Alþýðublaðið - 10.02.1943, Side 5

Miðvikudagur 10. febrúar 1043.
ALÞÝÐUBLAÐIO
Tigrisdýr sýnir listir sínar.
>
Þetta er eitt af hinum risavöxnu tígrisdýrum, sem lifa í Síberíu, en iþað ier nú öldungis elíki í Siberiu þegar þessi mynd
er tekin af því, heldur er það að sýna listir sínar á hinu mikla fjölleikahúsi Barnum and Bailey í Chicago.
XT IÐ gátum ekki farið til
■ Aþenuiborgar, því að eina
:ibrúin, sem lá til meginlands'
ins, hafði verið eyðilögð. Við á-
'kváðum því að leggja af stað
til Argios, sem er spölkom sunn-
an við Korántuborg, og þótti
okikur senniiegt, að þar væri of-
ur.lítið ikyrrlátara.
Við iögðum af stað í björtu,
en urðum að fara hægt vegna
vegarhindrana og þjáininga
“Wihites. Við komum til Argos
um miðnætti og bárum White
imn í litla sjúkrahúsið, sem þar
er. Þar var búið um sár hans til
bráðabirgða og borið joð á tvö
sár, sem ég hafði á hægra fæti,
•0|g áverka, sem Atherton hafðii
á hnénu. Þeir fuUvissuðu okkur
um, að snemma naesta morgun
skyldi eini læknirinn, sem til
var í Argos, koma og gera að
sárum Whites. Til þess að sjá
svo (um, að enginn yrði •látinn
sitja fyriir White, skildum við
. Jhann eftir á skurðarborðinu,
breiddum brekán yfir hann og
létum gefa honuim svefnilyf
Því næist lögðumst við hinir
á gólfið, ihnipruðum okkur sam-
an og reyndum að sofna. Það
Mýtur að ihafa verið tmikið um
flær í sjúkrahúsinu, því að ég
hrökk upp við flóarbit. Ég leit á
kjlukkuna og ihafði Iþá sofið að-
eins í tíu mínútur. Þá heyrði ég
Mjóðið, sem vamaði mér -svefns
það sem eftir lifði nætur, og
stendur mér enn fyrir værum
svefni. Það voru hálfkæfðar
kjökunstunur barns, sem hefir
byrgt ihöfuðið í svæfiilinn sinn
Éa held, að allar ógnir styrjald-
arinnar og öll sú örvænting,
sera tstyrjaldir valda, hafi birzt
í angistarkjökri þessa bams.
Þegar hjúkrunarkona gekk
framhjá með blys í hendi, reis
ég upp á olnbogann og skyggnd-
ist eftir Iþví. hvaðan hljóðið
kæmi. Þetta var lagleg telpa,
um fimm ára 'gömul, með 'hrafn-
svajrt iháfr. Hægri handleggur
Tbermar var í formlausri 'bá'ssu,
eins og villidýr hefði tuggið
háiin. Ljótári sjön háfði ég séð
Síðari grein:
Steypiíliifélir yfir Qrikklandi
fáeinum klukkutírnum áður í
Korintuborg, og einhvern tíma
kann ég að geta gleymt því, sem
ég sá þar. En ég gleymi aldrei
handlegg litlu stúlkunnar, sem
lá í sjúkrahúsinu í Argos.
Ég reyndi að grafa höfuð
mitt ofan í olnbogabótina og
tróð jafnvel fingrunum í eyrun,
svö að ég heyrði ekki þennan
angistargrát. En þessi hugleys-
isbrögð dugðu mér ekki. Ég
heyrði samt. Undir morguninn
rann mér í 'brjóst. Mér þótti
vænt um, áð ég vaknaði nærri
strax, því að í draumi svifu fyr-
ir sjónir mér bútaðir líkamir og
sviðin og hálfbrunnin lík
Um morguninn fluttum við
White heim til manns, sem átti
gegnlýsingartæki. Því næst fór-
um við til sjúkrahússins, til
þess að grennslast eftir, hvort
læknirinn væri kominn. í sarna
'bili 'hófst loftárásin. Ekki veit
ég, hvort árásinni var beint að
sjúkrahúsinu eða jármbrautar-
stöðinni, sem var rétt hjá sjúkra
húsmu. En sprengjunum rigndi
niður. Ein ihjúkrunarkvennanna
bað ofckur um aðstoð við að 'bera
sjúklingana út. Við bárum jþá
.spölkorn niður götuna og lögð-
um þá undir tré. ,
Að því loknu veitti okkur
ekki af að leita í skjól, og við
hlupum í laskað loftvamabyrgi,
sem var á <bak við sjúkrahúsið.
Þar voru allar hjúkrunarkon-
umar og margir grískir her-
raiemn. Ég man eftir fyrstu
steypiflugvélimml, sem steypti
sér. Það hvein í vængjum henn
ar og auk iþess iþeytti hún lúð-
'ur. Ég reyndi að Iþrýsta höfðinu
niður í sorpdð á gólfinu. Sprengj
an hæfði vagn, sem tilheyrði
brezka flúgnótánum og var
hlaðinn súrefnisgeymum handa
sjúkrahúsinu. Við bjuggumst
við geysilegri sprengingu, þeg-
ar eldurinn kæmist í gasið, og
flýttum okkur því út úr skýl-
inu.
Allt í einu mundum við eftir
Wihite og hlupum til húss
mann'sins, sem átti gegnlýsinga
tækið. Á leiðinni mættum við
fjölskyldu mannsins, sem v'ar á
harðahlaupum eftir götummi. Við
spurðum, hvar White væri, en
fengum ekkert svar. Sprengj -
um hafði rignt niður umhverfis
hús þeirra, og þar var allt brot-
ið og bramlað, jaf nvel hið fræga
gegnlýsingatæki. Hvergi sáum
við White, en maður, sem við
hittum á götunni, gerði, okkur
ski'ljianlegt, að White hefði verið
fluttur í einkasjúkrastofu lækn-
is, sem talinn væri aðstoðar-
læknir sjúkrahússins, sem nú
var í rústum.
%
Loks fundum við einkasjúkra-
stofuna, en ég vildi, að við hefð-
um laldrei fimdið 'hana. Fyrir
framan hana lágu leifar af
manni, og óp hans frystu 'blóðið
í æðum okkar. Báðar hendurnar
höfðu verið tættar af honum um
úlnliðina, amnar fóturinn var
mölbrotinn, sprengja hafði
sprett> opnum á hcnum magan-
um og innýflin lágu úti. Enn
fremus spýttisc blóðið úr
hcfði hans og frcða vall
út úr munnvjkjurium Hann
æpti sömu orðin hvað eftir
annað. Þegai- við komum inn,
sagði 'læknisfrúin okkur, að
læknirinn myndi gera að áverka
Whites um leið og loftárásinni
linríti.
—- En getur maðurinn yðar
ekki gert neitt fyrir manninn,
sem liggur úti á götunni? spurði
ég.
— Við höfum engan tíma til
að sinma 'um fólk, sem þannig er
ástatt um, sagði hún. — Hann
deyr ei'tir fáeinar mínútur.
Hins vegar getum við ef til vill
bjargað hunduðum onannslifa,
ef við eyðum ekki tímanum C
tilgangslaust kák.'
I sama hili var brezkum
sjúkravagni ekið ofan götuna.
Eg Mjóp út og stöðvaði hann.
— Hvem fjandann viltu?
'hreytti. hann út úr sór. — Við
erum að flýta okkur.
— Gefðu mér þrjá morfín-
skammta handa vini mínum,
segði ég.
— Þrír skammtar myndu
verða manni að bana, sagði ek-
illirm.
— Veit ég það, sagði ég. —
Til iþess er ieikurinn gerður.
— Það er lagabrot, sagði
hann.
—• Líttu á manninn, sem
sem þama iliggur. Er ekki Jaga-
brot æð láta hann ‘ liggja svona
bj argarlausan?
Ekillinn leit á manninn, var
snöggvast á báðum áttum, en
hristi svo höfuðið.
— Ég skal gefa þér einn
skammt. Það nægir til þess að
deyfa fcvailir hans.
Meðan ég var að ;taka við
skammíinum, hljóp Atherton
eftir glasi af vatni, og við neydd-
um s'kammtinn ofan í manninn.
Þá minntist ég þess, að WMte
hafði haft áhyggjur út af vega-
ibréfinu sínu, svo að ég fór aft-
iur ti'l sjúkrahússins og var að
reika þar um rústirnar, þegar
sprengja féll fyrir framan úti-
dyrnar. Ég fann, að ég hófst á
loft. þeyttist til og áttaði mig
'næst uppi við vagn, sem stóð í
ápítalagarðinum.
Nú var kjarkur minn gersam-
ilega 'bugaður. Ég flýtti mér til
lof'tvamaskýlijs. Einhver hafði
rogaist þangað með manninn,
sem hljóðaði, en enginn gaf
honum gaum. Sýnitegt var, að
morfínið hafði engin áhrif haft.
Ég spurði enskumælandi
Grikkja, hvað maðurinn væri
aflilt af að hrópa.
Hamn 'langar til að koma
höndunum í vasana, til iþess að
llá í peminga, sagði GriMdnn. —
Þess vegna baðar hann stúfun-
um. En eins og þú sérð, hefir
hann engar hendur. Hánn er að
'biðja einhvern að fara í vasa
sinn, ná þar í peninga, fara til
lyfsaláns og ná í aspirín tii þess
að deyfa höfuðkvalimar.
Þá kom ég auga á fjögurra
ára telpulhnokka, sem annar
Frh. á 6. síðu.
Ein lítil orðsending. — Bréf til ungu stúlkunnar. —
Skilaboð til bókautgefenda. — Um rottur og mýs og
ljót orð í útvarpinu.
RÐSENDING til „Kamphesy-
verður ekkert af því að þessu
sinni. Það er allt of mikil fyrir-
höfn og ekkert upp úr því að hafa
— svo að tap yrði á rekstrinum
nema að liafa það svo dýrt að engu
tali tekur. Nær allt seldist — og
þó stendur aðeins í járnum.
TIL ÍSLENZKU STÚLKUNNAR
sendir „íslenzkur piltur“ eftirfar-
andi bréf: ,,í tilefni af grein
tveggja stúlkna til íslenzku pilt-
anna í pistlum .þínum í sunnudags-
blaðinu, óska ég að þú birtir eftir-
farandi:
„ÞAÐ MYNDI SANNARLEGA
gleðja mig, ef þú héldir áfram,
vinkona, að senda mér umvönd-
unar greinar í pistlunum hans
Hannesar. Ekki mun af veita. En
þú mátt ekki reiðast mér þótt ég
vandi dálítið um við þig á móti.
Það kemur stundum fyrir að þú
kemur líka allt of seint í bíó og
veldur mér óþægindum með því
að troðast inn í sætið fyrir innan
mig, eftir að myndin er byrjuð."
„STUNDUM kemur þú með svo
stóran hatt á höfðinu, að ég, sem
sit fyrir aftan þig, verð að halla
mér yfir sæti sessunautar míns til
að geta séð myndina, af því að ég
kann ekki við að biðja þig um aS
taka ofan. Þú ert oft ekki nógu
þakklátssöm, þegar ég sýni þér þá
virðingu að standa upp og bjóða
þér sæti í strætisvagni. Það kemur
fyrir að þú hlammar þér í sætið
án þess að líta á mig, hvað þá
þakka fyrir".
fZ r*
„ÞÚ MÁTT EKKI VERA þumb-
araleg, þegar ég er að dansa við
þig og reyni að vera ræðinn og
skemmtilegur. Þú getur sært mig
með því. Þú verður ennfremur að
hafa það hugfast, að við erum bæðí
ung og ólofuð og eigum e. t. v. sft-
ir að giftast síðar meir. Þú verður
að gæta mannorðs þíns eftir
megni. Það myndi hryggja okkur
bæði, ef lójk gæti bent á þig og
(Frh. á 6. síðu.)