Alþýðublaðið - 10.02.1943, Blaðsíða 8

ALÞYÐUBLAPIÐ
Míðvikudagur 10. febrúar 194?.
■TJARNARBKMI
Góður gestur
(The Man W'ho Came to
Dinner)
BETTE DAVIS
ANN SHERIDAN
MONTY WOOLLEY
RICHARD TRAVIS
Atmeríkskuir gamianledkur.
Sýnd kl. 4, 6,30 og 9.

J Hey Ptíl i rt oy jed
AUGLYSIÐ I BLAÐINU!
A UGLÝSINGASTJÓRI
blaðsins gat ekki með
nokkru móti jengið auglýsing-
ar hjá einum kaupmanni í borg-
inni, og þótti illt, því að kaup-
maðurinn rak umsvijamikla
•verzlun. En kaupmaðurinn sagð
ist aldrei lesa auglýsingar sjálj-
ur og jæri því ekíá að auglýsa
í blöðum, enginn mundi lesa
það.
„Munduð þér auglýsa, ej ég
gæti sannjært yður um, að jóik
les auglýsingarnar?cc spurði aug
lýsingastj órinn.
„Já, það mundi ég gera“,
svaraði kaupmaðurinn. „En þér
getið ekki sannjært mig um
þetta, því að það er ekki hægt“
. .1 næsta blaði birti auglýsinga
stjórinnn línu, prentaða með
smáu letri, neðst í horni. Þar
stóð: *
,Jlvað ætlar hann Jón kaup-
maður að gera?“
Jón kaupmaður kom þjótandi
í skrijstojur blaðsins morgun-
inn ejtir og var honum mikið
niðri jyrir. Hann varð að játa,
að hann hejði engan frið hajt
ýyrir jorvitnu jólki. Hann sam-
þykkti skýringu þá, sem aug-
Týsingastjórinn setti í næsta
blað. En hún var á þessa leið:
„Auðvitað ætlar Jón kaup-
maður að jara að auglýsa hérna
í blaðinu!“
Síðan auqlýsir Jón kaupmað-
ur stöðugt í þessu blaði.
HÁRPRÚÐIR
SKÓLABRÆÐUR
STRÍÐSGRÓÐAMAÐUR-
INN var að ávíta son sinn
og spurði strangur á svip:
„Hvað varstu að gera með
nýja bílinn okkar í gærkvöldi“.
„O, ég var bar að skemmta
bekkjarbræðrum mínum, ég
skrapp með þá suður í Fjörð“.
„Noh, jæja þá“, sagði jaðir-
inn, „en villtu ekki segja þess-
um bekkjarbræðrum þínum að
skilja ekki svona mikið aj hár-
■nálunum sínum ejtir í bílnum,
næst þegar þú jerð með þá í
Fjörðinn“.
STUART CLOETE:
FYRIRHEITNA
LANDIÐ
um loks þangað, sem hann og
Sannie hafa mætzt, verða hest'
ar okkar orðnir þreyttir, en
þeirra hestar verða búnir að
hvíla sig. Þetta verður örðugur
eltingarleikur. Þessi maður er
úr stáli igerður, þreytist aldrel,
og þó að hestar hans gefist upp,
mun hann nema staðar og berj-
ast unz yfir lýkur. Hví ekki láta
þau sleppa, Hendrik? Annað-
hvort snýr hún heim aftur vegna
þess, að henni er þetta líf of erf-
itt eða hún þráir börn sín, eða
hún snýr aldrei heim aftur, og
engu skiptir hvort ofan á verður.
Hún er farin, endurtók hann —
og það er eins og húntþafi flogið
á vængjum. Engirm maður eltir
fugla á hestbaki. Vissulega, vin-
ur minn, er því svo farið, að
þrá konunnar veitir henni flug-
þrótt villigæsarinnar, hugrekki
ljónsins og hugsvala bergvatns-
ins. Mér leikur grunur á því,
Hendrik, að þú eigir ekki aðeins
í höggi við veiðimanninn, systur
hans og þjón þeirra, heldur einn-
ig konu þína, sem um langt
skeið hefir verið þér undirgef-
in og eins og vax í höndum þín-
um, en stendur nú við hlið
elskhuga síns og lítur á þig sem
fjandmann sinn. Trúðu mér,
Hendrik! Eg býst ekki við, að
flanað hafi verið að þessu ráði.
Þetta er kænlega undirbúið, og
iþiegar við finnum, hvar spor
þeirra mætast, þá sný ég við, og
fer heim. Því að þótt ég sé álit-
inn djarfur maður, skortir mig
hugrekki til þess að flana út í
þetta ævintýri.
Hendrik vildi ekki hlusta á
neitt af því, sem Martinus
sagði. Hann hafði ákveðið, hvað
gera skyldi og við hvert skref
hestsins, magnaðist llatur hans
og bræði. Jafnvel þróttur og
kænska keppinautar hans jók
heift hans, því að yfirburðir
hans höfðu verið dregnir í efa
og Hendrik van der Berg, guðs
útvaldi, var ekki sá maður, sem
viðurkenndi vanmátt sinn eða
veikleika. Með framkomu sinni
hafði Zwart Piete brotið lög
guðs og manna og var réttdræp-
ur. Vegna Sannie gátu þau ekki
farið svo hratt yfir sem þau
annars hefðu getað, og með þol-
gæði sínu og kænsku myndi
hann elta þau uppi. Hann
myndi elta þau, þar til hún gæf-
ist upp.
— Ojæja, Martinus, sagði
hann. — Afríka er stór, hvor-
ugur okkar veit, hversu víðlend
hún er, en lengra nær þó hatur
mitt o.g hefnigimi. Réttlát reiði
mín nær umhverfis jörðina.
— Armur hefndar þinnar
verður að vera langur, ef þú
ætlar að veiða þann fisk, sem
þú leitar að, því að þau eru
hyggin, hál sem áll og vel vopn-
um búin.
Martinus og Hendrik áttu
ekki örðugt með áð rekja slóð
hestanna, því að engin tilraun
hafði verið gerð til þess að
hylja sporin. Zwart Piete og
fólk hans hafði riðið þindar-
laust í um tíu mílna fjarlægð
frá byggðinni, námu Hendrik
og Martinus undrandi staðar. í
ofurlitlu rjóðri þar voru fáeinir
Kaffar, og könnuðust Búarni.’
við suma þeirra, sem höfðu eitt
sinn unnið hjá þeim eða ná-
grönnum þeirra. Suma þekktu
þeir ekki. Það voru villtir Kaff
ar, og ásamt þeim voru fáeinir
naktir Kaffar, sem allir óttuð-
ust, jafnvel Zulukaffarnir. Allir
voru þeir vopnaðir og búnir til
styrjaldar, og þegar Búarnir
nálguðust, stóðu þeir á fætur og
gripu spjót sín.
— Jæja, Piete hefir þá háft á
réttu að standa, Hendrik, sagði
Martinus. — Þeir eru að búa
sig undir stríð.
— Áfram Jong, sagði Hend-
rik og knúði hestinn sporum í
áttina til Kaffanna.
Spjót þau framhjá eyra hans,
og stór Kaffi, sem eitt sinn
hafði unnið á búgarði Hend-
riks, hóf spjót sitt, en Martinus
skaut hann, áður en hann fengi
ráðrúm til að varpa spjótinu.
Hendrik skaut annan Kaffa, en
því næst tvístruðust Kaffarnir
í allar áttir.
Búarnir stöðvuðu hesta sína,
miðuðu byssunum og skutu tvo
Kaffa í viðbót.
— Ekki virðist nú vera erfitt
að ráða niðurlögum þeirra,
sagði Hendrik. — Stór hópur
Kaffa flýr undan tveimur hvít-
um mönnum.
— Já, þeir flýðu, en þeir lifa
enn þá, flestir þeirra. Þessi ungi
maður, Zwart Piete, virðist
hafa vit í kolli. Hann hafði á
réttu að standa, en við á röngu.
Og svo að ég sé nú hreinskil-
inn við þig, Hendrik bóndi^ þá
vildi ég, að Zwart Piete væri
hjá okkur núna, því að hann er
mikill hermaður.
— Eg vildi heldur deyja en
að berjast við hlið svikara, sagði
Hendrik. — Eg vil heldur, að
börnin mín séu drepin, en að
þau eigi fjör sitt að launa slík-
um manni, sem hann er.. kkki
gæti hann heldur orðið )kkur
til neinnar bjargar, því að væri
hann meðal okkar, myndi guð
sleppa af okkur verndarhendi
sinni, því að hann er afbrýði-
samur guð, Martinus.
—- Ef til vill hefirðu á réttu
að standa, en ég er þó ekki
sannfærður um það. Nei, ég er
alls ekki sannfærður um það.
Og hvað ætlarðu nú að gera?
spurði Martinus.
9B NÝJA Bfó SSj ■ GAMU BfÓBS
Tðfrar og tráðleikarar. í hverfanda hvelí
(Ohad Hanna) Aðalhlutverkin leika: Scharlett O’Hara
HENRY FONÐA VIVIEN LEIGH Rhett Butler CLARK GABLE
LINDA DARNELL Aiáhley LESLIE HOWARD
DOROTHY LAMOUR Melanie OLIVIA de HAVILLAND Sýnd kl. 4 og 8.
Sýnd kl. 5, 7 og 9. Aðgönig'Uimiðar seldir krá kl. 1. Börn innan 12 ára
fá ebki aðgang.
— Eg ætla að halda ferð
minni áfram, en þú getur snúið
aftur og sagt fólkinu, að því sé
hætta búin af völdum Kaíf-
anna. En segðu því líka, að þeir
hafi flúið undan okkur, og
gerðu Köffunum það ljóst, að
við vitum, hvað þeir hafa í
hyggju og að við séum viðbún-
ir. Johannes van Reenen, sem
er oddviti nýlendubúa, meðan
ég er fjarverandi, mun koma
þessu í kring. Það er lítil hætta
núna, fyrst við erum viðbúnir.
— En hefðum við ekki verið
viðbúnir? Hvað hefði skeð, ef
við hefðum ekki rekizt á þá í
dag?
— Guð hafði komið því svo
fyrir, að við skildum hitta þá
hér í dag.
Þá heíir guð líka ráðsíafað
því svo, að Sannie skyldi hlaup-
ast á brott með Zwart Piete,
svo að við kæmumst að fyrir-
ætlunum Kaffanna, þegar við
værum að elta þau.
— Því hefir öllu verið ráð-
stafað fyrirfram, svo að óg,
verkfæri drottins, skyldi merja
Zwart Piete, sem gengur glæpa-
veg, undir hæl mínum, og þó að
við göngum um skuggadal dau3
ans, mun guð verða leiðarlj )s
okkar, sú blikandi stjarna, sem
vísar okkur veg. Guð hefir á-
TOFRAMAÐURINN I SRéLANUM.
fyrirætlanir þeirra? Var hnífurinn bending til þeirra um
að þeim væri hollast að hætta við þær? Og í hvaða sam-
bandi stóð þessi atburður við hinar dularfullu næturferðir
Hindúastráksins upp í heiðina?
* * *
„Drottinn minn dýri! Það má nú segja, að ýmislegt
hefir gengið á hér í St. Ólafsskólanum síðasta hálfan mán-
uðinn!“ sagði Kolbeinn.
Hinn dulbúni leynilögreglumaður sat í vinnustofunni
og var að blaða í skýrslu, sem Slick hafði fengið honum í
hendur, þegar hann kom til skólans.
Það 'hafði verið stolið öllu steini léttara frá neðri-
bekkingum, eldur hafði komið upp í úthýsi, og einn morg-
uninn hefði hundur skólastjórans fundizt hengdur í kaðli
á flötinni framan við hús skólastjórans.
Margt ískyggilegt hafði gerzt. Eldflugur höfðu sézt á
sveimi yfir heiðinni í nánd við Skólann, og þær voru aila
vega litar. Dularfullar verur sáust reika eftir göngunum;
þær drápu á dymar og gerðu fleiri óspektir. Á nóttunni
heyrðust dularfull hljóð, sem héldu vöku fyrir nemendum
og kennurum.
Loks hafði komið hvarf Marteins, frönskukennarans,
sem var á undan Kolbeini. Fjórum dögum áður hafði hann
farið í gönguför, og síðan hafði ekki frétzt af honum.
Hvarf Marteins kennara varð til þess, að skólameist-
arinn hafði kvatt Kolbein sér til aðstoðar til þess að gera
málið Ijóst. ,Og Kolbeinn var viss um, að allir þessir dular-
Oro.
m
f NOTHINÖ CHALLEN6BS
THE NI6HT OF THE MIKADO/
ONE 15 ALM05T 6LAD FOR
TH£ N0I5E OF /NJ5ECT5
IN ALL THI5 QUIET/
m
YNDA-
8AQA*
Japanski berniaðurHm (sem
hef-ir Iþað starf, að Ihlusta eftir
fluigvélum): Ekkert truflar nótt-
ina fyrir stxnum sólarinmar. Það
væri þó jafnvel tilbreyting i
því að heyna ednhver hljóð f
þessari endalausu þögn.
Hann hafði ekki fyrr sleppt
orðinu en haran heyrði ægilegan
'hóvaða í hlustunartækinu, sem
>alveg ætlaði að œra hann. —■
Hnetumar höfðu hitt á réttan
fttað!
Japaninn: Æ! æ! Ég hlýt að
vera ruglaður í höfðinu. Ég hefi
náð sambandi við forfeður vors
hinum megin.
| Japönsiku hermennirnir. eru
ekM búnir að átta sig á hinm
yflrnéttúrlega fyrirbrigði. þegar
Hildur og hermenn hennar era
loomin fast að ibalki þeim,