Alþýðublaðið - 01.11.1942, Blaðsíða 8

1 WHAT 1
AEE WE
WALKING
INTO? >
7 'SCORCHY... POY
5EE WHATl SBE.
OK AM I SEEING
THIN6S ?/ V.
A UTTLE LATER
VOU <EEP COVER UP HEKE..
TAP CAR6 COME THI5 EOAD,
MU5T LOO< BEFORE CROSS

Öm: Það r rétt að við fylgj-
uan þeim. Það er ekki ólíklegt
að með því móti getum við
komist á snoðir um hvar Jap-
anir geyma benzínforða og þá
gætum við reynt að sleppa frá
þeim.
Foringinn: Þið felið ykkur
hérna. Japönsk bifreið kemur
hér á veginum bráðum.
Raj: Er það sem mér sýnist,
Öm eða sé ég ofsjónir.
W£
2EADV’
SÍOW...VOU
COMB!
AGUECRILLA
' BAND FRO.W THE
L00< OF THIM65!
. BETTER 5TRIN0
^ALONGANÐ TRV
FOR A BCEAK
WHEN WE FIND
OUT Whereto
’ 6ET GA5.. ■
Foringinn: Við erum tilbún-
Komið með okkur.
Raj: Hvert fara þeir með
okkur?
MYNDA-
SAGA.

ALÞYOUBLAÐIÐ
Siumuáagur 1. nóvember 1942.
JARNARBIOH
Kl. 7 og 9:
Sæfflforinn
Edward G. Robinson
Ida Lupino
John Garfield.
Bömum innan 16 ára baim
aður aðgangur.
KL 3 og 5:
MEÍ) ÁSTARKVEBJU
(Affectonately Yours)
Ameríkskur gamanleikin:.
MAÐUR nokkur hafði ár-
um saman gengið með
yfirskegg og dálitla barta. Hann
var kvæntur og átti fjögurra
ára gamla dóttur. Telpan hafði
aldrei séð föður sinn skegglaus-
an.
En einn laugardag ákvað
hann að láta raka af sér skegg-
ið. Þegar hxmn kom heim var
dóttir hans sofnuð.
Snemma næsta morgun kom
Klara litla hlaupandi inn til
foreldra sinna til þess að bjóða
þeim góðan dag. Móðir hennar
var vöknuð, en faðir hennar
svaf enn.
Telpan gekk til móður sinn-
ar og kyssti hana, en í sömu
svifum varð henni litið yfir í
hitt rúmið og sá þar sléttrakað
andlit. Hún rak upp stór augu,
alveg forviða.
Hún snéri sér frá móður
sinni og lædijlist á tánum að
rúmstokk föður síns og starði
á hann um stund. Svo læddist
hún aftur til móður sinnar:
„Heyrðu mamma,“ hvíslaði
hún. „Svona okkar á milli sagt,
— hver er þessi maður?“
LÍTILL strákur úr borginni
kom upp í sveit í fyrsta
sinn. Hann var úti í haga og
randaflúga kom og settist á
höndina á honum.
„Nei, sko“ hrópaði hann.
„Hér er fiðrildi, voða-fallegt
fiðrildi.“
En i sömu svifum kippti hann
að sér hendinni og æpti af
sársauka:
„Svei attan!“ hrópaði hann,
„fiðrildið er svona sjóðandi
heitt á löppunum.“
sá hest hans mannlausan og
reið allt hvað af tók æstur af
reiði og vígmóður eftir zebra-
drápið. Hann komst í námunda
við þrekvaxinn villimann, sem
barð á skjöld sinn í því skyni
að æsa menn sína til árásar.
Þegar Kaffinn heyrði hófa-
takið sneri hann sér við. Hend-
rik stýrði hesíinum með hnján-
um, hóf byssuna, miðaði og
ksaut. Kúlan kom í brjóst Kaff-
ans. Van Reenen, sem reið við
hlið hans, skaut annan villi-
mann og spjótaregn kom á eftir
þeim, þegar þeir þeystu burtu.
Þegar Búarnir sáu, að fylk-
ing Kaffanna hafði verið rofin,
gerðu þeir aðra árás. í þetta
sinn komu þeir nær og skutu á
dauðafæri. Nú var engin vafi á
því lengur, hvernig fara myndi,
þegar foringjar villimannanna
og sumir beztu hermenn þeirra
voru fallnir. Kaffarnir skutu
síðustu spjótunum að vögnun-
um og hurfu því næst á braut.
Herman, sem hafði stokkið nið-
ur úr vagninum um leið og Bú-
arnir gerðu árásina, varð fyrir
spjóti, sem fór í gegnum hand-
legg hans og negldi hann við
vagninn.
Þeir, sem sátu á hestbaki,
vildu ólmir elta villimennina,
en Hendrik bannaði það. Hann
vissi, að í skógarþykkninu áttu
þeir miklu betri aðstöðu.
— Nei, vinir mínir, sagði
hann. — Við verðum að slá ör-
ugga skjaldborg um okkur ef
þeir skyldu koma aftur, og að
því loknu skulum við hefja öfl-
uga herferð og brenna þessa
skolla út úr grenjunum.
— Sá, sem grefur öðrum gröf,.
skal falla í hana sjálfur, eins og
stendur í bókinni, og auga fyrir
auga og tönn fyrir tönn og vel
það, því að enginn þessara blóð-
heitu blökkumanna skal fá að
halda lífi. í þessum hugsunum
reið Hendrik ofan af hæðinni.
Ó, Absalon sonur minn, ó,
sonur minn, Absalon. í huga sér
sá Hendrik kofa villimannanna
og heyrði angistarvein þeirra.
Þeir myndu myrða menn, kon-
ur og börn, og það sem hann á-
kvað, varð fram að ganga.
Þegar hann kom að vögnun-
um sá hann Sannie. Fagurt hár
hennar hrundi niður um axl-
irnar og andlit hennar var atað
púðurreyk. Augun glömpuðu af
æsingu. Aldrei hafði honum
fundizt hún jafnfögur og nú.
Sönn Búakona, sem yrði móðir
barnanna hans.
— Hvar er lík Hermans?
spurði hann.
— Lík hans? Herman er ekki
dauður — aðeins særður.
— En ég sá hestinn hans.
— Hann er inni vagninum,
sagði stúlkan. Eg hefi bundið
um sár hans. Þetta er ekki
hættulegt. Hann fékk aðeins
spjótstungu í handlegginn.
Meðan þau voru að tala sam-
an kom Herman út. — Ertu
heill á húfi? spurði faðir hans.
— Já, ég er heill á húfi.
Sannie hafði bundið um sár
hans með líni, sem hún hafði
rifið af klæðum sínum. Hendrik
sá, að bindið var roðið blóði.
— Éé hélt, að þú værir dauð-
ur, sagði Hendrik og sneri hest-
inum hvatlega við. Orrustan
var úti, en ekki mátti þó taka
sér hvíld strax. Hann fór að
gefa skipanir og spyrjast fyrir.
Fyrst spurði hann, hversu marg
ir væru dauðir.
Aðeins einn maður var dauð-
ur. Það var Jappie gamli de
Jong. Spjót hafði lent í hálsi
hans. Tveir aðrir karlmenn
voru særðir og ein stúlka. Með-
al þjónanna, hinna innfæddu og
blökkumánnanna, sem Búarnir
höfðu með sér, voru þrír dauðir
og fimm særðir. Búpeningurimv
var talinn. Sex Búar riðu á eft-
ir hrossahópi, sem hlaupið hafði
burtu meðan á bardaganum
stóð. Hinir fóru til1 að drepa
særðu villimennina, sem lágu
í kösum kringum vagnana.
Þeir unnu verk sitt tveir og
tveir saman, annar hafði byss-
una á lofti í varúðarskyni, en
hinn gerði út af við þá særðu
með barefli. Miklum skotfær-
um og púðri hafði* verið eytt, en
undir skotfærunum var líf
þeirra komið, ekki aðeins hvað
fæðuna snerti heldur og til
varnar. Enn var lest Pauls
Pieters að baki þeim og Hend-
rik, vissi að hann halfði nóg.
Þegar hann kæmi mundu þeir
kaupa af honum fyrir nautpen-
ing, og síðan mundu þeir fara
saman og berjast við Kaffana,
því að ekki var hægt að halda
áfram án þess að þeir yrðu sigr-
aðir.
En þangað til varð að búa til
góða skjaldborg. Vagnarnir
voru færðir til, aðrir uxar settir
í stað þeirra, sem særzt höfðu.
Vagnarnir voru settir í hring,
S NÝJA BIO
Sðngvagaían
(Tin Pan Alley)
Svellandi fjörug söngvamynd
Aðalhlutverkin leika:
Alice Faye
John Payne
Betty Grable
Jack Oakie
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngumiðar seldir frá kl.
11 f. hád.
GAMLA BfO
Rauðstakkar.
[(North West Mounted Polioe)
Ameríksk stórmynd, gerð
undir stjórn Cecil B. De Mille
Aðalhlutverkin leika:
CARY COOPER
Madeleine Carroll
Paulette Goddará
Preston Foster
Robert Preston
Börn fá ekki aðgang.
Sýnd kl. 4, 6V2 og 9.
Aðgöngum. seldir frá kl. 1.
hver aftur af öðrum, en þó
þannig, að kjálkarnir lágu lítið
eitt út fyrir hringinn, svo að
hægt var að spenna uxana fyr-
ir og halda af stað í röð, án
þess að nokkur ruglingur kæm-
ist á. Á nóttunni voru dráttar-
uxarnir tjóðraðir utan við
skjaldborgina þannig að í þeim
var nokkur vörn, því að fyrsta
árásin lenti á þeim. Reiðhest-
arnir voru hafðir innan við, og
til þess að gera vörnina enn
traustari lét Hendrik setja leð-
urreimar milli hjólamia og
þyrnirunnar voru höggnir upp
og settir undir vagnana.
Til allrar hamingju var hér
afbragðs beitiland og nóg vatn.
í kring um vagnana var hátt
gras og voru felldir trjástofnar
og þeim raðað' í kring til þess
að ekki væri hægt að kveikja
í grasinu og brenna upp vagn-
ilver var sú seka?
svip. En þegar hún var rétt
farin kom önnur stúlka í aug-
sýn. Það var Petra, hún var
umsjónarkona og stúlka, sem
var í miklu áliti í skólanum.
Hún sneri sér að Cherry.
,,Hvað hugsarðu, Cherry?
Ertu búin að gleyma því, að við
eigum að keppa við fyrsíu-
bekkinga í handknattleik og
eigum að æfa okkur núna?“
Cherry brosti.
„Ónei, ég held nú síðrrr!
Bless, stelpur!“ Hún veifaði
hendinni í kveðjuskyni til vin-
stúlkna sinna. „Verið nú iðnar
að mála. Ég sé ykkur um kaffi-
leytið.“
Svo gekk hún með gleðisvip
með Petru út í leikfimihúsið,
og næsta klukkutímann hafði
hún lítinn tíma til að hugsa um
orðsendinguna og hinn dular-
fulla óvin Daphne. Hún var í
knattleiknum með lífi og sál.
Óðar og leikurinn var á enda
spurði hún Petru, hvernig hún
hefði staðið sig í leiknum.
„Ágætlega," sagði Petra og
brosti „Þú verður áreiðanlega
enginn liðléttingur í kappleikn-
um.“
■ Cherry hoppaði upp af á-
nægju og flýtti sér að hafa
fataskipti. Svo hljóp hún til að
hitta vinstúlkur sínar. Hún
hitti Daphne ,en Eva var ekki
viðstödd. Hún hafði auðsjáan-
ijegía lokið; við myndina sína
og hafði gengið eitthvað frá.
„Hún hlýtur að koma bráð-
um,“ sagði Daphne. „Hvernig
gekk þér?“
Cherry sagði henni það, og
spurði hana síðan hvernig
henni gengi með myndina.
Augu Daphne ljómuðu af áhuga
„Ágætlega. Eg vonast til að
ljúka við hana á morgun.
Komdu og líttu á hana. Eg
vona, að þér þyki hún góð.“
„Eg skal líta á listaverkið,“
sagði Cherry og hló, „annars er
ég enginn listdómari.“
Hún fylgdi nú vinkonu sinni
inn ganginn og Daphne flýtti
sér eins og hún gat að oþna
teiknistofuna og gekk á undan
inn. Rétt innan við dyrnar hékk
falleg mynd á trönum, það var-
útsýni úr skólanum. Þetta var
mynd Evu, og Cherry dokaði
við til að dást að henni.
„Þetta er ljómandi fallegt,“
tautaði hún lágt, „og ef Daphne
fær ekki verðlaunin, þá . . “.
Hún þagnaði skyndilega og