Alþýðublaðið - 17.02.1943, Síða 5

Miðvikudagur 17. febrúar 1943.
ALÞVÐUBLAÐIÐ
„General Lee“
nefna Ameríkumenn þessa stóru skriðdreka sína. Þeir reyndust með ágætum í sókn 8. hersins. Skriðdrekar þessir eru þannig
útbúnir, að þeir ösla ár, ef því er að skipta, eins og myndin sýnir.
FY'RIR tuittugu árum reyndi
ég allt, sem í mínu valdi
stóð til þess að fá Winston
GHurchill rtil þess að fara fyrir-
lestraferð um Bandaríkin og
Kamada .En hann ihafði aldrei
tíma til þess.
Þegar ég var orðinn von-
laus um árangur fyrir löngu,
fékk ég, árið 1930, skeyti frá
fulltrúa mínum í Lxmdúnum um
að útlitið væri að skána. Ég
bauð strax tíu þúsUnd sterl-
ings-punda greiðslu, auk ferða-
'kostnaðar fyrir þriá, fyrir
fjörutíu og fimm fyrirlestra,
sem fluttir yrðu á níu vikum.
CShurchill gekk að þessu og
lofaði að koma snemma í des-
ember 1031.
-Ég fékk fljótt smjörþefinn af
því, hversu mikill áhugi hans á
stjérnmálunum var. Þrem dög-
um áður en hann átti að ileggja
af stað með Aquiitania, sendi
hann mér skeyti og sagði, að
sig ilangaði til þess að vera þrem
dögum ilengur í Lundúnum, til
þes sað geta tekið þátt í um-
ræðum í deildinni um Indlands-
málinu.
Ef ég samþykkti þetta, ætl-
aði hann að koma með Evropa
þann 10. desemþer
Það’ var ekki auðvelt að
hrieyta þeirri áætlun, sem gerð
hafði verið, en ég sendi óðara
skeyti, þar sem ég samþykkti
þetta. Varla var sendill farinn
með skeytið, þegar síminn
hringdi og mér var tiikynnt,
að Churchill væri í símamum
og hringdí frá Lundúnum.
— Hafið þér fengið skeytið
mitt, A’lber? spurði hanm. —
Það er fcomið ikvöld og ég get
ekki beðið allan daginn eftir
svari.
Það var auðiheyrt á honum,
að ihanm var mjög óþolinmóð-
ur, en hapn varð rólegri, iþeg-
ar óg sagði 'honum, að iþað, sem
hann kallaði „kvöld“ í Lundún-
um væri morgun í Gleveland
og klufckan ekki nema hálf níu.
Þegar Churchill kom loksins,
Fyrir ellefu árum:
Fyrirlestraferð með Churehill
Eftirfarandi grein,
sem er eftir Louis J.
Alber, fjallar xtm fyririestra-
ferð, sem Winston Churchill
fór til Ameríku árið 1931.
Eins og sagt er frá í grein-
inni, lenfi Chuirchill þar í
bifreiðarslysi og hreytti það
áætluninni um fyrirlestrana.
varð ég undrandi á persónu-
leika 'hans.
Ég hafði sagt honum sím-
leiðis, að hann yrði að fara
ibeina 'ledð frá skipsf jöl tii járn-
brautarstöðvarinmar og í lest-
ina til Worcester í Masseshús-
etts, þar sem hann átti að halda
fyrsta fyrirlesturinn um kvöld-
ið. Ég itók á móti honum á skips-
fjöl og varla hafði hann 'heils-
að mér, áður en íhann kom
beina leið að efrainu.
— Fyrst þér ætlið ©kki að
koma með mér til Worchester í
kvöld, Alher, sagði hann —
verðum við að ræða tvö atriði
strax. Lítið þér á þetta!
Hann fleygði fáeinum blöð-
um á borðið og mér til mestu
skelfingar isá ég, að 'þetta voru
aðvararaiir frá Scotland Yard
viðvíkjandi hættu á morðtil-
raun. Brezka leynilögreglan
ihafði komizt á snoðir um isam-
særi.
Churchill tók eftir skelf iragar-
svipnum á mér og sagði: — Ver-
ið þér ekki svona alvarlegur
á svipirm. Þetta verður ekki
eins iskelfdlegt og svipurinn á
yður er núna,
Svo sneri hanm sér að hinu
vandamálinu. Og sagði: —
Hitt atriðið er þetta: Getið þér
útvegað mér flösku af kampa-
víni, til þess að hafa með mér
til Worcester í ‘kvöld
— Ég er hræddur um, sagði
ég — að við verðum að bíða
með allar ráðstafanir gagnvart
samsærinu .þangað til þér kom-
ið frá Worcester á morgun ,en
þá gerum við yfirvöldunum að-
vart. En um kampavínið er það
að isegja óg skal gera gangskör
að því strax að útvega það.
Churchill ljómaði í framan.
—- Ég held, að okkur ætli að
koma vel saman, Aiber. Mér
geðjast að því, hversu fljótur
iþér. eru( að taka 'ákval'ða-nir,
sagði hann.
Á sunnudagskvö.ld'ið, eftir
fyrsta fyrkilestur,inin í Wor-
cester, ákvað Churchill að gefa
fjandann í áliar varúðarráð-
stafanir.
Þegar hann ihafði lokið starfi
sínu um 'kvöldið, ákvað hann
að heimsœkja vin siran Bern-
ard Baruch. Leynilögreglu-
imennimir höfðu ekki hugmynd
um það, þegar hann f ör úr gisti-
húsinu um kvöldið og lagði af
stað 'til vinar síns í Fimmtar-
tröð. Auk iþess hafði 'hann ekki
sagt ökuimanninum rétt hús-
númer, ^
— Ég ætla að íara' hér úr
þílnum, sagði Ch'm’chill að 'lök-
um — og reyna að fiinna hús-
ið gangandi. Ekillinn nam stað-
ar Churchill steig út, en gætti
þess ekki ,að í Ameríku var ekki
vinstri handar akstur, eins og
í ‘Lundúnum, lenti fyrir hil og
var fluttur allmikið slasaður í
Lenox Hill sjúkrahús.
Churchill missti ékki meðvit-
undina. Haran sagði lögreglunni
iað sleppa Mario Ooratasino, öku-
manninum. 'því að slyisáð hefði
ekki verið 'honum að kenna.
Þegar óg kom í sjúkrahúsið,
var herra iBaruoh þar og Thomp
son liðsforingi. Hiran slasaði
maður var í skurðarstofunni
■uradir svæfingagrímu. Frú
Churchill var þar hjá ibonum.
Við Baruch vorum viðstadd-
ir, þegar hann var að vaikraa af
svæfingunni. Við sáuara haran
berjast við að reyna að átta sig.
Hánra þekkti fccmu sína og sagði
veikri rödd: — Hjvernig ilíður
þér, vina mín?
—• Mér ilíður vel, hvíslaði frú
Church'iill. — En hvemi,g líður
þér?
— Ég ihefi fengið slæma
byltu, isagði hann og lokaði
augunum. Svo hlýtur hairm að
hafa munað, að hann átti að
halda fimm fyrirlestria í vik-
unni, því að hann opnaði augun
og sagði. — Hverraig fer nú
fyrir Alber, vesalingnum?
Þegar ihann hafði legið stund-
arkorn eran með lökuð augun,
leit hann upp og sá Barueh.
— Segðu mér, Baruch, hvísl-
aði hanra — Hvaða númer er á
húsinu þínu í Fimmtartröð?
Fyrst ihugsaði hann um konu
síraa, því næst um iskyldustörf
sín, og í þriðja lagi að leið-
rétta þá viilu, sem hafði valdið
því, að hanra lenti í umferða-
slysi.
Vikutíma var Churchill í
hættu staddur og í fjöra daga
var tvísýmt Um líf haras. Að
morgni þriðja dagsins hriragdi
frú Churchill til mín og sagði:
— Winston laragar til þess að
tala við yður, herra Alber. Getið
þér 'litið inn til hans?
— Þegar ég stóð við hvílu
hans, sagði Iharara: — Mér þykir
leitt að hafa farið svona hræði-
lega með yður. En ef ég næ mér
svo, að ég geti ferðast og ef
þér 'getið endurskipuiagt fyx-
irlestraferðina, skal ég flytja
fyrirlestrana ,ef þé,r viJLjið,
— Þegar læknarnir tö.ldu
hann úr allri ihættu, vildi. Chur-
chi'll láta ná í unga manninn,
sem ók bílnum, sem Churchilí
varð fyrir. Haran sagðist þurfa
að „biðja hann aísckunar á þvi
að hafa gengið fyrír bílinn
hans.“
Tuttugu minúium seinna,
þegar ég kom inn í sjúkrastof-
ima sat Chjichill upp við
doigg í rúminu, allur reifaður,
p.viaði ákaft með þeirri hend-
Imil ,facm hei. var og.ræddi um
umierðaslys v ó Marlo Contas-
ino. ,
Frh. á 6. síðu.
Enn um áætlunarferðirnar milli Reykjavíkur og Hafn-
arf jarðar. — Þegar lítil börn eru skilin eftir. — Bréf um
afgreiðsluna í mjólkurbúðumim.
KAFLEGA tekur maður
„A
hógværlega til orða, þegar
maður segir, að áætlunarferðir
milli Reykjavíkur og Hafnar-
fjarðar séu ekki í góðu lagi. Það
er ekki sjáanlegt, að sérleyfishaf-
ar á þeirri leið álíti sig hafa
nokkrar skyldur við farþegana.
Það má segja, að það sé rétt um
miðjan daginn, sem ferðirnar eru
fullnægjandi. Þó fór ég nýlega til
Reykjavíkur einn sunnudag, lagði
af stað kl. 2 e. h. og varð að ganga
alla leið, 1 klst. og 15 mín., I
versta veðri, alilr strætisvagnar
fóru fram hjá yfirfullir. (Eg bý á
milli Reykjavíkur og Haínarfj.)“.
ÞETTA SEGIR KONA í bréfi til
mín í gær. Ennfremur segir hún:
„Þá er það ekki glæsilegt á morgrf-
ana. Eg á lítinn dreng, hann fer í
skólann ineð bíl, sem fer frá
Hafnarfirði kl. 8.30, þ. e. a. s., þeg
ar hann er ekki blátt áfram skil-
inn eftir. Það kom fyrir síðast í
morgun (mánudag 15. febr.), að
bíll frá Steindóri skildi hann eft-
ir. Lítilli telpu, sem beið á sama
stað,' og ætlaði líka í skólann,
féll allur ketill í eld, gafst upp og
fór heim. Drengurinn minn beið í
grenjandi kuldanum eftir næsta
vagni og kom of seint i skóiann“.
„HVERNIG er þeim mönnum
varið, sem geta, jafnvel þó þröngt
sá hjá þei/n, farið fram hjá börn-
um, sem eru að fara í skólann, oft
í misjöfnu veðri? Vitandi það, að
annað hvort verða þau að i'ara
heim og hætta við allt saman, eða
að hanga hálftíma úti á víðavangi
eftir næsta bíl.“
„EF ÞEIR ERC einhverjir :il,
sem eiga að hafa yfirumsjón með
þessum ferðum, (mér er ekki grun
laust um að þeir séu til, þó kann-
ske séu þeir ekki mikið fyrir að
láta á sér bera), þá ættu þeir að
rölta niður í Lækjargötu á kvöldin
eftir kl. 6, og líta á hópinn, sem
bíður eftir hverjum einasta vagni'1.
,,\ ENJCLEGA ganga þeir fyrir,
sem duglegastir eru að stympast,
liinir verða að ireysta á guð og l’.ikk
una hvort þeir komas. 1 þarnæsta
vagn. Annað hvort eru bílarnir of
(Frh. á 6. síSu.)