Alþýðublaðið - 17.02.1943, Blaðsíða 8

Alþýðublaðið - 17.02.1943, Blaðsíða 8
b ALÞYÐUBLAÐIÐ Mlðvikudagur 17; febrúar 1943. ■TJARNARBIOm Korsikabræðar ,'The Corsican Brothers) eftir skéldsögu A. dumas. Douglas Fairbanks yngri (í 2 hlutverkum) Ruth Warrick Sýnd kl. 5, 7 og 9. Bönnuð fyrir börn yngri en 16 ára. Kl. 2,30 og 3.30: SMÁMYNDIR P INU SINNI, þegar John Marshall var að verja mál jyrir rétti, var hann sektaður um 30 dollara fyrir ósæmileg ummæli um dómsstjórann. Marshall hrást vel við þessari meðferð, hélt ræðu með bugti og beyginnum og sagði: Virðu- legu herrar, ég ber mjög mikla. virðinau f>»rir réttinum og þó einkum fyrir dómstjóranum. — Mér er Ijúft að verða við öllum óskum réttarins, og því ætla ég að greiða þessa sekt þegar í staðl' „En svo stendur á,“ hélt hann áfram, „að ég hefi ekki á mér þessa þrjátíu dallara. En þar sem enginn þekkir mig bet- ur en þér, herra dómstjóri, vildi ég biðja yður um að lána mér þessa upphæð til þess að Ijúka sektinni.“ Dómsstjórinn ræskti sig og var fyrst á báðum áttum um, hvernig hann ætti að taka þess- ari málaleitun. Svo snéri hann sér að ritaranum, dlvarlegur á svipinn, og sagði: „Herra rit- ari, strikið þér út sektina. — Stjórn Bandaríkjanna hefir bet- ur efni á að tapa þrjátíu doll- ururri en ég!“ 1r ONA Mark Twains var mjög gröm yfir því, að maður hennar fór oft í heim- sókn til nágranna sinna flibba- laus og bindislaus. Einu sinni, þegar hann kom svo vanbúinn úr einni slíkri heimsókn, átaldi konan hann harðlega fyrir ■ hirðúleysið. Mark Twain brá sér inn í skrifstofu sína og kom aftur að vörmu spori með böggul, sem hann bað vika- dreng sinn að koma til fólks- irts, sem hann hafði verið hjá. Bögglinum fylgdi miði, sem á var skrifað: „Rétt áðan var ég hjá ykk- ur í hálftíma, flibbalaus og bindislaus. í þessum böggli eru flibbi og bindi. Gjörið svo vel að glápa á hvort tveggja í hálf tíma og senda svo böggúlinn um hæl. Yðar einlægur Mark Twain.“ P en iþað var ómögulegt að muna, hvað þær hétu, eða hvernig þær voru í sjón., og þó að þær kæmu til hans núna, myndi hann efcki þefckja þær. En kým- ar, sem hann hafði hirt um dag- ana, mymdi hann áreiðanlega þefckja Það var ekfci hægt að »viilast á þeim, þær voru svo ólíkar hver annarri. Þanmig ieið einn dagurinn af öðrum, kýrnar báru og allt gekk eins 0^ átti að vera. Vikumar urðu að mánuðum og ekkert ibar til tíðinda. 2. í fyrsta sfcipti á ævinni fékk Hendrik van der Berg að kom- ast að raun um, hvernig það var að Ibíða ósigur, kynntist því, hvernig það er að fceppa að markmiði og nú því ekki. (Aft- ur og aftur hugleiddi hann á heimleiðinni, hvernig hann hafði borið sig að og fann ekk- ert athugavert við það. Allt, sem afbrýðisamur guð gat kraf izt af honum, hafði hann gert — meira að segja fórnað syni sínum — allt um það hafði sætasta ljós augna hans verið slökkt. Nú, þegar Sannie var farin, var honum ljóst, að hún hafði verið honum eitt og allt, allt, án hennar var dimmt í heimi hér. Hvernig gat í þessu legið? Var, hann ekki öllum mönnum fremri? Gat það hugs ast, að guð hefði gert sig sekan um þá skyssu, að vanmeta gildi hans? Á heimleiðinni leitaði hann stöðugt að svari við þessum spurningum. En guð lét hann enga opinberun fá. Hins vegar lagði hann á hann hitasótt, sem nærri því hafði svipt hann líf- inu. Hálfdauður, með óráði og , skjálfta hélt hann þó áfram ferðinni .Hvernig,. sem öllu var komið, var vilji hans óbugað- ur um þá og neyddi líkamann miskunnarlaust áfram. Hann veiddi til matar sér þau veiði- dýr, sem auðveldust voru við- ureignar, en auk þess át' hann rætur og ber, en það hafði hann lært af Köffunum. Þann- ig hélt hann áfram í suðurátt, og því nær sem dró heimbyggð hans, því oftar varð honum - hugsað til Louisu. Þegar hann hafði hvílt sig og var farinn að hressast, myndi þrá hans til Louisu vakna á ný í öllum styrkleika sínum, og þessari þrá myndi hann svala, þegar heim kæmi. Og fyrir allt það, sem hann hafði þjáðst, — skyldu aðrir fá að þjást, allir þeir, sem höfðu valdið honum þjáningum síðustu þrjá mánuð- ina, kvölum,. örvæntingu og loks veikindum. En þar eð höf uðsyndararnir höfðu sloppið í bili, skyldi hann hefna sín á þeim, sem eftir voru. Hann skyldi hefna sín á Frikkie, syni ISannie og sonar hans. Honum hafði alltaf verið ljós þessi stað reynd. En fram að þessu hafði hann friðað sig með því, að sonarsonur hans væri sama sem sonur hans. En slík láta- læti dugðu honum ekki lengur. Drengurinn var af ætt hans, en ekki heldur meira, og hann hat- aði hann, af því að hann hafði verið getinn í ást og unaði, — Sannie hafði gefið syni Iv.tus fúslega það, sem hún haiði gef- ið honum með viðbjóði og hatri. Jakalaas, þræll hennar, skyldi líka fá að verða fyrir hatri hans og ljónið skyldi hann drepa fyrir allar þær gæl- ur, sem það hafði þegið af San- nie. Allir þeir, sem henni hafði þótt vænt um, skyldu fá að verða fyrir reiði hans. Þegar hann nálgaðist heim'Ii sitt, læddist hann eins og kóíí- ur að mús. Hann sá engan reyk úr reykháfinum og jurtirnar í pottunum á svölunum voru skrælnaðar. Fáein hænsni voru á vappi kringum húsið. Hefðu einhverjar mannverur verið í húsinu, hefðu hænsnin ekki þorað að koma svona nálægt því. Meðan hann stóð* bak við tré og athugaði húsið, flaug haninn upp á þrepin, baðaði út vængjunum, reigði hausinn og galaði hátt. Hann galaði tvisvar — því næst flaug hann niður aftur, stiklaði kringum hæn- urnar og dró vængina í rykinu. Hendrik varð var við skjálfta í hnjánum, þegar hann hallaði sér upp að trénu. Hversu oft hafði hann ekki séð Sannie standa þarna við tvöföldu hurð- ina, sem nú var harðlæst? — Hversu oft hafði hann ekki komið heim frá veiðum eða vinnu og hvílt í faðmi hennar? Þessar hugsanir og minningar, sem nú var bezt að reyna að gleyma, voru eins og svipuhögg á nakið hold. Og hvað hafði hann svo haft upp úr þessu? Hann hafði eign- ast eina, heilsulitla dóttur, auk þeirra, sem hann hafði áður átt. Flest börn hans höfðu ver- ið dætur. En fyrsta barn hans hafði verið sonur, og með Lou- isu myndi hann eignast fleiri syni. Hann myndi taka Louisu í vagn sinn og þau myndu fara á veiðar, því að honum var ljóst, að hann eirði ekki heima. Eins og sært dýr hafði hann snúið aftur til heimkynnis síns. En þegar þangað kom, voru engir þar fyrir, nema andar þeirra, sem einu sinni höfðu verið þar. Til þess að svala skapi sínu varð hann að drepa — fara á veiðar. Hann varð að fara með Lóuisu út á mörkina, langt í burtu og veiða, unz hann hefði náð þreki sínu og stolti á ný. ■ NÝJA BfO 25 ■■ GAMLA Bfð > „ Hc •*«* . > Heimskauta- k hverfanda hvelf nfcte.aauu 1 veiðar. Sýnd kl. 4 og 8. (Hudson Bay) Bönnuð fyrir börn innan PAUL MUNI 12 ára. GENE TIERNEY JOHN SUTTON kl. 31/2— 6Ú2 Böm yngri en 14 ára fá ekki GtolR VINIR aðang mieð Miekey Rooney, Sýnd kd. 5, 7 og 9. Wallace Beery Það var þýðingarlaust að hugsa um búskap þetta árið. Hann hafði ekki heilsu til þess og auk þess myndi hann ekki eira við búsýslu. Hann myndi fara og ekki koma aftur, fyrr en hann ,hefði komið fram hefnd sinni. En fyrst varð hann að styrkja þrek sitt og gera áætlun. Sá rnaður, sem fór ekki eftir áætl- un, var glataður, og eins og á stóð, gat hann ekki einbeitt hug anum. Andlegur þróttur hans, til þess að hugsa rökrétt, hafði gufað upp fyrir bræði hans og niðurlægingu ósigursins. Meðan hann stóð upp við tréð, gekk Jakalaas, ásamt ljóninú, yfir flötina fyrir fram- an húsið. Gamli Kaffinn reykti makindalejja og var ánægður á svipinn. Ljónið, sem hafði stækkað mikið, meðan Hendrik var fjarverandi, rölti á eftir honum. Hendrik gekk frá trénu, hóf byssuna, reyndi að stilla skjálft ann, sem á honum var og mið- aði á ljónið. Þetta var ágætt tækifæri, því að dýrið snéri að honum hliðinni og uggði ekki að sér. Færið var aðeins um fjörutíu skref. Dýrið nam stað ar og starði á húsdyrnar, eins og það ætti von á að sjá hús- móður sína koma út. // TÖFR4MAÍUR11HN íiSKÓLANUM. nema þetta eina. Engin önnur merki sáust efttir þennan dularfulla mann. „Það lítur út fyrir, að hann hafi orðið uppnuminn£t, muldraði Kolbeinn „En hvað er þama?“ Hann sá glampa á skyggðan málm í skoru milli tveggja steina. Kolbeinn gekk nær til þess að ganga úr skugga um, hvað þetta væri. Hann laut niður, sá að það var lítill vasa- hnífur og tók hann upp. Engrnn ry^blettur var sjáanlegur á hnífnum. Það tók af öll tvímæil um, að hann hefði ekki legið þar lengi. „Það rigndi í morgun“, hugsaði leynilögreglumaðurinn með sér. „Það benda því allar Hkur til þess, að náunginn á stóru skónum hafi týnt honum. Nei, sjáum nú bara til! Hann hefir verið notaður til þess að ydda bláan blýant. Og —“. Hann fékk nú annað umhugsunarefni, því að hann kom auga á nafn, sem var haglega letrað; á silfurþynnu á skafti hnífsins. Marcel! M. Marcel! Frönskukennarinn, sem horfið hafði! Var það hann, sem sýnt hafði Kolbeini banatilræðið áður? Og var það hann, sem Ras Sing hafði farið að heimsækja í tum- inum í kvöld — og ef til vill í fyrrinótt líka? Allt þetta mál var orðið svo flókið, að jafnvel Kolbeinn, sem þó var ýmsu vanur, fékk höfuðverk af því að hugsa um það! ❖ ❖ '!•' „Parsons!“ hrópaði frönskukennarinn „Hvað er að yður drengur minn?

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.