Alþýðublaðið - 16.12.1942, Blaðsíða 8

NÝJA BlÖ
(Tall, Dark and Handsome.)
Cesar Romero,
Virginia Gilmore,
Milton Bem.
Charlotte Greenwood,
5, 7 og 9.
SÍÐASTA SINN
ir svo í sjálfsævisögu sinni um
námsárin í Kaupmannahöfn
(1787—1791):
,fEk)d lagði Sveinn lag sitt
við marga í höfuðstaðnum né
sló sér neitt út fram yfir það,
sem hans studium útkrafði. Má
því nærri geta, að sá, sem til
að geta hetalað kost sinn yfir
hafið frá íslandi hlaut, áður
hann fór þaðan, 30 rd. banco,
muni þar ei gjört hafa stórar
fígúrur. . . . Komedíuhúsið var
sá einasti lystisemdastaður í K-
höfn, sem Sveinn gat ekki móti
sér látið að sækja, þegar ekki
þvertók skildingsleysi, og iðr-
aði hann þess aldrei, þó láð
væri af sumum. .. . Sama var
um dlmennar lastaða rómana-
lestur, fyrir hvort tveggja var
hann hneigður, en lét þó hvor-
ugt hindra sér þær fyrir sett-
ar stúderingar það minnsta. . .
Að geta ekki aldurs, tíma og
fátæktar vegna tekið ofurlitla
hlutdeild í neinu af því ótölu-
lega marga indæla og undir
eins veglega, t. d. söng og hljóð
færalist ,dansi flifandi tungu-
málaiðkun, nytsömum reisum
til lands og sjávar, teiknara-
list o. s. frv., samt fátt eitt séð
af þeim ótölulega konstverka-
fjölda, er í þvílíkum stöðum og
löndum standa til boða, og oss
íslendingum ei oftar býðst, —
vera þó ekki óupplagðar til
margs af því, hvað fleirum er
virt til óstöðugleiks, sýnir því-
líkum fyrst fyrir alvöru hvað
bágt sé að vera fáiækur.“
E
NSK stúlka var áhygqju-
full vegna hinna mörgu
trúlofunarfregna, sem blöðin
birta frá Ástralíu, þar sem
enskir hermenn trúlofuðust
áströlskum meyjum.
Hún skrifaði unnusta sínum,
sem var í Ástralíu, og spurði
hann:
„Hvað hafa þessar Ástrálíu-
stúlkur fram yfir okkur?“
„Ekkert,“ var svarið. „En það
sem þær hafa, það hafa þær
hér.“
nú á eldinn, horfið á bollann
og horfið á vatnið. Han hellti
úr flöskunni í bollann. —- Nú
ætla ég að sjóða vatnið. Eg ætla
ekki að sjóða það mikið, aðeins
ofurlítið. Hann hélt bollanum
yfir eldinum andartak. — Jæja,
sagði hann — nú ætlar andinn
minn að brenna vatnið.
Höfðinginn hló, og þeir, sem
umhverfis hann stóðu, hlógu, og
stúlkan, sem hafði fært honum
bollann og var yngst af eigin-
konum höfðingjans, hló líka
svo að þrýstin brjóst hennar
skulfu.
— Horfið á heimskingjar,
sagði hann, tók upp logandi
kvist og bar hann að vökvan-
um. Vökvinn fór allt í einu að
loga, það var blár logi. — Horf-
ið á, hrópaði Rinkals, og hann
tæmdi bollann við fætur höfð-
ingjans, en þar lék loginn stund
arkorn, unz hann smáminnkaði
og slokknaði að lokum.
Höfðinginn horði á þetta fyr-
irbrigði, orðlaus og náfölur.
— Þú ert mikill maður, sagði
hann að lokum.
— Já, ég er mikill maðpr, og
þú færð mér tuttugu ungar kýr
og með hverri kú verða tvær
kvígur, nærri því eins stórar og
kýrin sjálf.
— Það er dýrt, sagði höfð-
inginn.
— Þú hefir ekki nema eitt
fljót, ó svarta naut, sem skek-
ur jörðina með öskri þínu, og
hvað ætlar fólkið þitt að gera,
ef ég kveiki í því? Ef ég brenni
það upp til agna?
— Þú. færð kýrnar þínar,
töframaður, en svo ferðu héð-
an. Mér verður illt í augunum
af að horfa á þig.
— Eg get ekki farið strax,
ó höfðingi, því að andarnir, sem
með mér eru, eru þreyttir. Eg
kenni líka í brjósti um þig fyr-
ir að verða að sjá af svona
mörgum kúm, og mér hefir
dottið ofurlítið í hug, sem gæti
orðið til þess, að þú .eignaðist
kýrnar aftur.
— Vertu ekki lengi að hugsa
þig um, Mamba, því að ég er
einnig að hugsa mér ráð. Það
er ekki létt að sjá á bak kúm,
þegar ég þarf ekki annað en að
segja eitt orð, aðeins lyfta
hendinni.
— Þú þarft ekki annað en
lyfta einum fingri og fljótið
brennur. Gefðu mér bjór og
sendu unga stúlku með hann til
mín í kofa, sem enginn er í. Á
hún, sagði hann og benti á ungu
eiginkonuna — unga systur?
Þey, þey, sagði hann og horfði
á ungu konuna — sendið mér
systur hennar og fljótið skal
ekki brenna. Það getur meira
að segja farið svo, ef allt fer
vel, að ég sendi ykkur regn og
segi grasinu að spretta, svo að
það nái upp í kvið á kúnum og
upp í eyru á kálfunum.
— Er þetta allt undir því
komið, hvort ég sendi þér stúlk-
una eða ekki? spurði höfðing-
inn.
— Ó, margt getur verið und-
ir kvenmanninum komið, ó,
höfðingi. Andar skipta sér ekk-
ert af konum, en í mínum aug-
um er ein konan lík annarri,
en hún verður að vera vel vax-
in og þybbin. Segðu ekki meira,
höfðingi, ef þú villt ekki að eitt-
hvað óheppilegt komi fyrir. Eg
finn strax, að hinir dauðu eru
að safnast saman kringum mig.
3.
Af öllu því, sem hinn all’-
aði Kaffi sagði, skildu Zwart
Piete, de Kok og Sara ekki
stakt orð. En þeim lá við að
skella upp úr, þegar gamli mað-
urin kveikti í brennivíninu, og
þegar hann labbaði burtu í
fylgd með ungri stúlku, sem bar
bjórkrukku á höfðinu, gátu þau
ekki varizt hlátri.
— Dæmalaus hrekkjalómur
er karlinn, sagði de Kok. —
Það var laglega af sér vikið, að
taka brennivín húsbóndans og
nota það til þss að hræða höfð-
ingjann tll þess að gefa honum
bjór og lána honum kvenmann.
'Þar eð þau sáu fram á, að þáu
yrðu að láta fyrirberast hér í
fáeina daga, ákváðu þau að
reyna að koma sér þægilega fyr
ir. Þau höfðu farið hratt yfir og
þeim var alls ekki ógeðfellt að
hvíla sig. Kofarnir, sem þeim
voru fengnir , ftil umráða, soru
nýbyggðir og hreinir, og ný-
mjólkin, sem þeim var færð,
•kom þeim m'jög vel.
Söru þótti mjög vænt um að
fá að hvíla sig og aldrei hafði
hún séð bróður sinn svona ham-
ingjusaman og kátan. Alltaf frá
því þau höfðu verið börn, höfðu
þau rætt og ráðgert slíkt ævin-
týri sem þetta, en alltaf hafði
þó fylgt henni sá grimur, að
þessi ráðagerð kæmiist aldrei í
framkvæmd. Hún hafði alltaf
kviðið því, að annaðhvort þeirra
myndi ganga í hjónaband og
skilja við hitt. Hún brosti háðs-
lega, þegar hún hugsaði til þess,
-sem hún hafði látið sig dreyma
um hjónaband sitt. Það var áður
en hún hafði fengið bólurriar í
andlitið og áður en hún hafði
orðið svona gríðarlega há og
stór eins og bróðir hennar. Ef
TJARNARBIÓBB SBt GAMLA BlÖ
Sýnd M. 3, 5, 7 og 9. 1 MAISIE
fljönasæng : Amerísk kviimynd með
(Twin Beds.) Ann Sothern
Ameríkskur gamanleikur. Robert Young Sýnd kl. 7 og 9.
George Brent, Kl. 3Y2—€Y2.
Joan Bennett, í GAMLA DAGA
Mischa Auer. (Those Were the Days) Wm. Holden —
Síðasta sinn. Bonita Granville
ég hefði skegg, gæti ég vel verið
karknjaður, hugsaði hún. Og
vegna útlits síns hafði hún orð-
ið eins og karlmaður í fram-
komu, en tilfinningar hennar
voru kvenlegar; hún þráði heim-
ili og ibörn, sem héngju í pils-
unum hennar.
Henni var tilgangslaust að
hrinda þessum tilfinningum úr
huga sér með fyrirlitningu. Þær
sóttu alltaf á hana aftur.
Hvemig svo sem útlit hennar
vár, var hún og hlaut alltaf að
vera kona. Að baki karlmann-
•legs útlits hennar og veikleika
leyndist þessi andlegi veikleiki,
sem iknúði hana til þess að veiða
viHidýr og drepa Kaffa á hinn
grimmdarlegasta hátt og gerði
hana miskunnarlausari en nofck-
urn karhnann.
Þarna var fjöldi Ijóna, og
Zwart Piete ókvað að skjóta
eitt þeirra og færa höfðingjan-
um skinnið að gjöf. Hann minnt-
ist á þetta við Rinfcals, og þeim
kom saman um, að þetta væri
hin mesta kurteisi. — Hvenær
viltu fara? spurði Rinkals. —
Kappakstnrshetjan.
Eitt kvöldið stóð hann við
ytra hliðið. Þá heyrði hann hófa
dyn nálgast. Hann kreppti
hnefana og beið.
Andartaki síðar þeysti Manus
í hlað og stóð í vagni sínum,
en tveim beztu gæðingum hans
var beitt fyrir.
„Þarna ert þú, brezki kon-
ungssonur!" kallaði hann, þeg-
ar hann sá Alfreð, sem beið
hans. ,,Ertu farinn að átta þig
á því, hvað þú átt að starfa?
Taktu við hesturium! Fljótur
nú, brezki hundur, eða villtu
kannske láta berja þig? Hana
nú, — hvað —?“
Manus þagnaði skyndilega.
Alfreð tók ekki við hestunum,
heldur hljóp hann upp í vagn-
inn, þrátt fyrir það, að hann
væri með handjárn.
Hann hóf á loft fjötraðar hend
urnair og skellti þeim af öllu af li
á kjálka Manusar.
Manus svimaði við höggið og
steyptist á höfuðið út úr vagn-
inum. Aifeð var ekki seinn á sér
að iþrífa taumjana. Hann sveifl-
aði hestunum til og eggjaði þá.
„Áfraim!, áfram! Nú er láf mitt
fótum ykkar falið! Áfram!
Hestarnir voru nú - orðnir
hamslausir og geystust fram á
ofsahraða. Alfreð var þungur á
brúnina og stefndi hestunum í
áttina að aðalútgönguhliðinu.
Hann vissi að hann stofnaði sér
í mikla hættu. Ef hann yrði tek-
inn höndum! aftur, mundi það
kosta hann lífið. Og nú gaU við
aðvör unarmerkið!
„Lokið þið hliðinu, asnarnir
ykkar! Brezki þrællinn er að
reyna að flýja! Ef þið iátið ihann
sleppa verðið þið drepnir! Kom-
ið þið með hest handa mér!“
Það var Manus, sem öskraði
þetta til varðanna og þjónanna,
um leið og hnn var að reyna að
brölta á fætur. Honum var svar
að úr öllumj áttum. Vopnaðir
verðir þustu að hvaðanæva.
En Alfreð stefndi á hlið, sem
stóð opið, með ofsahraða. Verð-
irnir visu ekki, hvaðan á þá stóð
veðrið, og þeim féllust algerlega
ihendur um stundarsakir. En svo
þegar húsbóndi þeirra ösfcraði
til þeirra skipanimar, hlupu
þeir að hliðinu. En nú var það
orðið um seinan.
„Varið ykkur, rómversku
skálkar“, æpti Alfreð. „Nú fær
ekkert vald stöðvað mig!“
Hviss! hviss! Annað vagnhljól
ið lenti á verði einumi svo að
hann þeyttist burt langar leiðir.
^BUT ENOUGH OF THÍ3 TALK/ }
THEC2E 19 MUCHTO 65 DONE,..
MUCH TO TEACH JAPS...YOU
CAME HERE WITH A PLAN TO
HELP INTH!9 WORK...NOW/
k I WANT TO HEAR IT/ .
' THOSE WHO EECAPED TO >
THE HILL9 0R6ANIZED, RAIDED
THE JAP CAMP AND RESCUEDT,
Bteaar SOME OF US... rrh
THEN,RECENTLV,THETAP9 I
CAME/ MY BROTHER ANDI \
WERETAfcEN PRISONEGL WITH
MANV OTHERS/ WHAT THEY DID
TO US IS BETTEG NOT SPOKEN
OF... BUT MANV DiED, AMONG
1 THEM, MV BROTHER... j
SEVERALVEARS A60 MY BROTHER t
AND I CAME TO THESE ISLANDS é
TO DO RESEARCH WORK FOR AN N
AMERICAN MUSEUM,..WE STUDIED
THE LOCALCUSTOMS AHD LAN6UAGE
...LEARNED TO LOVE THESE PEOPLE
*/* f]&&\ ’■ I //// |
liifcj " 'úlS— 1
'/

Hildur: Fyrir nokkrum árum
kom ég og bróðir minn til þess
arar eyjar til að kanna ýmis-
legt hér fyrir amerískt safn.
Við kynntumst siðum fólksins
og lærðum mál þess og tókum
síðan ástfóstri við það. y
Svo komu Japanarnir til eyj
arinnar og við vorum tekin til
fanga ásamt mörgum öðrum.
Hvernig þeir fóru með okkur
vil ég ekki segja frá. Margir
fanganna dóu og meðal þeirra
var bróðir minn.
Þeir, sem komust undan, —
flýðu til fjallanna, til að taka
þar upp baráttuna gegn Japön-
um. Sum okkar ...
Það er annars komið nóg af
þessu. Það er allt of mikið ó-
gert. Við eigum eftir, að kenna
Japönunum ýmislegt enn þá.
Þú komst hingað í þeim til-
gangi til þess að hjálpa okkur
við þetta starf. .. Hvað leggur
þú nú til málanna?