Alþýðublaðið - 18.03.1943, Blaðsíða 8

«
ALfrYPUBLAPIB
Fimmtudagrur 18. marz 1843»
■ hýja biö a
Hetjur
loftsins.
(A Yaxik in the R.A.F.)
Tyrone Power
Betty Grable.
John Sutton.
Sýning kl. 5, 7 og 9.
GUÐSGAFFLARNIR BETRI
GAFFLAR votu jyrst notað-
ir í Englandi á dögum El-
ísabetar drottningar. Klerka-
stéttin var mjög andsnúin þess-
ari ítölsku nýjung og lýsti því
yjir, að þetta væri „siðspillandi
munaður, sem miðaði að því að
graja undan meginstoðum þjóð-
jélagsins og kalla reiði guðs yj-
ir þjóðinal“
*
T| ÓMSFORSETINN hótaði
málajærslumanni nokkr-
um sekt jyrir að sýna réttinum
jyrirlitningu.
„Ég heji ekki sýnt réttinum
jyrirlitningu. Ég heji einmitt
verið að berjast við að leyna
tiljinningum mínum,“ sagði lög-
jræðingurinn.
*
KONUNGHOLLUR PRESTUR
T/~ ARL II. Englandskonungur
var staddur í kirkju vuð
guðsþjónustu einn sunnudag,
ftsamt jylgdarliði sínu. Brátt
jóru ýmsir aðalsmenn hans að
soja allt í kringum kóng, og
jylgdi hann dæmi þeirra og jór
að dotta.
Einn hirðmannanna tók nú að
hrjóta hástöjum.
Þá þagnaði presturinn í miðri
guðsþjónustu, sneri sér að hin-
um hrjótandi hirðmanni og
sagði:
„Landerdale lávarður, ég
skora á yður að haja hægt um
yður, þér hrjótið svo hátt, að
þér eigið á hættu að vekja hans
hátignl“
*
ÁFRAM MEÐ SPILIÐ!
T ÚÐVÍK ^ XV. Frakkakon-
ungi þótti mjög gaman að
spilum.
Einu sinni var maður að
najni de Chauvelin gestur kon-
ungs í höll hans og spilaði við
hans hátign og jleiri. í miðju
spilinu jékk de Chauvelin
hjartaslag. Haka hans hneig
niður á brjóstið, hann steyptist
jram á borðið og síðan niður á
gólj.
Hirðmennirnir þustu honum
til hjálpar.
„Hann er veikur,“ hrópaði
einn spilamannanna og leit ótta-
sleginn á konunginn.
„Hann er dauður,“ sagði Lúð-
vík. „Spaði er tromp, herrar
mínir!“
langan tíma áður en þú drapst
hana. En jafnvel þetta hefi ég
fyrirgefið þér og launað illt með
góðu, eins og ég er vanur, því
að eftir ofurlitla yfirvegun
komst ég að þeirri niðurstöðu,
að þú hefðir gert þetta af ung-
æðishætti, en ekki haft neitt iilt
í huga. Nú fer ég, húsbóndi góð-
ur, vertu sæll. Andi minn svífur
yfir ykkur, og ef við sjáumst
ekki framar í þessu lífi, mun ég
þjóna þér í landi hinna fram-
liðnu, þar sem ég á vini og
kunningja og konurnar ónáða
mann ekki eins og hér.
— Hjálpaðu mér, gamli hund-
ur, sagði hann við de Kok. —
Hjálpaðu mér yfir vagnana og
fram hjá sofandi uxunum.
— Bíddu, sagði Zwart Piete,
— ég ætla að ná í nokkra menn
og fylgjast með þér, því að mér-
er ekki grunlaust, að við getum
hrakið þá á flótta, ef þeir álíta
að þú sért afturganga.
Zwart Piete safnaði fimmtán
manna liði og fór á eftir þjóni
sínum í áttina til varðelda óvin-
anna. Þeir nálguðust hægt og
hægt og dreifðu úr sér, því að
þeir þóttust sannfærðir um, að
hinir villtu Kaffar myndu ekki
veita athygli öðrum en Rinkals.
Þegar Rinkals gamli var kom-
inn út á bersvæði, fór hann að
stíga dansspor, hljóp fram og'
aftur, baðaði út höndunum og
sveigði sig og beygði. Kaffarnir
spruttu á fætur, þyrptust sa:n-
an í hópa og störðu á fyrir-
brigðið. Þegar Rinkals nálgað-
ist þá, fór hann að verða virðu-
legri í framkomu, en sveigði sig
þó og hljóp til hliða, eins og
hann svifi um í rökkrinu.
Allt í einu ráku Kaffarnir upp
skelfingaröskur og tóku til fót-
anna í dauðans ofboði. En Bú-
arnir eltu flóttann, skutu, særðu
menn og drápu.
Einn Kaffanna hafði fallið
særður á einn varðeldinn, gat
ekki risið á fætur, hljóðaði án
afláts af kvölum og æpti á
hjálp, en hinir flýjandi villi-
menn hirtu ekkert um félaga
þeirra og flýðu sem fætur tog-
uðu. Særði Kaffinn brann til
ösku á bálinu.
Búarnir lögðust niður og biðu
þess að Kaffana, sem hlupu
í óðagotinu fram og aftur, bæri
í varðeldana, en þá skutu þeir
án afláts, unz þeir voru orðnir
sannfærðir um, að Rinkals væri
kominn út fyrir hringinn og að
baki Köffunum. En þá stóðu
þeir á fætur og hlupu heim aft-
ur jafnhljóðlega og skyndilega
og þeir höfðu komið.
Þessi árús fannst Búunum
betri en engin og góður fyrir-
boði um hina væntanlegu or-
ustu. Þeir höfðu fellt marga og
sært, en enginn hafði særzt eða
fallið af Búum. Þetta veitti
þeim aukinn kjark og þeim óx
ásmegin. Þeir höfðu þegar
greitt hluta af skuldinni: fáein-
ir svartir menn höfðu verið
drepnir í hefndarskyni fyrir
ungu mennina tíu, sem látið
höfðu lífið í fjöllunum, þegar
þeir voru að ná aftur nautgrip-
um sínum úr höndum hinna
villtu Kaffa.
3.
Alla nóttina stóðu Búarnir á
verði, en ekkert bar til tíðinda.
Þegar þeir gægðust út úr vögn-
unum, sáu þeir Kaffana á rölti
umhverfis elda sína, sáu bjarm-
ann af eldunum leiftra á nökt-
um, kolsvörtum öxlum þeirra,
þegar þeir stungu nefjum sam-
an og ræddu árásina af mikilli
æsingu.
Yfir þeim óð fullt tungl í
skýjum og lét ekki smáskærur
hinna óróagjörnu jarðarbúa
trufla næturrölt sitt um geim-
inn. Næturfuglar, sem voru að
leita að æti meðal flugnanna,
sem sveimuðu umhverfis Ijós-
in, komu skyndilega í Ijós í
bjarma luktanna og hurfu svo
aftur, en á þessum stutta tirna
höfðu þeir máske satt svangan
maga.
Zwart Piete var óþreytandi.
Hann gekk á milli vagnanna og
taldi kjark í þá, sem farnir voru
að örvænta. En sjálfur var hann
ekki í góðu skapi. Hann var enn
þá óráðinn í því, hvernig hann
ætti að haga vörninni.
Vissulega áttu Búarnir Rin-
kals gamla mikið að þakka, því
drykkjulæti hans og gauragang-
ur hafði bjargað þeim frá næt-
urárás. Þessi gamli töfragræð-
ari myndi áreiðanlega sleppa —
yrði ef til vill sá eini, sem slyppi
— en engin ástæða var til að
efa hugrekki hans, jafnvel þótt
hann þættist nota galdra. Ef
hann kæmist alla leið, og ef
uppreisn villimannanna væri
ekki almenn, myndi Búunum
verða bjargað.
í huganum sá Zwart Piete
viðbrögð fólks síns, sá Búana
þjóta upp til handa og fóta og
heimta hesta sína, leggja á þá
hnakka, búa út nestispoka og
festa þá, ásamt vatnsflösku, við
hnakkana um leið og þeir stigu
á bak. Svo myndu þeir lúta
fram í söðlinum og kveðja kon-
ur sínar með kossi, snúa síðan
hestinum á brott og þeysa af
stað til þess staðar, sem fyrir-
fram hefði verið ákveðið að þeir
hittust, en rykið myndi rísa
undan hófum. Þegar boðið
kæmi, yrðu þeir ekki lengur en
klukkutíma að safna liði og
komast af stað. Búar voru ekki
lengi að búast að heiman, þegar
á lá. Á öðrum degi frá þessari
nóttu myndu íbúarnir í Le-
■rrJARNARBMM
Slæðingur.
(Tropper Beturns)
Joan Blondell
Roland Young
Carole Landis
H. B. Warner
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Böm yngri en 12 ára fá
ekki aðgang.
mandsdorp verða á leiðinni til
skjaldborgarinnar. En myndu
þeir koma nógu snemma?
Um sitt eigið hlutskipti hirti
hann ekkert, eða að minnsta
kosti lítið. Hann hafði ekki
fæðzt til þess að deyja í voðum
eins og kvenmaður. Það var að-
eins bilbugur á hugrekki hans,
þegar honum varð hugsað til
Sannie, Sannie hinnar fögru,
sem var hans. Hann gekk frá
einum vagninum til annars, en
alltaf varð honum reikað til
hennar aftur. Hann hallaðist
fram á langhleyptu byssuna
sína og horfði á hana sofa, vakci
yfir henni meðan hún svaf. Sítt
ISAMLA Blðl
Litla Hellí Kelly
(Little Nelly KeUy)
Ameriksk söngvamynd.
JUDY GARLAND
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 2Vz—€Xr.
oANDAMÆRAVÖRÐURINN
með William Boyd.
Börn fá ekki aðgang.
og fagurt hár hennar hékk fram
af rúmbríkinni, hvítur háls
hennar var nakinn, annað brjóst
hennar var nakið, en hún hafði
lagt handlegginn yfir hitt
brjóstið.
Þegar hann lagði hönd sína á
brjóst hennar, rumskaði hún og
færði ,sig nær honum, án þess
hún vaknaði þó til fulls. Þarna,
undir vinstra brjóstinu, myndi
hann stinga hnífnum, milli rifj-
anna gegnum mjúka húðina og
holdið myndi hann reka hníf-
inn, sem faðir hans gaf honum,.
upp að hjöltum.
Jakalaas gamli var á stjái
kringum húsmóður sína. Spjót
!
LIFI FRáKKLMD.
ur,“ sagði hún ofurlítið hreykin af þvi, að hún þekkti tign-
armerkið á einkennisbúningnum.
„Hvað ertu gömul?“
„Fimmtán ára.“
Carfax höfuðsmaður andvarpaði aftur og leit á þessa
úarnungu stúlku, sem stóð ekki að baki fullvaxinni konu um
snarræði og hugrekki. Honum varð hugsað til dóttur sinnar
á líku reki, sem nú var áhyggjulaus í skóla í Englandi, laus
við þá ábyrgð, sem þessi unga stúlka hafði tekizt á hendur.
Hana mundi ekki óra fyrir þeim raunum, sem biðu þessarar
jafnöldru sinnar.
Svo komu þau heim að bænum. Jóhanna María lét þá
fara rakleitt inn í eldhús og lokaði dyrunum kirfilega á eft-
ir þeim.
Hún lagði frá sér mjólkurfötuna og rétti úr bakinu.
„Fáið ykkur sæti, og svo tek ég til mat handa ykkur.
En svo verðið þið að gera ykkur að góðu að sofa úti í hlöðu
í nóaa. Þið verðið að búa um ykkur í heyinu eftir föngum.“
„Ég held það sé bærilegt, Jóhanna María. Það væsir
ekki um okkur þar,“ sagði höfuðsmaðurinn brosandi.
Þeim fannst mjög til um það, hve skjót þessi unga stúlka
var í öllum ákvörðunum sínum ,þó að hún væri ekki nema
hægðin sjálf í allri framkomu. Fyrsta verk hennar var að láta
þá hafa heitt vatn til að þvo sér, og mátti segja, að það værí
ekki vanþörf. Svo batt hún um sár þeirra. Höfuðsmaðurinn
hafði svöðusár á upphandlegg, og Hrómundur var mikið
særður á öðru hnénu. Svo gaf hún þeim heita súpu, sem
hún eldaði á ofninum, rúgbrauð, sem hún hafði bakað sjálf,,
spenvolga nýmjólk úr Búkollu og ost.
MYNDÁ-
SAGA.
r <iUCGENDER, '
J CUERRILLA5...0R
PECHAPG YOU PREFER
THE SHC’IEK'S OF
YOUR LEADER TO
5WAY YOU ! M
[Widc World .Featgfc;
ÖRN: Ég hélt, að hún ætlaði
aldrei að opnast. En nú hefi
ég náð landi og get farið
Hildi til hjálpar!
THOUGHT
rp NEVER OPENl/ NOWTO '
-AND AND FIOUCE A WAY
ro GEECUE MIGE QUIOC/
Meanwhile...
JAPANSKI FORINGINN: Gef-
ist upp, skæruhermenn ....
eða kannske þið þurfið að
heyra óp foringja ykkar áður.
en þið hlýðnist.
f NEVED GURRENDEO, CITIZEN
í,OLDIE(?5/ THE TOC?TUf?E X
WILLSUFFER CAN BEA5 N0THIN6
TOWHAT VOU WILLBEAR LIVING
A5 5LAVE5 UNDER THE JAPANE5E
HEEL/ FffCMYf FICHT ON A5_
LONG A5 THERE 15 A FÍ?EE
BREATH IN YOU;
HILDUR: Gefist aldrei upp!
Þær kvalir, sem ég verð að
þola, eru ekkert á við þær
hörmungar, sem bíða ykkar
ef þið verðið þrælar Japana.
THEGE ACE YOUf? "5HRIEK5? .\
LITTLE PA55ING 5HADOW/NOW ]
PROGEED... PROCEED WITW
YOUR EVHIBITION ON THE
"BLE55ING5 OF THE NEW ORDEf?"/
HILDUR (við Japanina): Hér er
ykkur rétt lýst. Þið drottnið
ekki lengi! Þetta er víst
„hamingja nýskipunarinnar“
eins og hún birtist í reynd.