Alþýðublaðið - 25.11.1942, Blaðsíða 8

B NÝJA BIÓ B
Sléttiræninolirnir.
(Western Union)
Stórmynd í eðlilegum litum
ROBERT YOUNG
RANDOLPH SCOTT
VIRGINIA GILMORE
Böm yngri en 16 ára fá
ekki aðgang.
Sýnd kí. 3, 5, 7 og 9.
ALÞYÐUBLAÐIÐ
Miðvikudagur 25, nór. 1M2*

J X hI v. jfÉO U||M \ 58 + j íeo
nr RÚÐUR EINN, sem var á
ferð í járnbrautarvagni
hafði ofan af samferðafólki
sínu með því að sýna ýmiss kon
ar listir. Einn samferðamann-
anna lét sér fátt um finnast öll
brögð hans, og var það jafan
viðkvæðið hjá honum, hvað
sem leikarinn sýndi, að þetta
gæti næstum hver maður leikið
eftir honum. „Sonur minn, sem
er 10 ára, getur þetta alveg
eins vel og þér,“ lauk hann oft-
ast máli sínu. Trúðinum mis-
líkaði að vonum þessar undir-
tektir en lét þó á engu bera.
Allt í einu bað hann um að fá
lánaðan hatt þessa samferða-
manns síns. Fékk trúðurinn
hattinn í hendur, skar kollinn
úr honum og sagði síðan: —
„Þetta er aðeins byrjunin. Það
sem eftir er, að festa lcollinn
á aftur, getur næstum hver
maður gert. Sonur yðar, sem er
10 ára, getur vafálaust 'gert það
En éa hef ekki tíma til þess,
því að ég ætla úr hérna.“
Og með það var hann allur
á bak og burt.
EÐLISFRÆÐINGAR sátu á
ráðstefnu og voru í boði
hjá frægum þrófessor. Hinir
fróðu menn gengu þar út í garð
inn og komu þar að, sem stór
glerkúla var. Sér til mikillar
undrunar uppgötvuðu þeir, að
hún var miklu heitari forsælu
megin heldur en þeim megin,
sem sólin skein á hana.
Þeir ræddu lengi um það,
hvaða orsök gæti verið til
þessa, en gátu enga eðlilega
skýringu fundið.
Þá bar garðyrkjumanninn
þar að, og í gamni spurðu þeir
hann, hvort hann gæti skýrt
þetta einkennilega fyrirbrigði.
„Jú, það get ég gert,“ svar-
aði garðyrkjumaðurinn. „Eg
snéri kúlunni við rétt áðan!“
i’fi
Náttúrtjfræðikenn-
ARI var að tala um ána-
maðkinn: „Það er merkileg
skepna,“ sagði hann. „Á hverj-
um degi etur hann jafnmikið
og hann vegur sjálfur.“
„Fyrirgefið þér, kennari,“
sagði einn nemandinn: „En
hvernig fer ánamaðkurinn að
vita, hve mikið hann vegur?“
8.
Að lokum lækkaði í ánni og
forystumennirnir settust á rök-
stóla. í dögun stigu þeir í
hnakkana, sem áður voru
hlaðnir bæði matvælum og
skotfærum, og kvöddu.
Loks var kallað: Eru nú allir
tilbúnir? Og því næst: Af stað!
Og allur hópurinn lagði af
stað í fylkingu: Fimmtíu hvít-
ir karlmenn, ein hvít stúlka í
karlmannsfötum og loks vopn-
aðir kynblendingar og lausa-
hestar.
Þeir voru .vel útbúnir, óróleg-
ir eftir töfina, undir stjórn P.
Pieters og Hendriks á leið til
þess að slá Filisteana. Þeir
voru ákveðnir í því að láta ekki
standa stein yfir steini og
þyrma engu mannslífi. Og þeim
nautgripum, sem þeir gætu
ekki haft á brott með sér,
ætluðu þeir að slátra.
Meðal foringjanna reið de
Kok og sat álútur í söðlinum.
Við 'hlið hans reið Sara du
Plessis, sem vildi þó helzt ríða
á undan öllum hópnum, svo var
ákefð hennar mikil. Bróðir
hennar hafði verið einsamall í
tíu daga meða'l fjandsamlegra
villiimanma. Var hann enn á
lífi?
Kynblendingurinn gat ekki
ekki sannfært hana um, að
ekkert þyrf-ti að óttast. Honum
var tilgangslaus-t að segja henni
að P-iete hefði oft verið í mán-
uð á villimannaveiðum, og að
enginn væri slægari og harð-
skeyittari í viðskiptum sínum
við villimennina en hann.
Þetta var henni vel ljóst. En
a-llt u-m það vissi hún einnig,
að hvað sem de Kok segði, væri
Zwart Piete þó ekki nema
piltur um tvítugt og á Iþessum
hrikalegu fjöllum voru villtir
Kaffar, hlébarðar, ljón og snák-
ar. Og henni fundust allar þess-
ar hættur leggjast á eitt um að
murka -lífið úr bróður hennar.
Og hvemig áttu þau að finna
hann, jafnvel þótt hann væri
á iífi. Hvar gat hann verið?
Jafnvel iratvísi og -þefvísi kyn-
blendingsins myndi ekki koma
að neinum notum ef-tir hið
mikla flóð.
Búarnir riðu þö-gulir og í
þungum þönkum. Þeir hugsuðu
um liðin ár, um konur sínar og
böm heima í skja-ldborginni, og
um framtíðina, sem ef til vill
varð skammvinn. Þ-eir gátu á
hverri stundu átt von á spjóti
í brjóstið, sem svört hönd kast-
aði af afli og fimi. Það var
mögulegt, að þeir kæmu allir
heim aftur, en senniiegt var
|það -elkikii... Það,' var hélniimbil
víst, að einhverjir þeirra
myndu deyja uppi í þessum
fjöllum og sérhver þeirra von-
aði ,að það yrði einhver annar
en hann. Já ,þeir vonuðu það
sannarlega, jafnvel þótt það
yrði bezti vinur þeirtra.
9
Axrna de Jaug -hafði lítinn
-tíma til þess að hugsa um,
hvernig komið væri.
Sannie var með barni. í aug-
um Önnu de Jong var það ekki
nema eðlilegt afleiðing af ást-
aræfintýri ,en í augum annarra
myndi þetta verða regin-
hneyksli, -sem á einhvern hátt
varð að koma í veg fyrir. Slys
á veiðu-m voru af-ar sjaldgæf.
Hún minntist þess, -að hún hafði
heyrt tvo skothvelli, annað
skotið hafði hæft antil-opuna,
en hitt skotið ha-fði hæft Her-
man. Hendrik var á-gæt skytta,
og hann hafði verið að skjóta í
soðið. Anna -hafði spurzt fyrir
um þetta atriði og komizt að
raun um ,að Sunna hafði -beðið
hann að veiða í matinn. En
hvers v-egna hafði hann farið,
þegar hitinn var mestur í stað
þess að fara um kvöldið, þegar
dýrin voru á ferli.
Hún vair ekki í vafa um, hver
ástæðan hefði verið. En hins-
vegar var hún ekki heldur í
vaf-a um, ,að úr því sem k-omið
væri, væri eina lausnin sú, að
Sannie giftist Hendrifc. Hins-
vegajr myndii það lík-a verða
ágæt hefnd á Hendrik, því að
hann myndi aldrei hljóta neina
ánægju af henni. Hún myndi
verða stirð og kuldaleg við hann
og -að lokum myndi hún yfir-
gefa hann. Eplin myndu verða
súr í munni hans. H-ann mynd-i
að lokum falla sjáhur í þá gröf,
sem hamn hafði grafið öðrum.
Það var mjö-g skiljanlegt, að
Hendrik -langaði til þess að gift-
ast aftur. Það var ómöguíegt
fyrir mann að hy-ggja á búskap
án 'konu. En hvers vegna vi-ldi
hann fá unga stúlku eins og
Sannie? Hvers vegna lét hann
sér ekki nægja ekkju, sVo sem
eins og hana?
Anna dáðist mjög að Hendrik
van der Berg. Enda þótt það
væri glæpsamlegt að myrð-a
son sinn, bar það þó vott um
ka'rlm'ennsku þess manns, s-em
vanur var að sveigja örlögin
undir vilja sinn. Hún stundi
þung-an og fór -að ráðgera fram-
tíðina. Mágur hennar, Johannes
von Reenen var fremur heimsk
ur maðu-r, sem erfitt var að
bera virðingu fyrir.
Reyndar fannst henni rauna-
1-egt, hvernig farið hafði um
Her-man .Þetta -hafði verið hinn
efnilegasti piltur og mesta
augnayndi -konum að horfa á.
VIII. Kafli.
1.
Fyri-r mörgum mánuðum síð-
an, í mörg hundruð mílna fjar-
lægð í mörgj -hundruð mílna
fjar-lægð í suðurátt hafði verið
EaTUUMMBlMi BQAMLA BN> HB
Að baki iviiiiM.
(In -the Rear of the Enemy) iroaðwajr lokhar!
Rússnesk mynd úr (Two Girls on Broadway)
ófriðnum. LANA TURNER
ÍAukamynd: Rússnesk syrpa. ' JOAN BLONDELL
Sýning kl. 5, 7 og 9. GEORGE MURPHY
Bönnuð fyrri börn innan Sýnd kl. 5, 7. 9.
16 ára. Sala aðgöngumiða hefst k!. L
Sala aðgöngumiða hefst kl. 1. 1 1 8
haldinn mikill stríðsdans, eins
og siður var á hverju hausti.
í -hinnu stóra þorpi Chakas
hafði herdeild eftir herdeild af
Zuluköffum d-ansað og hampað
spjótum sínum.
Ein herdeildin af annarri
gekk fyrir konung sinn og, í
broddi hverrar fyíkingar gekk
höfuðsmaðuirin-n. Höfuðsmenn-
imir voru sumir gamlir og
reyndir hermenn með ör um
allan líkamanna ef-tir allar orr-
ustuimar, sem þeir höfðu átt í
um dagana.
— Gefið okkur blóð, hrópuðu
þeir. — Gefið okkur blóð, sem
við megum dýfa spjótunum
í. Spjót ungu mannanna eru
þyrst, -ó Chaka, ó, svarti fíll.
Meðal ráðgjafa sinna sat kon-
ungurinn þögull og bærði ekki á
sér. Hann v-ar sveipaður hlé-
barðaskinnum og leit aldrei
undan, þótt hermeimirnir
horfðu á -hann blóðhlaupnum
auggu-m.
í hendinni hélt hann á kast-
spjóti með 'löngu, mjóu skapti.
Að lokum s-tóð hann á fætur
og feldurinn féll af öxlum hans
og hann stóð nakinn að undan
tekinni lenaskýlu úr eltiskinni.
Hann hóf spjótið, þandi út

'twLn/n/x/JT/rioÞ
Síerki skólastjórinn,
„Hvar -er þessi ljón-atemjari?“
spurði 'hann.
H-ann var hvergi sjáanlegur,
en ljón æddu -báheið fram og
aftur um búrin og urruðu. Hrólf
ur -lét sér hv-ergi bregða, en
svip-aðist alls staðar um efth
Ijónatemjar-anum. Hvaða m-aður
var þetta eiginlega, sem kom
öllum þessum gauragangi af
stað, heimtaði, að skóladrengj-
unum væri kastað út, -en var svo
rnikil raggeit, að hann þorði
-ekki að standa -andspænis þeim?
Allt í einu rak Nonni upp að-
vörunaróp.
„Þeir hafa náð sér í liðsauk-a!“
æpti ha-n-n.
Leikhússvinnumennirnir -og
n-okkrh leikhússgesth komu úr
öllum áttum, -að minnsta kosti
þrjátíu. Þeir hópuðust um Hrólf
-og drengina, og nú hófust áflog-
in aftur.
Fyrst var r-áðizt á drengina
og þeim engin -miskunn sýnd.
Höggin dundu, og drenghnir
voru dregnir fram að dyrum og
þeim k-astað út.
Hrólfur færðist nú allur í
aukana. Meðan hann fékkst við
þrjá menn, réðust tveir í við-
bót á hann að aftan. Þetta var
meira en hann gat staðizt, þótt
hraustur væri, hann steyptist
áfram.
Rétt í þessum svifum kom
maður æðandi á vettvang,
klæddur í skinn af gorillaapa,
með apahaus á kollinum. Um
leið og Hrólfur féll greip apa-
maðurinn um úlfnlið hans.
Þessi nýkomni maður var
sterkasti maður leikhússins og
var látinn koma fram í gervi
gorilla-apa. •
Það kom brátt í ljós, að hann
var heljarmenni • að burðum,
hann dró Hrólf eftir gólfinu og
áhorfendur hylltu hann. Þegar
hann kom að dyrunum þeytti
hann Hrólfi út fyrir.
Áður en Hrólfur fékk risið á
fætur var apamaðurinn horfinn
inn í tjaldið.
Nú heyrðist rödd sýslumanns
ins.
„Hvað er hér um að vera?“
spurði hann undrandi.
Hrólfur snéri við, og rödd
hans titraði af bræði:
„Þessir menn vilja, af ein-
hverjum ástæðum ekki hafa
okkur í leikhúsinu. Þeir hafa
varnað okkur inngöngu. Við
komumst samt inn, en þá báru
þeir upplogna ákæru á dreng-
ina og okkur var kastað út!“
Sýslumaðurinn blístraði lágt
og hleypti í brýrriar.
MYNDA-
SAG A.
Örn: Það var hreinasta furðu-
verk, að þeir skyldu ekki taka
eftir þeim.
Leiðsögumaðurinn: Þessir
fantar, þeir hlífa engu, ekki
einu sinni börnunum.
Örn: Hvar hafa þeir stöðvar?
Leiðsögumaðurinn: Þeir eru
að ljúka við byggingu flugvall-
ar hinum megin á eynni.
Stúlkan: Pabbi! Fara þeir
aldrei í burtu héðan?
Leiðsögumaðurinn: Vertu
ekki svona áhyggjufull telpan
mín! Foringinn hefir mikla
ráðagerð á prjónunum og það
góðar ráðagerðir.