Alþýðublaðið - 12.06.1943, Blaðsíða 8

8
ALÞYÐUBLr OIÐ
Laugardagur 12. júní 1943,
■HTJARNARBlÚEa
filisabet «g Essex
(The Private Lives of
Elizabeth and Essex).
Amerísk stórmynd í eðli-
legum litum um ástir Elísa-
íbetar Englandsdrotningar
og Jarlsins af Essex.
Bette Davis
Errol Flynn
Olivia de Havilland.
Sýnd á 2. Hvítasunnudag
kl. 3, 5, 7 og 9.
Sala aðgöngum. hefst kl. 11.
Engin sýning í kvöld.
„Ertu upptekinn í kvöld,
Mac?“
„Nei, Donald.“
„En annað kvöld?“
„Nei, ekki heldur!“
„En á jöstudagskvöldið?“
„Já, þá heji ég ejtirvinnu“.
„Það er leiðinlegt, því að ég
ætlaði að hjóða þér til kvöld-
verðar á jöstudagskvöldið.“
* * *
KERLING ein var í Skál-
holti á dögurn Brynjóljs
hiskups, og gegndi hún elda-
störjum með annarri konu.
Kerling þessi var myrkjælin
mjög. Það var einhverju sinni
síðla um lcvöld, að kerling
rogar hlandkeraldi jrá eldhúsi
og ætlar hún að hera það jram
hæinn og út karldyr, en göng
voru löng og skíma, svo að sjá
mátti deili til dyranna. Hún
sér, að skugga her jyrir dyrnar,
og verður ekki um sel og jer að
raula jyrir munni sér:
Óhræddur geng ég illu mót,
öndum og myrkraher,
hjálpræðis meðan hjálm og
spjót
í höndum mínum her.
Sér hún þá, að þetta jærist
innar ejtir göngunum. Þá
hækkar hún róminn:
Helvízkur myrkrahöjðinginn,
haj þig í hurtu nú.
En er hún hajði þetta út
sungið, var ojboð á hana kom-
ið aj hræðslunni, því að þá
þóttist hún sjá, að vojan var
nær því að henni komin, og
sendir hún þá keraldið aj
hendi og syngur skjáljandi:
Á, varztu jeginn að jlú!
Hajði það verið biskvv sjálj-
ur, er um hæinn gekk, og
varð jyrir keraldi kerlingar.
Kom það í jang honum.
síns á sem tilfinnanlegastan
hátt.
— Nú máttu vera hreykinn
af sjálfum þér! Þessi skepna,
sem er til við alla.
Svo hvarf Josie á brott, og
Bronson flæktist um New York
dögum saman, fölur, örvænt-
ingarfullur og magnstola af af-
brýðisemi og ófullnægðum hvöt-
um. Anna varð enn þá skelk-
aðri. Hún hringdi. til lögregl-
unnar, en eftir ofurlítinn tíma
kom Bronson heim, fór inn í
baðherbergið og brá rakvélar-
blaði á úlnliðinn á sér, en varð
hræddur og kom hlaupandi inn
með blóðuga höndina og veinaði
á hjálp. Og Herbert varð að
flýta sér eftir lækninum. Hann
sagði við sjálfan sig, að þýðing-
arlaust væri að reyna að vinna
bug á Önnu. Hann var ekki
Vilasfjölskyldunni vaxinn. Iiún
saug sig fasta og dró bráð sína
niður í sorpið til sín.
Lífið hélt áfram sinn vana-
gang. Langar, tómlegar vikur
og mánuðir. Joffe var slæmur
til heilsunnar og gekk illa kaup-
sýslan. Herbert samdi fáeina
vinsæla söngva í viðbót handa
Stolzenberg, en honum þóttu
þeir ekki eins góðir og þeir
fyrstu. Samt borgaði hann sjö
I hundruð dollara fyrir alla
söngvana, en vildi ekki fá fleiri
það árið. Sem betur fór gat Iler-
bert haldið þessum peningum
leyndum, svo að Anna hafði
ekki hugmynd um þá. Hún var
fjarverandi oft í viku hverri.
Það var eitthvað að Lúellu.
Annað hvort vissi Anna ekki,
hvað það var, eða hún vildi
ekki segja frá því. Hún vildi
að Eilen kæmi heim frá Queens-
haven, undir því yfirskini, að
systurnar þyrftu að hittast oft-
ar. Hún staðhæfði, að það væri
stórsynd, ef systurnar yrðu
hvor anparri framandi. Eilen
gæti haft góð áhrif á Lúellu.
Eilen kom heim. Dvölin í
Queenshaven hafði gert hana
mildari í skapi. Hún var ekki
eins önug og fúllynd og áður.
Hún flutti Herbert kærar kveðj-
ur að heiman. Hún var nú
barnslegri í skapi og hugsunar-
hætti og hneigðist meira að
Herbert en áður.
En svo búið mátti ekki lengi
standa. Anna átti við hana
langt hljóðskraf, og eftir það
varð barnið aftur ósvífið,
þrjózkt og fjandsamlegt í garð
Herberts.
Nú leit svo út sem þátta-
skipti nálguðust í ævi Herberts.
Harrison Vilas hafði lengi
þjáðst af magasári. Dag nokk-
urn varð hann fárveikur og
varð að flytja hann í skýndi í
sjúkrahús, þar sem hann var
skorinn upp á síðustu stundu.
Hann sendi eftir Önnu og hélt
í höndina á henni meðan hann
var að deyja. Anna kom heim
eins og sigrandi hetja. í nær-
veru móður hans og systra
hafði hann lýst því yfir, að hún
hefði alltaf verið ágæt eigin-
kona og móðir. En um Herbert
var það að segja, að honum
þótti miður, að Vilas skyldi vera
látinn. Nú var enginn á lífi
lengur, sem þekkti hið rétta
skapferli Önnu. Nú voru eng-
ar hömlur lengur til á ímynd-
unum Önnu um hið liðna. Nú
var líka enginn. sem gat séð um
Bronson eða Lúellu. Herbert
þorði naumast að hugsa um
framtíðina. Hann var þreyttur
þjáður og virtist hafa elzt um
mörg ár. Vandamálið var þó
ekki eins hættulegt og hann
hafði óttazt. Önnu til mikillar
hrellingar stakk Dubose-fjöl-
skyldan upp á því, að fá að sjá
um Lúellu.
— Ekki nema það þó, hróp-
aði Anna. — Ég kæri þau fyrir
skerðingu á persónufrelsinu.
Hún er mitt barn, vona ég!
— Ég held, að þú ættir að
gleðjast yfir því, að fjölskyldan
vill sjá um hana, sagði Herbert.
— Jæja. svo að þér finnst
það? Reyndar hélt ég, að ég
ætti að eiga ofurlítinn stuðning
þar sem þú ert, eiginmanns-
nefnan. Meðan Harry Vilas var
á lífi, þótti þér ofurlítið til mín
koma, en nú er ég ekki meira
virði en slitinn skóræfill. Ég
get þó, ef í hart fer, leitað mér
atvinnu, svo að ég geti haldið
Lúellu.
Herbert ' vissi. hvers vegna
hún var svona snúðug. Vilas
hafði látið eftir sig líftryggingu
að upphæð þúsund dalir, sem
höfðu fallið í hlut Lúellu. í
augum Önnu voru þetta miklir
peningar. En drembilætin vör-
uðu ekki lengi. Anna fór að
verða flóttaleg til augnanna.
Hún veinaði í svefni og 1 þetta
iskipti var hún ekki opinská um
áhyggjur sínar. Herbert kenndi
í brjósti um hana. Hún trúði
honum fyrir því í hálfum hljóð-
um. að eitthvað alvarlegt gengi
að Lúellu. En hvað var það, og
hver var orsökin? Var það að
eins vegna þess, að hún var nú
á gelgjuskeiði, eða var skilnað-
ur foreldranna orsökin? En
hvernig sem það var. þá var
ekki hægt að leyna heilsufari
hennar lengur. Telþan gat ekki
sofið, hún óð elginn úr einu í
annað og missti oft þráðinn,
þuldi stundum kvæði í belg ag
biðu, var full af ýmis konar
móðursýkiskenndum grunsemd-
um og var stundum ein^enni-
lega æst að ástæðulausu. Það
gat ekki verið að-------— orðið
fraus á vörum Önnu.
Viku sednna heimsótti hún
Lúellu, hringdi heim og sagðist
verða að vera hjá henni, og
þyrfti því ekki að búast við sér
heim strax. Hún var fjarverandi
í tvo sólarhringa og kom heim I
NVJA Blð
6AMLA BIÖ
Sðngvaejrjasi
(Song of The Islands)
Söngvamynd í eðlilegum
litum.
Betty Grable
Victor Mature
Jack Oakie
Sýnd á 2, Hvítasunnudag
kl. 3, 5, 7 og 9.
Engin sýning í kvöld.
Rðdd hjartans
(Hold Back the Dawn)
'Amerísk stórmynd
Charles Boyer
Oliviade Havilland
Paulette Goddard
Sýnd á 2. Hvítasunnudag
kl. 3, 5, 7 og 9.
Aðgöngum. seldir frá kl. 11.
Engin sýning í kvöld.
rauðeygð og steinuppgefin. Hún
hafði ekki sofnað dúr frá því
að hún fór að heiman. Það
hafði reynzt óhjákvæmilegt að
senda Lúellu á hæli fyrir tauga-
veiklað fólk. Sérfræðingurinn
hafði ekki getað um það sagt,
hvort þetta væri kast eitt eða
ólæknandi geðbilun.
— Guð minn góður! hrópaði
Anna. — Þetta getur ekki verið!
Það má ekki ske!
Hún reyndi að harka af sér
og bjóða örlögunum byrginn.
en loks lét hún bugast.
— Bertie, hafðu ofurlitla
samúð með mér! Vertu svolítið
góður við mig!
Hann reyndi að vera góður
við hana og umhygjusamur. en
hann gat ekki varizt því að
hugsa til þess, hversu mjög
hann þarfnaðist sjálfur ein-
hvers. sem væri honum góður
og umhyggjusamur og örvaði
hann til dáða. Þetta fólk, sem
hafði sogið sig fast á hann, eins
og snýkjudýr, tætti hann sund-
ur, rændi hann andlegum
þrótti og saug merginn úr til-
finningum hans og kenndum.
En hvað gat hann sagt eða gert?
Ef hann sýndi á sér fararsnið,
stóð Anna frammí fyrir honum
sorgbitin á svip og sagði:
— Bað ég móður mína að
deyja? Eða Bronson að gera til-
raun til sjálfsmorðs? Kærði ég

HELJARSTÖKKIÐ
Og fyrst ég gat það, þá ætti ég að vera fær um flest annað.“
Torzó sagði ekkert. En hann gaut hornauga til bréfpok-
ans og rak upp undarlegt hljóð, sem minnti þó helzt á hlátur.
„Nú er mál fyrir þig að taka inn meðalið þitt,“ sagði
Feiti Jói og leit á úrið sitt. „Það er svo sem ekki furða, þótt
þú sért sprækur, Torzo. Allt er það þessu undralyfi mínu
að þakka. Og ég vil ekki, að þú missir af einni inntöku.”
Feiti Jói dró flösku upp úr vasa sínum og hellti úr henni
í lítið glas. Enginn nema Feiti Jöi vissi, hvaða efni voru í
þessu undralyfi, en það var beizkt, þykkt og viðbjóðslegt.
Torzó tók við glasinu.
„Hann er fjári regnlegur,“ sagði hann og benti með
vinstri hendinni upp í himininn.
Jói leit upp til að gá að regnskýinu, en sá ekkert, hleypti
brúnum og leit aftur á Torzó, sem nú stóð með tómt glasið á
vörunum.
„Ég sé engin merki um rigningu,“ sagði Feiti Jói.
En hins vegar mátti sjá þess ljós merki, að Torzó hafði'.
hellt úr glasinu niður í grasið, — en það vildi svo vel til, að
Jói tók ekkert eftir bví.
„Fáðu þér epli,“ sagði Feiti Jói. „Það tekur óbragðið
úr munninum á þér.“
Hann opnaði pokann og gáði niður í hann. Honum brá
heldur en ekki í brún. í staðinn fyrir eplin og hneturnar,
sem hann átti von á, sá hann ekkert annað en rjómakökur
og hunangskökur.
Torzó varð niðurlútur og skömmustulegur, en reyndi
að brosa vingjarnlega og vonaði,. að Jói færi að hlæja. Að
vísu var það fremur veik von, enda rættist hún ekki. En

AP Features
LUSYU tekst að slá. skamm-
byssuna úr hendi Wolfs.
COTTRIDGE gefur honum
vel úti látið högg.
ÖRN hefur skothríð úr vél-
byssunni á benzínbifreiðina og
tekst að kveikja í henni.
IÞÝZKU flugvallarmennirnir
átta sig ekk iá því, hvað er að
gerast og reyna að forða sér í
burtu. ,