Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 11.11.1934, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
4
©ftir því að komast í skriftar
stólinn, þar sem Lola var að
létta af hjarta sínu. — Þaið veit
trúa miín, að ég vildi ekki senda
þdg til Róm til þess að giera
yfirbót.
Alfio kom heim með asnana
sfna og iagiegan skildinig í hnem-
an ágóða. Hann færði konu sijnnj
fallegan klæðnað, til þess að hera
um páskana.
— Vel fer þér að gefa henni
gjafir, sagði Santa við hann, —
því að meðan þú varst að heimf-
an hefir Lola sett blett á heiður
hieimilisins.
Herra Alfio var einn af þeim
ökumönnum, sem að eins hafa
húfUna yfir öðru eyJanu. Þegar
hann heyrði talað um konu sina á
þennan hátt, setti hanjn dreyþ-
rauðan. — Hvert í snaikandi,
sagði hann. — Lf þér hefir mis-
s'ýnst, skaltu ekki fá færi á að
gráta friamar, hvorki þú né fjöl-
skylda þin.
— Ég hefi gleymt að gráta,
sagði Santa. — Ég grét ekki
heldur, þegar ég sá með mínum
eigin augum Turridu, son hennar
Nunzífu, ganga að næturþeii inn
í hús konu þimnar.
— Vel er það, svaraöi AJfio,
— þökk fyrir upplýsin,gar.
Þegar maður Lolu var komi'nn
heim, sást Turridu ekki lemgur
á strætinu. Hann dnekti sorgum
Gínum á kránni ásamt vinum sín-
um. Á páskadagskvöld höfðu þeir
fyrir framan sig væna bjúgu,
þegar Alfio kom inn iog hoifði
á Turridu. Turridu skildi þegar
hvað um var að veja og lagði
matkvislina á borðið.
— Hvað er þér á höndum,
vinur Alfio? spurði hann.
— Ekkert áríðandi, vinur Tur-
ridu; það er langt síðan ég hefi
Hver, sem finnur fjórblaðaðan
smára, getur óskað sér hvers, sem
hann vill. Flestir munu óska að
eignast góð, falleg og ódýr hús-
gögn, til gagns og prýði á heim-
ilinu. Öllum óskum í þá átt full-
nægir bezt.
Húsgagnaverzlun
Friðriks Þorsteinssonar,
Skóiavörðustíg 12.
5
Rán barns Lindberghs
séð þig, og mig langaði til þess
að tala við þig um þetta, sem
við báðir vitum.
Turridu hafði þegar boðið hon-
um glas, en Alfio ýtti því til
hliðar með hendinni. Þá stóð Turt
ridu á fætur og sagði: — Ég er
leiðubúinn, vinur Alfio.
ökumaðurinn lagði arminn um
háis honum.
— Ef þú vilt koma í fyrramáit
ið niöur að þymirunnanum í Cani-
ziriu, þá getum við útkljáð þetta
mál, vinur Turridu.
— Biddu mín á þjóðveginum
um sólris. Við skulum verða sam-
ferða.
Að svo mæltu kystust þeir ein-
vígiskossinum. Turridu beit í
eynnasnepilinn á öktunannimim
og skuldbatt sig þannig hátíðlega
til að koma.
Vinimir höfðu þögulir hætt við
bjúgumar og fylgdu Turridu á-
leiðis heim. Frú Nunzía, vesaf-
lingurinn, var vön að bíða hans
langt fram á nótt.
— Mamma, sagði Turridu, —
manstu þegar ég fór í herþjóra-
ustuna og þú hélzt að ég kæmi
aldiei heim aftur. Kystu mig eins
og þú kystir mig þá, því að á
morgun ætla óg í langt ferðalag.
Fyrir dögun tók hann rýtinginn
sinn, sem hann hafði geymt umd-
ir hálmi, síðan hann fór í heif-
þjómustuna, og lágði af stað til
þyminunnans í Calnziríu.
— Heila,ga guðs móðir! Hvert
ætlarðu að fara? spurði Lola
óttaslegin, þegar maðtir hennar
bjó sig til brottferðar.
— Ég fer ekki langt, svaraði
Alfio, — m það væri bezt fyrir
þig, að ég kæmi aldrei aftur.
Lola þuldi bænir á náttkjólnh
um við rúmstokkinn og þrýsti að
vörum sér talnabandinu, sem Fra
Bemadimio hafði fæit henni frá
Landiinu helga, og þuldi svo
margar Mariubænir, sem perlum-
ar voiju margar.
— Vinur Alfio, sagði Turnidu,
þegar hann hafði gengið stund-
Hauptmann, sem tekinn var
•fastur um daginn, grunaður uin
að hafa rænt bami Lindbergh-
hjónanna sumarið 1932, hefir
verið í s töðiugum yfirheyrslum
undanfarið.
Þrátt fyrir mjög sterkar líkur
gegn sér hefir Hauptmann þver-
lega neitað því að hafa rænit
dœngnium, en hins vegar befir
Turrido hlaut fyrsta lagið og
bar af sér. Þegar hann lagði aft-
ur gaf hann sér góðan tíma og
miðaði á síðtuna.
— Ó, viniur Turridu. — Þú
hefir sannarlega í huga að drepa
mig.
— Já, ég sagði þér það. Siöan
ég sá móður mína gefa hænsn-
umum, stendur ásjóna heninar
stöðugt mér fyrir hugaraugumi.
— Hafðu þá augun opin, kall-
aði Alfio, — því nú ætla ég að
leggja til þín svo um munar.
Þegar hann stóð þama hálf-
bogiinn og hélt hendinni að síð-
unni, þar sem sárið þjáði hann,
greip hann skyndilega handfylli
hann enga viðunamlega skýringu
gietað gefið á þvf, að hann hefir
miestan hlutan af því fé, er Lind-
bergh lét sem lausnargjald. —
Á myndinni hér að ofan er lög-
íeglan að gra a við bfi.kúr HaUpt-
manns, en þar fanjn hún nokkuð
af fénu og skó, sem talið er að
Hauptmann hafi haft á fótunum,
er hann rændi dnengnum.
af sandi og kastaði í augun á
mótstöðumanjai smm
— Ó! kjökraði Turridu. — Það
er búið mieð mig.
Hann reyndi að bjarga sér með
því að stökkva aftur á bak. En
Alfio náði honum, lagði hann x
kviðinn og þriðja lagið í hálsinxx.
— Hið þriðja er vegna heiðuns
fjölskyldunnar, sem þú vanst svo
elskulegúr að setja blett á. Nú
getur verið, að móðir þín gleymi
að gefa hænsnunum.
Turridu xieikaði stundarkom og
féll síðan máttvana til jarðar.
Blóðið rann í rauðum stnaumuim
út úr hálsinum, og hann hafði
ekki einu sinni tíma til að segja.
— Ó! mamma mfn!
arkorn við hlið förunautar síjn.s,
sem var þögull og dró húfuna
niður að augum; — ég veit að
óg ier í sökinni og ætti að láta
þig diepa mig. En áður en ég
fór, sá ég mömmu. Hún hafði far-
ið á fætur til þess að sjá mig
leggja af stað og lézt vera að
gefa hænsnunum, en hjarta heinn!-
ar skildi alt. Qg það er svo satt
sem ég geng hér, að ég ætla að
drepa þig eins og hund, heldur
en að láta gömlu konuna gráta
mín vegna.
— Því betra, svaraði berra Al- .
fio og snaraði sér úr jakkanum.
— Gerðu það sem þú getur; það
geri ég.
Báðir vom ágætir skylminga- -
menn. ~l
Hið islenzka Fornritafélag.
Af Forniitaútaáfnnni er pegar komiö út:
Egils saga Skalla-Grimssonar, Sigurður Nordal gaf út. Með mynd-
um og upptdráttum.
Laxdæla saga, Halldórs þættir Snorrasonar. Stúfsþáttr. Einar Ól,
Sveinsson gaf út. Með myndum og uppdráttum. Hvort
bindi kostar heft kr. 9,00, íb. 10,00, í skinnb. 15,00.
í vetur kemur út: Eyrbyggja saga,
Þeir, sem þess |óska, fá ökeypis hefti með lýsingu á
tilhögun Fornritaútgáfunnar.
Bækurnar fást hjá bóksölum.
Bókaverzluii Sigfúsar Eymundssonar
og Bókabúð Austurbæjar B.S.E., Lvg. 43.