Alþýðublaðið - 22.05.1943, Blaðsíða 8

ALS*YDUEJLAÐ!£>
Laugardagizr 21. mal 1943-
BTJARNARBfOH
Mandan við haf-
ið blátt.
(Beyond the Blue Horizon)
Frumskógamynd í eÖliJeg-
um iitum. ;
Dorothy Lamour
Richard Denning
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
SÖLVI HELGASON segir
svo m. a. jrá ferð, er hann
lcveðst hafa farið 1860:
„Þess er að minnast, að Sölvi
Helgafóstri Sókrates Humboldt
Schiller Spinoza Kant Hegel
Newton Islandus fór um mið-
þorraleytið snöggvast yfir Siglu
jjörð og Siglunes og dali þar
vestur af til að kristna inn-
byggjendurna, og þó innbúar
þessara sveita séu manna ein-
rænastir í andlegum efnum og
afar bágir að sér til sálarinnar,
þá eru þeir þó ekki allir sálar-
lausir með öllu.“ Kveðst hann
hafa kristnað alla nema nokkra
menn, sem hann talar hraklega
um. . . . „Þessir — prestarnir
Páll og Jón á Hvanneyri og
hinn á Knappsstöðum — komu
að dölunum, á Hvanndalina, þar
sem Sölvi var að kristna fólk,
og víðar fylgdu þeir honum
eftir og ætluðu að reyna
taka hann fastan, en hann vill
ekki lofa það, sem alkunnugt
er af bókum lxans, vilji hann
verjast á annað borð. Þeir sví-
virtu hann öllum svívirðingum
í orðum og reyndu á allan hátt
að gera honum allt til skamm-
ar, sem þeir megnuðu, eins og
Jón Gvendarson á Siglunesi og
Asgrímur á Hvanneyri, fantarn-
ir. Það var t. a. m., að Jón og
Páll, prestur helvítanna, skutu
á hann = Sölva, en það kom
heldur ekki fyrir neitt því eng
in kúla, og heldur ekki úr fall-
stykkjunum, vinnur á honum.
.“Að lokum lýsir hann því
hvernig íslenzkir embættis-
menn hafi ofsótt sig, „af því
að hann (c: Sölvi) var allra
manna afbragð að allsk. gáf-
um og speki og atgjörvi, og það
umfram alla anda og menn al-
heims, en líka píndu þeir hann
. . og dæmdu hann ... af því
hann boðaði og var að kenna
allri þjóðinrii siðlega trú oy
helgustu sannindi, speki og vís-
indi, fjöllistir og frægðir o. fl.,
en þvílíkt hata þeir. ofsælcja og
bölva, og telja allri þjóðinni trú
um, að þeir sjálfir séu guðir
hennar.“
t Gxwmp
Otf kona htuvi '
ofbr Ludwu) Leulsohn,.
— Jú, það get ég látið þig
’vita. Ef þú segir ekki móður
þinni, að hún verði að ráðfæra
sig við mig, áður en hún gerir
slika hluti, þá skal ég gera það.
Og ég býst ekki við, að þér þyki
það betra.
■ — Ég veit ekki, hvernig þér
er farið, hreytti hann úr sér
náfölur af hræði. — En ég vil
að minnsta kosti mega hafa
vinnufrið fyrir öðru eins lítil-
ræði og þessu.
— Veslings maðurinn, sagði
Anna háðslega. En svo varð hún
aftur liörð á svi.pinn og ósveigj-
anleg.
— Ég get líka tilkynnt þér
annað. Ég hefi ekki í liyggju
að fara að hlusta á Kreisler
í kvöld, ef foreldrar þínir fara.
Ég er orðin iiundleið á því að
fara út með foreldrum þínum.
Ég giftist þér einum. Geturðu
ekki farið einn út með mér
eitt einasta kvöld?
iHöfuð hans hneig ni.ður á
pappaöskju í hendinni og brosti
dauflega.
— :Hérna kom ég með lílil-
ræði handa þér, Anna mín.
Anna starði á öskjuna og
hreytti úr 'sér:
— Það lítur út eins og það
væri stólpípa. Herbert sá bros-
ið hverfa af vörum móður
sinnar og rödd hennar brast,
þegar hún sagði:
— Nei, það er það ekki. Svo
lagði hún öskjuna á stól við
dyrnar. — Kvöldverðurinn
verður tilhúinn eftir ofurlitla
stund. Við getum búið okkur á
hljómleikana að loknuni kvöld-
verði.
Hún fór, (Ejerbert starði á
gólfið .Anna geklc að öskjunni
og opnaði hana. I henni var
lítil, en falleg sólfjöður, lík
þeirri, sem Anna hafði dáðst
mjög að í búðarglugga einum
við King Streel.
— Ó, sagði hún. — Það var
lei.ðinlegt, að þér skyldi ekki
detta í hug að gefa mér fjöðr-
uaxm imcig lu.uui d i « o
bringu og hann hafði nið fyrir ma- Hnn kastaði solfjöðrinm
eyrunum. Þegar hann kynntist
lienni í New York, hafði hon-
um fundizt liún vera mann-
eskjuleg. Ef til vill var enn þá
hægt að höfða til mannlegra
tilfinninga hennar, eða að
minnsta kosti. til skynsemi
liennar. ^
— Ég hið þig að minnast
]>ess, Anna, að þetta er lítil
borg og hér eru aðeins sex
eða sjö vandaðir hljómleikar
á ári. Um margra ára skeið
hafa foreldrar mínir farið á
alla þessa hljómleika. Þú get-
ur ekki af einni sanngirni
krafizt þess að þau lxætti því
nú allt í einu aðeins vegna
duttlunga þinna. Ekki geturðu
heldur krafizt þess, að við för-
um livort í sinu lagi, fyrst við
búum í sama húsi og höfum
sæti á sama bekk.
Honum var það þá ekki Ijóst,
að móðir lians þrátt fyrir Iiær-
ur sínar, var unglegri og blóm-
legri en Anna, og það gat Anna
ekki þolað. Hann heyrði að-
eins vonskuna í rödd hennar, og
þessi vonska var lionum óskilj-
auleg.
— Ég fer ekki. Ég býst við,
að ég hafi leyíi til að vera kyr
Iieima, ef mér sýnist svo. Það
er mjög vingjarnlegt af þér og
mjög viðeigandi, betur viðeig-
andi en að þau sitji heima.
Drottinn minn! Og ég, sem
hélt, að í þetta skipti hefði ég
gifzt karlmanni.
Hún reigði höfuðið og nasa-
vængirnir þöndust út, eins og
hún fyndi einhvern óþef. —
Herbert neri saman höndunum
í örvæntingu. Þáð marraði í
hurðinni og móðir Herberts
kom í gættina. Hún bar langa
aftur í öskjuna og sagði: — En
það er nú sama. Ég fer ekki
á hljómleikana.
Hún gekk út úr Iierberginu
0]g hann jheyj’ði liana iskella
aftur á eftir sér svefnherbergis-
hurðinni. Reiði og liarmatár
brunnu á hvörmum hans. Eng-
inn hefði. getað lent í verra
Víti en hann, og enginn nema
algert fifl liefði getað lent i
þessari gildru. En gleði for-
eldra lians var ekki of mikil,
]x> að ]>au fengju að vera í friði
það sem þau kynnu að einga
ólifað. Anna myndi aldrei
biðja afsökunar. Hún átti ekki
til neina blygðunartilfinningu
og vissi ekki hvað kurteisi
var. Hins vegar var henni trú-
andi lil ]>ess, við kvöldverðar-
borðið, að skýra frá því á‘ hinn
ruddalegasta hátt, hvers vegna
liún færi ekki með þeim á
hljómleikana. Hann varð að
koma í veg fyrir það. Ilann
varð að blíðka Önnu, og til
þess var ekki nema eitt ráð —
aðeins eilt. Þungum skrefum
gekk hann inn í rökkvað svefn-
lierbergið, þar sem Anna lá i
rúminu og starði upp í lol'tið.
Hann lagðist við hlið hennar
og lagði liöndina á brjóst henn-
ar.
---Gerðu mér ekki lifið svona
erfitt, Anna! sagði liann blíð-
lega.
Hún svaraði ekki en sneri
höfðinu að honum og' varir
hennar leituðu að vörum hans.
í sama bili heyrðist hvell
rödd Eilens í forstofunni niðri:
— Kvöldmaturinn er tilbú-
inn.
Herl>ert var gersamlega lé-
magna. En liann varð að vinna
■ NYJA BIO 8 3 | BGAMLA BfOSS
Horménaleiðtoginn BRIGHAM YOUNG Sögiúeg stórmynd TYRONE POWER LINDA DARNELL Sýnd kl. 6.30 og 9. iBönnuð börnum yngi’i en 12 ára. MiljónaþjófnrioH (The Night of January 16th). Leynilögreglumynd með ROBERT PRESTON ELLEN DREW Sýnd kl. 7 og 9. Börn innan 12 árp. fá ekki aðgang.
kl. 3, 5.
KÁTI RIDDARINN (The Gay Caballero) CESAR ROMERO SHEILA RYAN KI. 3%— 6%: TÖFRANDI MEYJAR (These Glamour Girls). Lana Turner — Lew Ayres.
bug á örvæntingu sinni. Anna
dyfti nefbroddinn á sér fyrir
framan spegilinn og bar rauð-
an lit á kinnarnar. Hún var
sýnilega komin i J>etra skap.
Við lcvöldverðarborðið neyddi
hún sig íil að segja fáein vin-
gjarnleg orð um sólfjöðrina.
Herbert Varð þess var, að for-
eldrar hans urðu fegnir að hún
skyldi ekki hreyta í þau skæt-
ingi.. Og til þess.að bliðka Önnu
enn ]>á meira, sagði móðir Her-
berts henni ofurlitla sögu af
Herbert, þegar hann var lítill.
Anna kinkaði kolli og sagði
brosandi:
— Svona var Bronson. Eg
man, þegar hann var þriggja
ára ....
Herbert skalf svo að borðið
bristist.
— Við viljum heldur heyra
frásagnir af þinni eigin æsku en
af æsku þessa slána.
Anna rauk upp.
— Ég býst við, að sonur
minn, Bronson Vilas, sé ekki
lítilmótlegri en neinn, sem hér
er jnni, og meira að segja stená
ur hann ykkur langt um fram-
ar, það skal ég sýna þér svart
á hvítu. Og nú geturðu frið á
]>essa déskotans hljómleika á-
samt þínum auðvirðilegu for-
eldrum.
Herbert spratt á fætur og
fórnaði höndum. Örvæntingin,
þjáningin og viðbjóðurinn ætl-
uðu að svipta liann vitinu.
— Blygðunarlausa skassl
hrópaði hann og stóð teinrétt-
ur frammi fyrir Önnu. Hinrs
viðurstyggilegi frekjusvipur á
A F.ERÐ OG FLUGI
Eyjan var mjög klettótt, en hingað og þangað runnar
og tré. En á einum stað voru nokkur hús og við þau lend-
ingarbraut fyrir flugvélar.
Háloftaflugvélin var að lenda. Menn komu hlaupandi
á móti henni út úr húsunum.
Grjóthnefinn athugaði eyna vandlega. Hann tók eftir
sléttri fjöru, sem ekki sást frá lendingarstaðnum, því að
háir klettar skyggðu á. Hann tók skjóta ákvörðun, sneri
við og flaug svo langt, að eyjan var eins’ og smádjll til
að sjá. Þá sneri hann vélina niður í hringum og flaug síðan
aftu til eyjarinnar svo lágt, að minnstu munaði að væng-
irnir snertu öldutoppana. Hann gerði sér vonir um, að kom-
ast a ðeynni án þess að eftir honum yrði tekið. Hann ásetti
sér að ráða þá gátu, hvernig á því stóð, að Bragi skyldi
haga sér svona, en hann skildi, að hann stofnaði sér í stór-
kostlega hættu með þessu tiltæki sínu.
Þegar hann nálgaðist klettana, lyfti hann vélinni
snögglega upp og íenti heill á ströndinni.
Hann klifraði út, tók upp skammbyssuna sína og
klifraði með varúð upp klettana.
Allt í einu heyrði hann kallað lágri röddu:
„Uss! Hrói!“ *
Hróa brá í brún.
MYNDA-
, SAGA.
FLUGVÉL Arnar fylgir eftir
flugvél Liifiyu áleiðis til
Moskva . . en fanga þeirra,
þýzka flugmanninum tekst
losa sig og breytir þar með
öllum gangi ferðalagsins!
ÖRN: Við munum flytja þig til
stöðva þinna . . En livað um
skyttu okkar? Rauða stjarn-
an á vængjum okkur er á-
gætt skotmark.
ÞJÓÐVERJINN: En ef til vill
er hetjuskapur ekki nauðsyn-
legur. Breytið um stefnu frá
vestri til norðurs. í gegnum
útvarp ykkar getum við gef-
ið merki um hverjir við er-
um.