Alþýðublaðið - 16.06.1942, Blaðsíða 8

fcr
EIGINMAÐURINN hafði
verið í afmælisveizla vin-
ar síns og kom ekki heim til sín
fyrri en sólin var komin upp
um morguninn, og það var fljótt
auðséð á honum, að afmælið
hafði verið „undanþáguafmæli.“
Frúin reis upp við dogg í
rúminu, þegar húshóndinn
ramhaði inn með hattinn á
höfðinu og vindilinn í munn-
vikinu. Frúin var hálvond.
„Hvusslags hattalag er þetta
maður, að koma svona seint
heimi Eg á bara ekki orð til i
eigu minni!“
„Guði sé lof!“ sagði eigin-
maðurinn.
CHOPIN.
ÞETTA gerðist í samkvæmi
hjá Sólon stríðsgróða-
manni. Meðal gestanna var
Magnús músikalski, og hann sat
hjá Ijómandi laglegri stúlku við
borðið.
Magnús vildi sýna ungfrúnni
það, hve vel hann væri að sér
í tónlist og fór því að tala um
fræga tónsnillinga við hana.
„Þér þekkið auðvitað Chop-
in, ungfrú?“ sagði hann..
„Chopin?“
„Já, tónsnillinginn mikla.“
„Hvað hefir hann samið?“
„Ó, fjöldamargt, til dæmis
hinn fræga Vals í Es-dúr.“
„Vals, já, en góði mdður, —
hverjir haldið þér að dansi vals
nú á tímum?“
Á SELAVEIÐUM.
PETUR sýslumaður á Vest-
ureyri og Bjöm kaup-
maður höfðu gaman af að fást
við veiðar. Einn góðan veður-
dag réru þeir út með firðinum.
Þá sáu þeir eitthvað hreyfast
í flæoarmálinu í Litla vogi.
„Hana, þarna er selur!“ hróp-
aði Pétur sýslumaður. „Við
skulum skjóta á piltinn.“
Björn stóð upp og miðaði
vandlega, en þá hrópaði selur-
mn:
í guðs bænum, skjótið ekki!
Eg er Gunnar kaupfélagsstjóri
á Langeyri!“
Sýslumaður hikaði andartak,
en svo hnippti hann í kaup-
manninn og sagði:
„Ó, skjóttu bara, Björn. —
Heldurðu að það geti ekki allir
selir fundið upp á því að segja
svona!“
blána. Þetta var í fyrsta skipti,
sem Craddock hafði látið í ljós
tilfinningar sínar á augljósan
hátt. Og um hana var það að
segja, að hún reyndi ekki að
leyna tilfinningum sínum. Hún
blygðaðist sín ekki fyrir til-
finningar sínar. Hún unni hon-
um af öllu hjarta. Hún vildi
kyssa sporin hans. Hún viður-
kenndi það fúslega, að hann
væri eini karlmaðurinn, sem
gæti gert hana hamingjusama.
Og hún hafði ákveðið að eng-
inn annar en hann skyldi leiða
hana að altarinu.
— Eg vil verða konan hans,
sagði hún ákveðin.
Oft og mörgum sinnum hafði
hún hugsað sér sig hvíla í örm-
um hans. En hve hún þráði, að
hann tæki hana í faðm sér og
kysti hana. Hún spurði sjálfa
sig að því, hvernig hún gæti
beðið eftir því ' kvöldi, þegar
hann játaði henni ást sína. En
nú varð hún að setjast and-
spænis frænku sinni og þvaðra
við hana um einskisverð efni.
Það var óþolandi.
— Mér þykir fyrir því, að ég
skuli koma svona seint til
kvöldverðar, sagði hún um leið
og hún -gekk inn.
— Kæra vina, sagði ungfrú
Pála, — ætlarðu ekki að borða
köku?
— Mig langar ekki í mat,
sagði Berta og fley.gði sér ofan
á stól.
— En þú hlýtur að vera
þyrst, sagði ungfrú Pála og
horfði hvasst á frænku sína. —
Viltu ekki f'á þér einn bolla af
tei?
Ungfrú Pála þóttist viss um,
að þetta eirðarleysi ætti sér
einhverjar orsakir.
— Auðvitað er eitthvað á
seyði, hugsaði hún. — Ég vona,
að þau verði ekki lengi trúlof-
uð, en gifti sig fljótlega.
Ungfrú Páia hefði ekki getað
þolað ástsjúka konu nálægt sér
lengi. Henni fundust elskendur
ákaflega hlægilegir. Hún horfði
á Bertu gleypa í sig fáeina bolla
af tei. Auðvitað báru þessi
leiftrandi augu, þessir rjóðu
vangar og þetta eirðarleysi vott
um ástarævintýri. Hálft um
hálft hafði hún gaman af þessu,
ALÞ/ÐUBLAÐtÐ
en henni fannst hyggilegt að
láta það ekki í ljós, að hana
grunaði nokkuð.
— Þegar alls er gætt, kemur
mér það ekki við, hugsaði hún,
— og fyrst Berta ætlar að gifta
sig, þá er bezt, að hún geri það
sem fyrst.
Ungfrú Pála sat í legubekkn-
um við arininn. Hún var kona
meðalhá vexti, fremur grönn
með magurt og fremur hrukk-
ótt andlit. Varir hennar voru
þunnar og saman klemmdar,
nema þegar hún talaði. Hún
hafði þann sið að horfa fast á
fólk, sem hún var að tala við.
Menn sögðu, að ungfrú Pálu
hætti við að horfa á fólk eins og
það væri hálfvitar. Hún var nú
orðin nokkuð við aldur, en hún
hafði aldrei verið falleg.
— Pála frænka, sagði Berta
um leið og hún stóð á fætur. —
Ég held, að þú hefðir heldur átt
að heita Marta eða Matthildur.
Það fer þér ekki vel að heita
Pála.
— Góða, það er óþarfi fyrir
þig að vera að minna mig svona
greinilega á það; að ég er orðin
fjörutíu og fimm ára, og þú
þarft ekki að brosa svona vegna
þess að þú veizt, að í raun og
veru er ýg orðin fjörutíu og sjö
ára. Ég segi fjörutíu og fimm
einungis af því, að betur stend-
ur á þeirri tölu. Konu er alveg
sama um aldur sinn, nema hún
hafi í hyggju að giftasí ekkju-
manni með seytján börn.
— Ég er hissa á því, að þú
skulir aldrei hafa gifzt, Pála
frænka, sagði Berta um leið og
hún leit undan.
Ungfrú Pála brosti. Henni
fannst þetta mikilsverð athuga-
semd.
— Kæra frænka, sagði hún,
— hvers vegna hefði ég átt að
gera það? Ég hafði fimm hund-
ruð sterlingspunda tekjur á ári.
En ég veit við hvað þú átt. Þú
vilt, að ég hefði syrgt í þrjátíu
ár dáinn elskhuga eða mann,
sem hefði kvænzt annarri.
Berta svaraði engu. Henni
fannst veröldin yndisieg eins og
hún var og vildi ekki hlusta á
neinar sorgarsögur í kvöld. Hún
fór upp á loft, settist við glugg-
ann og horfði yfir að búgarðin-
ÞriðjtMÍagtir 16. júni 1§4EÍ.
NVJA Blð
Kúrekinn
frá Brookiyn
íCowboy írom Brooklyn).
Amerísk gamanmynd með
fögrum söngvum.
Aðalhlutverkin leika:
DICK POWELL
PKICDuLA LANE
PAT O’BRIEN.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Síðasta sinn.
GAMLA Blð ■
í viking
<Mystery Sea Kaiðer)
Carole Landis og:
Henxy Wilcoxom
Aukamynd:
Herskipatjón U. S. í
inni á Pearl Harb®a%
Börn innan 12 ára fá ekM|
aðang.
Sýnd kl. 7 og 9.
Framhaldssýnig kl. 3%—
BLtePENINGARNÍR.
Cowboymynd með
Tim Holt.
Börn innan 12 ára fá ekki|
aðgang.
um, sem sá, sem hjarta hennar
girntist, bjó á. Hún velti því
fyrir sér, hvað Eðvarð væri að
gera núna. Beið hann næturinn-
ar .með jafnmikilli eftirvænt-
ingu og hún. Henni þótti leiðin-
legt, að milli þeirra var hæð,
svo að ekki var hægt að sjá alla
leið heim til hans.
Það var kalt og dimrnt um
kvöldið. Berta læddist út um
- hliðardyrnai- og henni faxuost
hún vera að leggja út í ævin-
týri, Hún gekk niður heimaveg-
irm og vissi varla, hvað hún var
að gera. Ef til vill myndi hann.
ekki koma. Hún.þorði ekki að
hugsa til þess, -hvernig henni
yrði við, ef enginn væri við
hliðið. Það gat ekki þýtt ann-
að en það, að honum. þætti ekki.
vænt um hana. Hún nam staðar
HUNISIJRlliN
IMS VILLA
átti við, Villi. Líttu nú á allar
skepnurnar í henni.“
Villi ætlaði einmitt að fara
að skoða örkin’a, þegar hann
fann, að einhver var að sleikja
fótinn á honum. Hann leit niður
og hann sá ljómandi fallegan
— brúnan hvolp, — fallegasta
hvolpinn, sem hann hafði
nokkru sinni augum litið.
Hvolpurinn hafði séð Villa.
strax og hann kom inn í búð-
ina ogx leizt undir eins vel á
hann. Svo hljóp hann til* litla
drengsins í þeirri von, að hann
mundi kíappa sér. 1
„Nei, en hve þetta er indæll
hvolpur!“ hrópaði Villi og tók
hundinn í fangið og kjassaði
hann. „Gaman væri nú að fá
hann í afmælisgjöf!"
„Já, hann er líka til sölu,“
sagði búðarstúlkan. „Hann er
ódýr, kostar jafnmikið og örk-
in.“
Villi leit bænaraugum á Dan-
íel frænda og vonaði að hann
myndi heldur gefa sér hvolpinn
en örkina. En frændi gerði þaö
ekki. Hann ætlaði sér að kaupa.
örkina.
Og það gerði hann líka. Harai.
borgaði hana og sagði:
„Gerið svo vel að senda hana
í kvöld. Afmælisdagurinn
drengsins er á morgun.“
Villi setti hvolpinn aftur á
gólfið og var dapur í bragði.
Hann hefði svo miklu fremur
kosið að fá litla skinnið e»
þessa stóru örk. Þetta var
reyndar afbragðs falleg örk, —
já, já, mesti kostagripur var
hún, — en hvolpurinn var lif-
andi dýr, sem hægt var að leika.
sér við. Það var ekki hægt að
leiká sér við dýrin, sem vom í
örkinni, það var bara hægt að
leika sér að þeim.
„Elsku litli héppi minn!i<;
hvíslaði hann. ,,Ég hefði feginn
viljað fá þig í afmælisgjöf, ekki
örkina. Mér hefði þótt svo gam-
an að leika mér við þig.“
Hvolpurinn flaðraði upp um
Villa og sýndi honum vinarhót.
Hann langaði til að fara með
honum. Hann vildi eiga svona
lítinn og geðfelldan dreng eins
NYNDASAM
RDUNDING THE BENp AT HiGH 6PEED.T0NI FINP6
THE 0lGTI?AILER 0LOCKING "FHE K0AD...6HE
5WEKVE5 PE6FERATEpy/f~
Stúlkan, sem kemur nú til
sögunnar, ekur með miklum
haða eftir veginum.
Hún kemur skyndilega að
beygju á veginum, en þar-
stendur geysistór bíll. Það er
bíll dr. Dumartins.
Henni tekst með naumindum
að forðast árekstur,' en verður að
aka út af veginum, þer sem einn
hjóibai-ðinn springur.
Þarna situr ungfrú Tóni
Blake, langt uppi í óbyggðuxa
með sprungna slöngu í einum
hjólbarðanum. Henni lízt ekki á
blikuna.