Alþýðublaðið - 05.06.1942, Blaðsíða 8

FYLGDIST ILLA MEÐ!
KTÝLEGA kom kona nokkur
■* » inn á jerðaskrifstofu i
London og spurði ósköp rólega,
hvort það vseru ekki ennþá dag-
Xegar skipaferðir yfir Ermar-
eund, til Boulogne, — svo að
maður gæti bnigðið sér tii
Frakklands i sumarleyfinu!
FÁIR þykjast armir í ölteiti.
IfLAVFALEGA fór hann að
•**• ráði sínu biðillinn, seni
kom í kvonbænaerindum til
tengdaföður stns tilvonandi.
Vnnustan lá titrandi við skráar-
gatið.
,Mig — hér — hér — langar
til að biðja yður um að — hum
— gefa mér dóttut yðar fyrir
konuÝ
.fiykir yður vín gott?“ spurði
sá gamli, því að hann var mjög
á móti vínnautn ungra manna.
,Já, þakka yðwr kærlega fyr-
ir,“ sagði biðillinn feginn, „en
eigum við ekki að ganga frá
konumálinu fyrst?“
tjc
t, EGAR síra Páll skáldi var
ungur og óvígður, heyrði
hann óséður á tal biskups, er
hann ráðfærði sig við einhverja
menn um það, hvort rétt mundi
að prestvígja Pál. Um þetta
kvað Páll:
,J ég að vígja hann Pál til
prests?
Piltar, hvað haldið þið?
Þótt sungið hafi :ann margt .
sawrugt vers,
syndugur dálítið,
ég held ég verði að hætta þess,
hann mun víst, greytetrið,
passa sig í þeim prúða sess,
prestskapnum halda við.“
*
SVO er auður sem augabragð
VÍÐAR „ÁSTAND“ EN HJÁ
OKKUR
TjVAÐ sem öðru líður, er svo
* •* ao sjá, sem canadiskum
hermönnum á Englandi lítist
vel á brezkar stúlkur. Giftingar
þeirra á meðal fara óðum í vöxt
og eru nú að jafnaði orðnar 400
á mánuði. Frá því að hermenn-
imir komu fyrst til Englands,
hafa 4000 af þeim gifzt brezk-
um stúlkum. (Hkr.)
JÓN KETILSSON kemur með
framlengingarvíxil í bank-
ann.
Gjaldkerinn: „Þér eruð alltaf
vanur að framlengja til þriggja
mánaða. Af hverju hafið þér
framlengt þennan til sex mán-
aða?“
Jón Ketilsson: „Af því að
núna í skammdeginu eru dag-
amir svo stuttir.
JCpR Hallgrímur- rithöfund-
ur ekki bráðgáfaður
maður?“
,flefi bara enga hugmynd
um það, góði. Ég þekki hann
ekkert, hefi bara lesið bækum-
ar ham “
AWttiiBiAIMÖ

var glugginn stór, miklu stærri
en glugginn á þessum klefa.
— Auðvitað, sagði lávarður-
inn, sem vissi ekki, hvaðan á
sig stóð veðrið, en horfði á
hana vandræðalegur á svip.
Senrdlega var hún enn þá með
hita, því að hún virtist tala
hálfgert óráð.
— Fauk það aldrei undir
hurðina? spurði fanginn.
— Það man ég ekki, sagði
Bona. — En ég hefi ekki enn
þá valið teikninguna. Héma er
sendlingtrr. Mér þætti gaman
að vita, hvort Hans Hátign
þætti ekki vænt um að eiga
hann. Herra lávarður! Er það
sem mér heyrist, að vagni sé
ekið burtu. Ef svo er, hlýtur
það að vera læknirinn að fara.
Godolphin lávarður hristi
höfuðið og leit fram að dyrun-
um. — Hann myndi áreiðanlega
ekki fara, án þess að tala við
mig fyrst, sagði hann. — Eruð
þér viss um, að þér hafið heyrt
vagnskrölt? Ég er ofurlítið
heyrnardauf ur.
— Ég er alveg sannfærð um
það, svaraði Dona.
Lávarðurinn gekk fram að
hurðinni og barði á hana.
— Halló, þið þama, Iirópaði
hann. — Viljið þið opna strax.
Fangavörðurinn svaraði, og
þau heyrðu fótatak hans, þegar
hann gekk upp stigann. Á auga-
bragði hafði Dona gripið
skammbyssuna og hnífinn upp
úr vösum sínum og lagt á borð-
ið, en íanginn breiddi þegar
blöð ofan á. Fangavörðurinn
opnaði hurðina, en Godolphin
sneri sér að Donu.
— Jæja, frú mín, sagði hann.
— Hafið þér valið yður mynd-
ina?
Dona hleypti brúnum og
fingraði við myndimar.
— Það er í raun og sannleika
mjög erfitt að velja úr þessu,
sagði hún. — Ég get ekki valið
á milli máfsins og sendlingsrns.
Bíðið ekki eftir mér, lávarður
minn, þér vitið, að konur eiga
alltaf örðugt með að ákveða
sig. Ég kem rétt á eftir.
— Mér er áríðandi að ná í
lækninn, sagði Godolphin, —
svo að ef þér viljið afsaka mig,
frú mín, þá skil ég yður hér
eftir ásamt varðmanninum. Þér
verðið hér kyrr, bætti hann við
til varðmannsins um leið og
hami fór út.
Varðmaðurinn lokaði hurð-
inni, og í þetta sinn var hann
inni, krosslagði hendurnar og
horfði bro^andi á Donu.
— Það verður tvíheilagt hér
á morgun, frú mín, sagði hann.
— Já, sagði hún, — ég vona,
yðar vegna, að það verði dreng-
ur. Þá fáið þér meira öl.
— Er ég ekki eina tilefni há-
tíðahaldanna? spurði fanginn.
Varðmaðurinn hló og band-
aði höfðinu í áttina til rifunnar
í veggnum.
— Þér verðið gleymdur og
grafinn um hádegi, sagði hann,
— þér verðið hangandi uppi í
tré, meðan við hin drekkum
skál tilvonandi Godolphins lá-
varðar.
— Það virðist fremur hart
aðgöngu, að hvorki ég né fang-
inn skuli geta verið hér tii þess
að ffcekka heillaskál sonarins og
érfingjans, sagði Dona og brosti
um leið og hún tók upp pen-
ingapyngju og kastaði henni til
fangavarðarins. — Ég þori að
ábyrgjast, að þér viljið heldur
drekka núna en að halda vörð
klukkutíma eftir klukkutíma.
Segjum að við fengjum okkur
öl núna, þrjú, meðan lávarður-
inn er hjá lækninum.
Fangavörðurinn glotti og
veifaði liendi til fanga síns.
— Jafnvel þótt ég gerði svo,
yrði það ekki í fyrsta skipti,
-sero ég drykki öl fyrir aftöku.
En eitt verð ég að segja. Ég hefi
aldrei fyrr séð Frakka deyja.
Mér er sagt, að þeir séu ekki
eins lífseigir og við. Hálsinn á
þeim er sagður brothættur.
Hann veifaöi aftur hendi til
fangans, opnaði hurðina, gekk
fram fyrir og kallaði niður til
félaga sinna: — Komið með öl-
könnu og þrjú glös hingað upp.
Meðan hann sneri baki að
þeim, sneri Dona sér að fang-
anum og þau hvísluðust á.
— í kvöld klukkan ellefu.
Hún kinkaði kolli og hvísl-
aði: — Við William.
Fangavörðurinn leit um öxl
og sagði: — Ef lávarðm’inn
kernur okkui’ að óvörum, verð-
ur hann ævareiður.
— Ég skal taka svari yðar og
ábyrgjast, að þér verðið ekki
fyrir neinu orðalcasti. Hans Há-
tign hefír gaman af svona gríni
og ég er sannfærð um, að hann
hlær dátt, þegar ég segi honum
frá þessu við hirðina. Hvað
heitið þér?
— Zaehariah Smith, frú mín.
— Ágætt! Jæja, Zachariah!
Ef þér lendið í einhverjmn
vandræðum, skal ég flytja mál
yðar fyrir konunginum sjálfum.
Fangavörðurinn hló, en að-
stoðarmaður hans kom til hans
með ölið á bakka. Fangavörður-
inn lokaði hurðinni og bar
bakkann að borðinu.
— Ég óska yður langra líf-
daga, frú mín, sjálfum mér óska
ég til hamingju með fulla
pyngju fjár og nóg af öli að
drekka, og yöur, íranski maður,
óska ég skjóts og kvalalítils
dauða.
Hann. hellti ölinu í glösin, en
Dona skálaði við fangavörðinn
og sagði: — Lengi lifi hinn til-
vonandi Godolphin lávarður.
Fangavörðurinn kjamsaði öl-
ið og velti vöngum.
Fanginn lyfti glasi sínu og
brosti til Donu.
— Ættum við ekki líka að
drekka skál frú Godolphins
núna! Ég býst við, að hún þjá-
ist mikið.
— Og, bætti Dona við, —
læknisins líka, því að hann hef-
LiUian RnsseU
Amerisk stórmynd er sýnir
þætti úr æfisögu Amerísku
söng og leikkonunnar frægu
Lillian RusseU
Aðalhiutverkin leika
AJice Tage
Don Ameche
Benry Fonda
Sýnd í dag kl. 4, 6.36 og 9.
Amerísk kvikraynd, er ger-
ist í Afr&tt.
Douglas Fuirbanks, Jv.
Madeleine Carroll
Sýnd kL 7 og 9.
Framhaldssýning
kl. 3¥j—6%.
HRÆDDUB VBÐ
KVENFÓLK
með gamanleikaranum
Joe Penner.
FBstudagur ð. þ&ai 1942,
mm nvja aió
CAMLA BIO SS
ir víst nóg að gera. Meðan hún
var að drekka datt henni
skyndilega nýtt í hug. Hún
horfði á fangann og sá þegar,
að honum hafði dottið það sama
í hug, því að hann horfði á
hana.
— Zachariah Smith, eruð þér
kvæntur maður? spurði hún.
Fangavörðurinn hló. — Tví-
kvæntur, sagði hann, — og
fjórtán barna faðir.
— Þá ættuð þér að geta skil-
ið, hvernig lávarðinum líður
um þessar mundir. En það er
engin þörf á að kvíða, þegar
jafn hæfur læknir og Williams
er við hendina. Þér þekkið
lækninn vel, er ekki svo?
— Nei, frú mín, ég er að
norðan. Ég er ekki ættaður frá
Helston.
— William læknir, sagði
Dona eins og í draumi, — er
skrýtinn náungi, með kringlótt,
rauðleitt andlit, mjög hátíðleg-
ur á svip. Ég hefi heyrt það
sagt, að honum þyki sopinn
góður.
— Það er leiðinlegt, sagði
fanginn, að hann skuli ekki
drekka með okkur hér. En ef til
vill drekkur hann með okkur
seinna, þegar hann hefir lokið
starfi sínu og hann hefir gert
Godolphin lávarð að föður.
— Það verður naumast fyrir
miðnættið, sagði Dona. — Eða,
hvað segið þér um það, Zach-
ariah, sem eigið fjórtán born.
— Miðnættið er hinn venju-
legi tími, yðar tign, sagði fanga-
vörðurinn hlæjandi. — Strák-
arnir mínir allir níu fæddust á
slaginu tlóf.
— Ágætt, sagði Ðona. —
Þegar ég hitti Williams lækni
ætla ég að segja honum að
LITLU BNgBÍÁNAMMR
Móðir liennar starði undrandi
á dóttur sína.
„Eru þetta bara látalæti í þér,
eða hvað?“ spurði hún.
„Nei, nei. Þetta er alveg satt,
eins og ég stend hérna! Náðu
fljótt í lögregluna, áður en
maðurinn fer burtu og kemst
undan!“
Mamma hennar sá nú, að
henni var alvara. Hún hljóp
að símanum og hringdi á lög-
reglustöðina og sagði frá því,
sem fyrir þau Möggu og Palla
hafði borið.
„Við komum að vörmu
spori,“ sagði yfirlögregluþjónn-
inn.
Og það reyndist vera réít
hjá honum. Eftir örfáar mínút-
ur heyrðist þytur í bifreið og
þrír lögregluþjónar komu
hlaupandi að forstofudyrunum,
þar sem móðir Möggu beiS eftir
þeim. Magga sagði þeim frá æv-
intýri sínu í skyndi, en áður en
hún hafði lokið sögunni, ýtfcu
þeir henni inn í bílinn og brun-
uðu af stað til gamla sýslu-
mannshússins.
En nú kom bobbi í bátinn!
Þau voru rétt komin heim að
gamla húsinu, þegar þau sáu
einhverja smávaxna persónu
koma hlaupandi eftir veginum,
baðandi öllum öngum. Það var
Palli.
„Hó, hó,“ kállaði hann, þegar
hann sá Möggu. „Það er of
seint! Hann slapp! Hann slapp!“
Lögregluþjónarnir stöðvuðu
bílinn, og Palli settist við hlið-
ina á Möggu.
„Hann kom út um forstoíu-
dyrnar með stórap, stóran
poka,“ sagði Palli. „Og hvað
haldið þið svo! Það beið maður
á bifhjóli eftir honum úti á
stígnum! Þjófurirm stökk upp í
körfuna, og svo brunuðu þeir
af stað og óku í loftinu.“
„Sástu númerið á bílnum?“
spurði einn lögregluþjónninn,
risastór maður, og tók fram
vasabók sína.
„Auðvitað gerði ég það,“
sagði Palli rogginn, „ég er
Indíáni, og Indíánar taka eftir
öllu, sem fyrir augu ber! Núm-
erið var OP6186, og bifhjólið
fór í áttina til borgarinnar.“
„Áfram, áfram,“ æpti annar
lögregluþjónninn til ökumanns-
ins. „ökum eins hart og skrjóð-
urinn þolir! . . Haldið ykkur,
böm!“
Nú var líf í tuskunum! Þetta
var nú œfintýri í lagi! Palli og
Magga stóðu á öndinni meðan
lögreglubíllkm fleytti kerlingar
eftir veginum. Hvílíkur hraðii
Þou brunuðu í áttina til höfuð-