. Undanfarin ár hefir verið
trnnið markvíst að því að fegra
bæinn svolítið, fjölga gróðorreit-
unom og fegra þá, sem fyrir vora.
Ungum áhugasömum garðyrkju-
fræðingi hefir verið falið þetta
starf og hann stundar það af frá-
bærri kostgæfni, að svo miklu
leyti, sem ég hefi vit á. Einn dag-
inn sat ég dálitla stund með hon-
um á bekk á Austurvelli. Hann
sagði mér svolítið frá starfi sinu.
I>AÐ VAR VERHE) að skera upp
randimar við gangstéttina á vell-
inum. Þetta þarf að gera á hverju
vori. Bletturinn er skemdur, þrátt
fyrir það, þó að hraunhellugirðing
sé meðfram gangbrautinni. Þessi
garðyrkjumaður er þolinmæðin
sjálf, en þó er hann farinn að
grána í vöngum. Það tekur líka á
taugamar að vinna stöðugt upp
aftur sama verkíð, ár eftir 6r, og
ef vel ætti nð vera þyrfti næstum
að gera það mánuð eftir mánuð.
ÞAÐ £R EKKERT SRKÍTIÐ við
þaS iþó að hross, fé og nautpen-
ingtir e>’ðileggi grasbletti og gróð*
urreiti ef þessum skepnum er
hleypt inn á þá. En það er eitthvað
bc c.ó við það manníólk, sem hagar
eér eins og þessar skepnur. Ekkt
bítur það grasið, ekki sækir það
kviðfylli sína á grasblettina okkar.
Það væri rtæstum þvi gleðilegur
vottur um vaxandi þroska þelrra,
sem bezt ganga fram í því að eyði-
leggja blettina, ef maður sæi þá
einhvem daginn vera að bíta gras
á blettunum! Þá sæi maður að
minnsta kosti einhvem tilgang
með iðju þeirra!
OG NÚ ER VERIÐ að byrja á
því að girða Amarhól með lágtun
steingarði, sem á að verða snotur,
Framvegis verða hinar tvífættu
skepnur að klofa yfir þennan garð
til ,þess að geta spillt og eyðilagt.
Þeir hætta ekki og svona fólk get-
ur yfirstigið tálmanir og erfiðleika.
EN HVERGI hefir skemmdar-
fýsnin komið eins áþreifanlega í
ljós og á gróðurblettunum í Hring-
brautinni. Þar leggjast allir á eitt,
fótgangandi menn og hjóiríðandi,
skríðandi menn og bifreiðarstjór-
ar. Ég hefi þúsund sinnum reynt
að hafa áhrif á fólk og fá þaö til
að ganga vel um þessa gróður-
blettl, en árangurinn hefir orðið
sorglega lítill.
I GÆR fékk ég bréf frá „Bæjar-
búa við Hringbrautina” um þetta
mál og segir hann: lrÉg hefi búið
Framh. 4 6. síðu,