Alþýðublaðið - 12.11.1942, Blaðsíða 8

AIÞYPU8UÐ8Q
Fimm tudagnr 12. nóv. 1942.
SS NÝJA BIO s
t leit að stjöroum.
(Star Dust)
Aðaiihlutverk leika:
Linda Damell
John Payne
Roland Young
Charlotte Grcenwood,
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ÞAÐ, SEM MÁLI SKIPTI
Tr VEIR kaldir náungar sátu
sátu yjir púnsi og reyktu
pípur sínar og sögðu hvor öðr-
um sögur. Annar sagði eftirfar-
andi sögu:
„Ég gekk inn í hús mitt og
það fyrsta, sem ég sá, voru blóð
blettir á eldhúsaólfinu. Allt var
úr lagi fært, svo að mér varð
hverft við, ícasta frá mér öllu,
sem ég held á, og þýt inn í stof-
una. Þar lá konan mín endilöng
á gólfinu, meðvitundarlaus með
öllu, og við hliðina á henni lurk
ur, sem hún hafði verið barin
með. Þetta var Ijót aðkoma.
Þama kem ég þreyttur heim,
hafði verið að fiska állan dag-
inn “
„Og hvemig hafði fiskiríið
gengið spurði vinurinn.
*
TD1 INHVERJU sinni komu
hjón frá kirkju og sonur
þeirra með þeim, ungur að
aldri. Á leiðinni spyr drengur-
inn móður sína, hvaða maður
það hafi verið, sem prestvrinn
hafi talað svo mikið um í ræð-
unni, hann hafi verið svo góð-
ur og dáið fyrir fólkið.
Kerling verður hálf önug og
segir:
„Heldurðu, að ég þekki alla
karlskratta úti í löndum?
Spurðu hann faðir þinn að því“.
Drengurinn spyr þá föður
sinn að því sama, en karl svarar
snúðugt:
„Ekki veit hann Ingimundur
Einarsson af því arna og ætlar
sér aldrei að vita“.
DIMM BAÐSTOFA
■flDT AÐUR kom á prestssetur
eitt og var boðið þar upp
á loft. Hittist þá svo á, að prests
konan er fyrir efst í stiganum,
og lendir hann með höfuðið upp
undir pils hennar. Heldur hann
þá að hann sé kominn upp á loft
ið og kallar upp og segir:
„Hér sé guð, hér sé guð!
Ógn er dimmt i baðstofunni
prestsins “
*
P* KKI vil ég láta brenna
mig, sagði kerlingin, „ég
vil láta grafa mig eins og ég er
vön.“
í bjaxmanum frá eldinum sá
Anna frænka tár reoma niður
kánnar iham meðan foan söng.
taringinn, iþar sem fólkið er að
damsa. 0,g aufc þess er ég á verðx
á þesum slóðuim. Ilamn stóð á
Þegar ihann hafði lokið vöggu-
vísummi byrjaði hann að syngja
lag eftir sjálfam sig, sömg um
himm 'langa ieiðamgur, sem þau
höfðu tekizt á hendaxr, söng-
inn um hætturar og stríðið við
villimenmina. Þegar songurinn
þagnaði heyrðist ljómssöskur í
fjarska. Það er ekki einungis,
að hanm geti töfrað fuglapa
heldur einmig ljónin, hugsaði
Anna frænfca og horfði á stúlk-
una, sem sat við hlið 'hennar.
Barm Marietjes vár sofnað, en
hún !hafði efcfci enm þá hneppt
að sér á brjóstinu og starði á
imanninn, sem stóð einn á ber-
svæði við eldinn. Hann lék
ofurlítinn eftirleik á strengja-
hljóðfærið og gekk því næst
til fólksins aftur. . Marietje tók
eftir augna"áði Önnu frænku,-
roðnaði og hmeppti að sér á
hrjóstinu. Barnið vaknaði og
byrjaði að gráta.
Annað lét ekkert fara fram
hjá sér og fór nú að svipast
<um eftir Sannie. Hún var hvergi
sjáanleg' og ekki Hermann held-
ur. Hermann hefði átt að vera
þarna. Hamm var særður á hamd-
legg en ekki fæti. Hvað voru
þau að gera? Hún mundi skyndi
•lega eftir ráðinu, sem hún
hafði gefið Sanrúe. Hún lét ekki
leggja sér heilræðim tvisvar,
stúlfcam. sú. En hyggin-var hún
samit ekiki að velja kvöld, þegar
f jarvera hennar gat vakið grun-
semdir. Hinsvegar var þetta gott
tæfcifæri, þegar allir voru upp-
teknir við að skemmta sér, og
jafnvél Kaffarnir stóðu í kring
og virtu fyrir sér damsinm. Já,
Sanmie var dáiítið slumgin og
hún fcunni að notfæra .sér tæki-
fætur.
Þegar þau stigu út úr vagn-
imum sáu þau dökfca veru
stöfckva á fætur rétt hjá eér.
Hermann sméri sér smögglega
við Oig greip úm hálsinn á mamm
irnum.
— Herra, herra, það er ég,
snökti Jákalaas um leið og
hann famn fingurna læsast xim
hálsinn a sér.
— Slepptu honum, kjáninn
þinn, sagði Samnie. — Þú mátt
efcki hemgja Kaffann rninn, hélt
húm áfram hlæjandi. Hún snéri
sér að Jakalaas, sem var að
nudda hlásinn á sér.
— Náðu í spjótið þitt og
komdu með ofckur, sagði hún.
— Og hvert á ég að koma
með yfckur? spurði hann.
— Við ættlum að fara niður
að ánni. Mig langar til að tála
við herranm.
Kaffinn sbalf á beinunum, en
fylgdist þó með þeim, er þau
læddust fram á milli jórtrandi
uxa. Sannie nefndi þá á nafn
um leið og hún igekk fram hjá
þeim: Bloom, Gilbeck, Bosveld.
Þeir lygndu augumum værðar
lega og héldu áfram að jórtra.
Bosveld reigði sig og sleikti á
sér herðakambinm.
Nú er hvíta fóikið gengið af
göflunum, hugsaði Jakalaas,
meðan hamn rölti á eftir þeim.
Hann sfcyldi það vel, að ungi
herrann skyldi fella ást til hús-
raoður hans. Annað hvort nann
eða eimhve:’ annar. Hann hafði
iegið lengí og hlustað á þau. En
hvers vegua þurftu þau aþ tala
sama múna, þegar þau voru bú-
in að komast að samkomulagi.
Hvað þurftU þau að tala um?
færim. Hún velti því fyrir sér,
hvað það væri við frænfcu hann
ar, sem igerði hana svo eftir-
sótta. Hún var ekfci falleg, til
þess var hún of lítil og igrönn
með littar mjaðmir og granna
fótlegggi. Em eitthvað var samt
við hana, einhvers fcomar að-
dráttarafl, sem kom fram í tali
hennar og limaburði.
5.
— Við sfculum fara út Sannie,
ságði Hermann. Haim 'lxeyrði
fótataik úti fyrir, og á hverri
stundu gat eimhver af vhxstúlk-
uim hennar fcomið og svipast
ef,tir henni.
—- Út! Áttu við, að við för-
um út úr skjaldborginni? Hún
reis upp á olnboganm. Hún
horfði framam í hanm. Hanrn
var maðurinn henmar, elsku-
hugi hennar, og það sem hann
skipaði axxyndi hxxn gera.
— Já, út undir stjömurnar,
þar sem við getum talað saman.
— En hvað um verðina?
— ’ í kvöld horf a þeir inn í
Samkvæmt hans skoðun áttu
þau að fara hvert inn til sín og
sofa, og þegar þau vöfcnuðu aft-
ur áttu þau að elsfcast á ný. Það
fannst honum eðlilegt og skyn-
sanxllegt.
En þarna úti lá hættan íalin.
Hann starði út í röfckvaða runn-
ana og augun þöndust út af ótta.
Þar voru ljón og Kaffar, Kaffar
eins og hann, en bara villtir. Og
það sem verst var af ölilu, svipir
hermanna, sem fallið höfðu í
onrxxstum. Hann ilét glamra í
'spjótsoddinum, þegar hoixum
var hugsað til hinna 'viltu Kaffa
sem feldir höfðu verið í síðustu
orrustu. Hinir jarðbundnu and-
ar þeirra hlutu að sveima xxm
úti fyrir iskjaldboirginni fyrst
þeir höfðu efcki verið ristir á
Ícviðinn, svo að sálin gæti flogið
út. Og vafalaust myndi húsmóð-
ir hans sfcilja hann eftir einam,
meðan hún færi að tala við unga
herrann.Tennurnar glömruðu í
mxxmninum á honum af ótta og
hann gekk í humátt á eftir þeim
Þögull næturgali sveimaði
STJARNARBÍÓS | OBGAMLA BIO BB ■
Senent York. 1 Joan frá Parl*.
(Joan of Paris)
Gary Cooper Aðalhlutverk: Michele Morgan
Joan Beslie Paul Henreid Bönnxxð börnum yngri en
14 ára.
Sýnd kl. 4, 6% og 9. Sýnd kl. 7 og 9.
LANDGÖNGULIÐ
Bönn ÍTnnaxi 14 ára fá ekki FLOTANS
aðigamtg. með Victor McLaglen Edmxmd Lowe. fl
yfir þeim, oig Jakalaas greip í
öxlina á Hermam.
— Eg er hræddur, herra,
'hrædduir við amdana. Þeir eru
allt í kringum ofcfcxxr.
— Það eru engir andar til,
sagði Hexman.
— Engir andar! Ennþá ein vit-
leysa hvíta mannsins. Efcki var
hægt að neita því, að hvítu
mennirixir voru stórir og sterkir,
en að sxxmu leyti voru þeir
börn.
V. KAFLI.
Fjallaskarðið, sem þeir
stefndu á, Zwart Piete og de
Kofc var mjög líkt öðrum skörð-
um á þessum fjallgörðum að
öðru leyti en því að það var
mifclu stærra. Hinxxm megin við
það var stór dailxxr, dökfcur og
skuggalegur, þegar sólin var
hnigin bak við fjöllim. Þairna
rxkti djúp, órofa þögn og 'blöðin
hengu ihreyfimgarlaus á trján-
um.
Þessi þögn, sem einkenmir
mót dags og axætur í Afrífcu
myndi standa í þrjár mínútur.
Hvíti maðurinn og kynblendimg
Hver var siá seksa?
Nú læðist þú burt og lýkur við
myndina þína. Eg hef öðrum
hnöppum að hneppa“.
Þetta var daginn eftir.
Kennslustundum var lokið, því
að stúlkunum í Whiteclifte
hafði verið gefið frí hálfan dag-
inn í tilefni af málverkasam-
keppninni.
Allan morguninn höfðu kepp
endur frá nágrannaskólanum
verið að koma myndir sínar.
Veggirnir í sýningarstofunni
voru nú allir þaktir málverkum
af alls konar stærð og lögun.
Hardwick prófessor gat ekki
komið til að dæma um þau fyrr
en um þrjúleytið, svo að
Daphne hafði nægan tíma til
þess að ljúka við myndina, að
minnsta kosti ef hún neitaði sér
um að borða.
Cherry horfði á eftir henni,
þegar hún skundaði í áttina til
íþróttaskólans til þess að mála
þar myndina í ró og næði. Svo
hélt hún aftur inn í skólann.
Enginn var úti, sem hefði get-
að séð, hverju fram fór, því að
bjallan hafði hringt til hádeg-
isverðar nokkrum mínútum áð-
ur.
Cherry brosti í kampinn.
,,Nú kemur til minna kasta“,
sagði hún við sjálfa sig.
Hún gekk upp stigann, fram-
hjá svefnherhergjxxm fjórðu-
bekkinga og upp hringstigaim,
sem lá upp á háaloftið. Hún ixam.
staðar fyrir framan dyr uppi á
loftinu. Það var dimmt og
skuggalegt þar uppi. Hjarta,
hennar barðist í ákafa. Mundi
fyrirtæki hennar heppnast?
Mundi hún finna þessa dular-
fullu skó — en þá varð hún að
finna til þess að hafa upp á
þessum leyndardómsfulla óvini
Daphne.
Hún hratt upp hurðinni og
gekk inn í dimmt geymsluher-
bergið. Það var fullt af kistl-
um og kössum. Þeir skiptu tug-
um, en vegna græna merkisins,
sem hún hafði uppgötvað af
mikilli skarpskyggni kvöldið
áður, var Cherry ekki í neinum
vafa um, í hvaða kassa hún átti
að leita, Hún gefck rakleiðis að
honum og fann, sér til mikillar
gleði, að hann var ólæstur. Hún
lyfti upp lokinu og fór að róta.
í dótinu. Allt í einu Ijómuðu
gráu augun hennar af fögnuði,
og hún hrópaði sigri hrósandi:
„Hérna eru þeir. Eg vissi, að
ég hefði á réttu að standa!11
Hún dró fram skóna, frá sér
numin af gleði. Það var enginn
efi á því, að þetta voru skórnir.
senx óþekkti skemmdarvargur-
inn hafði haft á fótunum. Bæði
voru þeir með gúmmíhælum af
óvenjulegri gerð, og svo var
annar hællinn allur útataður í
málningu. ,ííS
' D/SCARD THE
LEÍK/TY AND
STATE YOUR.
QUSiNESSl Á
fCOAAB OUT,
COME OUT,
WHEREVER
. YOU ARE/ .
' SAY, WHAT <IND OFA
PHOMY BUILD-UP IS THIE
ICIND OF SIILY TRYIMG I
TO IMPRES6 US WITH ffc
7 STUFF LIKE THIS/ fcf
f BUT THERE’S >
MOBODY HECc TO
v PARLEY Wm-lL
( WHAT A THRONE N
ROOM/DOCREDITTO
VKING 60L0M0N/
y MY ORDER
IS LEAVE YOU
’S here ! tsá

Foringinn: Mér var skipað að
skilja þig hér eftir.
Öm: Hvílík höll. Þetta minn-
ir á halíliir Sailomons fconungs.
Örn: En hér virðist enginn
vera til að tala við„
' Öm: Þetta er einfcennileg
aðfeoxð til þess að hafa áhrif á
okkur.
Öm: Kornið hingað. Komið
hingað. Hver sem þér eruð.
Rödd (í ealnum): Sleppið öllu
gaimni og- sinnið skyldxxm yðar.