Alþýðublaðið - 19.05.1943, Blaðsíða 8

B
ALÞYÐUBLAÐ1€>
Miðvikudag'ur 19. maí 1943.
ETJARNARBIOHB
Handan við haf-
ið blátt.
(Beyond the Blue Horizon)
Frumskógamynd í eðlijeg-
um litum.
Dorothy Lamour
Riehard Denning
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
ÁHRIFARÍK
MEGRUN ARAÐFERÐ
FEITUR MAÐUR leitaði ráða
hjá lækni um það, hvemig
hann ætti að fara að því að
megra sig. Læknirinn ráðlagði
honum að fara út í skóg á
hverjum degi og höggva við.
Viku seinna kom maðurinn
til læknisins, sem þá spurði
hann hvemig honum gengi með
megrunina.
,JÉg hefi höggvið skóg reglu-
lega í 4 tíma á dag,“ svaraði
maðurinn.
„Og eruð þér ekki farnir að
finna afleiðingamar?“ spurði
tæknirinn.
„Jú, vissúlega, ég fer óðum
minnkandi. Nú hefi ég ekki
nema þrjá finqur á annarri
hendinni og annað lærið er
flakandi í sámm.“
*
HÓF ER BEZT í ÖLLU
GÓÐAN DAGINN. Ég er
hérna með dálítið, sem
ég hefi fundið upp. Þessi upp-
fynding hefir kostað mig þrot-
laust starf í 25 ár. Hún er
margra milljóna virði.“
„Nú og hvað viljið þér fá
fyrir hana?“
„Fimm krónur, — eiqum við
að segja fimm krónur?“
Jkif ARGAR KONUR gera
menn að fíflum. En sumar
gera fífl að mönnum.
ENGIR TVEIR MENN eru
eins. Og háðir eru því
fegnir.
*
TD RESTURINN var að pre-
*■ dika í kirkjunni, en ræð
tm hafði þau áhrif á lúrkju-
gestina, að þeir sofnuðu allir
að undanteknum einum hálf-
vita, sem gapti mikið og virt-
ist hlusta af mikilli athygli.
Prestumn reiddist mjög af
framferði safnaðarins, lamdi
bylmingshögg í predikunarstól
inn og hrópaði:. „Er það sem
inér sýnist? Sofa allir nema
þessi dauðans aumingi?“
„Já,“ svaraði hálfvitinn.
„Og ef ég væri ekki þessi
dauðans aumingi, sem ég er,
þá væri ég áreiðanlega sofn-
aður líka.“
exJwU Gxauwo
otj konei houtA “
cjfiH- Ludu/u) Leu/isohsv.
Hann var skyndilega sleginn
kynlegri grunsemd mn yfirvof-
andi mótlæti, en svo herti hann
upp hugann. Hann varð að
hafa hugrekki til að horfast í
augu við örðugleikana.
,•—, (Þhð eru ekki beinlínis
naunir, sagði hann. — En góð
kunningjakona min er hér i
nokkurra daga heimsókn og
býr hjá Sweeganshjónunum.
Þú vildir nú ekki vera svo væn
að heimsækja hana?
Móðir hans kinkaði kolli og
sagði:
— Ér það konan, sem þú
liefir skrifast á við?
— Já, svaraði hann og las
úr augum móður sinnar sann-
færingu um það, að hann hlyti
að vera mjög ástfanginn af
þessari konu. Hann gat ekki
sagt lienni hinn raunalega
sannleika.
— Ég lield, sagði móðir hans
— að bezt sé/ að þú bjóSir
henni að vera gestur okkar,
meðan liún er liér. Þá getur
fólk ekkert sagt.
Aftur varð hann sleginn
grun um yfirvofandi óham-
ingju, en hann sagði:
— Þetta er vingjarnlega boð-
ið, mainma, Það, væri áreið-
anlega hyggilegast.
Sköminu eftir hádegið fór
móðir hans með honum til
gistihúss Sweegans. Anna kom
niður ij ifors'tofuna og var :i
hvitum kjól. Hár liennar var
snyrtilega greitt og hún brosti
vingjarnlega.
Anna hafði mjög litinn l'ar-
angur meðferðis, og það var
ekki langrar stundar verk að
láta hann niður í ferðatöskuna.
Því næst fór hún með mæðgin-
unum og fékk til umráða lítið
gestaherbergi, sem ekki hafði
verið notað siðan frænkur Her-
berts komu í heimsókn til
Queenshaven fyrir mörgum ár-
um. Allan seinni liluta dagsins
svaf Anna, en um kvöldið, j>eg-
ar liún kom til kvöldverðar,
var liún enn j>á í hvítum kjól
Það var súgur inn um glugg-
ann, og inóðir Herberts tók
gult silkisjal, sem móðir henn-
ar liafði átt, og sveipaði því
um herðar Önnu. Anna talaði
fátt við borðið og hagaði vel
orðum sinum. Hún minntist á
tónlistarlífið í New York, en
fór varkárlega í sakirnar, til
]>ess að láta ekki bera á van-
þekkingu sinni. Því nsest var
farið að ræða um bækur. Anna
reyndi að vinna 'hyíUi föður
Herberts, sem hafði lesið mik-
ið, og efti.r skarnma stund voru
þau farin að ræða um Dickens,
Balzac og Borrow.
Her]>ert las hugsanir foreldra
sinna úr augnaráði þeirra.
Satt var það, að konan var bú-
in að glata yndisþokka æskunn-
ar, en hinu varð ekki neitað, að
i fljótu bragði virtist liún vera
allvel lieima í ýrnsu, og ekki
varð annað séð, en hún væri
hrifin af BOerbert. Sennilega
myndi hún siður lokka hann
frá þeim en ung stúlka með
óþol og eigingirni æskumiar
hefði gert. Honmn varð nú
ljóst, að þau liöfðu óttast, að
j>au myndu glata honum ger-
samlega. Hann varð hrærður
og meyr i skapi og gleymdi !
gersamlega New York, frú j
Toohey og „f j ölskyldunni."
Þau fóru öll snemma að hátta
og í kyrð hinnar suðrænu
nætur laiddist Anna inn í her-
bergi Herberts.
Dagarnir liðu eins og i
draumi. Petersen kom i heim-
sókn. Honum var nú tekin
mjög að daprast sýn. Honum
geðjaðist vel að Önnu. Ralph
Greene kom einnig, og hún
lilustaði með athygli á söguna
um sigurför hans í Harvard-
háskólanum. Frú Muller og frú
Rolide komu einnig, og þær
urðu Imfnar af orðræðum
Önnu og þvi stórborgarsniði,
sem var á allri framkomu
hennar. Dag nokkurn varð
Herbert þess var, sér til mikill-
ar hrellingar, að Anna hafði
notfært sér barnslegt hrekk-
leysi föður lians og trúað lion-
um fyrir j>ví, eins og j>að væri
löngu útrætt mál milli liennar
og Herberts, að hún ætlaði að
skilja við Vilas. Þegar Herbert
náði tali af föður sínum í ein
rúmi, sagði hann.
— Hún igetur ekki fengið
skilnað. En faðir lians varð
strangur á svipinn og sagði:
— Ég er ekki vel að mér í
svona málum. En fyrst ]>ú
hefir iokkað hana út á j>ennan
hála ís, j>á ættirðu 'að minnsta
kosti að óska þess að hún fengi
skilnað.
Nei, hér var ekki nema um
eitt að ræða. Það var ekki. hægt
að gera neinn að hluttakanda
i raunum sinum, ekki hægt að
skýra neinuin frá hinu rétta
samhengi. Ef liann segði, föð-
ur sínunij hvernig f málinu
lægi, myndi gamli maðurinn
lita á hann sem fullkomið vesal
menni og ræfil, sem gersam-
lega væri. vonlaust um. Hann
varð að leika til1 enda þetta
grátbrotslega hlutverk. Stund-
um þótti honum vænt um að
hafa Önnu hjá sér nótt og dag,
þvi að hún neytti allra bragða
til þess að vinna liylli foreldra
hans. Með tilliti til framtíðar-
innar, þá liuggaði hann sig við
það, að ef hami liefði lent í
gildru, þá hefði hún að minnsta
kosti lent í gildru lika. Hvernig
í dauðanum átti hún að geta
fengið slcilnað t New York-
ríki? Vilas myndi aldrei biðja
um skilnað á þeim grundvelli,
sem þar var lögfestur, og Anna
myndi ekki vilja það heldur.
Auðvilað gat Bronson séð um
sig sjálfur, en Anna myndi
aldrei yfirgefa móður sina og
B NYJA BlO SSB
MormðoaleiðtegiBii
(Brigham Young)
Söguleg stórmyad. með
Tyrone Power og
Linda Darnell.
Sýnd kl. 4, tí 3/„ og 9.
Bönnuð fyrir börn innan
12 ára.
■ GAMLA BIOSB
Fljétaodi gnll.
(Boom Town)
CLARK GABLE
SPENCER TRACY
CLANDETTE COLBERT
HEDY LAMARR
Sýnd kl. 7 og 9.
Kl. 3%—6%:
TÖFRANDI MEYJAR
(Tliese Glamour Girls).
Lana Turner — Lew Ayres.
koma lienni þannig á vonar-
völ, og ekki myndi hún heldur
lilaupa frá litlu telpunum sín-
um. Á skemmtigöngum þeirra
á daginn, hafði Herbert gert
Önnu það ljóst, að hann ætl-
aði að setjast að i Queenshaveu,
þar sem hann hafði fengið starf
sem organleikari i Jóhannesar-
kirlcju og fékk þúsund dali i
árslaun. Hún samþykkti þetta
allt, og þegar hún fór hálfum
mánuði seinna til New York,
fyrir.fé sem fengið hafði verið
að láni hjá Petersen, var Her-
bert sannfærður um, að þau
myndu aldrei. sjást framar og
saknaði hennar ]>egar hún fór.
Eftir þetta urðu bréf hennar
stjdtri og óákveðnari. Hún tal-
aði um Íiræoilega erfiðleilca og
þrautir fyrir hjartanu, en
minntist ekki á neinar beinar
orsakir. En hún heimtaði pen
inga af Herbert með örvænt-
ingarfrekju. Hann frestaði svar
inu í fáeina daga, því að eins
og hún vissi átti hann enga pen-
inga til að senda. ISvo kom
ekkert bréf í viku, en þá kom
reiðarslagið. Gamall skólabróð-
ir hennar, sem nú var orðinn
málaflutningsmaður i Sliikago,
liafði lagt ráðin á. Fyrir mörg-
um árum, þegar hún fluttist
frá Chikago, hafðii hún sent
gamalt koffort til frænda síns,
Josua Bronsons. Þetta koffort
var þar enn þá, og með skil-
ríkjum, sem i því voru geymd,
| gat hún sannað, að lögheimili
I hennar væri i Illinois, og hún
A FERÐ 06 FLU6I
Að lokum var honum sleppt. Hann fékk föt að láni og
fór í skyndi út á flugvöllinn. Þar hitti hann Arkibald og
Halla, sem biðu eftir honum. Það leyndi sér ekki á svip
þeirra, að þeim var ekki farið að standa á sama.
„Hvar í ósköpunum hefur þú verið? Við höfum alls
staðar verið að leita að þér, Grjóthnefi,“ sagði Halli „Við
áttum von á þér hingað fyrir mörgum klukkustundum
síðan.“
„Hvernig vissuð þið, að ég var ekki heima hjá mér?“
spurði Grjóthnefinn stuttur í spuna „Ég heimta, að þið segið
mér sannleikann — og ekkert nema sannleikann!“
„Við — við héidum ,að þetta yrði bara meinlaust gam-
an,“ stamaði Halli út úr sér „Þú varst að guma af því, að þú
værir svo svefnléttur, og —“.
„Ja, er það nú gamansemi!“ hrópaði Grjóthnefinn, og
var nú farið að síga í hann. „Finnst ykkur það dálítið ein-
kennilegt gaman að hringja í gistihúsið og segja, að ég sé
brjálaður?“
„Hvað þá!“ hrópaði Halli hrokkinkollur undrandi. „Um
það frétti ég í fyrsta skipti nú.“
„Hverjum datt þetta óþokkabragð fyrst í hug?“ þrunr
aði Grjóthnefinn.
„Það — það var Bragi. Honum fannst það svo fyndið,
ef við —.“
„Bragi!“ æpti Hrói upp yfir sig. „Þið eruð traustir vin-
ir eða hitt þó heldur! Hvar er mannfýlan?“
Halli og Arkibald litu undirfurðulega hvor á annan.
LUSYU tekst að draga flugvél Arnar frá kletta brúninni. ÖRN: Vel af sér vikið! Sjáumst LUSYA héfur sig til flugs.
i loftinu .